“Ik heb het boek in één ruk uitgelezen!” Pre-boek launch feest Zinvol Rouwen

“Ik heb het boek in één ruk uitgelezen!” Pre-boek launch feest Zinvol Rouwen

door | 19 nov, 2018 | Creativiteit, Eerlijk zijn, Leven, Rouwen

“Ik heb het boek in één ruk uitgelezen!” horen we na de groep proeflezers nu ook de tweede lichting van lezers zeggen die afgelopen zaterdag (17 november 2018) aanwezig waren op ons Zinvol Rouwen boekenfeest (komt in het voorjaar van 2019 uit). 
Zelfs op zondagochtend, de volgende dag, ontvingen we het volgende bericht van iemand die het boek niet kon neerleggen en binnen 12 uur(!) alles gelezen had: “Kitty jouw boek is zo vanuit het hart geschreven. Ik heb het nu net uit, en ik ga ga het vaker lezen. Het raakt mijn moederhart zeer diep.” (We weten niet hoé ze dit gedaan heeft, want het boek telt meer dan 250 pagina’s!)

Mijn moeder; Kitty Vromen, en ik kunnen het bijna niet geloven dat het boek tot nu toe zulke positieve reacties krijgt. We hebben ruim anderhalf jaar intensief samen aan dit boek gewerkt om het bijzondere verhaal van mijn moeder die haar zoon verloor, prettig leesbaar op papier te zetten.

Het boek Zinvol Rouwen:
Zinvol Rouwen gaat over mijn moeders ervaring hoe het voor haar was om haar zoon Robin op 31-jarige leeftijd te verliezen aan een hersentumor. Je leest in het boek hoe ze op een bijzondere wijze afscheid neemt van haar zoon en hoe ze daarna op een bewuste, onderzoekende manier haar rouw instapt. Mijn moeder noem ik soms wel eens voor de grap mijn ‘guru mama’; omdat zij mij leerde dat ons innerlijk leven niets is om van weg te lopen, maar juist met veel nieuwsgierigheid onderzocht mag worden. Hoe lelijk, eng en pijnlijk sommige gedachten en emoties ook kunnen zijn, in iedere pijn ligt de belofte om de liefde in jezelf op haar puurst te ervaren.
En zo is ook mijn moeder omgegaan met haar rouw: voor geen enkele gedachte of nare emotie is ze uit de weg gegaan. Ze is een groot onderzoek gestart naar haar eigen rouw en álles wat ze daarin tegenkwam. De relatie met mijn vader die niet meer goed liep, haar werk dat niet meer ‘paste’, de rauwe rouw: de confrontatie met de gedachte ‘hij komt nóóit meer terug’, met de gedachte ‘het was zijn tijd nog niet om te gaan’ en haar verlangen om een nieuw contact te leggen met haar zoon, maar een enorme twijfel tegenkomen of ‘dat wat ze eerder allemaal geloofde’, wel écht waar is.

Zinvol Rouwen is een autobiografische roman die inzicht geeft in hoe rouw een opening kan zijn naar wie je werkelijk bent. Rouw wordt vaak alleen nog maar als negatief gezien, maar zoals mijn moeder ook weer afgelopen zaterdag zei: “ik ervaar mijn rouw als een groot cadeau. Ik heb al zoveel moois mogen ontvangen, dankzij de dood van mijn zoon.” Nou, ahum, mutti, dat is nogal een statement dat je daar maakt. Maar om eerlijk te zijn moet ik als dochter ook zeggen dat ik dankzij de dood van mijn broer heel veel moois heb mogen ervaren…

Over het schrijfproces tussen mijn moeder en mij
Ik schreef als co-writer mee aan dit boek. Anderhalf jaar lang hebben we dagelijks gebeld, mooie gesprekken gevoerd, zijn we samen tot grote inzichten gekomen, hebben we hoofdstukken herschreven, weggegooid, opnieuw ontdekt en natuurlijk hebben we ook genoeg ruzie gemaakt. Want om echt goed werk neer te zetten, mag je meedogenloos eerlijk zijn. En dat waren we. Want we hadden maar één doel voor ogen: dit boek is het allerbelangrijkste. Dit boek moet goed worden!
(En stel je dan een moeder en dochter voor die sowieso altijd al genoeg triggers hebben om snel in de pijn te komen!) En dat is volgens ons en de eerste lichting lezers gelukt, zo is ook onze relatie er alleen maar beter op geworden.

Afgelopen zaterdag stonden we voor een groep van ongeveer 50 man op onze pre-launch boekenfeest ons verhaal te delen, met mooie muziek af en toe, lekkere hapjes en prachtige, eerlijke, rauwe vragen van de mensen uit het publiek.
Zoals: “Wat doe je met de angst om meer verliezen te lijden? Want ik blijf dat tegenkomen!” Het antwoord vind je in het boek, maar zal je concreet krijgen als je ons eens ziet of hoort spreken. Dit zijn namelijk de ‘diepere’ vragen die het mooist beantwoord worden ín het moment. En het heeft meer zorg en aandacht nodig dan alleen deze woorden op een beeldscherm. 

Het was geweldig om dit samen met mijn moeder te mogen doen en om onze kracht: Kitty is van het diepe voelen en ik ben van het concrete samenvatten en nadenken om de kern eruit te halen, nu niet alleen aan het boek te besteden of aan onze vele telefoongesprekken, maar ook met andere mensen. Dat wat we al jaren samen als vanzelf doen, mag nu voor een groter publiek zijn. 

Vanaf nu zal het promoten van het boek starten. Daarvoor werken we samen met Het Boekenschap dat ons zal begeleiden met het schrijven van persberichten en het maken van een mooi promotieplan. We geven namelijk het boek uit in eigen beheer, maar dit willen we wél op een professionele wijze doen. We willen dat het boek zo veel als mogelijk mensen bereikt!

Had je verwacht dat het boek vanaf vandaag te koop zou zijn? Dan ben je niet de enige… In het filmpje onderaan de pagina laten we aan je weten waarom we gekozen hebben voor een iets andere aanpak. 

In 2019 komt ook dood, poop, boob uit: mijn novelle over hoe het was om mijn broer te zien sterven in een hospice. Waar mijn moeders verhaal een echte ‘hero’s journey’ is; waarin obstakels worden overwonnen en werkelijk succes gevierd wordt in het opdoen van grote levenslessen, is mijn verhaal eerder een ‘misfits journey’; waarin de schoonheid van het falen van de mens centraal staat. Dit boek zal binnenkort ontvangen worden door de proeflezers en is dus nog in een iets later stadium van geboren worden.

