Wat als vrouwen zouden blijven?

In Oekraïne verlaten vrouwen en kinderen het land. Omdat het te gevaarlijk is, omdat geen mens zou willen blijven. Maar ik kan niet anders dan de afgelopen weken denken: what if all women would stay?

De bovenstaande foto zegt voor mij wat ik daarmee bedoel.

Deze foto is afkomstig van een van de protesten in Portland (VS) in 2020 waarin een vrouw, naakt, met haar benen wijd voor een rij agenten op de grond zit. Naar verwachting kijken de politieagenten recht haar vagina in. Ze had alleen een gezichtsmasker en een muts op. In stilte zat ze daar wel tien minuten lang, tot de agenten vertrokken. 

Je kunt erom lachen, misschien. Misschien denk je wel: wat een gekkie. Maar wat deze vrouw (niemand weet wie ze is, ze wordt The Naked Athena genoemd) hier doet is ongelooflijk kwetsbaar en tegelijkertijd enorm sterk.

Dit is de kracht van de vrouw.

Dit is waar we naar toe aan het groeien zijn als vrouwen. 

Vrouwen zijn geen zielige, tere, porseleinen poppetjes. Vrouwen zijn moedig, kunnen vaak recht door iemands bullshit heen kijken en zijn klaar met deze wereld die gebaseerd is op ongezond, uitvergrote masculiene waarden waarin alles draait om macht en economische vooruitgang. Ten koste van mensen, dieren en onze aarde.

We zijn er klaar mee.

Maar we hebben nog een lange weg te gaan. 

We hebben namelijk te maken met een groot minderwaardigheidscomplex dat een erfenis is van onze geschiedenis is als vrouw en nog steeds in stand gehouden wordt door onze huidige cultuur. Een minderwaardigheidscomplex waarvan we onszelf de schuld geven. 

We mogen niet vergeten dat het maar pas geleden is dat we in een wereld leefden waarin vrouwen niets te zeggen hadden. Helemaal niets. In 1956 mochten vrouwen pas hun eigen bankrekening openen. Toen werd ‘de wet handelingsonbekwaamheid’ afgeschaft. (EXCUSE ME?)

Wat honderden jaren lang door vrouwen gevoeld werd, is niet zo maar weg. Het leeft ook nog voort in ons DNA.

In mijn praktijk, en bij mezelf(!) zie ik dagelijks de erfenis van een geschiedenis waarin vrouwen ondergeschikt waren. 

We twijfelen aan onszelf. God, wat twijfelen we constant, de hele dag, aan ons zelf. Wat twijfelen we aan onze eigen ervaringen, aan onze eigen nee-gevoelens, aan onze eigen grenzen. We zijn zo lang niet gehoord, dat we onszelf niet eens meer kunnen horen.
We haten onszelf. Het is werkelijk hartverscheurend als je hoort hoe wij vrouwen naar onszelf spreken. 
We haten onze lichamen. Ik ontdekte laatst mijn eerste vetrolletje en de zelfhaat die ik voelde was groot, maar ik besefte gelijk ook hoe aangeleerd mijn afschuw is door de consumptiecultuur met al haar reclame die ik dag in – dag uit, mijn hele leven lang, heb gezien. Ik ben dankbaar dat ik wéét dat ik gehersenspoeld ben. Want dat is het, en niets anders: een zeer schadelijke vorm van hersenspoelen.

Ook al streven we nu graag naar meer gelijkheid, de erfenis van het patriarchaat is nog steeds om ons heen en in onszelf iedere dag te zien. (Waar zowel mannen als vrouwen onder te lijden hebben.) 

Het patriarchaat is een construct dat gebaseerd is op het verkrijgen van macht. Waar een patriarchaat heerst, heerst een machtscultuur. Macht is alleen te krijgen als je iets anders onderdrukt. Het construct van onderdrukking blijft ook vandaag de dag nog aanwezig. 

Alles wat in deze tijd ongelijkheid benadrukt en ons zwak laat voelen, alles wat ons uit onze kracht haalt, is een symptoom van het patriarchaat.

Denk bijvoorbeeld aan onze huidige wijze van economie voeren met haar consumptie- en koopverslavingscultuur.

De manier waarop we nu economie voeren, is nog steeds vooral gebaseerd op basis van uitbuiting, ongelijkheid en speelt in op gevoelens van minderwaardigheid.

We worden dag in, dag uit, op straat, op internet, op tv niet aangesproken op onze kracht, maar op onze onzekerheid. Kan je je voorstellen wat dit met het brein van een mens doet?

Het is makkelijk om het gewoon maar voor ‘normaal’ waar te nemen, behalve als je beseft wat er werkelijk gebeurt en kunt dromen van een andere wereld die gezonder in elkaar steekt. 

Het beste wapen om een vernietigend construct als het patriarchaat in stand te houden, is mensen te laten geloven dat dit de enige manier is en de enige wereld is die we kunnen leven.

Het beste wapen om de wereld van ongelijkheid en onderdrukking in stand te houden, is om een mens te leren dat ze zichzelf moet haten voor wie ze is. Met als gevolg dat ze altijd aan zichzelf twijfelt, aan al haar gedachten, aan al haar gevoelens, aan haar lichaam…

Kijk eens naar deze vrouwen, op deze foto’s. Wat voel je? 

