– De 9 grootste pijnpunten in het ziek van verlangen-proces. – 

Op deze website spreek ik veel over de zielsbedoeling van ziek van verlangen-zijn. Waarin ik vertel over hoe de ander, waar je naar verlangt, een vleesgeworden metafoor is van de boodschap van jouw hart. Niet alleen staat hij of zij voor een bepaalde levenshouding waarvoor het tijd is dat je deze meer in je leven mag implementeren, maar ook het contact tussen jullie beiden: dat wat er ontstaat als je samen bent met de ander, hoort bij deze boodschap. Sinds een kleine vijf jaar onderzoek ik in intensieve begeleiding de diepere betekenis van het verlangen voor mensen die dit willen. Naast mijn eigen ervaringen in dit onderwerp, ben ik getuige van vele andere kwetsbare, innerlijke leefwerelden.

Ondanks dat ik geloof dat het ziek van verlangen-zijn in ons leven komt om dichter tot ons ware zelf te groeien en dat (abstracte) idee erg mooi klinkt, wil ik niet ontkennen dat het een ongelooflijk pijnlijk transformatieproces is.

Ziek van verlangen-zijn is in de eerste plaats shit.
En het is voor velen ongelooflijk angstaanjagend.

Deze periode is een crisis. En een crisis is niet iets waar je vrijwillig voor kiest omdat het zogenaamd zo ‘leuk’ zou zijn. Een crisis gebeurt wanneer iets, buiten wat we kunnen bedenken, ons overkomt en in één klap het idee van een toekomst wegneemt.

Gisteren wisten we nog hoe de komende jaren er ongeveer uit gingen zien, vandaag kunnen we niet verder kijken dan deze dag of volgende week.

Je bent heel normaal als je dit eng vindt.

(Daarbij moet ik wel noemen dat in de eerste fase van de verliefdheid, biologisch gezien niemand dit akelig zal vinden. De werking van onze hersenen is anders wanneer we verliefd zijn. Zo is de werking van de amygdala; ons angstcentrum, een stuk minder actief en in onze frontale cortex werken de delen die de gevolgen van de acties die we nemen kunnen inschatten, niet zo goed. Ons vermogen om logisch na te denken en iets te kunnen beoordelen op goed of fout, werken minder goed. Lees meer.)

 

In deze blog wil ik 9 punten noemen die voor de grootste pijn in het proces zorgen.
Zodat je je er zelf misschien in kunt herkennen en kunt zien dat je volkomen normaal bent, als je deze situatie ongelooflijk pijnlijk vindt. Tenslotte deel ik graag de spirituele betekenis van pijn met je. 

De 9 grootste pijnpunten in het ziek van verlangen-proces:

 

1. Kinderen

Eerlijk: ik heb (nog) geen kinderen. Maar de vele vrouwen die in mijn praktijk zijn langsgekomen lieten weten dat dit onderwerp de meeste pijn en onzekerheid veroorzaakt. Als ouder wil je dat het goed met je kinderen gaat en dat zij er het minst onder te lijden hebben. Toch lijkt het nu onvermijdelijk te zijn dat zij ook iets gaan merken van deze enorme turbulente tijd. Misschien hebben jouw kinderen al iets erover gevraagd aan je, zonder dat je het aan hen verteld had. Als je denkt aan scheiden van je partner, kan je misschien nog geen beeld maken van een toekomstige, harmonieuze situatie.

Wat ik heb gemerkt als begeleider is dat de grootste pijn, tevens een hele mooie ingang kan zijn naar het diepere voelen. Als dit kopje je raakt, sluit je ogen dan even en voel… Als er tranen komen, laat ze komen. Voelen is het belangrijkste werk dat we kunnen doen. Als we dieper voelen, komen we dichter in het gebied in onszelf waar onze eigen wijsheid ligt.

Een vraag die naar boven kan komen is: Hoe ben ik een goede moeder/vader in tijden van crisis? 

Wanneer is het moment dat je iets aan hen kunt vertellen? Hoe ga je dit doen? Wat kan je als ouder wél delen en wat beter niet?

Boekentip: Untamed/Ongetemd leven van Glennon Doyle. Hierin laat de schrijfster o.a. zien hoe zij omgaat met de vragen van haar kinderen als ze van haar man scheidt en kiest voor haar nieuwe partner. 

 

2. Echtgenoot/partner

Schuld: Ja. Onze geweldige man of vrouw… (Of minder geweldig ;).) In mijn ervaring heb ik me zo vaak schuldig gevoeld naar mijn partner. Ik had nare gedachten als: ik doe hem dit aan. Het is zo’n goed mens, dit verdient hij niet. En als ik echt heel eerlijk naar mezelf was, kwamen er gedachten als: hij is een goed mens en ik ben slecht. Zo, zo slecht…
Het hebben van deze gedachten hielp me niet om duidelijkheid over de situatie te krijgen en te weten wat ik moest doen.