We zijn opzoek naar ambassadeurs
We zijn opzoek naar mensen die ons een platform willen geven om over het boek te vertellen. Interviews, kranten, blogssites, vloggers, tijdschriften, radio, álles. Om een totaal andere wijze van rouwen te kunnen laten zien, waarin rouw niet alleen als iets negatiefs beschouwd hoeft te worden, maar ook als iets zinvols en moois ervaren kan worden. Dit gaat natuurlijk niet vanzelf, maar daar vertellen we graag meer over. Heb je een goede ervaring met Kitty of met mij en wil je meewerken om dit boek tot een hoger plan te tillen? En weet jij hoe jij jouw steentje hieraan bij kunt dragen? Neem dan contact met mij op: anne@zinvolrouwen.nl

De daadwerkelijke lanceringsdatum van het boek maken we binnenkort bekend, maar je kunt rekenen op voorjaar 2019.

Wil jij een ambassadeur zijn van Zinvol Rouwen? Neem contact met ons op!

Volg de facebookpagina en de instagram van het boek Zinvol Rouwen door op de icoontjes te klikken.

De diepere betekenis van trauma

De diepere betekenis van trauma

door | 13 nov, 2018 | Creativiteit, Leven, Rouwen, spiritualiteit

Trauma vindt niet plaats in onze levens om ons door tweeën te willen breken, om ons te ‘verscheuren’, om ons de leugen wijs te maken dat het leven niet magisch en vol liefde en vol heiligheid is. Trauma gebeurt om ons open te breken in meer levensbewuste en liefdevolle wezens. Om de slapende ziel wakker te kussen.

Trauma opent de deur voor nieuwe (of oude) gaves die aan het wachten zijn om door ons gebruikt te worden. Om de wereld een betere plek te maken, dankzij alles wat we leerden door de traumatische gebeurtenis. Trauma is er om onze ware natuur te tonen. Vroeg ervaren trauma is er om ons talenten te geven zodat we de wereld kunnen dienen op onze eigen manier. Trauma dat later plaatsvindt, nodigt ons uit om een nieuw leven te beginnen, om een huwelijk aan te gaan met het woordje ‘hoop’, om vast te houden aan die ijdele hoop dat dit leven helemaal de moeite waard is om geleefd te worden en dat de voorgaande traumatische gebeurtenis heeft weggegooid wat ons eigenlijk, toch al niet helemaal diende, noch de wereld, zoals: luiheid, het ongeloof in onszelf, een gesloten hart, de slachtofferrol spelen en ons verstoppen voor onze levens.

Na trauma mogen we aan onze hoop werken dat het leven Go(o)d is. We mogen werken aan de verbinding die we hebben met de grootste levens- en liefdeskracht in onszelf. We doen dit niet alleen om te overleven, maar om ons weer levendig te kúnnen voelen.

 

Nadat ik één van mijn broers zag sterven voor mijn zesentwintigjarige, jonge ogen, dacht ik dat de dood lelijk was, verrot, gemeen, een lul de behanger eerste klas. Ik dacht dat ik nooit meer oprecht hardop zou kunnen lachen, in de overgave die ik gewend was, of zelfs zou kunnen glimlachen. Ik dacht dat ik me voor altijd schuldig zou gaan voelen omdat ik wél nog leefde, en hij niet. Ik begrijp er nog steeds ballen van, wat daar nou precies gebeurde, en ik voel me nog steeds schuldig af en toe, maar ik weet wel dat de enige manier om ERUIT te komen, is om mijn aandacht te richten op al het goede dat uit trauma komt: op ‘the Go(o)d’.

Ik kan mijn aandacht richten op al het slechte, op de pijn, op het ‘niet kunnen begrijpen’, maar er is zoveel goeds dat uit zijn dood is voortgekomen… Door dit ook erkenning te geven, naast de pijn, ben ik niet geen bitch naar mijn broer, maar zorg ik ervoor ‘dat hij niet voor niets gestorven is’. (Een zin uit het boek Zinvol Rouwen.)

 

Aankomende zaterdag zal Zinvol Rouwen, het boek dat mijn moeder en ik schreven, gelanceerd worden en ja, in de tussentijd ben ik ook het schrijfproces van mijn eigen boek aan het afronden. Als hij niet dood was gegaan, had ik nog wat jaren gewacht en geklungeld met het schrijven van een boek. Als hij niet dood was gegaan, waren mijn moeder en ik nooit sámen gaan schrijven. (We werken zelfs aan een tweede boek op dit moment!) Ik zou niet naar de Verenigde Staten zijn gegaan afgelopen zomer, ik zou niet zoveel geleerd hebben over hoe belangrijk eerlijk zijn is om me te kunnen verbinden op een dieper niveau met mezelf, én een ander mens. Ik zou niet…
 
Ik geloof dat de dapperen onder ons, bereid zijn om ‘dankjewel’ te zeggen tegen trauma.
 
– Dit fragment is gebaseerd op alles dat ik geleerd heb door mee te schrijven aan het boek ‘Zinvol Rouwen’ en om op een bewuste wijze met mijn eigen rouw om te gaan. Zinvol Rouwen komt aankomende maandag 19 november uit. Het is te bestellen via mijn webwinkel of via www.zinvolrouwen.nl (zie winkel). Wil jij op een bewuste wijze jouw eigen rouw onderzoeken? Kijk dan zeker op mijn moeders website. Ze biedt geweldige retraites aan en ik vind haar boodschap ongelooflijk mooi en waardevol.
 

Reactie op deze tekst van een lezer (Maria) die heel mooi ook de andere kant belicht van het verhaal en waar ik zeker niet aan voorbij wil gaan:

 “Oeh, ik vind het heel erg dapper dat je dit deelt. Zo voel ik het ook. Er zit voor mijn gevoel heel veel boosheid en bescherming rondom trauma, omdat dit de mens in zijn diepste kwetsbaarheid raakt. Zo van: kom er niet aan, dit is persoonlijk en eigen, daar kan je als buitenstaander (die dit niet ervaart) niets over zeggen. Hoe kan je nou zeggen dat dít wat mij overkomt en wat zo intens is, bedoeld is om mij verder te helpen?
En dat je dit over trauma in het algemeen kan zeggen? Ja, ik zie het ook zo, dat het ontzettend dapper is om dan juist op een gegeven moment de boodschap voor jouw (nieuwe) kijk op je leven in te willen zien en ermee te werken. Omgaan met wat er al gaande weg in je leven op je pad komt, wijst naar mijn idee altijd terug naar het hervinden van eigen kracht. Om je leven op jouw manier te gaan vormen en beleven.”

 
 
Bestel hier het boek Zinvol Rouwen
Het beeld dat anderen over mij maken

Het beeld dat anderen over mij maken

door | nov 5, 2018 | Eerlijk zijn

“Er is een beeld dat anderen van me hebben. En als ik dat beeld zie, denk ik: dat ben ik niet. Niet echt. Als ik mijn ogen sluit en heel diep voel, zie ik mezelf heel anders. Daar houd ik me aan vast. En daar verbind ik me regelmatig mee,” zegt Lena Dunham (Girls) in...

How to get shit done

How to get shit done

door | okt 29, 2018 | Creativiteit, Leven, Relatie

Als wij iets willen:iets maken, iets opzetten, een verbetering willen zien in een organisatie, een verbetering willen zien in ons eigen leven, een verbetering willen zien in onze relatie, het schrijven van een boek, ...dan is er niemand die datvóór ons kan doen,alleen...

Ontdek je gave (leuke én diepgaande audio oefening)

Ontdek je gave (leuke én diepgaande audio oefening)

door | 10 nov, 2018 | Creativiteit, Leven

Vraag jij je wel eens af hoe het kan dat anderen met zoveel bezieling hun werk doen? Dat ze zo overtuigd lijken te zijn van wat ze te geven hebben?
 
Het kan enorm confronterend zijn om anderen in hun kracht te zien staan. Een beetje irritant zelfs (als je heel eerlijk bent ;)). Of misschien benijd je de ander alleen en zou je zo graag willen zien hoe jij ervoor-kan-gaan-met-die-banaan in het leven. 


Shine like a diamo… banana

Ook jij wil shinen, natuurlijk. Ook jij wil je plek innemen in deze wereld. Ook jij wil alles geven voor een zinvol leven. Toch? 
Het kan zijn dat je allang weet wat je wilt of een goed idee ervan hebt. 
In dat geval: good for you. 

Maar mocht dat niet zo zijn of mocht je geïnteresseerd zijn naar verdieping in jouw gave, dan heb ik iets voor jou gemaakt om erachter te komen wat jouw unieke gave is. Voor slechts €6,99 ga je samen met mijn stem in je oren 32 minuten lang 10 inzichtvragen beantwoorden die jou inzicht geven in waar jouw kracht ligt.
En aan het eind van deze oefening weet jij wat jouw unieke gave is. Het is een speelse, lichte oefening die verrassend veel diepgang geeft.

Je gave is dat wat jij hebt te geven aan de wereld. Het is een kostbare, scheppende energie die in je leeft
en die altijd weer opzoek is naar nieuwe vormen
om cadeautjes aan de wereld te creëren.
Dit kan dus iedere dag(!) anders zijn,
maar als je wéét wat jouw gave is,
kan iedere dag bijzonder worden.

Iedereen heeft een andere gave.
Het is niet gek als jij niet weet wat jouw gave is, het is niet iets dat we op school geleerd krijgen. Maar met mijn oefening kan je er gemakkelijk achter komen. 

Je vindt de audio oefening in mijn webwinkel onder de naam: ‘ontdek je gave’. Of klik op de gele button. 

Shine like a... (Ontdek je gave - Audio oefening)

Deze super spirituele hart-foto is gemaakt in Connecticut, Amerika (2018) toen ik even heel blij was met mijn keuze om naar Amerika te gaan en in de laatste weken direct met mijn gave aan het werk te gaan. Iedere dag zoekt een gave naar nieuwe uitingsvormen, maar in deze laatste weken heb ik non-stop geschreven aan mijn eigen boek. (Waar ik nog mee bezig ben, trouwens. Maar Zinvol Rouwen, het boek dat ik met mijn moeder schreef komt op 17 november uit en is vanaf 19 november te koop!) Ik was intens, ZIELSgelukkig. Dit gun ik iedereen. Als je je gave weet, wordt het leven toch echt wel een stuk leuker en gemakkelijker.

  
Wil je weten wat jouw gave is? Klik hier

“The most regretful people on earth are those who felt the call to creative work, who felt their own creative power restive and uprising, and gave to it neither power nor time.” 

– Mary Oliver, uit Upstream (Essays)

How to get shit done

How to get shit done

door | okt 29, 2018 | Creativiteit, Leven, Relatie

Als wij iets willen:iets maken, iets opzetten, een verbetering willen zien in een organisatie, een verbetering willen zien in ons eigen leven, een verbetering willen zien in onze relatie, het schrijven van een boek, ...dan is er niemand die datvóór ons kan doen,alleen...

How to get shit done

How to get shit done

door | 29 okt, 2018 | Creativiteit, Leven, Relatie

Als wij iets willen:
iets maken, iets opzetten, een verbetering willen zien in een organisatie, een verbetering willen zien in ons eigen leven, een verbetering willen zien in onze relatie, het schrijven van een boek, …
dan is er niemand die dat
vóór ons kan doen,
alleen wij kunnen het werk gedaan krijgen.

Goed, we kunnen wachten tot iemand ons uitnodigt,
tot iemand de weg perfect voor ons geplaveid heeft, zodat wij er zonder zorgen over kunnen wandelen.

We kunnen wachten tot er genoeg geld is.
We kunnen wachten tot we ons fitter, sterker, gelukkiger voelen. Meer ‘gefocust’ zijn.
We kunnen wachten tot we meer tijd hebben.

Maar wachten betekent hetzelfde als niets doen.
Laten we eerlijk wezen.
En als je niets doet,
iedere dag weer,
geen woord getypt, geen gesprek gevoerd,
niemand opgebeld, geen enkel nieuw idee dat je hebt opgeschreven,
tja,
dan gebeurt er ook niets.

Wij zijn de enigen die het kunnen doen
op precies de manier zoals het bedoeld is.

Inspiratie; dat geweldige idee, hoe klein of groot ook, klopte op ónze deur. Niet op die van je vriendin of je buurman, maar op de jouwe. Het vond jou goed genoeg om mee te werken.

En laat je asjeblieft niet verleiden tot de duivel in je hoofd die zegt dat je niet capabel genoeg bent om het te doen.
Dat ben je wel.
Als jij het idee kreeg,
als jij met dit ene talent, of deze meerdere talenten geboren bent, dan is het jouw verplichting,
aan het leven,
aan het leven!,
om er iets mee te doen.

Dit heet verantwoordelijkheid nemen voor jouw geschenk.

Als jij iets kan
(en ook al weet je niet hoe het uitpakt en denk je dat ‘zoveel anderen het zoveel beter kunnen’) dan ben je verplicht om eraan te werken.

Voor jouw eigen levensgeluk.

Want je weet, diep van binnen, dat werken aan dit idee, waar zoveel van jouw unieke jou-zijn naar voren komt, jou ongelooflijk, intens gelukkig zal maken.

Als je geboren bent met een talent
is het tijd om te stoppen met zeuren
en het bange, jengelende kind in jou op de arm te nemen en te zeggen:
“Ik hou van je, alles komt goed, want ook al gaat het faliekant mis, ik ben er. Ik ben een volwassen vrouw (of man) en ik kan er mee omgaan. We zijn niet meer zo hulpeloos als die ene keer, vroeger, …
Toen alles mis ging…
En je als klein meisje, klein jongetje dacht: dit is het einde. En we zo doodsbang waren. Weet je nog? En we ons zo genegeerd, zo afgewezen, zo alleen voelden.

Dat gebeurt niet meer.
I’ve got you.”

Geef jezelf een kans.

Niet één dag,
niet twee,
niet één maand,
maar op z’n minst 5 jaar.
En blik dan terug en evalueer of het je gelukkiger heeft gemaakt of een ellendig hoopje mens.
5 jaar.
Heb jij 5 jaar?

Eén ding weet ik zeker:
Alles dat je vandaag, morgen, en overmorgen doet aan creatieve inspiratie
is goud
over 10, 20 jaar.

Laatst hoorde ik:
Een goed idee laat je tegelijkertijd zo angstig voelen,
dat je er bijna van in je broek piest.
Weet dan, dat je op de goede weg bent. (Ilanya Vanzant)

Houd jezelf niet voor de gek dat je nu al zou moeten weten hoe je hele boek, je hele project, je hele relatie, je hele huwelijk, je hele idee, je hele leven(!) eruit ziet.
Niemand weet dat.

De meest succesvolle mensen weten soms, net zoals jij, zelfs niet hoe ze moeten beginnen.

Maar bijna altijd begint het met:
1) een pen en papier,
2) het uitschrijven van al je ideeën,
3) het maken van een stappenplan voor het idee dat jou het meest raakt,
4) het vinden van gelijkgestemden die jou, JOU heel goed begrijpen en ‘verstaan’ wat jij het allerliefste wilt,
en hen om steun vragen.
5) Het zetten van de eerste stap. Groot of klein. Het doet er niet toe. Als het maar naar een plek is waar je eerder nog niet stond.
6) En daarna komt er een belangrijk moment. Het moment waarop je wat magie toelaat in datgene wat jij graag wilt: je vouwt je handen en je bidt tot datgene dat groter is dan jij.
Datgene dat het allergrootste uit jou wil halen.
Datgene dat jou ook ten diepste kent en het allerbeste voor jou wenst.
Dat net zo’n leven voor jou wil als wat jij stiekem voor jezelf wenst.

En dat je een richting wil tonen die je hoofd niet bedenken kan.

Juist op de momenten van stress, chaos, frustratie,
is het het hart en God (ik noem het God, maar het kan ook Universum zijn of Leven) dat roept.
Om te luisteren en een nieuwe koers te bepalen.
Een koers die, nogmaals, het hoofd niet, nooit niet, bedenken kan. 

Wie een creatief leven durft te leiden, kent één goed werkend mantra:
doen, voelen, bidden, voelen, doen.
Dit mag ook jouw mantra zijn voor de komende tijd.
Dit mag de toewijding zijn die jij levert aan jouw geweldige idee (want laten we eerlijk zijn, het is een geweldig idee. Daar hoef je niet bescheiden over te zijn. Bescheiden zijn is voor de mensen die hun eigen dromen en hun eigen geluk niet serieus nemen en zichzelf kleineren.)

Doen staat voor: ‘gewoon doen’, de sprong wagen, de eerste, tweede, derde (kleine) stap nemen,
Voelen staat voor: voelt het nog goed? Hoe gaat het met mij? Hoe gaat het met de mensen om mij heen? Iedereen cool?
Bidden staat voor: shit, het voelt niet goed, mag ik een beetje hulp van boven? Bidden staat voor: even wachten, niets doen, om je heen kijken, praten met mensen die je vertrouwt, tekens lezen, wachten op een inzicht (die je niet zelf hoeft te bedenken, die komen naar jou toe), rust nemen, zelfzorg. Overgave aan het niet weten en ondertussen heel lief voor jezelf zijn. 
Boeken lezen, films kijken, water drinken, thee drinken, massages nemen, gezond eten, douchen, badderen, slapen.
De tweede voelen staat voor: je hebt je inzicht ontvangen, maar voelt het wel zuiver aan? Zo ja: doen! Zo nee: waarom niet? Wat voelt wél goed? Wat wil je eigenlijk doen?
En de tweede doen staat voor: het inzicht omzetten in de praktijk en weer nieuwe stappen zetten.

Vanaf nu af aan:
doe jij iedere dag het werk.
Niet voor een ander,
maar voor jezelf.
Omdat het jou
aan het eind van de dag,
veel gelukkiger maakt
om het wél te doen,
dan helemaal niet.

Je hebt geen keus, lieve jij.
Het is dit.
Of je ellendig en/of verdoofd blijven voelen.

Doe, voel, bid, voel, doe.
Niet morgen, maar vandaag.

Help jezelf aan een inzicht: geef jezelf een (online) reading. Treat yaself, girl
Of kies voor een coachingsessie (reading plus extra praktijkbegeleiding)

Wat er gebeurde in Amerika

Wat er gebeurde in Amerika

door | 18 sep, 2018 | Creativiteit, Eerlijk zijn, Leven, Reizen

 

“Je moet wel echt weten dat ik heel veel van je hou,” zei ik tegen mijn vriend aan de telefoon, een dag voordat ik naar New York zou vliegen. Ik had nog nooit acht uur gevlogen, ik had nog nooit zo lang boven een oceaan gehangen, dus ik had alleen maar één beeld voor ogen:
ik zou sterven.

