De wereld van zelfontwikkeling is gek geworden

door | 4 dec 2017 | Maatschappij, Spiritualiteit | 2 reacties

Wat stelt deze zelfontwikkelingswereld toch voor? In het grootste deel van wat er verteld wordt en vooral hoé er gedaan wordt, kan ik me niet vinden. Ik vind het teveel oeha-poeha, te ver weg van het normale leven. Als je een workshopruimte binnenkomt, mag je niet eerst even flink wat ongepaste grappen naar onbekende mensen gooien, want dan ben je niet ‘dicht bij jezelf’ en ‘je moet vooral rustig zijn’. En het liefst moet je die ene blik in je ogen hebben: van zachtheid, openheid, met een mona lisa glimlach om je mond. Oh, en je ademhaling moet diep zijn en je rug staat recht. In de pauze mag je geen boterham met hagelslag eten (eet maar een salade) en vóórdat je de deur uitgaat, moet je bij afscheid minimaal één persoon diep in de ogen gekeken hebben, in plaats van het gebruiken van woorden. Want: ‘een blik zegt meer dan duizend woorden.’
 
Wout, van de kwetsbare held, schreef al eerder over hoe de laatste tijd veel mensen hem wijzen op de rust in hem zelf. (Lees zijn mooie stukjes op www.facebook.com/kwetsbareheld/) Ik herken me in wat hij schrijft. Zo vaak hebben mensen ook tegen mij gezegd: ‘doe maar rustig’.
Wat haaaaaat ik het als mensen me zo proberen te temmen.
 
Ik ben een stuk wilder in mijn praten, doen en laten (yo,) dan de gemiddelde spirituele levenscoach:
Toegegeven: er zit een deel in mij dat verbonden is met een sterke (eigen) wijsheid en wanneer ik vanuit dit deel spreek, stroomt het leven krachtig door me heen en ben ik heel duidelijk in mijn praten. Ik articuleer ineens, ik voeg hier en daar een gepaste pauze toe, ik kijk indringend naar de ander. Ik ben sterk verbonden met wanneer ikzelf en wanneer de ander geraakt wordt en ik speel hier op in.
 
Maar er zit ook een sterk, onwetend mensdeel in mij dat bang voor de dood is, dat houdt van seks-, poep- en plasgrapjes, dat kan huilen met veel snot, dat veel van dansen houdt, dat verliefd wordt op anderen, dat schreeuwt, gilt, dat anderen provoceert en uit de tent lokt, dat scheldt, dat veel te veel kan eten, dat haar dromen uitstelt, dat bang is voor andere mensen en wantrouwend is, dat niet altijd door de pijn weet te gaan en dat dagen achter elkaar doodongelukkig kan zijn.
 
Deze twee delen zijn altijd in mij aanwezig en daggeren (wrijven) tegen elkaar aan, met een boel woeste hitsigheid tot gevolg.
 
Wanneer durft deze spiri-wereld zich te realiseren dat ‘ik ben nu dicht bij mezelf omdat ik rustig ben’, ook maar een ideetje is? Wanneer zien ze eindelijk in dat ‘diep in de ogen van een ander kijken’, niet de enige manier is om ‘echt contact’ met een ander mens te maken? Als ik een scheet laat en mijn beste vriendin dit door de telefoon hoort en zegt dat die scheet klonk alsof een schoen op vers gevallen sneeuw trapt, heb ik ook ‘echt contact.’ Dan lach ik, vanuit mijn hart, om haar prachtige vergelijking. Dan lach ik om het plezier dat we scheten bij elkaar durven te laten en dan grappen erover maken. (Scheten blijven grappig! Hoe kan dat toch?)
 
Zoals iedere sociale groep (een gezin, je schoonfamilie, de studentenclub, de supermarkt, etc) bepaalde gedragscodes kent, zo heeft deze spiri-club ze ook. Maar wanneer ziet deze wereld nou eindelijk in dat het een vormpje is? Het is lucht, en zelfs, als ik heel eerlijk ben: een motherfucking dwangbuis, een gevangenis om mensen klein en on-echt te houden. Een dogma om mensen maar niet van zichzelf te laten houden en afhankelijk te laten blijven van instanties die dit prediken.
 