Relatiecrisis: Iedereen die nauw met ons verbonden is, ondergaat de crisis op zijn of haar manier met ons mee. Voor onze huidige partner worden grote thema’s als ‘vertrouwen’ en ‘trouw’ aangeraakt.  En dit is een enorme opgave voor de ander. Het is makkelijk om iemand te vertrouwen als hij of zij nog niets gedaan heeft dat het tegendeel bewezen heeft, maar zodra ziek van verlangen in het spel komt, mogen we opzoek gaan naar wat vertrouwen werkelijk betekent.

Vragen die naar boven komen kunnen zijn: 
Voor beiden: Wat betekent het om trouw aan elkaar te zijn?

Wie ben ik zonder mijn huwelijk? Wie ben ik zonder hem of haar?
Voor de partner: Wat als het hart naar een ander uitgaat? Wie ben ik als mijn vrouw/man van een ander houdt?
Voor degene die ziek van verlangen is: kan ik van twee mensen tegelijk houden? Ben ik nog wel gelukkig in mijn relatie? Zegt mijn verlangen naar een ander iets over mijn relatie? 

Eenzaamheid: Eerder werd alles gedeeld, maar in het moment van ziek van verlangen-zijn kan niet meer alles samen ervaren en gedeeld worden. In de verliefdheid en het verlangen lijkt het soms alsof we een dubbel leven leiden. Er was in mijn geval een hele binnenwereld waar mijn partner niets van wist. Het niet kunnen delen wat ons enorm diep raakt met de persoon waar we ongelooflijk veel van houden, is vreemd. En pijnlijk. Het vergroot gevoelens van eenzaamheid en het gevoel dat je ‘opgesloten zit’. 

 

 

3. De ‘gekte’ in jezelf

De ene gedachte is nog niet afgelopen of de volgende gedachte is alweer begonnen. De gedachtenwereld gaat alle kanten op. Je denkt in cirkeltjes en vindt geen oplossing. Misschien ben je ook veel aan het dagdromen waarin je terugdenkt aan jullie ontmoeting(en). Steeds weer flitsen bepaalde beelden voorbij waarin je helemaal op kunt gaan. Je probeert in deze herinneringen antwoorden te vinden op vragen die je niet toen, maar pas later ontwikkelde. Had ik iets anders kunnen doen om dit te voorkomen? Was de liefde echt? Hoe kan ik wat ik daar ervoer, vasthouden? Je fantaseert over een toekomst samen, aan liefdesbekentenissen, aan verre reizen maken met de ander of samenwonen in een lief huisje ergens ver verwijderd van iedereen. Ook emotioneel slinger je alle kanten op. Van vurig verlangen tot je diep schamen. Je hebt spijt van dingen die je misschien gedaan of gezegd hebt. Je kent jezelf niet meer terug. De zelfveroordeling is hard. Hoe hard je ook nadenkt, je kunt geen weg naar buiten vinden.

Het is ongelooflijk moeilijk een beeld van de toekomst te maken. Dit kan je angstig maken en op momenten zelfs in paniek.

4. Verslavingsgevoelens (dopamine)

In het verliefd-zijn en in het verlangen naar wordt dopamine door het brein afgegeven. Dopamine is het ‘verslavingsstofje’ dat, in het geval van ziek van verlangen, steeds weer zoekt naar de rush die te vinden is in het samen-zijn en de wens tot samensmelten met de ander. Het lijkt wel alsof je niet anders kan, dan denken aan de ander. En het wegdromen is naast pijnlijk op momenten, ook heel erg fijn. Misschien kan je er niet mee stoppen om de ander berichtjes of mails te sturen om duidelijkheid te krijgen. Of rij je iets vaker langs zijn of haar huis. Je kijkt geregeld op social media om te zien of er een nieuw berichtje is gekomen en of dat berichtje misschien met jullie te maken heeft… Je hebt jezelf niet controle, lijkt het. Het is lekker, maar om eerlijk te zijn, ook gekmakend.

5. Eenzaamheid
In de meeste gevallen hebben we de verliefdheid, een affaire of een kortstondige ontmoeting vrij geïsoleerd ervaren. Niemand behalve jij en de ander wisten hiervan. (Of een paar mensen.) Iets wat ons tot diep in de ziel heeft geraakt, kunnen we vaak met maar weinig mensen delen. Dit kan voor gevoelens van eenzaamheid zorgen. Een belangrijk element in het verminderen van de chaos en de wanhoop in het ziek van verlangen-zijn, is iemand anders uitnodigen in deze eenzame binnenwereld. Een betrouwbare, oordeelloze vriend of vriendin én een professioneel begeleider.