En dan zouden er twee mogelijkheden zijn.
1. Ik zou, na het horen van een enorme knal, in één klap dood zijn. (Een medium zou later aan mijn familie vertellen dat ik niet verdronken was.)
2. Ik zou als Leonardo aan een wrakstuk hangen, rillen van de kou en langzaam het water in zakken terwijl ik mezelf zou verwijten dat ik zo koppig was geweest om in mijn leven geen Wim Hof training te doen. (Een medium zou later aan mijn familie vertellen dat ik een erg belangrijke spirituele dood heb geleden. Oh nee, ahum, niet geleden maar: ervaren.)

Maar ik stierf niet. Ik keek een stuk of drie films en wilde zelfs dat de vlucht nog langer duurde, want ik was nog niet toegekomen aan Bridges of Madison County met Meryl Streep en sexy Clint Eastwood, de National Geographic fotograaf die bezieling in haar leven komt brengen. (Eén van mijn lievelingsfilms. Ik dacht natuurlijk dat dat een teken was: God’s taking care of me want hij heeft mijn lievelingsfilm in het bestand gezet! De spiritueel, gelovige mens is gek in tijden van angst, lieve Anne.)  Ik stierf toen niet en later ook niet. Ik heb zelfs een hele reis van anderhalve maand erop zitten en ik ben niet aangerand. Geen #metoo’tje hier deze keer. 3xhoera! 

Goed ingehouden, mannen. 

Ook ben ik niet verkracht, niet ontvoert en in een kamertje gestopt en jarenlang misbruikt. Ik ben niet beroofd. Mijn organen zijn niet verkocht en ik ben zelfs niet in een ziekenhuis beland.

Goed, misschien heeft er één ding plaatsgevonden dat vrij serieus is. Genoeg met de grapjes. Want mijn hart is wél zoek. 

Het klopt nog ergens onder een oude eikenboom met Spaans mos eraan, in een ouderwets jazzcafé in New Orleans, in een coffeeshop in New York (geen wiettent, gewoon een plekje om koffie te drinken), in mijn lievelings coffeeshop in New Orleans en de lieve mensen achter de bar, in de handdruk van de acteur Ethan Hawke (before sunrise trilogie en zijn laatste performance in Juliet, Naked) in Manhattan en het gesprek dat we voerden, in de grote stukken zalm die ik in Connecticut at, in de rivier die door Austin loopt en waar ik in zwom, in de ogen en de gesprekken die ik voerde met mijn vrienden én met de nieuwe vrienden die ik daar maakte. Ik las poëzie en schreef poëzie. Ik tekende. Ik werd verliefd, ik ging niet vreemd (bijzondere ervaring om het NIET te doen en thuis te komen en me NIET schuldig te hoeven voelen), maar ik brak wel kei-knetterhard mijn hart, ik durfde niet de pijn te voelen, ik begon ruzie met vreemden te maken en verontschuldigde me daarna weer met de staart tussen mijn benen.  Ik vluchtte voor een vriend van mij in New Mexico die ineens niet meer goed aanvoelde (en ik gaf daar vijfhonderd euro aan uit, slik), ik schreef het laatste, voorlopige hoofdstuk van mijn boek dood, poop, boob en tot slot zag ik het noorderlicht vanuit mijn raampje in het vliegtuig terug naar huis toen ik via Ijsland vloog terwijl de Amerikaanse buurman die maar niet ophield met flirten in een dronken, snurkende slaap gevallen was.  Amerika heeft me niet teleurgesteld. In tegendeel. Wat ik al dacht vanaf kleins af aan is waar: dit is een super interessant land waar ik dolgraag een tijd wil wonen.

Deze week vroeg iemand aan me: “Wat is je het meest bijgebleven?”
Er ging van alles door mijn hoofd, maar ik denk dat dit het is:
Ik wist niet dat het mogelijk was, maar ik ben weer(!) opnieuw geboren in een mens waarin ik nog een beetje meer mezelf kan zijn. 

Ik heb een totaal nieuwe kant in mezelf leren kennen die eigenlijk heel bekend aanvoelt. Ik stond oog en oog met mijn oude eikenbomen met Spaans mos eraan en ik dacht: godverdomme, dit heb ik zomaar geflikt. Het is me gelukt om naar de andere kant van de wereld te reizen en mijn verre vrienden te ontmoeten. Ik, ik! IK heb dat gedaan!

Ik schudde die hand van één van mijn favoriete acteurs en kunstenaars Ethan Hawke en ik dacht: godverdomme, hier sta ik zo maar met mijn held te kletsen en mezelf te verkopen. Ik, ik! IK ben dit aan het doen! Wat een lef heb ik. Wat geef ik mezelf toch mooie dingen. Wat ben ik dankbaar voor mezelf dat ik zo voor mezelf ga staan.

En gelijk komt de vraag: als dit mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk? Wonen in Amerika? Samenwerken met Ethan Hawke? O… Meer durf ik niet hardop uit te spreken. Je zou me voor gek verklaren. Deze dromen zijn zo intiem. Als ik ze met je zou delen, zou dat voelen alsof ik mijn broek omlaag trek en mijn vay-jay aan je laat zien. Ja, zo intiem ja.

Maar er komen meerdere vragen:  
 Waar droom ik al zo lang van, maar durf ik nog steeds niet te doen?
Als dít het resultaat is als ik meer mijn dromen volg, hoe gaat mijn leven dan veranderen?

Holy Shit.

Weet je, ik wist niet dat ik zo pessimistisch was ingesteld, tot ik mijn geluk weer voelde. Ik wist niet dat mijn hart zo gesloten was, tot ik mensen tegenkwam die mijn hart openden. Ik wist niet dat ik zo weinig naar mezelf luisterde, maar zoveel naar anderen, tot ik de enige was waar ik naar kon luisteren. Ik wist niet hoe zeer ik mij creatief, vrij uiten miste, tot er een maand geen geld aan verbonden was. 

Wat is het hart toch bijzonder, lieve jij.
Ik gun jou dezelfde verwondering over de wereld en over je eigen kunnen, lieve jij. 

