Een geheim van creatief leven

Tijdens mijn menstruatie ben ik meestal dicht bij mezelf. Het voelt alsof ik in deze heilige tijd van de maand naast mijn grootste en wijste innerlijk leraar mag zitten die mij vertelt waar ik naar toe mag gaan in mijn leven en waarmee ik moet ophouden. Ze vertelt me hoe ik beter voor mezelf kan zorgen, bijvoorbeeld en ze schenkt me visioenen over dat wat gaat komen. Maar dit gebeurt alleen als ik me helemaal overgeef aan de taal die mijn lichaam uitzendt. Als ik deze negeer, komt mijn innerlijke ‘oermoeder’ ook niet opdagen, omdat ze zo nauw verbonden is met het samentrekken van mijn baarmoeder, de pijn, de opluchting en mijn vermoeidheid.

HET GESPREK MET MIJN OERMAMA
Mijn laatste menstruatie was bijzonder heftig omdat ik ineens geen energie meer had. Ik kon niets meer. Eerst negeerde ik het en ik duwde mijn lichaam in de richting van doendoendoen, maar toen ik eraan overgaf, schrok ik van mijn levenloosheid. Ik sliep veel; meerdere malen per dag en ik ging bijtijds naar bed. (Wordt het woordje bijtijds ook in andere contexten gebruikt dan ‘bijtijds ‘opstaan en ‘bijtijds’ naar bed gaan?)
Gelukkig kwam mijn wijze leraar ineens weer voorbij en ze vertelde me wat er aan de hand was. Hoe ik nog iets beter naar mijn lichaam mag gaan luisteren de komende tijd, hoe ik een gebrek aan ijzer in mijn bloed heb en dat ik daar eerst even voor moet zorgen. Maar ze liet me ook zien hoe we in ons nieuwe huis de eerste, ruime verdieping mag gaan klaarmaken om mensen in te ontvangen: “Voor coaching en om samen te komen met andere wereldwijzen, of waar je hart ook maar naar toe gaat waarin je mensen wilt samenbrengen. Dit wordt een ruimte om dieper op de stof in te gaan. Dit wordt een ruimte waarin je mensen echt verder kunt brengen.”

Ik: “Maar het is in LEUTH. Wie komt er nou naar Leuth?” 
Oermama: “Het wordt jouw ruimte, waar je iets aanbiedt dat niemand aanbiedt. Jij reist ook het hele land over om ergens bij te kunnen zijn, waarom zouden anderen dan niet naar Leuth toe komen?”

Ik: “En wat nu als mijn vriend en ik volgend jaar gaan verhuizen?”
Oermama: “Dan heb je dit gewoon voor de ervaring gedaan en je kunt alles weer verkopen. Vertrouw me nu maar. Het gaat om het zetten van de eerste stappen.”

Ik: “Hoe ga ik dat dan betalen? Ik heb geen geld!” 
Maar deze wijze leraar is al ervaren, ze kent de trucjes van het leven, ze weet hoe de angstige mens altijd tegensputtert en 101 redenen vindt om nee te zeggen: “Jawel, dat heb je wel. Je hebt genoeg.” Ze laat me mijn bankrekening zien. Wat is ze toch simpel, maar effectief. 
Ik: “Oke, dat klopt, maar mijn reis naar Amerika dan? Daarvoor ben ik aan het sparen! Kan ik dan niet meer gaan?” 
Oermama: stilte.

STEUN
In de dagen daarna hield haar zwijgen aan. Langzaam raakte ik aan het idee gewend, terwijl ik veel rustte en veel ijzer aan mijn lichaam gaf. Ik wist dat dit een grote onderneming ging worden en ik voelde hoe bang ik was, dus ik vroeg steun aan mijn vriend. Hij moest hier eerst achterstaan natuurlijk, het is ook zíjn ruimte, het is ook zíjn huis. Hij reageerde gelukkig heel enthousiast en beloofde mee te helpen en mee te denken waar nodig. Ook mijn moeder vroeg ik om hulp, omdat zij zoveel meer ervaring heeft dan ik in projecten zoals deze, omdat ze hun eigen centrum hebben. (En als ik mijn moeder om hulp vraag, krijg ik daar ook altijd mijn vader bij, haha. Dus hem moet ik hier ook echt even noemen.)

IN ACTIE
Precies een week later had ik weer energie zoals vanouds. Met een briefje van vijftig euro die ik van mijn oma gekregen had, ging ik naar de plaatselijke bouwmarkt en kocht daar een pot verf in de allermooiste kleur die ik de muren van de ruimte gunde: oud roze. Een dag later was de enorme muur (het is een hoge, bijna kerkelijke ruimte door het hoge puntdak), met hulp van mijn vriend, van boven naar beneden geverfd. Ik voelde hoe het leven door me heen gierde toen ik naar die roze muur keek en ik wist dat dit de juiste zet was.

