Radicaal eerlijk zijn

Als mijn vrienden en ik praten over hoe sommige dingen in ons leven helemaal uit de hand lijken te lopen, verbaas ik me er altijd over hoe GOED ik me voel terwijl we dit delen.
In volle overgave storten wij ons in een klaagzang, hoe eerlijker, hoe grover, hoe ruwer de uiting van onze pijn, ‘without sugar coating anything’, hoe beter.

Het is niet dat ik hiervan smul. 
Nee, smullen zou zijn als ik me stiekem, op de achtergrond, me nog steeds ellendig zou voelen, nog steeds een boel achterhoud en veins dat ik geniet van het slachtofferschap dat omhoog borrelt. Dat zou zijn alsof ik het gesprek zou gebruiken als een flinke fles liquor 43 en met spijt een paar uur later kotsmisselijk in bed zou liggen én me nog steeds slecht zou voelen. 

Om smullen te voorkomen, schraap ik alle aangekoekte delen uit mijn innerlijke hapjespan en smijt ik ook die op tafel. 
Ik zorg ervoor dat ik compleet naakt voor de ander sta. Ik deel wat er te delen valt, tot er niets meer over is. 
Als ik zo eerlijk ben, voel ik mij letterlijk zakken in de mens die ik in wezen ben. Ik doe mij niet meer anders en beter voor, ik keer mijn hele innerlijk binnenstebuiten.

Ik weet wanneer ik geslaagd ben, als ik me begin te schamen voor wat ik zojuist heb gezegd.
Ik weet dat ik nog ‘geslaagder’ ben, als het voelt alsof ik aan de rand van een klif sta en dat ik niets meer te verliezen heb. Het is alleen maar donkerte en niet-weten vanaf hier.
“Ik geef het op,” roep ik dan de diepte in. “Fuck dit, ik weet het gewoon echt niet meer. Vanaf nu af aan lost mijn Leven het maar op.” Die laatste woorden, zijn magische woorden. (Maar dan moet ik het wél voelen natuurlijk. Gewoon zeggen heeft geen zin.)

‘This is where the magic happens’, dit is het moment waarop ik God in mijn leven laat zodat Hij inderdaad zijn werk kan doen. Zolang ik mij blijf verzetten en aan mijn eigen pijn blijf knabbelen in de hoop dat het minder wordt, kan Hij niets doen. 
Ik moet zelf alles eruit gooien, daarna een stap achteruit zetten, zodat er ruimte komt voor iemand die de moeilijkste klussen in mijn leven altijd weet te klaren.

Dankzij de aanwezigheid van een goede vriend, sta ik niet alleen in mijn eigen donkere gat (hihi), maar staat de volledige aanwezigheid en de liefste glimlach naast mij. 

Al die tijd dat ik alles eruit gooide, stond deze vriend naast mij met een luisterend oor: als een moeder die aan tafel zit met limonade en de koekjestrommel. Achter iedere zin die ik sprak (woordenloos) zei de vriend: “ik hoor je en ik hou van dit deel dat nu eruit komt, ik hoor je en ik hou van dit deel dat nu eruit komt…”

Een grotere heling bestaat niet. 

De pijn delen met iemand die begrijpt(!) waar je over spreekt, staat voor een bad vol liefde en waardering voor ook de lelijke delen in jezelf. Het prijzen van de pijn. 

Daarna komt altijd de stilte. 

De tederheid. 

De allesomvattende liefde. 

En heel geleidelijk,…, (dit kan soms even duren), ontstaat er het onverwachte dat geboren wilde worden. En alleen geboren kon worden als ik even, in ontspanning, de andere kant opkeek.

Maar het is ook aan onszelf om precies alles te delen wat er te delen valt en ons over te geven aan het uiteindelijke niet weten. (Dit kan ook zonder vrienden. Bidden, met overleden dierbaren of met je gidsen praten helpt ook.)

Als we niet alles delen, als we een taboe leggen op bepaalde delen in ons en die uit schaamte voor onszelf houden, als we denken ‘hm… dat vertel ik maar niet,’ dan ontnemen we onszelf ons leven en onze groei. Dan komt er een pijnlijke deken van stilstand over ons bestaan te liggen. 

Voel je vandaag dat die deken verstikkend over je heen ligt? 
Denk dan aan iemand met wie je die aangekoekte delen uit de pan kan delen. Iemand die je ‘verstaat’, iemand die begrijpt dat wanneer de hele kotswaterval eruit komt, dit niet het einde van de wereld betekent, maar het begin van een nieuwe. Iemand die weet dat je hier beter uit gaat komen dan voorheen.

Liefs,
Anne

Beeld: Yvette Hermanna Jacobs

——

Ik vind het fijn om jouw ervaringen te lezen met de scheisse in jezelf. Hoe ga jij om met jouw allermoeilijkste gevoelens en gedachten? Of wat kom jij tegen waarom je vast blijft zitten? 
Reageer hier onder met jouw ervaring of stuur me een privé bericht. 
Raakte dit bericht je en wil je het graag delen? Dat mag altijd! ‘Delen is liefde’ zeggen ze dan op straat, toch?

Meer inspiratie lezen? Misschien zit er iets tussen waar je net een vraag over had: