Van veel mensen in mijn praktijk hoor ik dat als ze verliefd zijn geworden op een ander, ze merken dat ze ineens niet meer van hun partner houden.

Ineens roept de kleinste aanraking van onze partner weerzin op. Al gauw komen we er ineens achter hoe trouw we zijn aan het niet willen teleurstellen van de ander, en daarom soms maar gewoon die ene kus geven of seks met de ander hebben, terwijl we het eigenlijk niet willen.

De vragen die dan naar boven komen, luiden: hoe lang doe ik dit eigenlijk al? Hoe vaak heb ik eigenlijk seks tegen mijn wil in gehad? Of zelfs bij het beantwoorden van een knuffel, heb ik dit vaker uit automatisme gedaan terwijl ik dit niet zo voelde?

De sensor in ons die onze grenzen aangeeft, is ineens hooggevoelig en luidt bij het allerkleinste al een luchtalarm. Dit kan enorm schrikken zijn. Als je ineens een nee-gevoel hebt naar je eigen geliefde, boezemt dat altijd weer angst in. Om meerdere redenen. Maar ik denk dat de voornaamste reden is dat we allemaal geleerd krijgen, dat je zulke gevoelens niet in de liefde zou mogen ervaren. Al gauw creëert de mind pijnlijke gedachten als: het is echt niet oké als ik geen seks meer wil met mijn geliefde. Dan is er toch iets mis? Dan houd ik toch echt niet meer van hem/haar/hen? Of: als ik zelfs gruwel van een hand op mijn schouder, dan is het tijd om mijn spullen te pakken, toch?

Ik wil graag tegen deze overtuigingen ingaan door te zeggen: in de liefde, zijn álle vormen van leven mogelijk.

Met uiteraard de grens wanneer het emotioneel of fysiek geweld is. In de liefde hoeft het niet zo te zijn dat je je altijd aangetrokken voelt tot je eigen partner. Je mag ook de ander heel erg irritant vinden en zelfs ‘walgelijk’ vinden op momenten in je leven. Ook dit zou, wat mij betreft, thuis mogen horen in een liefdesrelatie. Het zijn slechts onschuldige emoties die ons op iets willen wijzen.

Niets is voor altijd. Wat nu gevoeld wordt, kan zomaar over een dag weer anders zijn. (Of langer.) Ik merk persoonlijk door ‘nare emoties’ meer te accepteren, ik vrijer word in de liefde. Zo maken al jaren mijn geliefde en ik ruimte voor het uitspreken van de zin: “Ik hou eigenlijk helemaal nu niet van je”. Het hardop uitspreken bevrijdt ons enorm als we het tegenkomen. En met die bevrijding, die toestemming, komt altijd weer liefde in ons geval.

Liefde is als eb en vloed. Het is een constante beweging van toenemen en afnemen.

Wat nu als we er meer zo naar kijken en dit oké is?

Mens-zijn en het leven in het algemeen, is zo ongelooflijk complex. Er is nog zoveel wat we niet kunnen begrijpen of doorgronden. Evenals de stroming van liefde.

We kunnen onmogelijk van onszelf en van onze relatie verwachten dat de zon altijd schijnt. We kunnen zelfs in een liefdesrelatie in een ijstijd terecht komen. Of, een of andere metaforische meteoriet inslag krijgen en daarna met de verliezen moeten dealen samen, waarna, na een lange tijd, nieuwe kiemen van liefde zullen groeien.

Raakt mijn stem je?

Kijk dan eens naar persoonlijke begeleiding of hét online studiepakket van Ziek van verlangen waarin je WIJS word in je verlangen.

Wat er door jou heen komt is groots. En dat verdient ook alle zorg en aandacht. Wees niet bang, het is een stuk minder eng dan je denkt. Met alle liefde laat ik je zien hoe. Met 8 jaar een eigen praktijk waarin ik honderden mensen heb begeleid in hun verlangen, en mijn eigen vallen en opstaan, deel ik met jou wat verlangen in jouw mooie leven komt doen.