Lees dit als je ruzie hebt met je lief

Het is oké om net iets te lang vast te houden. Om net iets te lang iets te doen waarvan je diep van binnen weet dat het niet goed is. Voor jou niet en voor de ander niet. We doen het allemaal. Te lang, te pijnlijk, te verstikkend, vernietigend. We vechten door met redenen die allemaal helder klinken en jou in je gelijk brengen, maar de ander isoleren en het gat tussen jullie twee groter maakt. Met redenen die je je vader ooit hoorde zeggen, of je moeder, en die vandaag nog(!) tot praktijk gebracht moeten worden. Omdat het anders een verloren zaak is.

Omdat anders de relatie over is. Omdat er anders geen gevakantie, geen getrouw, geen gekind, en geen getoekomst meer is. De argumenten die je hebt maken je zo sterk. Je knarst je tanden op elkaar en je balt je vuisten. Je stampt en je briest. Je zou je borstkas open kunnen schreeuwen met wat je nu voelt. Je hebt er alles voor over om de toekomst te beschermen. Maar het enige dat je zegt is dat je de ander nu echt niet uit kan staan. Dat je hem of haar zelfs haat. Haat. Wat een krachtig woord: haat. Heb jij wel eens gezegd tegen je liefje dat je hem of haar haat? De ander kijkt weg. Is duidelijk gekwetst. De tranen komen in zijn of haar ogen en je denkt dat jullie nu op een antwoord zullen komen. Nu is het moment! Nu wordt er gehuild!

En toch, als je eerlijk toegeeft aan wie je nu bent in het moment, dan doen die tranen in de ogen van de ander en die doodstille blik, ongelooflijk veel pijn. En dat dit het laatste was je wilde doen. Met al je gezoek en geschreeuw naar woorden, spartel je in de lucht en zoek je naar een waarheid. Naar beweging, naar samenkomst, naar iets dat deze onverklaarbare nieuwe gevoelens verklaard. Vandaag is niet meer gisteren, hoe kan dat? Deze week is niet meer vorige week, hoe kan dat? Wat is er gebeurd? Wat hebben we niet zien gebeuren? Er is een nieuwe wereld onder jullie voeten opengebroken die haar eigen bestemmingsplan heeft. Je stopt met vechten en je geeft toe aan wat je eigenlijk al maanden van te voren voelde waarnaar gehandeld moest worden. Je geeft het op. Je laat los. Alweer. Er is een stilte en een niet-weten, en er hangt een draadje op zijn of haar trui. Er wordt geknuffeld – we zien wel. “Wil jij ook een mandarijn?”

Meer inspiratie lezen? Misschien zit er iets tussen waar je net een vraag over had: