Waarom herkennen we ons slecht, sip, ‘down’ voelen,
niet
als een duidelijk teken om stil te staan?
Om te stoppen met haasten, to-do’en vanuit gedachten als ‘misschien dat dit gebeurt’, ‘voor het geval dat’ of ‘als ik dit nog even doe, dan zal dat ervoor zorgen dat ik ooit succesvol word’.
Om te stoppen met (luid) praten, ons te overschreeuwen, naarstig zoeken naar antwoorden op vragen die,
laten we eerlijk zijn,
veel te groot zijn om werkelijk te kunnen bevatten.
Waarom herkennen we ons slecht voelen niet als een energie die ons naar binnen trekt, naar de waarheid,
in plaats van het constante staren naar de wereld buiten ons?
Een buitenwereld met niet-goed-genoeg-kleren, niet-goed-genoeg-haar, niet-goed-genoeg-liefdesleven, niet-goed-genoeg-vrienden, niet-goed-genoeg-ouders, niet-goed-genoeg-eetpatronen, niet-goed-genoeg-huis, niet-goed-genoeg-lichaam, niet-goed-genoeg-bereikte-doelen.
Het is alleen maar het hart dat ons aan het roepen is, om terug naar onze eigen waarheid te komen.
Een waarheid die niet echt om de grote vragen geeft, noch de grote antwoorden.
Het zit gewoon. Te zitten. Wiebelt met haar tenen, stopt een vinger in haar neus,
lacht een beetje, huilt een beetje, kruipt, springt, scheet, slaapt, een beetje.
Een waarheid die ervan houdt om creatief te zijn. Om te tekenen, te schrijven,
om dingen te maken
die alles zijn
behalve perfect.
Ze heeft maar één doel: om haarzelf te voelen, om haarzelf te zien. Om herkent te worden, door jou.
Dat je eindelijk mag realiseren, dat imperfectie de weg en het doel tegelijkertijd is.
Waar imperfectie is, is liefde, is gelach, is ruimte voor andere mensen; om mee te doen, zich er toe te verhouden. Perfectie is lelijk, eenzaam, verdrietig, stilstand, doods.
Dus de volgende keer als je je verdrietig voelt, weet dat je niets verkeerd doet.
Of dat je jezelf moet ‘helen’, of dat ene sprituele trucje moet beoefenen dat je eens geleerd hebt.
Je ziel en je lichaam willen alleen maar een ‘tea party’ met je houden.
Ze willen dat je mee komt theeleuten en koekjes knabbelen,
want je bent al zó lang weggeweest…
En ze,
missen je…
Ze willen dat je al je verwachtingen van de dag, de week of het hele jaar weggooid.
Weg, weg, weg,
alles mag door de wc gespoeld worden vandaag, vandaag, vandaag…
Ze willen dat je dapper bent en durft te zitten met de zinloosheid van alles.
Met die mooie, zwarte leegte
die van jou is,
alleen van jou.
Dus, liefje, neem een slokje van je kopje thee,
tot je je zo zorgeloos voelt dat je het
goedbedoelde idee
van hoe je leven er vandaag de dag uit had moeten zien,
helemaal durft los te laten.
