We zijn de eersten (vrouw zijn in 2018) short read

We zijn de eersten (vrouw zijn in 2018) short read

door | 23 okt, 2018 | Leven

“Wat nu als ik nooit een man vind?” Ilse schuift met haar voet een denkbeeldige lijn op de grond. Een donkere lijn met aan het eind een hoopje aarde verschijnt. We zitten dicht tegen mekaar aan, om elkaars lichaamswarmte, maar ook om de vriendschap die we samen koesteren te voelen. Ik maak me even van onze aanraking los en kijk haar onderzoekend aan. Ilse is mooi, ze is grappig, ze is intelligent, talentvol, creatief. Ze is mijn vriendin en ik hou zielsveel van haar. Ze is zoals een paar andere vriendinnen die ik heb die ook rond de dertig zijn, geen partner hebben en wel verlangen naar het krijgen van een kind. Ik begrijp niet waarom ze single is. Ze wil zo graag een vriend, maar de juiste vent lijkt maar niet te verschijnen.

“De tijd tikt,” vervolgt ze. “Nog even en mijn kansen zijn over… Misschien moet ik maar opzoek gaan naar een zaaddonor?”

Ik voel haar angst. Ik kan nu wel weer zeggen hoe mooi ik haar vind en dat ik niet begrijp hoe ZIJ geen vriend heeft, maar het heeft geen zin. Ze is bang, dat is alles.

Ik pak haar hand vast en geef een kneepje. “Kijk me eens aan,” ze richt haar mooie, jonge gezicht naar me op. Wat haren veegt ze uit haar gezicht, waarvan een paar blijven plakken in haar mond. We lachen terwijl ze ze eruit spuwt. Als ze klaar is, zuchten we eens diep. “Ik snap dat je bang bent, Ilse…” Ze knikt. “Jij, en zoveel andere vrouwen, zijn op dit moment de eerste vrouwen die niet gelijk hoefden te trouwen en kinderen te krijgen toen we begin twintig waren. We zijn de eerste generatie die onze eigen vrijheid op de eerste plaats mogen zetten. We zijn de eerste vrouwen die ons mogen afvragen wat WIJ willen, in plaats van wat anderen willen. We zijn de eersten die iets anders doen dan honderden(!) generaties van vrouwen voor ons. We zijn de eersten die financieel onafhankelijk moeten proberen te zijn.

Natuurlijk ben je bang. Natuurlijk zijn we allemáál bang. Zelfs ík ben bang en ik héb gewoon een vaste vriend. Zal ik ooit een kind krijgen? Is het niet te laat als ik het pas eind dertig doe?

 

Niemand vóór ons heeft dit pad bewandeld, we hebben niemand van wie we het kunnen afkijken. We zijn de eersten, Ilse. We zijn de eersten. Natuurlijk zijn we bang.”
Ze zucht. “Dankje, Anne. Ik vind dit zo fijn om te horen.”
“Ja, ik ook!” Ik lach, want ook ik voelde troost in mijn eigen woorden.
“Omdat niemand het ooit gedaan heeft en omdat de toekomst nog zo onduidelijk is, nog zo’n zwart, vaag, onduidelijk gat, dat ons doodsbang maakt, wil dat nog NIET zeggen dat het onmogelijk is. En dat wij onmogelijk zijn. De angst is geen voorbode voor wat gaat komen. Het is gewoon angst. We weten het niet. Maar we kunnen alleen maar hopen op het beste…”
 
Een persoonlijke reading ontvangen?
Afscheid nemen van mijn lief

Afscheid nemen van mijn lief

door | jul 21, 2018 | Leven, Reizen, Relatie

Hij zit wat onhandig op zijn fiets. Een mooie, dure Koga fiets behangen met fietstassen die we van mijn broer geërfd hebben. Hij kijkt me vragend aan: "Nu?" De buren zie ik ineens uit hun achterdeur komen om hem uit te zwaaien. Godverdomme, ga weg, denk ik. Dit moment...

Over de liefde: waarom reageert hij niet?

Over de liefde: waarom reageert hij niet?

door | 16 okt, 2018 | Eerlijk zijn, Leven, Relatie

“Ik voel dat we zo’n bijzondere band hebben. Volgens mij is hij de ware,” typt een Amerikaanse vriendin naar me die nodig wat advies nodig heeft. “Ik heb er de hele nacht niet van geslapen. Hij is namelijk al verwikkeld in een relatie met een ander. Maar die relatie is fijn en doet pijn tegelijkertijd, zegt hij. We zijn nog niet intiem geweest. Ik wil graag in contact blijven. Ik wil hem niet kwijt. Wat moet ik doen? Dit doet zoveel pijn! Ik blijf maar aan hem denken!”

Een paar dagen later ontvang ik een bericht van een andere vriendin. Ook zij heeft een lekkere knul leren kennen, maar ook die relatie lijkt niet ideaal te zijn. “Ik had zo verwacht dat hij me nog een berichtje zou sturen… Ik snap het niet!”

In 2009 kwam de film ‘He’s just not that into you’ uit. Een film met de boodschap om voor eens en voor altijd de vrouwenwereld van een illusie af te helpen:
als een man na een date niet meer terugbelt, is dat niet omdat hij een ongeluk heeft gekregen of ontvoerd is, maar omdat hij toch niet zo geïnteresseerd in je is.

 

 

Ik heb altijd moeite met de boodschap van die film gehad.
Ik voelde dat dit niet altijd het geval is.

In deze blog lees je een boodschap van hoop in de liefde en hoe zelfontwikkeling je hierbij kan helpen. Ik geef je zelfs gratis inzichtvragen om aan de slag te gaan!

 

 

Er is een grotere waarheid:
1) Elke vent die we ontmoeten, waarbij de ontmoeting véél met ons doet,
is er om ons meer wijsheid over onszelf te geven.

Juist die ontmoetingen die hemels aanvoelen,
maar plotseling veranderen in een satanistische hellemond
omdat de liefde ineens niet meer mogelijk lijkt te zijn,
willen ons iets heel belangrijks laten zien.

2) Daarbij is bij iedere, krachtige ontmoeting niet alleen jij met die ander met elkaar verbonden,
maar ook alle andere relaties die we hebben in ons leven.
De relatie met onszelf, de relatie met onze ouders, met andere familieleden, met vrienden, met werk, etc.

Er zijn nooit alleen maar twee mensen. 
Ja, dat betekent dus ook dat op de energetische laag je schoonfamilie meeloert. (Dead and alive.)
Zelfs als je ze nog nooit ontmoet hebt!

Juist deze informatie maakt dat als een man niet meer reageert,
of niet doet wat jij graag zou willen
(je even stevig vastpakken en wild zoenen bijvoorbeeld en vertellen hoeveel hij van je houdt)

dat het niet zo zeer betekent dat hij je niet wil,
maar dat er een hele innerlijke wereld verbonden is aan zijn niet-kunnen reageren.
Leuk voor hem, maar ondertussen zit jij met de shit, denk je misschien.

Maar dat is niet zo. Het is juist goed nieuws:
als de liefde niet mogelijk is, op wat voor manier dan ook,
dan mag er eerst een belangrijke verschuiving plaatsvinden
voordat de liefde wél mogelijk is. 