Wat is er voor nodig om als vrouwen onszelf zo serieus te nemen dat we in onze eigen, feminiene kracht gaan staan?
Wat is er voor nodig om onszelf niet meer te haten?
Niet meer aan onszelf te twijfelen?
Niet meer onze eigen lichamen en vele emoties te haten?

Wat is er voor nodig om uit de onderdrukking te stappen?

Het betekent onder andere dat we gaan zien wat ons onderdrukt en wat ons onszelf minderwaardig laat voelen.
Het betekent onder andere dat we gaan zien wat ons van onze emoties berooft en verdooft.
En dat we daar nee tegen zeggen.

Alles wat we voelen in deze tijd is volkomen terecht.

Een vriendin van me vertelde laatst dat ze ineens een belangrijk inzicht had: “Mijn depressies die steeds terugkomen zoek ik altijd maar in mezelf, maar wat nu als alles wat ik voel mijn diepe besef is van waar we op aarde naar toe gaan en wat er gebeurt? Wat nu als het een hele normale reactie is om depressief te worden?”

Net als mijn vriendin, ben ik er klaar mee altijd alles maar in onszelf te zoeken.

En ja, het is héél erg goed en wijs om innerlijk werk te doen, maar het mag in balans staan. Wij vrouwen denken zo vaak dat er iets mis is met ons, maar wat als er wel degelijk iets goed mis is met onze wereld en alles wat we voelen daar een directe reactie op is? Nee, niet ‘wat als’, er is iets mis met onze wereld. 

Onze kracht gaan waarnemen, betekent alle emoties die ons ooit is verteld niet te mogen voelen, toe te laten. En ons stoppen ervoor te schamen.  Het betekent onszelf niet meer te verdoven van wat er van nature door ons heen komt. Het betekent alles gaan cancelen en tegenspreken wat ons iedere dag aanspreekt op onze minderwaardigheid. Zo voelt het voor mij goed om zo goed als niet meer op social media actief te zijn. Die plek is niet gezond voor mijn ziel.

Het betekent veel minder chocolade naar binnen proppen. (I know it’s hard.)
En veel minder tot geen wijn meer drinken. (Lees dit boek van Holly Whitaker over alcohol en je kan alleen maar bij iedere pagina roepen: Waarom wist ik dit niet?! Dit is hele belangrijke informatie. Voor alle vrouwen!)
Het betekent beseffen dat bedrijven miljoenen in social media hebben gestopt naar psychologisch onderzoek hoe ze ons als gebruikers zo verslaafd als mogelijk kunnen maken. En ná het beseffen, hier ook wijs naar handelen. Geen geflauwekul meer. We morgen voor onszelf gaan zorgen.
Het betekent zien dat we een balans mogen vinden, om als vrouwen aan onszelf te werken en het werken aan een betere wereld. (Lees dit artikel over hoe de wellness industrie vrouwen in toom houdt.)
Het betekent stoppen met netflixen, de tv uitzetten en zitten met ongemak, met onszelf schrijven om te zien wat er in ons omgaat, praten, pijnlijke waarheden toestaan om over onze tong te laten rollen, onze mond openen wanneer iemand iets zegt dat ingaat tegen jouw waarheid.

Het betekent ook dat we als vrouwen niet langer elkaar onderdrukken, of onszelf onderdrukken bij een andere vrouw. 

We mogen opnieuw gaan leren om eerlijk te zijn naar elkaar. Echt eerlijk. Over wat we voelen, wat er door ons heen gaat, hoe lelijk we tegen onszelf praten en vooral over dat wat we niet vertellen omdat we ons ervoor schamen. (Daar waar we ons voor schamen, ligt een verhulde kracht die door een vals narratief van onze maatschappij onderdrukt wordt.)

Ik doe met je mee:

Ik heb vanmorgen twee audio opnames toegevoegd in de Deep Feminine online cursus over mijn eigen #metoo ervaringen. Het is tenenkrommend eerlijk waar je af en toe de blosjes op je wangen krijgt. Het is mijn verhaal. Een verhaal dat ik met heel veel moeite met je deel, maar waarvan ik weet dat het heel belangrijk is dat ook ik mijn mond open. Een verhaal waar ik ook veel zelftwijfel bij ervaren heb, maar sinds vorige zomer begon in te zien dat ik helemaal niet aan mezelf hoéf te twijfelen. Dit is gebeurd. Dit is naar. En dit overkomt heel veel mensen.

Met daarbij een extra opname over de diepere betekenis van geilheid, wat we kunnen leren van onze seksuele fantasieën, porno, seksverslaving en machtsmisbruik vanuit de kijk van the deep feminine. 

Mensen die de cursus al hebben aangeschaft, hebben direct toegang tot deze opnames.

Voel jij dat je wilt beginnen of verder wilt werken aan jouw ontdekkingstocht als vrouw om jouw eigen kracht vrij te maken? Kijk dan hier naar de deep feminine pagina om te zien wat je krijgt. Ook mensen die met ziek van verlangen-zijn worstelen, zullen vele antwoorden vinden in deze cursus. Ik heb op onder andere op de pagina een video gewijd aan ziek van verlangen-zijn en the deep feminine.

Om als laatst nog een keer terug te komen op de vraag:
What if all women would stay?

Ik wil aan je vragen: van welke oorlog in jouw en ons leven kijk jij nu steeds weg? Waar vlucht jij van? Wat ontken jij? 
Wat gaat er gebeuren als jij, zoals The Naked Athena, naakt, met je benen wijd, voor het gevaar gaat zitten? 
Of wat heb jij nodig om dit te kunnen?