DE BOODSCHAP
Om alle verfspatters van me af te halen, stond ik onder de douche en daar, in volledige ontspanning en blijdschap om de mooie ruimte die we aan het creëren zijn, begon Iets weer tegen mij te spreken. In een helderheid die ik ken van de ongeziene wereld en de vreugde die het mij in mijn buik geeft, wist ik dat ik het volgende dat ik zag mocht en mag vertrouwen:

Ik zag het beeld voor me van hoe het leven een grote, open, lege ruimte is, waar we zelf iets van mogen maken. Het lege canvas, zoals anderen het wel eens noemen. 
Ik zag het, en ik verbaasde me over hoe open het leven werkelijk is. 

Er is niet per sé een groter plan, er is niets werkelijk in een bepaalde vorm voor ieder mens vastgelegd. Het leven is open en vrij en zachtaardig. Wat we ook doen, ze wilt het allerbeste voor ons.

Het leven vraagt ons alleen om creatief te zijn, om grote stappen te nemen, om kleine stappen te nemen, om wat voor stappen dan ook te nemen; maar om niet stil te staan. Om te gaan. En dat we bereid zijn om een klein beetje naïef en gek te zijn op momenten.

Alsof dit de enige plek is waar God Zijn magic work kan doen; op de rand van wat gezond en veilig zou zijn, maar wat tegelijkertijd precies is wat ons hart, onze wijze leraar, ons heeft ingegeven. (Te herkennen aan een verliefd en licht gevoel en dat je hele innerlijk niet meer nauw, verkrampt is maar wijds aanvoelt.) 
Op de rand waar we nog niet de antwoorden hebben. 
We hoeven nog niet alles uitgepuzzeld te hebben.
We hoeven nog niet te weten wat er gaat gebeuren.
We hoeven ons nog niet te wapenen voor plan b.

Het enige dat we mogen doen is voelen: dit is de weg die ik wil bewandelen. Dit is wat ik nu wil doen.
Dit is wat goed voelt. Ook al ben ik BANG.

God heeft ruimte nodig om Zijn werk te doen. Als we alles plannen, als we lang wachten tot we echt alle antwoorden hebben, als ik wacht tot ik precies genoeg geld heb om mee te reizen en om deze werkruimte te maken; dan voel ik mij in de veel-te-lange-tussentijd: doods, levenloos, energieloos(!). En dan gebeurt er ook niets, of dan gebeurt er maar een béétje moois. Want wij geven Hem niet de ruimte die hij aankan en aan wilt gaan. Eh, sorry: we geven ook ONSZELF niet de ruimte die onze ziel aankan en aan wil gaan.

Het leven heeft het open blad, het lege veld, die enorme ruimte met onopgeloste vraagstukken nodig om ons een LEVENDIG te laten voelen.

En op dat moment, in een paar luttele seconden (want zo snel gaan deze boodschappen die mij, heus, eerlijk waar! intens raken) wist ik ook dat ik een ticket naar Amerika mag kopen. 
Ik moet die stappen zetten; ik moet in die ‘ruimte’ stappen die ik wil creëren en mooi wil maken. Als ik niet in die lege, open ruimte stap, dat canvas, dan gebeurt er ook niets.

De ruimte van een reis naar Amerika, de ruimte van de nieuwe ontvangst- en werkplek in ons huis, de ruimte van het boek waar mijn moeder en ik mee bezig zijn (en dat ik ook heel eng vind!), de ruimte van… (Er zijn zoveel ruimtes!
In welke ruimte wil jij stappen? Een relatie? Een vriendschap? De wens om een kind te krijgen? Een nieuw huisdier? Een nieuwe baan? Een nieuw project? Een reis?)

Als we in die ruimte stappen, zal het leven om ons heen met ons mee gaan werken. We lopen richting ons doel en we trekken met beide handen de hele slinger van energie in de vorm van geld, ideeën, mensen, die daarbij horen, met ons mee. 
Het kan even duren, natuurlijk. Want deze vorm van leven kent haar eigen levensritme en laat alles precies op het juiste moment gebeuren: als wij én alle omstanders er klaar voor zijn. Maar uiteindelijk komt het altijd, hoe dan ook, goed.

Als ik terugkijk naar mijn leven is het altijd zo gegaan. Ik ken de magie van het leven, ik weet wanneer ze verschijnt en wanneer niet. 
Waarom was ik dit ook alweer vergeten?

Liefs,
Anne

Wil je ook in gesprek kunnen gaan met jouw oermama tijdens je menstruatie? Kijk dan eens naar het online programma: Leren Scheppen, waarin je de scheppende kracht van jouw menstruatiecyclus gaat ervaren. Kijk onder het kopje: leren leven in de menubalk.