Mijn vriend houdt niet meer van me (persoonlijke blog over mijn relatie)

Het is vorige week vrijdag. Mijn vriend en ik doen het Praktiseer je eigen wijsheid spel op een lichamelijk probleem dat hij nu tegenkomt. Bad idea. Bad, bad, bad idea, om weer zo naïef te zijn dat ik mijn eigen geliefde in alle rust kan begeleiden. Ik ben niet zijn coach, ik ben zijn vriendin. Maar toch zie ik al weken dat hij lijdt en ik wil er voor hem zijn. Op mijn manier.

“Laten we openstaan voor de reguliere weg, maar ook deze weg. Regulier zeggen ze dat je niets hebt, dus mogen we paden gaan betreden die over meer informatie beschikken dan de wetenschap.”

Dus ja. Wij prakti’en in mijn praktijk. Bij de eerste kaart van de optimist gaat het verrassend goed, maar bij de pessimist begint hij ineens over onze relatie en kotst hij er een verhaal uit dat ik totaal niet zag aankomen. 

“Mijn liefde voor jou is een woestijn met af en toe een boompje erin. Ik voel al lang geen liefde meer voor je.”

Mijn hart stopt. Ik hap naar adem. We zijn het gewend om bloed eerlijk naar elkaar te zijn en om steeds, wanneer we geen liefde voor elkaar voelen, dit te benoemen, maar… Hier hoor ik een andere stem spreken dan normaal. Ik voél een andere stem. 

Ik probeer neutraal te blijven, maar al gauw haalt de kwetsbaarheid me in en ik zeg: “Sorry, ik kan dit niet. Ik voel me gekwetst. Dit doet me teveel pijn…” Ik kan voor mijn gevoel geen kant meer op. Dit is het einde. Hier, nu, op deze prachtige plek, in dit prachtige huis, het plezier dat we samen hebben. Het is over. 

Ik voel me verraden om het feit dat hij al zo lang niét echt eerlijk naar me was. Hoe lang houdt hij dit al voor zichzelf? Wat een ongelooflijke lul. Mijn denken slaat op tilt.

We praten over zijn gevoel en ik roep nogmaals, voor de zoveelste keer in onze relatie, dat: 
“Als je geen liefde voor de ander voelt, ga dan bij jezelf te rade of je wel liefde voelt voor jezelf en voor je eigen leven. Dat is het begin. Als je niet verbonden bent met joúw levenskracht en die niet trouw volgt, dan stopt de liefde met stromen. Ik vertik het om nog langer een excuus te zijn voor jouw gevoelens. Jij moet verantwoordelijkheid nemen voor jouw leven. Voor jouw diepere verlangens. Wat je nog allemaal wilt doen in je leven. Je houdt je nog zo in! Daar hebben we het altijd al over. LOGISCH dat dit gebeurt! En ja, anders… Anders houdt de relatie inderdaad op.
De relatie is een spiegel van hoe ik in mijn eigen leven sta en naar mezelf kijk.”

Ik sta honderd procent achter wat ik zeg. Het is helemaal mijn ervaring. Maar ik zie dat mijn geliefde nog meer ineenkrimpt en niets meer durft te zeggen. Dat wat ik zeg is niet dé diepere waarheid. Want de diepere waarheid ontspant beide partijen. En maakt juist liefde los, in plaats van de bevriezing en stilstand die ik hier nu zie.

Dit klopt niet. We moeten stoppen met praten. Eh, ík moet stoppen met praten. Ik moet weg hier. “Ik ga, liefje. Ik moet even gaan wandelen. Dit werkt niet.” 

Ik trek mijn wandelschoenen aan en loop naar mijn ‘kerkje’ (achter in de weilanden waar bijna niemand komt, behalve de natuur).

Om daar te komen moet ik een groot veld oversteken. Dat duurt ongeveer een kleine 10 minuten gras, opvliegende vogels, de zon op mijn hoofd, muizenholen, molhopen, nat gras dat door mijn wandelschoenen heendringt. Ik ben boos en ik voel me wanhopig. DESPERATE. Alles ligt in zíjn handen, denk ik alsmaar. Ik kan helemaal NIETS. 

Maar eenmaal aankomen in mijn kerk, sta ik stil en kijk ik naar het donkere drek in de sloot en de kleine blaadjes groen. Ik staar. Ik kom tot rust.

“My shit, is your shit,” hoor ik in mijn gedachten een vrouwenstem zeggen. Het is een actrice in de geniale netflix tienerserie ’13 reasons why’ die bereid is de problemen van haar vriendje te dragen. My shit, is your shit… Ik mijmer en ineens voél ik het. 

Als de relatie een spiegel is én híj volgt zogenaamd niet genoeg zijn hart om liefde voor mij te kunnen voelen…
Dan ben IK het ook niet aan het doen. We zijn met elkaar verbonden. We zijn na 10 jaar energetisch zo met elkaar verbonden dat we één lichaam geworden zijn.

Als hij zich niet goed voelt in de relatie, heb ik hier ook aandeel aan.

Er is maar één manier om onze relatie te redden en dat is: ik moet zelf mijn hart gaan volgen. Ik moet gaan doen wat ik steeds maar uitstel in mijn eigen leven. 

Ik wil me omdraaien en direct naar huis rennen om het aan mijn vriend te vertellen, maar ik wacht nog heel even. 

My shit, is your shit…

Ik stel mezelf hardop te vraag (nobody can hear me anyway): Als ik écht van mezelf zou houden, wat zou ik dan doen?

Direct komt er een antwoord uit mijn buik omhoog geschoten: schrijf je boek af, Anne. ‘Mijn eerste grote dood’ over het loslaten van mijn broer Robin en het aanschouwen van zijn sterfproces en mijn eigen gesloten, bange hart. Schrijf over hoe akelig het gesloten hart is. Schrijf over hoe de diepere waarheid er altijd is. Je bent al zo ver. Je bent er al bijna 3 jaar mee bezig. Het is bijna af… Ga er weer voor zitten. Gun jezelf dit. Het is tijd. 

Na dit inzicht, ren ik door het 10minuut durende veld om erachter te komen dat mijn conditie echt niet zo top is en ik al stop na een minuutje rennen. Eenmaal thuis sleur ik mijn vriend mee hetzelfde veld over om naar mijn kerk te gaan. Het inzicht komt er moeizaam uit omdat ik veel verzet in mezelf voel om het met hem te delen. Het klopt niet. Dit is mijn pakkie ‘an. Ik mag dit gaan doen. We zijn te moe om te lopen en gaan midden op het wandelpad liggen, kletsen gezellig in het zonnetje en eten een elstar appeltje, terwijl de pijn langzaam, heel langzaam, wegsmelt. 

Met trots kan ik zeggen dat het nu een week later is en dat ik al iedere dag geschreven heb. Het gaat snel en de woorden die ik weghaal en de woorden die ik toevoeg zijn raak. Mijn vriend voelt inmiddels weer liefde voor me, zegt hij.

Ik ben nog wel wat bang. De liefde is eng, zo eng… Maar ik laat het gaan. Het mysterie van de liefde bepaalt wat er gaat gebeuren, zo lang ík maar goed voor mijn eigen hartstochtelijke, creatieve hart blijf zorgen. Dan weet ik, dat ík mijn bijdrage lever aan het voeden van mijn eigen levensenergie.

My shit, is your shit.
Mijn levensenergie, is jouw levensenergie.
Jouw afwezigheid van liefde, is mijn afwezigheid van liefde.

Hem heb ik niet onder controle, maar wel mezelf. 

 

 

 

Liefs,
Anne