Ben ik genoeg? Over de diepe feminiene wijsheid in ons

“Als je dit leest, hoef je helemaal niets.
Alle verwachtingen die je over jezelf hebt,
mogen even losgelaten worden.
Je bent zo’n fijn, leuk mens.
Ook als je niets doet.
Ook als je niets weet.
Ps: gun je jezelf een momentje zonder telefoon?”

Deze diepe, feminiene wijsheid zit in ons allemaal. Maar zo nu en dan komen we allemaal terecht in het moeras van nooit-genoeg-land. Dan werken we harder dan wat goed voor ons is of we doen andere dingen die onze ziel ineen laten krimpen. We mogen de volgende dynamiek leren herkennen in onszelf: wanneer zitten we in ‘de trance’ en wanneer niet? We mogen ons verwonderen over de intensiteit van de ‘trance’ als we erin zitten, terwijl we vasthouden aan dat er een andere, veel fijnere waarheid is. We mogen leren voelen hoé de diepe, feminiene wijsheid fysiek aanvoelt als ze door ons heenkomt. En hoe we een leven creëren waarin er meer ruimte is om Haar te ontmoeten, dan dat we een leven creëren die de trance van unworthiness uitlokt.

Dit is geen gemakkelijk werk. Dit voelt op vele momenten als een zalm die tegen de stroming inzwemt. Het is de karate kid in jezelf aanspreken: met discipline en een blind vertrouwen doorgaan, terwijl al je gedachten zullen roepen dat het nergens toe dient. 

Ik geloof zelfs, dat als we dit met een grote groep mensen gaan leren, de hele godsammese wereld zal veranderen. De Mind kan ontkennen wat ‘ie wil, met 101 intelligent bedachte redenen, maar die verandering is hard nodig. We zitten op dit moment voor het eerst niet in een crisis op aarde die door de natuur wordt veroorzaakt, maar door de mensen zelf, aldus een grote groep antropologen. Ik ben van mening dat de crisis op aarde een directe weerspiegeling is van hoe vast we zijn komen te zitten in het geloven van alles wat de mind zegt. En dat het 1-1 laat zien dat we totaal vergeten zijn hoe we bij onze eigen, diepere waarheid kunnen komen.

Waarom is het zó moeilijk om in de diepere feminiene waarheid te geloven en hier naar te handelen? Eén van de redenen is dat we te doen hebben met een cultuur die profiteert van onze lage eigenwaarde. We worden iedere dag getriggerd om uit het Weten te stappen dat we genoeg, mooi en waardevol zijn. Een systeem dat voortkomt uit het eeuwenoude patriarchaat waarin alles draait om macht en onderdrukking. Waarin onze verbinding met de natuur, spirit, droomwerk, ware creativiteit en ons contact met onze voorouderen kwijt is geraakt.
Ik voel dat ik er nu niet meer over dat wil schrijven, maar ik wil je vooral even herinneren aan wat je allang diep van binnen weet. Dit is voornamelijk herinner- en voelwerk en niet zo zeer weet-werk. De geschiedenis en de theorie is fijn, maar de wijsheid die in onze lichamen zit wil gevoeld en erkend worden. Alle woorden die ik hieronder schrijf, zullen teniet doen bij de diepte van de feminiene wijsheid, maar ik doe een poging.

Voor wie het nu maar wil horen:

Hoe klinkt de diepere, feminiene waarheid?
Ik ben genoeg.
Ik ben al wie ik mag zijn.
Ik hoef nergens naar toe.
Ik hoef niets ‘te worden’.
Ik ben voldoende.
Ik mag achteroverleunen en ontvangen.
Ik mag rusten.
Ik mag rusten.
Ik mag rusten.
Ik mag vertrouwen op de inspiratie die me leidt; in korte ingevingen overdag en de dromen die ik ‘s nachts heb.
Ik heb alle tijd.
Ik heb alle tijd.
Ik heb alle tijd.
Ik mag beloftes verbreken.
Ik mag vertrouwen op de wijsheid van mijn lichaam.
Ik mag meer de ja’s in mijn leven volgen en vertrouwen op de nee’s die ik voel.
Ik hoef niets uit te leggen of niets te begrijpen.
Ik hoef niets uit te leggen of niets te begrijpen.
Ik hoef niets uit te leggen of niets te begrijpen.
Ik mag vertrouwen op het grote, niet-weten.
Alles is in essentie chaos, er is nooit een overzichtelijke orde geweest.
Ik ben moedig genoeg om met Leegte te leven in mijn leven.
Ik mag mijn plannen loslaten en handelen naar wat ik nu weet wat het meeste waar is.
Ik durf eenzaam te zijn.
Ik durf langzaam te gaan.

