De wereld van zelfontwikkeling is gek geworden

Wat stelt deze zelfontwikkelingswereld toch voor? In het grootste deel van wat er verteld wordt en vooral hoé er gedaan wordt, kan ik me niet vinden. Ik vind het teveel oeha-poeha, te ver weg van het normale leven. Als je een workshopruimte binnenkomt, mag je niet eerst even flink wat ongepaste grappen naar onbekende mensen gooien, want dan ben je niet ‘dicht bij jezelf’ en ‘je moet vooral rustig zijn’. En het liefst moet je die ene blik in je ogen hebben: van zachtheid, openheid, met een mona lisa glimlach om je mond. Oh, en je ademhaling moet diep zijn en je rug staat recht. In de pauze mag je geen boterham met hagelslag eten (eet maar een salade) en vóórdat je de deur uitgaat, moet je bij afscheid minimaal één persoon diep in de ogen gekeken hebben, in plaats van het gebruiken van woorden. Want: ‘een blik zegt meer dan duizend woorden.’

Wout, van de kwetsbare held, schreef al eerder over hoe de laatste tijd veel mensen hem wijzen op de rust in hem zelf. (Lees zijn mooie stukjes op www.facebook.com/kwetsbareheld/) Ik herken me in wat hij schrijft. Zo vaak hebben mensen ook tegen mij gezegd: ‘doe maar rustig’.

Wat haaaaaat ik het als mensen me zo proberen te temmen.

Ik ben een stuk wilder in mijn praten, doen en laten (yo,) dan de gemiddelde spirituele levenscoach:

Toegegeven: er zit een deel in mij dat verbonden is met een sterke (eigen) wijsheid en wanneer ik vanuit dit deel spreek, stroomt het leven krachtig door me heen en ben ik heel duidelijk in mijn praten. Ik articuleer ineens, ik voeg hier en daar een gepaste pauze toe, ik kijk indringend naar de ander. Ik ben sterk verbonden met wanneer ikzelf en wanneer de ander geraakt wordt en ik speel hier op in.

Maar er zit ook een sterk, onwetend mensdeel in mij dat bang voor de dood is, dat houdt van seks-, poep- en plasgrapjes, dat kan huilen met veel snot, dat veel van dansen houdt, dat verliefd wordt op anderen, dat schreeuwt, gilt, dat anderen provoceert en uit de tent lokt, dat scheldt, dat veel te veel kan eten, dat haar dromen uitstelt, dat bang is voor andere mensen en wantrouwend is, dat niet altijd door de pijn weet te gaan en dat dagen achter elkaar doodongelukkig kan zijn.

Deze twee delen zijn altijd in mij aanwezig en daggeren (wrijven) tegen elkaar aan, met een boel woeste hitsigheid tot gevolg.

Wanneer durft deze spiri-wereld zich te realiseren dat ‘ik ben nu dicht bij mezelf omdat ik rustig ben’, ook maar een ideetje is? Wanneer zien ze eindelijk in dat ‘diep in de ogen van een ander kijken’, niet de enige manier is om ‘echt contact’ met een ander mens te maken? Als ik een scheet laat en mijn beste vriendin dit door de telefoon hoort en zegt dat die scheet klonk alsof een schoen op vers gevallen sneeuw trapt, heb ik ook ‘echt contact.’ Dan lach ik, vanuit mijn hart, om haar prachtige vergelijking. Dan lach ik om het plezier dat we scheten bij elkaar durven te laten en dan grappen erover maken. (Scheten blijven grappig! Hoe kan dat toch?)

Zoals iedere sociale groep (een gezin, je schoonfamilie, de studentenclub, de supermarkt, etc) bepaalde gedragscodes kent, zo heeft deze spiri-club ze ook. Maar wanneer ziet deze wereld nou eindelijk in dat het een vormpje is? Het is lucht, en zelfs, als ik heel eerlijk ben: een motherfucking dwangbuis, een gevangenis om mensen klein en on-echt te houden. Een dogma om mensen maar niet van zichzelf te laten houden en afhankelijk te laten blijven van instanties die dit prediken.