En daar kunnen wij vrouwen zélf iets aan doen. (Of mannen: mocht je een man zijn en dit tegenkomen bij een vrouw.)

Hoe kom je erachter welke belangrijke verschuiving plaats mag vinden?

NIET: Wat je vooral niet moet doen:
Ga de ander niet eindeloos veel berichtjes, mailtjes, kaartjes, cadeautjes, geld, airmiles (wat dan ook) sturen. Schrijf hem ook geen oprechte, lange liefdesbrieven in de hoop dat als hij doorheeft hoeveel jij van hem houdt, hij wel helemaal voor jou moét kiezen.
Plan ook niet dat je hem ‘toevallig’ ergens tegenkomt.

Vestig niét al je aandacht op hem. Ga niet ‘aan hem hangen’. Laat hem volledig in zijn waarde in zijn keuze. (Ook als hij gemengde signalen afgeeft.)
Als je dit doet, zal hij alleen maar gefrustreerder raken en verder van je weg willen lopen.

Want: de bovenstaande voorbeelden zijn handelingen vanuit de eerste laag in ons bewustzijn. Vanuit de zogenoemde ‘reactieve laag’. Waar de volgende emoties in huizen: boosheid, frustratie, wanhoop, stress, angst… Alles wat je vanuit deze laag onderneemt, zal ook deze emoties in de ander aanraken. Dit klinkt als de grootste spirituele praat ooit, en dat is het ook, maar het is ook heel logisch. Als iemand heel boos op je wordt, kan jij dan vanuit pure kalmte, liefde en rust reageren? Meestal niet, toch? Ik niet hoor. Maar ik ben dan ook vrij snel op mijn teentjes getrapt.

WEL: Wat je vooral wel mag doen – Ga dieper in jezelf
De kunst is om je aandacht niet langer op de ander te richten, maar volledig op jezelf. Ga dieper in jezelf. Ga op onderzoek naar het verhaal van de relatie in jouw eigen binnenwereld.

 

 

Om je te helpen en om meer duidelijkheid te geven, heb ik een aantal vragen op een rij gezet die je zullen helpen om:
– van chaotische gedachten af te komen
– van het obsessieve denken af te komen
– van de extreme, te wilde verlangens af te komen
– meer inzicht te krijgen in waarom jij het zo lastig vindt om vrede te krijgen in deze situatie
– om meer innerlijke rust te krijgen en een helder hoofd terug te winnen
– om de belangrijke verschuiving in jezelf tot gang te brengen
– om een liefdeswonder toe te laten

 


Is dat nou niet lief van mij?

Tip: pak pen en papier bij de hand en schrijf en voel mee als dit een onderwerp is waar jij nu mee zit. Typ het niet, maar schrijf! En neem echt de tijd ervoor als jij dit onderwerp in je leven nu serieus wilt nemen. En de chaos in jezelf. Ik vertel je later waar dit goed voor is.

VRAAG 1
Stel aan jezelf de belangrijkste vraag der zelfonderzoekvragen:
Wat is de realiteit? Wat weet ik zeker? Wat zijn de feiten?

Dat hij nu niet bij me wil zijn op de manier die ik wil?
– Check.
Dat dit mij gruwelijk veel pijn doet?
– Check.
Dat ik doodsbang ben om hem te verliezen?
– Check.

Sta even stil bij deze vraag en schrijf op: wat is de realiteit in mijn situatie? Kijk even weg van het scherm en schrijf jouw antwoord op in jouw woorden.

Als het goed is, brengt de realiteitsvraag je al in een andere staat van voelen en denken. Alsof je de pijn in jezelf iets groter wordt. Klopt dat? Dit is een heel goed teken. Pijn is fijn. Je reist al iets dieper door jezelf heen. Heel mooi!

 

VRAAG 2:
Wat doet mij werkelijk pijn omdat hij niet op mij reageert?
Omdat hij mij negeert? Omdat hij niet honderd procent voor mij kiest? Word ik misschien (weer) teleurgesteld in het leven en de liefde? Raakt het mijn verlangens om een kind te krijgen aan? (Ik noem hier zo maar wat voorbeelden op.)

Tip: schrijf alles op dat in je opkomt. Tot je voelt en weet: shit, dit doet echt het meeste pijn. Onderstreep dan wat het meeste pijn doet en neem de tijd om dit te voelen. Zoek geen afleiding als je voelt (geen telefoon, geen chocolade) maar zit er even mee. Al is het maar voor 5 minuten dat je even je ogen sluit en je hand op je hart en buik legt met die ene zin.

 

VRAAG 3: 
Wat nu als jullie nooit echt samen een relatie zullen hebben? Hoe zou dat voor jou zijn?
Welke toekomst had je voor jullie twee gevisualiseerd die je nu los moet laten?

Ook hier: schrijf alles op dat in je opkomt. Tot je voelt en weet: shit, dit doet echt het meeste pijn. Onderstreep dan wat het meeste pijn doet en neem de tijd om dit te voelen.

 

En nu? 

Neem hierna de tijd om even helemaal niets te doen en alles te laten bezinken. Om het Leven zijn werk te laten doen. Een leven vanuit je hart is 50% innerlijk werk en de andere 50% verzorgt het Leven.
Soms moet je deze vragen een paar dagen achter elkaar beantwoorden als de malende gedachten en de extreme verlangens actief blijven in jezelf. Als ze actief blijven dan zijn er óf andere thema’s in jou actief die aan het licht willen komen of hét thema vraagt om méér aandacht.

Waar is dit goed voor?

Door deze vragen te beantwoorden, neem je verantwoordelijkheid voor jouw pijn. Je vraagt nu niet meer (onbewust) dat hij jouw pijn oplost door vandaag nog een berichtje te sturen bijvoorbeeld. Of dat als hij de liefde verklaart, dan alles goed is.

Jouw verlangende pijn is een symptoompijn:
het raakt een dieper verlangen en een diepere pijn in jou aan die gezien wil worden. Zo lang deze niet kenbaar aan jezelf gemaakt zijn, zo lang voelt het alsof je niet weet wat jezelf aan moet. 😉

Na het doen van innerlijk werk, draag je jouw deel in de relatie. Je hebt hem, door deze vragen te beantwoorden: emotioneel losgelaten.

Dit voelen mannen. Mannen zijn net zulke sensitieve wezens als vrouwen, believe me. Oók de stoere bonken.
Als hij emotioneel afstand neemt en voelt dat jij dat ook gedaan hebt, voelt hij dit in zijn hart. (Ook al is het nog zo’n denker!)

 


Je gelooft het of niet, maar dit is een jonge nicolas cage. 

 

Door op de diepere laag in jezelf op onderzoek te gaan, moedig je hem ook indirect aan (zonder dat je hierover in gesprek hoeft te gaan) om ook dieper te gaan. Wat jij doet, zend je altijd uit en trilt door in het hele wezen van de ander.
We zijn allemaal energie.
Dit is coole, spirituele natuurkunde. Jij maakt de weg innerlijk vrij om hem te ontvangen. (Don’t think dirty here.)

Als jij dieper zakt.
Zakt hij ook dieper.
Je helpt elkaar. Als dat nou geen liefde is?