Yes honey, mommy’s angry.
 
Wees wild, wees ongepast, wees ongecensureerd jezelf in hoe jouw zelf in het moment maar naar boven komt, wordt ongeremd boos zonder reden, durf anderen te kwetsen, of als een ander jou kwetst; je mag terugbijten! Je hoeft niet lief te glimlachen en er later bij een therapeut aan te werken. Word verliefd op een ander. Laat scheten. Eet een boterham met hagelslag, eet voor mijn part gemarteld vlees op je brood. Roep eens: “HALLOOOOOO DAAR IEDEREEN” als je in een workshopruimte komt met mensen die je niet kent, wees de persoon die iedereen vanaf het begin af aan haat, omdat je zo buiten de groep valt.
Maak fouten. Maak creaties die nog niet helemaal goed zijn. Durf ‘er nog niet te zijn’. Blijf oefenen, blijf voelen, blijf je eigen hart van wat jij mooi vindt volgen.
Je mag van mij vandaag ongelukkig zijn, je mag van mij niet door de diepte gaan, je mag van mij bevriezen, je mag van mij niet perfect zijn. Ik hou namelijk zo veel meer van je.
 
En zodra je voelt dat iets teveel pijn doet, dan roep je mij. (Want alles alleen doen is ook onnodig.) En dan kijken we samen naar hoe we dat deel van jou waar je zo’n hekel aan begint te krijgen, zo kunt liefhebben totdat het uiteindelijk plotseling transformeert in het grootste cadeau dat je je maar kunt voorstellen. En soms ook niet.
 
Dag lieve mensschatjes! Een hele fijne, kutte, woest creatieve, tamme dag vandaag.
 
Liefs,
Anne

Meer inspiratie lezen? Misschien zit er iets tussen waar je net een vraag over had: 

Meer blogs
Omgaan met paniek

Omgaan met paniek

Ze praat snel. Ik hoor de paniek in haar stem via de speaker van mijn telefoon die op luidspreker staat. Met mijn ogen gesloten leun ik achterover in mijn stoel terwijl ik naar haar spraakwaterval luister. Ik ben opgehouden dingen te noteren in mijn notitieboekje....

Lees meer
De illusie van ‘alles moet anders’, met voice-over

De illusie van ‘alles moet anders’, met voice-over

Al maanden heeft de illusie van verandering me in haar greep Ze knarst met haar tanden en zegt dat alles anders moet. Het huis, het werk, mijn woonplaats, mijn kleren, Mijn relatie, mijn vriendschappen, Koortsachtig plan ik al maanden die verandering in: Ik doe...

Lees meer
De grootsheid in jou

De grootsheid in jou

Hoezeer we ook met onszelf in de knoop kunnen zitten Hoe lelijk we naar onszelf kunnen praten  Hoezeer we de hoop op een goede toekomst ook opgegeven kunnen hebben en totaal geen perspectief meer zien Hoe donker het innerlijk nu kan zijn op momenten Hoe fel het...

Lees meer
Eenzaamheid vermomt zich in vele jasjes

Eenzaamheid vermomt zich in vele jasjes

artwork van Brian Kershisnik Met hangende schouders staar ik naar het door mij eerder volgekladde papiertje met alle dingen die ik van mezelf nog moet doen. Ik heb nog twee weken, denk ik bij mezelf, voordat de coachingspraktijk weer opengaat. Voor die tijd moet het...

Lees meer
Als mensen niet doen wat je wilt dat ze doen

Als mensen niet doen wat je wilt dat ze doen

Met een zwaar gemoed slenter ik door de stad. Ik had het voornemen om in de bibliotheek door tijdschriften te bladeren waarin ik zou kunnen staan met het werk dat ik doe. Ik weet niet of je ooit die advertentie gezien hebt voor de cursus: ‘How to be a magazine...

Lees meer

2 Reacties

  1. Anouk
    Anouk op 15 april, 2019 om 10:57 am

    Aaah dank je! Heerlijk dit 🙂