Bekentenis

Op de camping sta ik bij de afwas en ik raak aan de praat met een wat oudere Nederlandse man. Hij vraagt wat voor werk ik doe. Een vraag die voor sommigen eenvoudig te beantwoorden is, maar ik vind het altijd een spannende vraag die ik met zorg beantwoord.

Eerst vertel ik dat ik coach ben. Als mensen daarna meer willen weten, stellen ze dikwijls meer vragen en soms is alleen het beroep ‘coach’ al voldoende. Maar deze man wil meer weten. “Voor ondernemers? Of voor leerkrachten?” Ik moet lachen, want dat laatste klinkt als een zeer specifieke optie. “Nee, voor voornamelijk vrouwen. En soms een man. Vrouwen die het helemaal niet meer weten in de liefde en iets heel erg moeilijks tegenkomen…” Mijn hart gloeit op als ik dit zeg, want ik zie een paar gezichten van het afgelopen jaar voor me. En kan alleen maar voelen: ik hou van jou, van jullie allemaal. (Ja, ik weet het. Mag een spiritueel begeleider zoiets zeggen? Of zoiets voelen? Ik weet het niet. Maar ik vind jullie gewoon prachtig. Stuk voor stuk. Van top tot teen. Van binnen naar buiten. Al het ‘lelijke’, al het ‘mooie’.) 

Ik reageer op de vraag van de man, maar blijf vaag. Dat merkt hij, want hij neemt geen genoegen met mijn antwoord. Hij wil meer weten: “Maar wat komen ze dan tegen..?”

Ik kijk onderzoekend naar hem om te zien of hij open zal staan voor mijn antwoord. Of hij het vermogen heeft mijn antwoord te kunnen dragen. Een vriendelijk gezicht kijkt me afwachtend aan. “Nou,…” zeg ik aarzelend, “ik begeleid mensen die verliefd zijn geworden op een ander en twijfelen over hun huidige relatie of huwelijk…”

Een gesprek ontstaat waarin ik lijk te merken dat de man het afkeurt. Fronzend en hard boenend in zijn pannetje zegt hij: “Ik begrijp wat je zegt, maar er komt een moment dat je voor de keuze staat: ga ik het doen of niet? En dat je dan toch denkt, er staat voor voor mij teveel op het spel. Het is gewoon fout.”

Ik heb niet door wat hij werkelijk zegt. Dus ik begin een uitgebreid, veel te vaag, theoretisch verhaal, met teveel jargon op te hangen over de diepere betekenis van verlangen.

Weer reageert de man dat hij het begrijpt en ‘dat hij zich goed kan voorstellen dat eens in je leven voor de keuze staat: ga ik het doen of niet? En bepaalt het niet te doen, want…’  Goed, je las net ook al wat hij zei. Deze man blijft zijn punt maar herhalen, herhalen, herhalen, tot ik doorheb wat hij écht aan het zeggen is. Veel te laat, heb ik door wat hier gebeurt. Hij heeft het niet over een ander, hij heeft het over zichzelf.

Ik ben klaar met de afwas. Ik draai me om naar hem en kijk hem met alle begrip en alle liefde in mijn ogen aan, met een zekere aanmoediging waarmee ik probeer te zeggen: vertel maar…

Hij begint te praten: “Ja, dat je een collega tegenkomt die je toch wel leuker vindt en…” hij herhaalt weer wat hij eerder zei. “Je komt op een bepaald punt dat je verder wilt en kan gaan, maar dat je door hebt dat het het niet waard is. Het is fout.”

Deze man wil zijn verhaal kwijt, maar de stem van de afkeuring in hem voert de boventoon.

En dan besluit ik er een stokje voor te steken en mijn kijk te delen. Ik ben er klaar mee. 

“Ik ben niet religieus gelovig, maar op deze momenten zeg ik het toch wel: er is maar één iemand die hierover mag oordelen en dat is God.”
Ik wijs met een vinger naar boven en om me heen, want voor mij is God niet iets dat ver weg is. De man volgt met zijn ogen mijn vinger. Ik zie dat hij aandachtig luistert. Ik vervolg mijn verhaal. “Als ik zie wat dit voor stellen doet, wat dit voor vrouwen doet, deze ervaring… Wat deze crisis voor moois geeft uiteindelijk. Hoeveel inzicht ze krijgt in zichzelf en het stel in elkaar… Het is iets wat ik niet eens in woorden kan omschrijven… Als ik dat zie, dan vraag ik me af: wat is ‘slecht’?

Ik kan het niet meer als slecht zien. Ik weet dat het over de hele wereld als iets slechts wordt gezien en dat er zelfs straffen voor zijn, maar…

Het leven gebeurt.

Zoals Esther Perel zegt: ‘Het gebeurt in goede huwelijken, het gebeurt in slechte huwelijken. Het gebeurt overal.’ En zelfs..,” ik pauzeer even voordat ik mijn zin eindig. “Zelfs,.. op de werkvloer.” Bij die laatste woorden geef ik hem een knipoog en loop ik met mijn afwas weg.