 

 

Over helemaal ja kunnen zeggen tegen een ander

Op de eerste laag van ons bewustzijn kunnen we helemaal geen JA zeggen tegen de ander.
Het hart dat het vermogen heeft om JA te zeggen, ligt dieper dan de eerste laag van reactieve emoties. (Zoals ik eerder schreef: Boos, stress, chaotische gedachten.)
Kiezen voor een ander vraagt om zelfonderzoek aan beiden kanten.
Om de pijnen die tussen jullie ontstaan te onderzoeken.
Zodat je in jou de weg vrijmaakt naar het antwoord of je wel echt bij de ander wil zijn.
En zodat de ander ook alle (energetische) ruimte voelt om zich af te vragen of hij echt wel bij jou wil zijn. 

Ik heb op deze manier héél veel positieve ervaringen opgedaan en grote liefdeswonderen ervaren.
Op momenten waarop iedereen om mij heen dacht dat de relatie tussen mijn vriend en mij uit zou gaan, deed ik mijn innerlijk werk en stond mijn vriend ineens (letterlijk!) voor de deur. Mijn vriend deed ruim acht jaar niét aan zelfontwikkeling en toch vond hij zijn weg altijd weer terug naar mij. Godzijdank.

 

Ik geloof heilig in wat ik hier schrijf. Ik geloof heilig in dat zelfonderzoek voor een energetische schoonmaak tussen twee mooie mensen kan zorgen.

Frida can’t stop thinking ‘bout her man

Het hoeft trouwens niet te betekenen dat de ander dan ook daadwerkelijk voor jou zal kiezen. (Auw!) Maar als jij je weg naar binnen hebt gemaakt, ben je al zo rustig geworden dat het je eigenlijk ook niet meer zoveel uitmaakt.

Hoe dan ook, los van alle leuke theorietjes: zelfonderzoek is fijn en soms de enige uitweg om weer wat gelukkiger te worden. Dus, wat heb je te verliezen? 

 

Heb je deze tekst gelezen en wil je met mijn hulp jouw eigen waarheid over jouw liefdessituatie ontdekken? (Er zijn heel veel mensen die deze vragen niet alleen kunnen. Ik heb ook altijd hulp nodig!) Ik luister heel graag naar jouw verlangende hart en ga samen met jou graag aan de slag om meer duidelijkheid te krijgen in een sessie op maat. Mail me met jouw verhaal (klik op de gele button), dan kijken we samen naar wat mogelijk is. En hoe we de liefde weer aan jou kant kunnen zetten. 😉

Over mijn werkwijze
Ik werk op maat omdat ik weet dat iedere situatie anders is en om maatwerk vraagt. Net als het aanmeten van een pak, past niet iedere vorm bij iedereen. Mijn aanpak is persoonlijk, van hart tot hart, diepgaand, menselijk, met veel kennis over het spirituele, passioneel en met humor.
Mijn grote verlangen is om de eigen wijsheid van de ander te laten spreken. Zodat er blijvende veranderingen kunnen ontstaan en zodat je zélf ervaart hoe je bij je eigen wijsheid kan komen. 

 

Blijf geloven in de liefde.  Je bent hem niet zo maar tegengekomen.
Al was het maar voor één ontmoeting of voor slechts een half jaar, je wilt toch ook wel weten waarom deze man jou zo raakt? 

 

Maak tijd voor hart vrij. Mail me om antwoord te krijgen op jouw liefdesperikelen.
Over de liefde: waarom reageert hij niet?

Over de liefde: waarom reageert hij niet?

"Ik voel dat we zo'n bijzondere band hebben. Volgens mij is hij de ware," typt een Amerikaanse vriendin naar me die nodig wat advies nodig heeft. "Ik heb er de hele nacht niet van geslapen. Hij is namelijk al verwikkeld in een relatie met een ander. Maar die relatie...

Lees meer
Wat doe je met de gekte in je hoofd? (vlog)

Wat doe je met de gekte in je hoofd? (vlog)

Wat doe je met de gekte in je hoofd?  Wat nu bij meerdere mensen speelt is het hebben van chaotische gedachten die steeds weer in herhaling vallen. Vanwege liefdesverdriet, rouw, stress in relaties, werkstress, en/of iets in het verleden ‘dat anders had moeten gaan’....

Lees meer
Afscheid nemen van mijn lief

Afscheid nemen van mijn lief

Hij zit wat onhandig op zijn fiets. Een mooie, dure Koga fiets behangen met fietstassen die we van mijn broer geërfd hebben. Hij kijkt me vragend aan: "Nu?" De buren zie ik ineens uit hun achterdeur komen om hem uit te zwaaien. Godverdomme, ga weg, denk ik. Dit moment...

Lees meer
De roep van binnen volgen (video)

De roep van binnen volgen (video)

We wilden beiden iets anders deze zomer. Hij wilde fietsen naar Zuid Spanje, ik wilde reizen door Amerika. Natuurlijk wilde ik het allerliefst onze zomer samen vieren. Ik ben zo gek op mijn hubby en we hebben samen zoveel plezier (nu al 9 jaar een relatie!), maar onze...

Lees meer

Wat doe je met de gekte in je hoofd? (vlog)

Wat doe je met de gekte in je hoofd? (vlog)

door | 24 sep, 2018 | Eerlijk zijn, Leven, Relatie, Rouwen

Wat doe je met de gekte in je hoofd? 

Wat nu bij meerdere mensen speelt is het hebben van chaotische gedachten die steeds weer in herhaling vallen. Vanwege liefdesverdriet, rouw, stress in relaties, werkstress, en/of iets in het verleden ‘dat anders had moeten gaan’.

Het kan behoorlijk irritant zijn. Wat doe je er aan?
Neem een moment voor jezelf en bekijk of luister deze video.

Neem jezelf serieus in wat je nu ervaart.

Afscheid nemen van mijn lief

Afscheid nemen van mijn lief

door | jul 21, 2018 | Leven, Reizen, Relatie

Hij zit wat onhandig op zijn fiets. Een mooie, dure Koga fiets behangen met fietstassen die we van mijn broer geërfd hebben. Hij kijkt me vragend aan: "Nu?" De buren zie ik ineens uit hun achterdeur komen om hem uit te zwaaien. Godverdomme, ga weg, denk ik. Dit moment...

Wat er gebeurde in Amerika

Wat er gebeurde in Amerika

door | 18 sep, 2018 | Creativiteit, Eerlijk zijn, Leven, Reizen

 

“Je moet wel echt weten dat ik heel veel van je hou,” zei ik tegen mijn vriend aan de telefoon, een dag voordat ik naar New York zou vliegen. Ik had nog nooit acht uur gevlogen, ik had nog nooit zo lang boven een oceaan gehangen, dus ik had alleen maar één beeld voor ogen:
ik zou sterven.

En dan zouden er twee mogelijkheden zijn.
1. Ik zou, na het horen van een enorme knal, in één klap dood zijn. (Een medium zou later aan mijn familie vertellen dat ik niet verdronken was.)
2. Ik zou als Leonardo aan een wrakstuk hangen, rillen van de kou en langzaam het water in zakken terwijl ik mezelf zou verwijten dat ik zo koppig was geweest om in mijn leven geen Wim Hof training te doen. (Een medium zou later aan mijn familie vertellen dat ik een erg belangrijke spirituele dood heb geleden. Oh nee, ahum, niet geleden maar: ervaren.)

