Een heel leven lang dacht ik dat ik moest werken (aka forceren, initie?ren, verzetten, duwen) om iets gedaan te krijgen. ‘Als je er niet voor gaat, gebeurt er niks’, wordt in onze cultuur onderwezen. ‘Work hard, play hard.’ ‘Wil je iets? Ga er dan voor.’ ‘Just do it.’ ‘Als je inspiratie krijgt, ben jij degene die het mag vervolmaken.’ En ga zo maar door. Ik kon hele dagen werken zonder de frisse buitenlucht te ruiken. Ik kon knalle als een malle.

Ik was een slaaf van alle ideeën die ik had. (En dat zijn er veel op een dag.) Maar maakte het me gelukkig?

Nee. Het was nooit genoeg. Als ik stopte, had ik altijd nog werk te doen en ik kreeg nooit de resultaten die ik wenste. Niet genoeg likes, reacties die me urenlang bezighielden, te weinig geld op mijn rekening om verjaardagscadeautjes te kunnen kopen of zelfs nieuwe kleren. Tot mijn lichaam zei dat het tijd was hiermee te stoppen en een nieuw pad te bewandelen. Ik kreeg dagenlang spanningshoofdpijn en flinke pijn aan mijn heupen. In plaats van flink te gaan sporten (wat meerendeel van deze cultuur je zal aanraden), begon ik te rusten. Voor het eerst in mijn leven leerde ik te rusten. Pauzeren. Wel vaker werkte ik met 45min-werken en 15-min pauze wekkertjes, maar nu werkte ik maar een paar uur per dag met meer pauzes dan werk. Ik leerde mijn lichaam kennen. ‘s Ochtends heb ik energie en 15:00/16:00 wil ik even slapen. Dit lichaam is niet gemaakt om altijd maar in dienst te staan van $$ en zogenaamde inspiratie die mijn mind binnenkomt. Ik wil geen slaaf zijn van deze kapitalistische maatschappij. Ik wil leven volgens de wetten van mijn lichaam. En daarmee mijn ziel. (Those 2! BFF!) Niet meer forceren, maar Luisteren naar wat leeft onder het dwangmatige. Mijn lichaam is geen machine, maar een bezield wonder. Ik ben geen geciviliseerde arbeider die blind de wetten volgt van onze cultuur, ik ben geboren om mij te zijn. Wild, creatief en rustend.

Meer van deze korte teksten? Volg dan mijn instagram– of facebookaccount.

Spreken vanuit je hart

Spreken vanuit je hart

Najaar 2015 We zijn thuis bij onze ouders en we hebben net gegeten. Mijn broer Frank en ik ruimen de tafel af. Mijn broer Robin blijft zitten. Ik erger me aan hem. Hij zat vrij monter aan tafel, dus naar mijn idee kan hij prima meehelpen met de tafel af te ruimen....

short mantra poem (english): the deep feminine

short mantra poem (english): the deep feminine

I can take all the time I need. I am allowed to break promises. I don’t need to understand everything.  I trust my body’s wisdom. My body guides me and always tells the truth.  I am here to sensually enjoy life. Through feeling, smelling, tasting, hearing all that is...

Short read: de stroming van binnen

Short read: de stroming van binnen

Beeld: Harald Sohlberg - The Mermaid - 1896  In het Engels, zeg je, als je naar een rivier kijkt: a body of water. Ik heb dit altijd zo mooi gevonden. Ook wij hebben met ons lichaam dat voor ongeveer 60% uit water bestaat, een 'body of water'. Native Americans geloven...

Wanneer de liefde breekt

Wanneer de liefde breekt

We zitten op de bank. De bank die onze Poes aan de randen al kapot heeft gekrabd en waarvan ik de rafels om de zoveel tijd wegknip. Mijn partner en ik zijn stil, want er is niets meer te zeggen. De afgelopen dagen is er een grote, onderliggende pijn naar boven gerezen...

Wat is humaan?

Wat is humaan?

Het volgende deel ik niet omdat ik het er niet mee eens ben met wat er nu gebeurd en de maatregelen die getroffen worden. Ik voel niet het verlangen om in discussie te gaan over 'wel 1,5m afstand of niet', ik wil alleen een onderbuikgevoel laten spreken in dit...

Wat is de dood?

Wat is de dood?

Het is in de namiddag en ik loop langs de sloot in de boerenvelden waar maar weinig mensen komen. Dit is mijn kerk. Hier hoef ik even helemaal niet met andere mensen bezig te zijn, hier hoef ik zelfs niet met mezelf bezig te zijn. Hier Luister ik naar wat allemaal om...

Er klopt iets niet…

Er klopt iets niet…

De dagen gingen snel aan elkaar voorbij. Ik stond ‘s ochtends op en voordat ik het wist klikte ik het nachtlampje weer uit. En niet omdat het leven me tot diep in mijn botten beroerde van plezier en vervulling, maar omdat het lijstje van dingen die ik nog moest doen...

Dankzij mijn broers dood

Dankzij mijn broers dood

Ik dacht altijd dat ik een vrij zacht, liefdevol mensje was, maar tijdens het sterven van een van mijn broers; Robin, kwam ik erachter hoezeer ik zachtheid en werkelijk kwetsbaar contact vreesde. En hoe zich dit in mijn familie het meest laat zien. Tijdens zijn ziekte...