Yes honey, mommy’s angry.

Wees wild, wees ongepast, wees ongecensureerd jezelf in hoe jouw zelf in het moment maar naar boven komt, wordt ongeremd boos zonder reden, durf anderen te kwetsen, of als een ander jou kwetst; je mag terugbijten! Je hoeft niet lief te glimlachen en er later bij een therapeut aan te werken. Word verliefd op een ander. Laat scheten. Eet een boterham met hagelslag, eet voor mijn part gemarteld vlees op je brood. Roep eens: “HALLOOOOOO DAAR IEDEREEN” als je in een workshopruimte komt met mensen die je niet kent, wees de persoon die iedereen vanaf het begin af aan haat, omdat je zo buiten de groep valt.

Maak fouten. Maak creaties die nog niet helemaal goed zijn. Durf ‘er nog niet te zijn’. Blijf oefenen, blijf voelen, blijf je eigen hart van wat jij mooi vindt volgen.

Je mag van mij vandaag ongelukkig zijn, je mag van mij niet door de diepte gaan, je mag van mij bevriezen, je mag van mij niet perfect zijn. Ik hou namelijk zo veel meer van je.

En zodra je voelt dat iets teveel pijn doet, dan roep je mij. (Want alles alleen doen is ook onnodig.) En dan kijken we samen naar hoe we dat deel van jou waar je zo’n hekel aan begint te krijgen, zo kunt liefhebben totdat het uiteindelijk plotseling transformeert in het grootste cadeau dat je je maar kunt voorstellen. En soms ook niet.

Dag lieve mensschatjes! Een hele fijne, kutte, woest creatieve, tamme dag vandaag.

Liefs,

Anne

Meer inspiratie lezen? Misschien zit er iets tussen waar je net een vraag over had:

Meer blogs

Je grote geheim opbiechten, wel of niet doen?

Dit is een blog waarin ik met liefde en compassie kijk naar het hebben van een geheim. In het onderwerp van het ziek van verlangen-zijn krijgen we er dikwijls mee te maken. Hoe open ben je naar je partner en naar je vrienden als je verliefd op een ander geworden bent?...

Lees meer

Van wie we houden is politiek

Vanuit onze verstopte dakgoot kletterde de stromende regen neer als een douche. Geen wezen zou nu buiten willen zijn, zelfs de vogels schuilden onder de paar bladeren die nog aan de bomen te zien waren, maar toch trok ik op een herfstochtend mijn regenjas en mijn...

Lees meer

Kiezen voor de woestijn in je leven

Maria Magdalena, een van de apostelen van Jezus, besloot na het sterven van Jezus de woestijn in te trekken. Daar verbleef ze dertig dagen lang, enkel dat etend wat de engelen haar gaven. Je kunt je misschien wel voorstellen waarom ze naar die woestijn ging: na zo’n...

Lees meer

Wereld: Leren zien in het donker

Het kind dat ik in me draag, laat ik binnenkort geboren worden in een steeds meer zichtbaar wordende, verscheurde wereld. Hij hoort nu al vaker de stemmen van Wilders en Trump in mijn buik, als boze, racistische ooms, dan de stemmen van zijn daadwerkelijke ooms. Hij...

Lees meer

Verlangen: Verandering laten gebeuren

Baby, baby, baby. (Bijna) alles staat in het teken van de baby die eind december komt. De bewegingen die ik voel in mijn buik voelen niet meer altijd aan alsof ik een personage uit de film Alien ben, maar kunnen nu door een voorzichtige gewenning van mijn kant,...

Lees meer

Het terugkerende verlangen om vreemd te gaan

Er is een hele goede reden waarom je herhaaldelijk vreemdgaat. In deze blog neem ik je mee in hoe ik hier naar kijk, vanuit een (psycho)therapeutisch perspectief. Dit is een long-read. Voor jouw gemak heb ik de tekst ingesproken. Je kunt deze hier beluisteren of...

Lees meer