Maar ik stierf niet. Ik keek een stuk of drie films en wilde zelfs dat de vlucht nog langer duurde, want ik was nog niet toegekomen aan Bridges of Madison County met Meryl Streep en sexy Clint Eastwood, de National Geographic fotograaf die bezieling in haar leven komt brengen. (Eén van mijn lievelingsfilms. Ik dacht natuurlijk dat dat een teken was: God’s taking care of me want hij heeft mijn lievelingsfilm in het bestand gezet! De spiritueel, gelovige mens is gek in tijden van angst, lieve Anne.)  Ik stierf toen niet en later ook niet. Ik heb zelfs een hele reis van anderhalve maand erop zitten en ik ben niet aangerand. Geen #metoo’tje hier deze keer. 3xhoera! 

Goed ingehouden, mannen. 

Ook ben ik niet verkracht, niet ontvoert en in een kamertje gestopt en jarenlang misbruikt. Ik ben niet beroofd. Mijn organen zijn niet verkocht en ik ben zelfs niet in een ziekenhuis beland.

Goed, misschien heeft er één ding plaatsgevonden dat vrij serieus is. Genoeg met de grapjes. Want mijn hart is wél zoek. 

Het klopt nog ergens onder een oude eikenboom met Spaans mos eraan, in een ouderwets jazzcafé in New Orleans, in een coffeeshop in New York (geen wiettent, gewoon een plekje om koffie te drinken), in mijn lievelings coffeeshop in New Orleans en de lieve mensen achter de bar, in de handdruk van de acteur Ethan Hawke (before sunrise trilogie en zijn laatste performance in Juliet, Naked) in Manhattan en het gesprek dat we voerden, in de grote stukken zalm die ik in Connecticut at, in de rivier die door Austin loopt en waar ik in zwom, in de ogen en de gesprekken die ik voerde met mijn vrienden én met de nieuwe vrienden die ik daar maakte. Ik las poëzie en schreef poëzie. Ik tekende. Ik werd verliefd, ik ging niet vreemd (bijzondere ervaring om het NIET te doen en thuis te komen en me NIET schuldig te hoeven voelen), maar ik brak wel kei-knetterhard mijn hart, ik durfde niet de pijn te voelen, ik begon ruzie met vreemden te maken en verontschuldigde me daarna weer met de staart tussen mijn benen.  Ik vluchtte voor een vriend van mij in New Mexico die ineens niet meer goed aanvoelde (en ik gaf daar vijfhonderd euro aan uit, slik), ik schreef het laatste, voorlopige hoofdstuk van mijn boek dood, poop, boob en tot slot zag ik het noorderlicht vanuit mijn raampje in het vliegtuig terug naar huis toen ik via Ijsland vloog terwijl de Amerikaanse buurman die maar niet ophield met flirten in een dronken, snurkende slaap gevallen was.  Amerika heeft me niet teleurgesteld. In tegendeel. Wat ik al dacht vanaf kleins af aan is waar: dit is een super interessant land waar ik dolgraag een tijd wil wonen.

Deze week vroeg iemand aan me: “Wat is je het meest bijgebleven?”
Er ging van alles door mijn hoofd, maar ik denk dat dit het is:
Ik wist niet dat het mogelijk was, maar ik ben weer(!) opnieuw geboren in een mens waarin ik nog een beetje meer mezelf kan zijn. 

Ik heb een totaal nieuwe kant in mezelf leren kennen die eigenlijk heel bekend aanvoelt. Ik stond oog en oog met mijn oude eikenbomen met Spaans mos eraan en ik dacht: godverdomme, dit heb ik zomaar geflikt. Het is me gelukt om naar de andere kant van de wereld te reizen en mijn verre vrienden te ontmoeten. Ik, ik! IK heb dat gedaan!

Ik schudde die hand van één van mijn favoriete acteurs en kunstenaars Ethan Hawke en ik dacht: godverdomme, hier sta ik zo maar met mijn held te kletsen en mezelf te verkopen. Ik, ik! IK ben dit aan het doen! Wat een lef heb ik. Wat geef ik mezelf toch mooie dingen. Wat ben ik dankbaar voor mezelf dat ik zo voor mezelf ga staan.

En gelijk komt de vraag: als dit mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk? Wonen in Amerika? Samenwerken met Ethan Hawke? O… Meer durf ik niet hardop uit te spreken. Je zou me voor gek verklaren. Deze dromen zijn zo intiem. Als ik ze met je zou delen, zou dat voelen alsof ik mijn broek omlaag trek en mijn vay-jay aan je laat zien. Ja, zo intiem ja.

Maar er komen meerdere vragen:  
 Waar droom ik al zo lang van, maar durf ik nog steeds niet te doen?
Als dít het resultaat is als ik meer mijn dromen volg, hoe gaat mijn leven dan veranderen?

Holy Shit.

Weet je, ik wist niet dat ik zo pessimistisch was ingesteld, tot ik mijn geluk weer voelde. Ik wist niet dat mijn hart zo gesloten was, tot ik mensen tegenkwam die mijn hart openden. Ik wist niet dat ik zo weinig naar mezelf luisterde, maar zoveel naar anderen, tot ik de enige was waar ik naar kon luisteren. Ik wist niet hoe zeer ik mij creatief, vrij uiten miste, tot er een maand geen geld aan verbonden was. 

Wat is het hart toch bijzonder, lieve jij.
Ik gun jou dezelfde verwondering over de wereld en over je eigen kunnen, lieve jij. 

Een gelukkig mens is de mens die iets nieuws van zichzelf ontdekt.

Het gaf me een groot gevoel van hoop terug en dat het leven misschien toch iets sprookjesachtiger is dan ik was gaan geloven. Nu ik terug ben en vandaag mijn eerste werkdag weer officieel gestart is, kan ik niet wachten om samen met jou naar jouw hart te kijken. Ik wil weten waar jij mee zit. Dat klinkt misschien een beetje stom, maar juist daar waar het vastzit, daar waar het pijn doet, is een ingang om een duidelijker beeld van jezelf te krijgen en te weten wat je nodig hebt in het leven om een gelukkiger mens te zijn. Neem de pijn in je leven serieus.

Dus, wat geeft je een steek in je hart zodra je eraan denkt?
Waarvan heb je het idee dat je er maar geen beweging/verandering in kunt krijgen?
Waarin is jouw hart gesloten? Verkrampt?
Wat wens jij voor jezelf, maar wat lukt maar niet?

Ik voel nu meer dan ooit de noodzaak om bijzondere mensen zoals jij te ondersteunen met het luisteren naar wat je eigen wijsheid en het hart te vertellen hebben. Ik weet dat je het wel alleen kan, maar soms is het ook fijn om het gewoon te ontvangen. Ik kan mijn nek prima zelf masseren, maar zodra iemand anders dat doet…

   

Wat als je een veel leuker, fijner, zingevender leven kunt leiden dat je nu leidt? 

Geloof jij daar nog in? Dúrf jij daar nog in te geloven?