Een gelukkig mens is de mens die iets nieuws van zichzelf ontdekt.

Het gaf me een groot gevoel van hoop terug en dat het leven misschien toch iets sprookjesachtiger is dan ik was gaan geloven. Nu ik terug ben en vandaag mijn eerste werkdag weer officieel gestart is, kan ik niet wachten om samen met jou naar jouw hart te kijken. Ik wil weten waar jij mee zit. Dat klinkt misschien een beetje stom, maar juist daar waar het vastzit, daar waar het pijn doet, is een ingang om een duidelijker beeld van jezelf te krijgen en te weten wat je nodig hebt in het leven om een gelukkiger mens te zijn. Neem de pijn in je leven serieus.

Dus, wat geeft je een steek in je hart zodra je eraan denkt?
Waarvan heb je het idee dat je er maar geen beweging/verandering in kunt krijgen?
Waarin is jouw hart gesloten? Verkrampt?
Wat wens jij voor jezelf, maar wat lukt maar niet?

Ik voel nu meer dan ooit de noodzaak om bijzondere mensen zoals jij te ondersteunen met het luisteren naar wat je eigen wijsheid en het hart te vertellen hebben. Ik weet dat je het wel alleen kan, maar soms is het ook fijn om het gewoon te ontvangen. Ik kan mijn nek prima zelf masseren, maar zodra iemand anders dat doet…

   

Wat als je een veel leuker, fijner, zingevender leven kunt leiden dat je nu leidt? 

Geloof jij daar nog in? Dúrf jij daar nog in te geloven?

Ik heel vaak niet hoor. Zelfs na mijn Amerika reis hoop ik zo dat ik dit nog kan volhouden.
Maar, ik voél zo dat het mogelijk is. Het leven dat voor mij bestemd is, voel ik in mijn buik. En die buik liegt niet.  Voel jij de hint van het leven dat voor jou bestemd is? 

Je kunt een reading bij me aanvragen (75 euro) waarbij je een opname van ongeveer dertig minuten krijgt die speciaal op jou en jouw probleem is afgestemd en een uitgeschreven tekst met opdrachten, ook speciaal voor jou. Dit is een royal treatment voor jouw beurse, soms wat onzekere hart. Je kunt een reading gebruiken ter bekrachtiging; als ‘even opladen’, maar ook als je dus echt ten einde raad bent in een onderwerp. Ik toon je een opening waardoor je weer in beweging komt. Waardoor je meer zelfvertrouwen in jouw thema krijgt. 

Voordat ik op reis ging, hebben meerdere mensen van een reading genoten en langzaam ontvang ik alle positieve testimonials binnen. (Ik zal ze in de loop van de tijd op mijn website plaatsen.)  Deze wil ik alvast met je delen, het is in het kort de ervaring van Marlis (wiens naam ik verkeerd uitsprak):

“Dank je wel Anne!!!!!   Ik vond het een beetje eng. Maar heb net heel je reading beluisterd en voelde heeeel veel liefde in mijn hart tijdens je gesprek. Dit was precies wat ik moest horen.. heerlijk! Ik ben enorm blij. Het was geen bedrog, maar bevrijding.  Ik ga er de komende dagen mee aan de slag! Ik ben je dankbaar lieve Anne!! Hartelijke groet, Marlis”

Naast een reading kan je natuurlijk ook een coachingsessie aanvragen (dat is een reading plus extra begeleiding. De prijs verschilt niet zo, maar het resultaat wel!) of een hele dag(!) bij me langskomen voor een nog grotere royal treatment voor je leven. Voor als je echt klaar bent voor een grote verandering. 😉 Het staat allemaal op deze website onder het kopje AANBOD. Je kunt me ook mailen als je het niet zo goed weet, maar wel echt behoefte ergens aan hebt. 

 

Zie ik je snel? Ik zou het zo leuk vinden… En jij denk ik ook.  

PS Het praktiseer je eigen wijsheid spel is binnenkort weer verkrijgbaar. En ja, ook Ziek van Verlangen! Heb je Esther Perel bij zomergasten gezien? Zij legt de theorie (verlangen naar een ander) van deze methode uit. Mocht je haar persoonlijk kennen, laat het me dan weten. Ze gaat deze methode geweldig vinden! 😉 En deze methode is het zo waard om meer verspreid te worden. Net als het Praktiseer je eigen wijsheid spel trouwens. Wat werkt, werkt. Dit zeg ik niet vanwege ijdelheid, maar omdat ik zoveel positieve reacties hierover ontvang!

 

Heel veel liefs en tot de volgende keer,
Anne

<- Dit ben ik op één van de laatste dagen van mijn reis in Brooklyn, New York. Het is een wat intense blik, ik weet het, maar deze foto straalt zo uit wat ik daar voelde. Ik voelde me sterk. Grotendeels niet meer twijfelend aan wie ik ben en wat ik wil geven aan de mensen die het waard zijn. Mensen die er klaar voor zijn om in hun hart geraakt te worden en het leven dat ze zichzelf toewensen, ook daadwerkelijk te leven. En dat bedoel ik niet op een reis-en-werk-met-je-laptop-door-bali manier. Ik bedoel het op JOUW manier. Zoals jij het wilt. (ook al heb je er misschien nog niet de woorden voor.) Je weet wel, die ene droom die je nog niet eens hardop durft te zeggen, of nog niet eens durft te denken… Voor mij is dat bijvoorbeeld wonen en werken in Amerika. Ik schaam me gelijk te pletter als ik het zeg. 😉 Wat is de jouwe? 

1 + 6 =

Vertel me wat ik niet kan zien (video)

Vertel me wat ik niet kan zien (video)

door | nov 8, 2018 | Leven

Vertel me wat ik niet kan zien Ik ben blind. Hartstikke blind. Stekeblind. Ik-zie-geen-hand-voor-ogen-blind.Ik zie niet hoe sterk ik ben, hoe mooi ik ben, hoeveel ik kan. Ik zie niet wat ik al gedaan heb en hoe succesvol ik ben.Ik zie niet hoe slim ik ben, hoe lief,...