 De chaos is natuurlijk te verklaren: we zijn hard opzoek naar een oplossing. Maar de oplossing is niet in het denken te vinden. De oplossing is te vinden in het begrijpen van de diepere betekenis van het verlangen naar de ander (zie intensive) en in het dieper leren voelen. Het diepere voelen lukt vaak in ons eentje niet, omdat we te kampen hebben met veel zelfveroordeling en onszelf afkeuren in het gedrag dat we vertonen. We hebben iemand, of meerdere iemanden, nodig die liefdevol aanwezig kan zijn bij de delen die we verafschuwen van onszelf. Iemand die niets van wat we voelen of denken afkeurt of voor ons invult. Iemand die samen met ons het aandurft om de toekomst voorlopig leeg te houden. Zodra een coach of therapeut zegt: “Je gaat toch niet bij je man weg?”, mag je van mij de deur uitlopen. Of op z’n minst heel duidelijk zeggen dat zo’n opmerking je niet verder helpt. In het midden van een crisis weet niemand wat er gaat gebeuren. Bij je partner blijven. Scheiden. Tijdelijk scheiden en toch weer bij elkaar komen. Het is belangrijk de toekomst open te houden zodat een diepere waarheid een kans krijgt om naar het oppervlak te rijzen.

De chaos in onszelf neemt in zijn turbulentie af, door een oordeelloze toeschouwer uit te nodigen in dat wat we zo ongelooflijk moeilijk vinden. Alleen zo kan er een veiligheid ontstaan om dieper in onszelf te gaan en bij de eerste antwoorden te komen waar we met het verstand niet bij kunnen komen.

 

6. Werk
Sommigen kunnen zich niet meer goed concentreren op hun werk. De vele gedachten en emoties nemen het over. Misschien heeft je werkgever al een paar opmerkingen erover gemaakt, maar durf je niet eraan toe te geven iets minder te werken. Toch begint dit een behoorlijke marathon te worden. Je slaapt misschien slecht, thuis is het druk; je vindt je rust niet. Je bent misschien bang je werk te verliezen. Of als je een ondernemer bent, loop je de kans klanten te verliezen en je inkomen te verliezen.

7. Angst voor de omgeving

Een andere angst en pijn is de gedachte aan de omgeving. Zoveel vrouwen die een intensive bij me kwamen doen waren doodsbang voor de mening van familie, vrienden, collega’s en kennissen. Ook dit gevoel is zo natuurlijk: biologisch gezien zijn we bang onze mensen, onze ‘tribe’, onze ‘roedel’ te verliezen, terwijl we hen juist meer dan ooit nodig hebben. Verliefd worden op een ander is nog steeds een taboe in onze maatschappij. Er wordt een onjuist verhaal verspreid via media en op straat waarin er altijd een dader en een slachtoffer is. Of er wordt, onterecht, aangenomen dat er iets mis is met de relatie als je verliefd wordt op een ander. Of, ‘dat je er maar gewoon geen aandacht aan moet geven.’ Er wordt te simpel over gedacht. Maar jij ervaart hoe het werkelijk is. Jij ervaart de complexiteit van deze crisis-ervaring. Jij voelt waarschijnlijk dat je niet anders kunt dan aandacht hieraan geven. Misschien is er bij jou helemaal niets mis met je huidige relatie. En sta je helemaal niet achter het idee dat je ‘hem of haar iets aan zou doen’. (Ook al komen die gedachten en gevoelens heus wel voorbij.) Ziek van verlangen zijn is een grote energetische beweging die niet alleen jou, maar ook door de bewustzijnen van de mensen om je heen raakt en wil openen. Dit overkomt jullie samen. En het wil alle betrokken partijen, dichter tot henzelf brengen.

Omdat het een taboe is, wordt de eenzaamheid in het ervaren van deze crisis vergroot. En krijgen we in veel gevallen het gevoel dat we ‘slechte mensen’ zijn omdat we ‘dit’ doen en we het niet kunnen tegenhouden.

Inzichtvragen die je aan jezelf zou kunnen stellen zijn: 

Hoe denkt jouw omgeving over verliefd worden op anderen?
Hoe dacht je zelf hierover voordat het jou overkwam?
Wat is het algemene verhaal dat je kent dat anderen maken over een situatie als de jouwe en wat is het verhaal van jouw ervaring? Wat wordt er verteld, maar wat is werkelijk waar?