Ik heel vaak niet hoor. Zelfs na mijn Amerika reis hoop ik zo dat ik dit nog kan volhouden.
Maar, ik voél zo dat het mogelijk is. Het leven dat voor mij bestemd is, voel ik in mijn buik. En die buik liegt niet.  Voel jij de hint van het leven dat voor jou bestemd is? 

Je kunt een reading bij me aanvragen (75 euro) waarbij je een opname van ongeveer dertig minuten krijgt die speciaal op jou en jouw probleem is afgestemd en een uitgeschreven tekst met opdrachten, ook speciaal voor jou. Dit is een royal treatment voor jouw beurse, soms wat onzekere hart. Je kunt een reading gebruiken ter bekrachtiging; als ‘even opladen’, maar ook als je dus echt ten einde raad bent in een onderwerp. Ik toon je een opening waardoor je weer in beweging komt. Waardoor je meer zelfvertrouwen in jouw thema krijgt. 

Voordat ik op reis ging, hebben meerdere mensen van een reading genoten en langzaam ontvang ik alle positieve testimonials binnen. (Ik zal ze in de loop van de tijd op mijn website plaatsen.)  Deze wil ik alvast met je delen, het is in het kort de ervaring van Marlis (wiens naam ik verkeerd uitsprak):

“Dank je wel Anne!!!!!   Ik vond het een beetje eng. Maar heb net heel je reading beluisterd en voelde heeeel veel liefde in mijn hart tijdens je gesprek. Dit was precies wat ik moest horen.. heerlijk! Ik ben enorm blij. Het was geen bedrog, maar bevrijding.  Ik ga er de komende dagen mee aan de slag! Ik ben je dankbaar lieve Anne!! Hartelijke groet, Marlis”

Naast een reading kan je natuurlijk ook een coachingsessie aanvragen (dat is een reading plus extra begeleiding. De prijs verschilt niet zo, maar het resultaat wel!) of een hele dag(!) bij me langskomen voor een nog grotere royal treatment voor je leven. Voor als je echt klaar bent voor een grote verandering. 😉 Het staat allemaal op deze website onder het kopje AANBOD. Je kunt me ook mailen als je het niet zo goed weet, maar wel echt behoefte ergens aan hebt. 

 

Zie ik je snel? Ik zou het zo leuk vinden… En jij denk ik ook.  

PS Het praktiseer je eigen wijsheid spel is binnenkort weer verkrijgbaar. En ja, ook Ziek van Verlangen! Heb je Esther Perel bij zomergasten gezien? Zij legt de theorie (verlangen naar een ander) van deze methode uit. Mocht je haar persoonlijk kennen, laat het me dan weten. Ze gaat deze methode geweldig vinden! 😉 En deze methode is het zo waard om meer verspreid te worden. Net als het Praktiseer je eigen wijsheid spel trouwens. Wat werkt, werkt. Dit zeg ik niet vanwege ijdelheid, maar omdat ik zoveel positieve reacties hierover ontvang!

 

Heel veel liefs en tot de volgende keer,
Anne

<- Dit ben ik op één van de laatste dagen van mijn reis in Brooklyn, New York. Het is een wat intense blik, ik weet het, maar deze foto straalt zo uit wat ik daar voelde. Ik voelde me sterk. Grotendeels niet meer twijfelend aan wie ik ben en wat ik wil geven aan de mensen die het waard zijn. Mensen die er klaar voor zijn om in hun hart geraakt te worden en het leven dat ze zichzelf toewensen, ook daadwerkelijk te leven. En dat bedoel ik niet op een reis-en-werk-met-je-laptop-door-bali manier. Ik bedoel het op JOUW manier. Zoals jij het wilt. (ook al heb je er misschien nog niet de woorden voor.) Je weet wel, die ene droom die je nog niet eens hardop durft te zeggen, of nog niet eens durft te denken… Voor mij is dat bijvoorbeeld wonen en werken in Amerika. Ik schaam me gelijk te pletter als ik het zeg. 😉 Wat is de jouwe? 

8 + 15 =

Afscheid nemen van mijn lief

Afscheid nemen van mijn lief

door | jul 21, 2018 | Leven, Reizen, Relatie

Hij zit wat onhandig op zijn fiets. Een mooie, dure Koga fiets behangen met fietstassen die we van mijn broer geërfd hebben. Hij kijkt me vragend aan: "Nu?" De buren zie ik ineens uit hun achterdeur komen om hem uit te zwaaien. Godverdomme, ga weg, denk ik. Dit moment...

Afscheid nemen van mijn lief

Afscheid nemen van mijn lief

door | 21 jul, 2018 | Leven, Reizen, Relatie

Hij zit wat onhandig op zijn fiets. Een mooie, dure Koga fiets behangen met fietstassen die we van mijn broer geërfd hebben. Hij kijkt me vragend aan: “Nu?” De buren zie ik ineens uit hun achterdeur komen om hem uit te zwaaien. Godverdomme, ga weg, denk ik. Dit moment is niet voor jullie, dit is een belangrijk moment voor ons. Snappen jullie dat niet?

 

Al vanaf gistermiddag ben ik aan het huilen en ik stop niet meer. Ja, nu even, omdat die stomme (lieve) buren daar staan.
Ik weet niet precies waarom ik begon met huilen. Ik vind er niet de juiste woorden voor. Het komt uit een kern van mij. Het voelt groots, bijna te groot om aan te kunnen. ‘Een woordenloze pijn’, noem ik dat in mijn praktijk. Het is de vooravond van een heilige thuiservaring als je hem volledig durft te ervaren. Dat wéét ik, omdat ik het al honderd keer ervaren heb, maar steeds weer, net als nu, is het toch best wel heftig.

Ik realiseer mij goed dat ik hem straks twee maanden niet meer zie en dat we beiden in een groot, zwart gat zullen stappen. Zodra hij zijn beiden voeten op de trappers zet, zodra hij zijn blik van mij afwendt, rijdt hij zijn eigen zwarte gat in. En ik, over een paar dagen, vlieg door mijn eigen zwarte gat, dwars door naar Amerika.

 

Mijn overleden broer Robin heeft mij ooit geleerd dat als je als mens in een zwart gat terecht komt, je lichaam als een spaghettisliert uit elkaar getrokken wordt. En dat die twee delen, weer worden verdeeld in twee delen, en die vier delen worden dan ook weer verdeeld tot acht delen, … tot er niets meer van je lijfje overblijft. Ik vond dit toen al een akelig verhaal. “Maar, één schrale troost,” zei hij toen, “het gaat razendsnel. Je bent dood voordat je weet wat er gebeurt.”

In de ruimte heb je zwarte gaten, maar ook in het leven zelf. De dood is een heel groot zwart gat waar niet alleen degene die doodgaat, maar ook de nabestaanden in terecht komen. Als iemand waarvan je zielsveel houdt sterft, komt niemand er levend uit. Niets is meer hetzelfde. 
Grote, verre reizen maken in je eentje of samen met iemand anders, kunnen ook zwarte gaten zijn. Of, een eigen bedrijf starten, of… Ach, alles waarvan je overlevingsdeel het idee heeft dat het levensgevaarlijk is. Dat de dood al in je nek aan het hijgen is en zijn vlijmscherpe zeis op je schedel krast. Gewoon omdat je niet weet wat er komt en het overlevingsdeel zijn gevaren wil kunnen inschatten. 