(Repost) Pelgrimstocht, camino – de 7 levenslessen van Anne

(Repost) Pelgrimstocht, camino – de 7 levenslessen van Anne

door | 8 jul, 2018 | Creativiteit, Eerlijk zijn, Leven, Reizen, Relatie, Rouwen

Aleid Collaris, van Schitterendleven.nl, interviewde mij over de 7 levenslessen die ik opdeed op de camino. Hier vind je het artikel op haar website. (Haar website en haar werk zijn zeker een bezoek waard! Ze is een hele bijzondere, wijze vrouw!)

Dit is wat Aleid over mij schreef:

 

“Anne van der Sligte; je kunt haar ook wel omschrijven als een prachtig, bevlogen en gevoelig mens, kunstenaar, schrijver en een spiritueel levenscoach. Zo heb ik Anne een paar keer mogen ontmoeten. Een aantal jaar geleden heeft ze haar broer verloren aan een hersentumor. Samen met haar moeder, schrijft ze op dit moment een boek over ‘zinvol rouwen’.
Een tijdje terug stelde ik Anne een aantal vragen. Ik ben namelijk wel benieuwd wat de Camino met haar heeft gedaan. Tot vier keer toe liep ze deze pelgrimsroute, richting Santiago de Compostela. Schitterend Leven staat voor de ontdekkingsreis in jezelf en in je leven. Dat is ook waarom ik Anne aan het woord laat. Ik zou zeggen; laat je inspireren en motiveren door haar innerlijke reis!

Anne, dit was je vierde keer dat je de Camino naar Santiago de Compostela liep.
Wat heeft ertoe geleid dat je bent begonnen met het lopen naar Santiago? 

Soms kunnen ervaringen en reizen in het leven je ‘roepen’. Het volgen van een opleiding, een cursus of het maken van een langere reis. Je moet op een bepaalde tijd en plek zijn om lessen te leren en mensen te ontmoeten die je dichter bij jezelf willen brengen. Ik ervaar deze roep als een duidelijk, verliefd gevoel in mijn buik die opspeelt zodra ik aan de reis denk. Bij de camino had ik dit ook. Dit ‘geroep’, komt niet vaak voor in het leven. Maar als het er is, is het maar beter om het niet te negeren.

Al een paar jaar lang hoorde ik van, dikwijls oudere mensen dan ik, over de camino. Een stel uit het dorp waar ik opgroeide liep hem met een ezel en een vrouw waar ik naar opkeek vertelde met vuur in haar ogen dat deze pelgrimstocht enorm aan te raden was. “Het is een magische weg, echt. Gewoon doen.” 
Na mijn afstuderen aan de kunstacademie wist ik dat nu het moment was. Geen werk, onverwachts extra geld op mijn rekening en ik ontving genoeg steun van buitenaf om zo’n grote reis in mijn eentje te durven ondernemen.

Welke 7 LEVENSLESSEN heb je meegenomen vanuit je (innerlijke) reis?

 

1. Wil ik een zinvol leven leiden, dan moet ik de roep van binnen serieus nemen. Het was de caminoroep van binnen die ik durfde te volgen en die me zielsgelukkig liet voelen.

2. Tijdens mijn eerste camino voelde ik me, zoals je hierboven leest, zielsgelukkig. Ongeveer twee maanden stonden in het teken van begrijpen wat voor type mens ik ben en wat ik te geven heb aan anderen. Een enorm groot geschenk dus. De mensen die ik tegenkwam op de camino waren voor mij allemaal gezonden door iets groters. Ik heb bizarre ontmoetingen meegemaakt die ik in het leven thuis niet meemaak. De camino is inderdaad magisch. De levenslessen die je mag krijgen, worden in de tijd waarin je loopt aan je openbaart.

3. Ik leerde hoe eenvoudig en rijk het leven kan zijn. Ik geloof dat iedereen die ooit een camino liep, het volgende kan beamen. Het enige dat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn is: 
een groep mensen die jou zien voor wie je bent, iedere dag gesprekken voeren die diep mogen gaan, veel kunnen lachen met elkaar, lekker eten, samen eten, veel bewegen en altijd dieren en natuur om je heen met de zon op je hoofd. En ook een ritme. Op tijd opstaan, goed eten, geregeld pauzeren, iedere dag een douche nemen, je sokken en je ondergoed wassen, veel rusten en heel weinig schermpjes (laptop, telefoon etc.)

4. Een andere, wat persoonlijkere levensles: Ik leerde wat het voor mij betekent om verliefd te worden op anderen en wat er gebeurt als ik vreemd ga. Ik heb al jaren een vriend waar ik gek op ben, maar toch word ik verliefd op anderen. Ik kwam erachter hoe ik in in verliefdheden val op de mannen waarvan ik veel te leren heb, zij zijn mijn ‘muzes’. Mijn grote inspiratiebronnen.
Maar, ook iets minder lief: ik kwam er achter hoe ik wegloop van mijn allergrootste innerlijke pijn als ik vreemd ga. Het moment voordat ik die ene knappe Spanjaard kuste, voelde ik een grote pijn in mij die ik kende van vele andere keren in mijn leven. Een pijn die bij mij als mens hoort. Ik wilde het niet voelen en verstopte me achter een wilde zoenpartij.
Later leverde deze ervaring(en) mij genoeg stof op om een nieuw zelfontwikkelingsspel te maken (Ik maak en ontwikkel o.a. inzicht methodes). In deze methode kom je erachter waarom je precies verliefd wordt op iemand. Het was een prachtige, maar hele moeilijke levensles.

5. Durf los te laten. Durf alleen te zijn. Als iets of iemand niet meer goed aanvoelt, durf dan een nieuwe weg in te slaan. Ook als je weet dat je daarna er alleen voor staat. Zodra je al voelt dat je iets mag loslaten, betekent dit dat het nieuwe zich alweer heeft aangekondigd. Op de camino liep ik met de mensen die ik onderweg ontmoette. Ze voelden geweldig goed aan tot het moment dat ze niet meer goed aanvoelden. Hoe spannend ik het ook vond, ik vertelde dan altijd weer dat ik tijd alleen nodig had.

6. Een andere les was: blijf lopen en er komt altijd weer iets moois op je pad. Zo ook in het normale leven. Blijf creëren, blijf maken, blijf dingen neerzetten, blijf dingen ondernemen, want voordat je het weet, overvalt de magie van het leven je. De magie komt bijna nooit zomaar, je moet er wel iets voor doen. Je moet naar de situaties in je leven toelopen om wonderen en bijzondere mensen die je hart openbreken, uit te nodigen.