 

8. Geheimen

Misschien heb je iets gedaan wat zo erg is, dat niemand het ooit te weten mag komen. Zeker jouw partner niet. In het geval van een geheim, is de afkeer naar wat we gedaan hebben zo groot, dat we bang zijn dat als we het naar buiten brengen, alles wat je liefhebt van je weg wordt genomen. Een geheim kan je enorm eenzaam laten voelen en de schaamte en angst kunnen pijnlijk groot zijn. Weer kan de gedachte komen: ik ben slecht, zo zo slecht… Er is iets mis met mij… Voor eenieder die een geheim met zich meedraagt, raad ik mijn on demand lezing over het hebben van een geheim aan. 

Het is van zielsbelang dat we met zachtere ogen gaan kijken naar wat we gedaan hebben. De lezing over geheimen in het Ziek van verlangen online zelfstudiepakket helpt je hiermee, klik hier voor meer informatie.

9. Rouw

Rouw kan in meerdere vormen komen.

 

– In een crisis valt ineens de toekomst die we gisteren nog voor ons zagen, weg. Geconfronteerd worden met een lege toekomst, kan akelig zijn en ook verdrietig. 

Wie ben ik zonder de toekomst die ik voor mezelf in gedachten had?

– Het kan zijn dat je door deze situatie inzicht gekregen hebt in dat het huwelijk niet meer werkt. Je kunt al pre-rouwen: weten dat je op een dag afscheid moet gaan nemen en dit kan enorm pijn doen. Feestdagen en verjaardagen kennen voor sommigen veel verdriet.

– Of je rouwt omdat je voelt dat het tijd is om iets fundamenteels in je leven te veranderen. Hierbij is het mogelijk om te rouwen om het leven dat je tot heden geleid hebt. Veel vrouwen die ik heb gesproken voelen dat ze ‘nu pas voor het eerst lijken te leven’. Met een groot ongemakkelijk gevoel blikken ze terug op hun leven. “Het lijkt wel alsof ik op de automatische piloot leefde. Ik was als een robot. Hoe kon ik toen niet weten wat ik nu weet?”

– Ook kan het zijn dat je weet dat je jouw ziek-van-verlangen-man/vrouw moet gaan loslaten. Het gebroken hart kan voor veel verwarring en verdriet zorgen.

Het is goed mogelijk dat je je innerlijk verscheurd voelt. Ziek van verlangen-zijn trekt alles wat we dachten dat waar was over onszelf en over ons leven, open. Zodat er een andere, diepere waarheid naar het oppervlak kan rijzen.

Ondanks de pijn
Ik heb enkele mensen halverwege de crisis, of zelfs nog iets eerder, horen zeggen: “Ik ben blij dat deze crisis plaatsvindt in mijn leven. Ik ben er dankbaar voor. Ik had dit zo nodig… Ja, het doet pijn, maar ik wil niet meer terug naar mijn oude leven. Wat dan wel, weet ik niet, maar ik wil alleen maar één ding, en dat is: leven.”

De spirituele betekenis van pijn
Pijn hoort in ieder wezenlijk transformatieproces. Een kind (van mensen of van dieren) dat geboren wordt, vindt in de meeste gevallen niet plaats zonder pijn. Het leren van een vak, een instrument, of het creëren van een groot project, gaat niet zonder vallen en opstaan. Het vinden van je bestemming in het leven, zal eerst vele dichte deuren kennen. Ontdekken wat liefde werkelijk is, zal een aantal gebroken harten geven. Ons bewustzijn leren kennen in haar waarheid, in al haar krochten, kent een heleboel uitdagingen.

In onze Westerse cultuur hebben we de grote, krankzinnige illusie gecreëerd dat we pijn koste wat kost moeten vermijden. In andere, meer inheemse culturen, weten ze dat lijden bij het leven hoort. Initiaties: inwijdingen, gaan daar vaak met grote uitdagingen gepaard. Er zijn zelfs stammen die het bewust ervaren van fysieke pijn gebruiken om in een staat van verlichting te raken. (Ahum, mij niet gezien. ;))

Het is onder andere pijn die het beste in een mens naar boven haalt. Het is de pijn in het leven die ons dwingt nieuwe terreinen te verkennen. Het houdt ons in beweging, het maakt ons avontuurlijk en met een beetje goede begeleiding: meer menselijk en met meer mededogen naar anderen zodat er meer verbinding tussen jou een een ander ontstaat.

Niets van wat ik heb gemaakt of de inzichten waartoe ik ben gekomen, is gekomen zonder pijn.

Pijn is er niet om ons te kwellen en ons te pesten. Het komt om ons weer op het juiste pad te zetten. 

Dit geldt niet alleen voor jou. Ook voor de mensen om je heen en geraakt worden door wat er bij jou gebeurt. En ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar omdat het moeilijk is, wil het nog niet zeggen dat het onmogelijk is.

 

Liefs,
Anne