 

“Nu dan?” Ik zie mijn lief maar zelden zo. Hij is bang, ik zie dat hij bang is. Ik weet zeker dat hij bang is.
“Ga maar, schatje.” Ik geef nog één kus en hij wendt zijn blik naar voren. Hij fietst weg. Zijn verstand fietst weg, zijn gevoel blijft achter.
“Fijne reis!” Roepen mijn buren vrolijk. En direct draaien ze zich om naar mij. “Ach, Anne…” Zeggen ze, een beetje lacherig. Ik glimlach als een boer met kiespijn en verbaas me over de (niet bedoelde) spot in hun stem. Ik loop naar binnen om via het raam bij de voordeur te kijken hoe mijn vriend de grote weg voor ons huis op fietst. Ik begin te huilen. Wat nu als hij nooit meer terugkomt? Wat nu als dit de laatste keer is dat ik hem zie?

Ik loop naar de slaapkamer, doe het raam dicht en sluit de gordijnen zodat de buren mij niet kunnen horen of zien. Wat nu als dit de laatste keer is dat ik hem zie? De zin blijft door mijn hoofd malen en ik val in een bodemloze put in mezelf. Ik blijf maar huilen, zonder eind, en alles in mijn buik en hart doet ongelooflijk veel zeer. Ik wil hem niet kwijt…

Een deel van mij is bewust aanwezig bij wat er gebeurt en weet dat wat ik nu voel, héél belangrijk is. Ik mag nu geen afleiding zoeken, ik mag dit helemaal voelen. Dit is ‘het echte werk’, zoals mijn moeder het noemt.

 

 

 

 

 

 

Toch pak ik mijn telefoon om foto’s te sturen van zijn afscheid naar mijn en zijn familie. Ik maak een foto van mijn benen en vertel dat ik maar blijf huilen. Niet per sé om aandacht, maar omdat ik ook de schoonheid van de situatie kan inzien. Ik blijf een kunstenaar, hè.

Alleen mijn moeder weet hierop te reageren. Ik zie dat ze nadenkt, want ze typt en stopt steeds weer. Twee minuten later komt ze op de woorden: “Oh Anne, dit is een groot moment.”

Ik leg mijn telefoon weer weg. Ik heb steun in deze pijn ontvangen. Mijn moeder staat naast mij. En nu verder.

 

Ik blijf liggen en huilen en ik realiseer me al gauw dat ik voor de rest van de dag zo zou kunnen blijven liggen met de gordijnen dicht en dat de gedachte hij gaat dood, me niet helpt om verder aan mijn dag te beginnen. 

Mijn wakkere, bewuste deel begint te spreken en vraagt: “Anne, wat is de realiteit?”

Ik: “Dat ik helemaal niet zeker weet of hij dood gaat of niet.
De realiteit is ook dat dood overal kan gebeuren. Ook als je niet op reis gaat. De dood komt wanneer het je tijd is.

Daar kies ik voor om in te geloven.
En: het voelt zo goed om te gaan, voor ons beiden. Om apart van elkaar deze reizen te maken. Een drama-deel in mij jammert, maar een sterk, wijs deel in mij zegt: Ja, love birds, ga maar.
Daar mogen we in geloven.

En datzelfde gevoel zegt dat er een grote kans is dat we beiden heelhuids thuiskomen. Maar ook dat weet ik niet zeker.

Feit is: ik weet het niet. Feit is: we houden zielsveel van elkaar en ik hoop/ik wens dat we nog samen lang en gelukkig zullen leven. Met baby’s en een hond.”

 

Ik zie dat ik een keuze heb:
of ik ga mee met de angst,
of ik kies voor de realiteit.

Drie keer raden waar ik voor koos.
(Waar zou jij voor kiezen?)

Ik kies voor de gedachte die mij iets verlicht en mij weer in beweging brengt.
Ik kies voor de realiteit. Ik kies voor: ik weet het niet.

 

Ik voel dat mijn aandacht uit gaat naar mijn eigen reis en ik pak mijn reisschema erbij om wat verdwaalde vragen die ik heb in mijn hoofd beantwoord te zien krijgen. Mijn hartzeer blijft, maar mag er zijn. Voordat ik in slaap val van alle zojuist ervaren gevoelens, typ ik een berichtje naar mijn vriend. Dat kan in deze tijd. (9 jaar geleden toen we elkaar leerden kennen en hij een half jaar naar Zuid Amerika vertrok, kon dat nog niet! Toen schreven we BRIEVEN! naar elkaar!)

Ik word wakker en ik vraag aan mezelf hoe het met me gaat.
“Beter, maar ik voel de pijn nog steeds in mijn buik. Wees lief voor me, asjeblieft.”

En zo begonnen mijn lief en ik, beiden aan onze zwarte gaten. We werden gelijk emotioneel, meedogenloos, hatsikidee, aan flarden gescheurd. Tot er niets meer van ons overbleef.

“Maar, één schrale troost,” zei mijn broer ooit, “het gaat razendsnel. Je bent dood voordat je weet wat er gebeurt.”
Oftewel, één schrale troost, het nieuwe leven komt eerder dan je denkt. Het nieuwe leven haalt je met gemak in en trekt je mee in al het moois dat het te bieden heeft.

 

Fijne zomer, mooie jij. Heel veel succes met het volledig ervaren van ieder zwart gat waar jij in terecht komt. En weet, dat zodra je bij die ‘woordenloze pijn’ komt, dat je goed zit. Dat er iets moois aan de andere kant te wachten staat. Power to the black hole!

Heel veel liefs en tot de volgende keer. In Amerika, of nog even thuis (want door alle readingen van de afgelopen tijd, krijg ik heel veel mooie boodschappen door die ik echt heel graag tot verhalen wil schrijven!)

 

Ik neem tijdelijk geen nieuwe readingen aan. Het succes en jullie enthousiaste reacties overweldigen me en ik heb tijd nodig om de laatste readingen af te ronden, mijn reis voor te bereiden en om daar, letterlijk en figuurlijk, te landen. Ik wil in Amerika voelen of ik er ruimte voor wil maken. Daar volledig aanwezig zijn, klinkt ook best fijn. Hoe graag ik dit werk ook doe, ik moet mijn eigen vakantie een beetje bewaken geloof ik voor mijn eigen liefde en vuur voor het vak.

Op deze website en in mijn brieven zal ik aan je laten weten wanneer je weer een reading voor jezelf kunt aanvragen.
Want, ik doe het heel graag. En jullie reacties van ontroering zijn goud waard. Ik hou zo van ontroering, het is de stem van het hart die dan begint te spreken

Over de liefde: waarom reageert hij niet?

Over de liefde: waarom reageert hij niet?

"Ik voel dat we zo'n bijzondere band hebben. Volgens mij is hij de ware," typt een Amerikaanse vriendin naar me die nodig wat advies nodig heeft. "Ik heb er de hele nacht niet van geslapen. Hij is namelijk al verwikkeld in een relatie met een ander. Maar die relatie...

Lees meer
Wat doe je met de gekte in je hoofd? (vlog)

Wat doe je met de gekte in je hoofd? (vlog)

Wat doe je met de gekte in je hoofd?  Wat nu bij meerdere mensen speelt is het hebben van chaotische gedachten die steeds weer in herhaling vallen. Vanwege liefdesverdriet, rouw, stress in relaties, werkstress, en/of iets in het verleden ‘dat anders had moeten gaan’....