 

7. Iedere camino staat in het teken van een ander thema. De eerste ging over: wie ben ik en wat heb ik te geven aan de wereld om mij heen? De tweede ging over vrouw-zijn: wat betekent het om vrouw te zijn? De derde ging over rouwen (mijn broer was toen pas een maandje dood) en durven kiezen voor mijn grote liefde: schrijven. En de vierde ging over eenzaamheid. Wat betekent eenzaamheid voor mij? Mijn god, wat voelde ik me eenzaam op mijn laatste camino door Portugal. Super shit. Maar heel interessant. 😉
Alles wat je nú in je leven nodig hebt om te leren, wordt op de camino uitvergroot aan je getoond. Op een shitte manier en op een geweldige, liefdevolle, wow! manier. Dit waren mijn lessen, maar iedereen ontvangt andere ervaringen en inzichten.

Heb je de camino een plekje kunnen geven in je dagelijkse leven?
Toen ik terugkwam van mijn eerste camino, heb ik me bijna anderhalf jaar neerslachtig gevoeld. Mijn leven in Spanje in die twee maanden was geweldig, maar eenmaal thuis ervoer ik precies het tegenovergestelde van mijn geluksgevoel. Ik ging op onderzoek uit om mezelf te begrijpen en kwam tot prachtige inzichten. (Vind ik zelf!) Ik kwam erachter dat mijn neerslachtigheid onderdeel was van een natuurlijk proces. De pieken in ons leven worden altijd opgevolgd door een daling. In de daling integreren we wat we in de pieken aan inspiratie hebben opgedaan. De daling en de pijn zijn net zo belangrijk als de vreugde en het geluk in de pieken.

De camino was als een leraar voor me die toonde hoe gelukkig ik kon zijn, maar later mocht ik er zelf achter komen hoe ik dit in mijn dagelijks leven kon toepassen. Daarvoor moest ik door mijn eigen pijn heen gaan, hem helemaal voelen, tot ik weer langzaam bij mezelf uitkwam.

Mijn verstand meent dat ik op de camino moet zijn om me gelukkig te voelen. Maar mijn hart weet wel beter. Alles dat ik op de camino ervaren heb, zat allang in mij. Alle gevoelens, alle sensaties, de camino raakte ze alleen aan om naar buiten te komen. Er waren dus bepaalde condities op de camino die voor mij als mens goed werken, maar die ik ook in mijn leven thuis meer kan brengen. Zodat ik hier ook die geluksgevoelens meer kan ervaren. Ik ben dit nu al een paar jaar voor mezelf aan het onderzoeken. Met als resultaat dat ik samen met mijn vriend in de natuur ben gaan wonen, ik schrijf nu dagelijks (aan twee boeken, omg), ik heb sinds de eerste camino mijn eigen bedrijf waarin ik mijn opgedane inzichten deel met anderen en ik heb meer internationale vriendschappen (Het internationale karakter van de camino deed me bijzonder goed).

Ik mis de camino nog steeds. Maar zolang ik nog blijf verlangen naar alles wat ik daar ervaren heb, zo lang zal de camino een leraar voor mij zijn. Als het verlangen er nog is, is er nog genoeg te leren. Niet altijd moet iemand of iets in de buurt zijn om er veel van te kunnen leren. Soms leren we het meest van de afwezigheid.

In mijn coachingspraktijk werk ik nu ook met mensen die een camino hebben gelopen of een lange reis hebben gemaakt om hun ervaring te verwerken. Om hun ervaring te transformeren naar een mooi leven thuis. Je kunt dit namelijk niet goed alleen doen. Het kan wel, maar het is lastiger.

Wat is het grootste cadeau voor jou geweest? 
Al het bovenstaande, maar misschien ook wel het ontdekken van wie ik werkelijk ben, in essentie. Dit was een hele bijzondere ervaring die ik had aan het eind van mijn eerste camino. Ik heb God op mijn blote knietjes op het strand, terwijl het stormde (drama, baby) bedankt voor de mens die ik mag zijn in dit leven. Ook alle mensen die ik ontmoette, draag ik mee in mijn hart. Met sommigen heb ik nog contact, met anderen niet meer. 

Hoe was het voor jou om je weg alleen te maken en ondertussen gelijkgestemden te ontmoeten?Alleen reizen is super spannend, maar wel alle moeite en pijn waard. De eerste dagen zijn altijd kut, daar ben ik nu wel achter gekomen. Ik loop dan gestrest en chaotisch rond en ik vind het moeilijk om bij mezelf te komen. Maar, daarna wordt het fijn. Ik heb al meerdere reizen (naast de camino’s) alleen gemaakt en ik ben er wel achter gekomen dat ik mensen om me heen nodig heb die een beetje geïnteresseerd zijn in dezelfde dingen. Anders is het alleen reizen voor mij echt niet leuk. Het is dus een kunst om steeds weer die mensen op reis op te zoeken die echt voeden, in plaats van mensen die alleen de leegte en de eenzaamheid opvullen. Zijn ze er niet, dan maar de eenzaamheid (les uit de vierde camino).

Waar word je nu naartoe geroepen?
Mijn nieuwste roep is vreemd, heel vreemd. Er zijn bomen in het zuiden van de Verenigde Staten die ik heel graag wil zien. ‘Swamp trees’, heten ze, en grote eiken met ‘spanish moss’ eraan. Naast dat ik vrienden wil opzoeken die ik ken van de camino, staan deze bomen voor mij centraal. Mijn gevoel is weeral heel zuiver, hoe bang ik ook ben. Mijn gevoel zegt: ja, dit moet ik doen. Dit is het enige dat telt. Ik moet dit gedaan hebben voordat ik doodga. Dit geef ik aan mezelf. Omdat ik van mezelf hou.”

Aleid Collaris is 29 jaar, avonturier, schrijfster, coach en vooral levenskunstenaar. Tijdens haar pubertijd werd bij haar een hersentumor ontdekt en sindsdien is ze een groot onderzoek gestart naar de betekenis van haar leven en het leven in het algemeen.

Ik heb haar leren kennen als een krachtige, goedlachse, ongelooflijk zachtmoedige en wijze jonge vrouw. 
We zijn collega’s, dat betekent dat Aleid ook haar opgedane inzichten met anderen deelt!

facebookpagina:  https://www.facebook.com/schitterendlevenleiden/

website: http://www.schitterendleven.nl/