Hoe voelt het om dit te lezen? Hoe reageert je lichaam? (Ieder antwoord is goed.)

Vanaf 2020 ben ik het grote experiment aangegaan om meer de diepere, feminiene waarheid te volgen. Dat betekent voor mij dat ik mezelf voor het eerst toesta dat ik niet wekelijks een nieuwsbrief uitkomt. Dat ik mezelf toesta om mijn account (tijdelijk?) te de-activeren op facebook en instagram (yup, that happened.) omdat het niet mijn diepere waarheid aanraakte. Dat ik mezelf toesta om niet meer mee te gaan met de manie dat ik zogenaamd mijn gezicht vaak op internet moet laten zien, ‘want anders komen er geen klanten’. (Ik heb al gemerkt dat social media niet nodig is.) Dat ik mezelf toesta om twee klanten per week te hebben. Dat ik mezelf toesta om niet meer iedere inspiratie die er binnenkomt te moeten delen of iets te moeten maken. Ik wacht en zie wat blijft hangen, ik koester ideeën iets langer en ben er geen slaaf meer van. Ik sta mezelf toe dat mijn boek over Ziek van verlangen-zijn jaren mag duren voordat het uitkomt. Ik sta mezelf toe om een eerlijkheid te tonen naar mijn vriend en andere geliefden die ik nooit eerder durfde te tonen. Ik sta mezelf toe om niet gelijk op emails, appjes, etc te reageren, maar mijn innerlijk te volgen in wanneer het écht tijd is – en niet wanneer mijn Mind meent dat het tijd is. En ga zo maar door.

Ik merk dat mijn leven langzaam(!) zoveel fijner, rustiger, helderder en eerlijker aan het worden is.
Ik zeg langzaam, want het is geen eenvoudige reis. Maar het is het allemaal waard.

Ik heb het volgende gemerkt: leven volgens de diepe feminiene waarheid is hetzelfde als zelfliefde. Je ervaart het pas, als je er naar handelt. Het is wéten wat het juiste is om te doen en dan zo moedig zijn om blind in het diepe te springen en maar hopen dat je ergens op uitkomt. We mogen een beetje harry potter zijn die eerst moet geloven in de spreuk die hij wil uitspreken, want anders werkt het niet.

Ik kon dit niet doen als ik mijn lijden niet als richtingaanwijzer had gezien. Hoewel ik al jaren sterk mijn eigen inspiratie en intuïtie volg, zat ik nog met een houding in mijn werk en leven waar ik ongelukkig van werd. Ik verlangde naar het afpellen: het loslaten van alles wat niet echt mij was. Meer en meer, tot alleen de essentie over mocht blijven. De dood van mijn broer, mijn pijn als zelfstandig ondernemer en niet mee kunnen gaan met het tempo waar de wereld op draait, de crisissen in mijn relatie, en uiteraard, last but not least: de pijn die ik ervaren heb in mijn ziek van verlangens, hebben me meerdere malen tot op mijn knieën gebracht en lieten me wensen om een innerlijke verandering te zien. Ik smachtte naar een meer menselijke wijze van leven waarin mijn meest oorspronkelijke zijn volledig geëerd werd. 

Alleen had ik dit niet kunnen doen: op internet en dichterbij waren er mensen en theorieën en boeken die me leerden wat de meer feminiene kijk is. Ze lieten me zien dat het veilig is om in het diepe te springen. En godzijdank zijn er ook mensen die samen met mij student willen zijn. 

Een grote verandering in je leven aanbrengen doe je niet in je eentje, we hebben daar elkaar voor nodig… En dit: de diepe feminiene wijze.., god, dat vraagt om een heel leger.

Liefs,
Anne

PS Samen? Dan weet je me te vinden.