Lees meer
Wat er gebeurde in Amerika

Wat er gebeurde in Amerika

  "Je moet wel echt weten dat ik heel veel van je hou," zei ik tegen mijn vriend aan de telefoon, een dag voordat ik naar New York zou vliegen. Ik had nog nooit acht uur gevlogen, ik had nog nooit zo lang boven een oceaan gehangen, dus ik had alleen maar één beeld...

Lees meer
Afscheid nemen van mijn lief

Afscheid nemen van mijn lief

Hij zit wat onhandig op zijn fiets. Een mooie, dure Koga fiets behangen met fietstassen die we van mijn broer geërfd hebben. Hij kijkt me vragend aan: "Nu?" De buren zie ik ineens uit hun achterdeur komen om hem uit te zwaaien. Godverdomme, ga weg, denk ik. Dit moment...

Lees meer
De roep van binnen volgen (video)

De roep van binnen volgen (video)

We wilden beiden iets anders deze zomer. Hij wilde fietsen naar Zuid Spanje, ik wilde reizen door Amerika. Natuurlijk wilde ik het allerliefst onze zomer samen vieren. Ik ben zo gek op mijn hubby en we hebben samen zoveel plezier (nu al 9 jaar een relatie!), maar onze...

Lees meer

Meer van dit? Meld je aan om deze blogs in je eigen mail te ontvangen! Dat is toch veel leuker? (Vind ik wel.)

(Repost) Pelgrimstocht, camino – de 7 levenslessen van Anne

(Repost) Pelgrimstocht, camino – de 7 levenslessen van Anne

door | 8 jul, 2018 | Creativiteit, Eerlijk zijn, Leven, Reizen, Relatie, Rouwen

Aleid Collaris, van Schitterendleven.nl, interviewde mij over de 7 levenslessen die ik opdeed op de camino. Hier vind je het artikel op haar website. (Haar website en haar werk zijn zeker een bezoek waard! Ze is een hele bijzondere, wijze vrouw!)

Dit is wat Aleid over mij schreef:

 

“Anne van der Sligte; je kunt haar ook wel omschrijven als een prachtig, bevlogen en gevoelig mens, kunstenaar, schrijver en een spiritueel levenscoach. Zo heb ik Anne een paar keer mogen ontmoeten. Een aantal jaar geleden heeft ze haar broer verloren aan een hersentumor. Samen met haar moeder, schrijft ze op dit moment een boek over ‘zinvol rouwen’.
Een tijdje terug stelde ik Anne een aantal vragen. Ik ben namelijk wel benieuwd wat de Camino met haar heeft gedaan. Tot vier keer toe liep ze deze pelgrimsroute, richting Santiago de Compostela. Schitterend Leven staat voor de ontdekkingsreis in jezelf en in je leven. Dat is ook waarom ik Anne aan het woord laat. Ik zou zeggen; laat je inspireren en motiveren door haar innerlijke reis!

Anne, dit was je vierde keer dat je de Camino naar Santiago de Compostela liep.
Wat heeft ertoe geleid dat je bent begonnen met het lopen naar Santiago? 

Soms kunnen ervaringen en reizen in het leven je ‘roepen’. Het volgen van een opleiding, een cursus of het maken van een langere reis. Je moet op een bepaalde tijd en plek zijn om lessen te leren en mensen te ontmoeten die je dichter bij jezelf willen brengen. Ik ervaar deze roep als een duidelijk, verliefd gevoel in mijn buik die opspeelt zodra ik aan de reis denk. Bij de camino had ik dit ook. Dit ‘geroep’, komt niet vaak voor in het leven. Maar als het er is, is het maar beter om het niet te negeren.

Al een paar jaar lang hoorde ik van, dikwijls oudere mensen dan ik, over de camino. Een stel uit het dorp waar ik opgroeide liep hem met een ezel en een vrouw waar ik naar opkeek vertelde met vuur in haar ogen dat deze pelgrimstocht enorm aan te raden was. “Het is een magische weg, echt. Gewoon doen.” 
Na mijn afstuderen aan de kunstacademie wist ik dat nu het moment was. Geen werk, onverwachts extra geld op mijn rekening en ik ontving genoeg steun van buitenaf om zo’n grote reis in mijn eentje te durven ondernemen.

Welke 7 LEVENSLESSEN heb je meegenomen vanuit je (innerlijke) reis?

 

1. Wil ik een zinvol leven leiden, dan moet ik de roep van binnen serieus nemen. Het was de caminoroep van binnen die ik durfde te volgen en die me zielsgelukkig liet voelen.

2. Tijdens mijn eerste camino voelde ik me, zoals je hierboven leest, zielsgelukkig. Ongeveer twee maanden stonden in het teken van begrijpen wat voor type mens ik ben en wat ik te geven heb aan anderen. Een enorm groot geschenk dus. De mensen die ik tegenkwam op de camino waren voor mij allemaal gezonden door iets groters. Ik heb bizarre ontmoetingen meegemaakt die ik in het leven thuis niet meemaak. De camino is inderdaad magisch. De levenslessen die je mag krijgen, worden in de tijd waarin je loopt aan je openbaart.

3. Ik leerde hoe eenvoudig en rijk het leven kan zijn. Ik geloof dat iedereen die ooit een camino liep, het volgende kan beamen. Het enige dat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn is: 
een groep mensen die jou zien voor wie je bent, iedere dag gesprekken voeren die diep mogen gaan, veel kunnen lachen met elkaar, lekker eten, samen eten, veel bewegen en altijd dieren en natuur om je heen met de zon op je hoofd. En ook een ritme. Op tijd opstaan, goed eten, geregeld pauzeren, iedere dag een douche nemen, je sokken en je ondergoed wassen, veel rusten en heel weinig schermpjes (laptop, telefoon etc.)

4. Een andere, wat persoonlijkere levensles: Ik leerde wat het voor mij betekent om verliefd te worden op anderen en wat er gebeurt als ik vreemd ga. Ik heb al jaren een vriend waar ik gek op ben, maar toch word ik verliefd op anderen. Ik kwam erachter hoe ik in in verliefdheden val op de mannen waarvan ik veel te leren heb, zij zijn mijn ‘muzes’. Mijn grote inspiratiebronnen.
Maar, ook iets minder lief: ik kwam er achter hoe ik wegloop van mijn allergrootste innerlijke pijn als ik vreemd ga. Het moment voordat ik die ene knappe Spanjaard kuste, voelde ik een grote pijn in mij die ik kende van vele andere keren in mijn leven. Een pijn die bij mij als mens hoort. Ik wilde het niet voelen en verstopte me achter een wilde zoenpartij.
Later leverde deze ervaring(en) mij genoeg stof op om een nieuw zelfontwikkelingsspel te maken (Ik maak en ontwikkel o.a. inzicht methodes). In deze methode kom je erachter waarom je precies verliefd wordt op iemand. Het was een prachtige, maar hele moeilijke levensles.

5. Durf los te laten. Durf alleen te zijn. Als iets of iemand niet meer goed aanvoelt, durf dan een nieuwe weg in te slaan. Ook als je weet dat je daarna er alleen voor staat. Zodra je al voelt dat je iets mag loslaten, betekent dit dat het nieuwe zich alweer heeft aangekondigd. Op de camino liep ik met de mensen die ik onderweg ontmoette. Ze voelden geweldig goed aan tot het moment dat ze niet meer goed aanvoelden. Hoe spannend ik het ook vond, ik vertelde dan altijd weer dat ik tijd alleen nodig had.

6. Een andere les was: blijf lopen en er komt altijd weer iets moois op je pad. Zo ook in het normale leven. Blijf creëren, blijf maken, blijf dingen neerzetten, blijf dingen ondernemen, want voordat je het weet, overvalt de magie van het leven je. De magie komt bijna nooit zomaar, je moet er wel iets voor doen. Je moet naar de situaties in je leven toelopen om wonderen en bijzondere mensen die je hart openbreken, uit te nodigen.

 

7. Iedere camino staat in het teken van een ander thema. De eerste ging over: wie ben ik en wat heb ik te geven aan de wereld om mij heen? De tweede ging over vrouw-zijn: wat betekent het om vrouw te zijn? De derde ging over rouwen (mijn broer was toen pas een maandje dood) en durven kiezen voor mijn grote liefde: schrijven. En de vierde ging over eenzaamheid. Wat betekent eenzaamheid voor mij? Mijn god, wat voelde ik me eenzaam op mijn laatste camino door Portugal. Super shit. Maar heel interessant. 😉
Alles wat je nú in je leven nodig hebt om te leren, wordt op de camino uitvergroot aan je getoond. Op een shitte manier en op een geweldige, liefdevolle, wow! manier. Dit waren mijn lessen, maar iedereen ontvangt andere ervaringen en inzichten.

Heb je de camino een plekje kunnen geven in je dagelijkse leven?
Toen ik terugkwam van mijn eerste camino, heb ik me bijna anderhalf jaar neerslachtig gevoeld. Mijn leven in Spanje in die twee maanden was geweldig, maar eenmaal thuis ervoer ik precies het tegenovergestelde van mijn geluksgevoel. Ik ging op onderzoek uit om mezelf te begrijpen en kwam tot prachtige inzichten. (Vind ik zelf!) Ik kwam erachter dat mijn neerslachtigheid onderdeel was van een natuurlijk proces. De pieken in ons leven worden altijd opgevolgd door een daling. In de daling integreren we wat we in de pieken aan inspiratie hebben opgedaan. De daling en de pijn zijn net zo belangrijk als de vreugde en het geluk in de pieken.

De camino was als een leraar voor me die toonde hoe gelukkig ik kon zijn, maar later mocht ik er zelf achter komen hoe ik dit in mijn dagelijks leven kon toepassen. Daarvoor moest ik door mijn eigen pijn heen gaan, hem helemaal voelen, tot ik weer langzaam bij mezelf uitkwam.

Mijn verstand meent dat ik op de camino moet zijn om me gelukkig te voelen. Maar mijn hart weet wel beter. Alles dat ik op de camino ervaren heb, zat allang in mij. Alle gevoelens, alle sensaties, de camino raakte ze alleen aan om naar buiten te komen. Er waren dus bepaalde condities op de camino die voor mij als mens goed werken, maar die ik ook in mijn leven thuis meer kan brengen. Zodat ik hier ook die geluksgevoelens meer kan ervaren. Ik ben dit nu al een paar jaar voor mezelf aan het onderzoeken. Met als resultaat dat ik samen met mijn vriend in de natuur ben gaan wonen, ik schrijf nu dagelijks (aan twee boeken, omg), ik heb sinds de eerste camino mijn eigen bedrijf waarin ik mijn opgedane inzichten deel met anderen en ik heb meer internationale vriendschappen (Het internationale karakter van de camino deed me bijzonder goed).

Ik mis de camino nog steeds. Maar zolang ik nog blijf verlangen naar alles wat ik daar ervaren heb, zo lang zal de camino een leraar voor mij zijn. Als het verlangen er nog is, is er nog genoeg te leren. Niet altijd moet iemand of iets in de buurt zijn om er veel van te kunnen leren. Soms leren we het meest van de afwezigheid.

In mijn coachingspraktijk werk ik nu ook met mensen die een camino hebben gelopen of een lange reis hebben gemaakt om hun ervaring te verwerken. Om hun ervaring te transformeren naar een mooi leven thuis. Je kunt dit namelijk niet goed alleen doen. Het kan wel, maar het is lastiger.

Wat is het grootste cadeau voor jou geweest? 
Al het bovenstaande, maar misschien ook wel het ontdekken van wie ik werkelijk ben, in essentie. Dit was een hele bijzondere ervaring die ik had aan het eind van mijn eerste camino. Ik heb God op mijn blote knietjes op het strand, terwijl het stormde (drama, baby) bedankt voor de mens die ik mag zijn in dit leven. Ook alle mensen die ik ontmoette, draag ik mee in mijn hart. Met sommigen heb ik nog contact, met anderen niet meer. 

Hoe was het voor jou om je weg alleen te maken en ondertussen gelijkgestemden te ontmoeten?Alleen reizen is super spannend, maar wel alle moeite en pijn waard. De eerste dagen zijn altijd kut, daar ben ik nu wel achter gekomen. Ik loop dan gestrest en chaotisch rond en ik vind het moeilijk om bij mezelf te komen. Maar, daarna wordt het fijn. Ik heb al meerdere reizen (naast de camino’s) alleen gemaakt en ik ben er wel achter gekomen dat ik mensen om me heen nodig heb die een beetje geïnteresseerd zijn in dezelfde dingen. Anders is het alleen reizen voor mij echt niet leuk. Het is dus een kunst om steeds weer die mensen op reis op te zoeken die echt voeden, in plaats van mensen die alleen de leegte en de eenzaamheid opvullen. Zijn ze er niet, dan maar de eenzaamheid (les uit de vierde camino).

Waar word je nu naartoe geroepen?
Mijn nieuwste roep is vreemd, heel vreemd. Er zijn bomen in het zuiden van de Verenigde Staten die ik heel graag wil zien. ‘Swamp trees’, heten ze, en grote eiken met ‘spanish moss’ eraan. Naast dat ik vrienden wil opzoeken die ik ken van de camino, staan deze bomen voor mij centraal. Mijn gevoel is weeral heel zuiver, hoe bang ik ook ben. Mijn gevoel zegt: ja, dit moet ik doen. Dit is het enige dat telt. Ik moet dit gedaan hebben voordat ik doodga. Dit geef ik aan mezelf. Omdat ik van mezelf hou.”

Aleid Collaris is 29 jaar, avonturier, schrijfster, coach en vooral levenskunstenaar. Tijdens haar pubertijd werd bij haar een hersentumor ontdekt en sindsdien is ze een groot onderzoek gestart naar de betekenis van haar leven en het leven in het algemeen.

Ik heb haar leren kennen als een krachtige, goedlachse, ongelooflijk zachtmoedige en wijze jonge vrouw. 
We zijn collega’s, dat betekent dat Aleid ook haar opgedane inzichten met anderen deelt!

facebookpagina:  https://www.facebook.com/schitterendlevenleiden/

website: http://www.schitterendleven.nl/