Het verhaal:

Ik zat(!) helemaal vast in het bewustzijn dat mijn vriend
er niet voor mij is.

Hij is er niet voor mij.

Met het woordje ‘bewustzijn’ bedoel ik: 
Ik had een sterke overtuiging die als een negatieve bril werkte. Als ik door die bril heen keek, was alles wat ik zag, gekleurd met die overtuiging. Ik geloofde heilig in de gedachte ‘dat hij er niet voor me is’ en ik zag overal een bevestiging van deze gedachte, ik ging er zelfs onbewust naar opzoek. Ik voelde veel pijn bij het geloven in deze gedachte. Ik voelde me radeloos, gefrustreerd, wanhopig. En vanuit deze extreme emoties, kon ik niet anders dan handelen naar deze overtuiging. 

Het was voor mij HELEMAAL WAAR ‘dat hij er niet voor mij is’.
Niemand kon hier iets tegenin brengen. 

Zelfs Ryan niet. (We mogen elkaar bij de voornaam noemen.)

Vanuit het bewustzijn dat hij er niet voor me is,
kwamen er gedachten als:

‘Hij luistert niet naar mijn verhalen,
hij helpt me niet met de dingen die ík moeilijk vind in het leven (ik wel áltijd voor hem),
hij doet nóóit iets in het huis, hij helpt me niet met mijn boek,
hij wil helemaal niet met mij op vakantie etc, etc.
Maar ik daarentegen: oooooh!
Ik kook voor hem, ik maak schoon,
ik moedig hem aan zijn leven te leiden,
ik doe ALLES voor hem.’

Vanuit mijn pijn, reageerde ik als volgt:

Ik pakte mijn telefoon, opende WhatsApp en typte naar mijn vriend:
“vanavond moeten we praten.” 
Hij: “Huh? Waarover?” 
Ik: “Je hoort het vanavond wel.” 
Hij: “Waarom zeg je nou niet wat er is? Nu voel ik me naar!”

Ik legde mijn telefoon weg. Laat hem maar lekker die blauwe vinkjes zien. Laat hem maar zweten.
Ik pakte een pen en papier in mijn hand en maakte een lijstje van alles waar ik het die avond over wilde hebben. Ik schreef al mijn behoeftes op. Ik ging helemaal los. Ik schreef alles op waar hij niet aan voldeed.

Maar eigenlijk voelde ik me alleen maar naarder worden.  Zo’n berichtje sturen luchtte mij helemaal niet op. En zo’n lijstje maken, bevestigde mij alleen maar meer in het ongeloof dat hij er niet voor mij was.
Ik raakte steeds dieper en dieper verstrikt in deze ongelooflijk, nare overtuiging. 

Een grotere wijsheid fluisterde mij toe:

“Anne, als je je gestrest, boos en gefrustreerd voelt,
is dit niet de grotere waarheid.

Handel NIET als je je nog zo voelt.

Ga opzoek naar wat werkelijk waar is. Alleen jij kunt daar achter komen.
Dit los je niet op in eindeloos praten met je vriend,
dit los je op door het gesprek met jezelf aan te gaan.

Als je wél vanuit frustratie handelt, creëer je alleen maar meer drama.
Alles wat je doet of zegt, zal weerspiegeld worden in het gedrag van de ander
en de situaties die zullen ontstaan.

Je zal blijven hangen in een vicieuze cirkel van pijn.
En wie wil dat nou?
Ja, die gekke henkie, die wil dat wel. Maar jij toch niet?!”

Ik heb in mijn leven heilig leren vertrouwen op deze stem en ik pakte trouw een tuinstoel en The Work erbij van Byron Katie, om in de tuin even flink aan mijn gedachten te gaan sleutelen. Een half uur lang bleef ik me zwaar ellendig voelen, tot The Work mij vroeg om een antwoord te geven op de vraag: 
“Noem redenen waarom hij er wél voor je is. En noem voorbeelden die ook echt waar zijn.” 

Ik wreef in mijn handen. Deze uitdaging wilde ik wel aangaan. Niet omdat ik geloofde dat mijn gevoel geen bestaansrecht had, maar omdat ik me beter wilde voelen. 
Binnen een paar tellen had ik een hele reeks van voorbeelden opschreven en bij ieder nieuw voorbeeld dat in me opkwam, voelde ik me lichter en gelukkiger worden.
De liefde naar mijn lief ging weer stromen. 

Twee minuten eerder zat ik nog zo diep in het geloof dat hij er niet voor me was en nu ineens zag ik het tegenovergestelde! Mijn innerlijk werd ruim, ik voelde me gelukkig en dankbaar. Ik kon niet eens meer in mijn oude gedachte geloven. Ik had nooit gedacht dat één opdracht het verschil kon maken. 

I can see cleaaarly now the raaain is gone!

Toch voelde ik dat ik nog steeds met hem wilde praten die avond. Maar nu wist ik dat ik niet meer vanuit verwijt het gesprek met hem aan zou gaan, maar dat ik met een open hart kon kletsen.

Leer vanuit je een rustiger gemoed te handelen:
Vanuit dit nieuwe gemoed verloste ik mijn vriend uit zijn spanning en appte: “wees maar niet bang, ik wil wat kleine dingen bespreken. Maar door het aan te kondigen, maken we er ook echt tijd voor.” (Dit heb ik geleerd uit 9 jaar in een relatie zijn met hem. Ik moet dingen wel echt van te voren aankondigen.)

Die avond… Mijn vriend en ik. Ik met hét papiertje met behoeftes in mijn handen.
De zin ‘hij wil nooit met mij op vakantie’ werd:
Ik: “Eh… Ik wil graag meer kamperen met je. Ik wil nog echt een keer met je op vakantie gaan deze zomer. En ik wil een keer een trekkingtocht maken. Wat vind je van dit idee?”
Hij: “Dat lijkt mij ook leuk! Ik ken nog wel een goeie, lichtgewicht tent die we daarvoor kunnen kopen!”
Ik: zucht van opluchting. 

De zin ‘hij doet nooit iets aan het huishouden’ en ‘hij toont totaal geen interesse in mijn boek’ werd:
Ik: “Verder wil ik graag de tuin dit weekend verzorgen… Heb jij daar tijd voor? En ik wil één dezer dagen mijn boek voorlezen aan je zodat je weer feedback kan geven. Hoe is dit voor jou?”
Hij: “De tuin kunnen we zeker doen. En van je boek is ook oké. Zullen we zo al een hoofdstuk doen?”

Dankzij mijn innerlijke schoonmaak, kon ik helder mijn behoeftes inzien en duidelijk aangeven wat ik nu nodig heb. Zonder er een drama van te maken.
Dankzij mijn innerlijke schoonmaak, verweet ik hem niets, maar sprak ik vanuit een helder hoofd en een zuiver hart. 

Als ik niet dit werk had gedaan, hadden we zeker weten ruzie gehad.

Maar, nu heb jij misschien de volgende vraag: 
waarom sloop de overtuiging: hij is er niet voor mij, überhaupt in je hoofd? 

Nou, omdat ik er niet werkelijk voor mij was. Ik was niet aan het luisteren naar wat ik belangrijk vind. Ik vind het belangrijk om op vakantie te gaan met mijn schatjepetatje. En ik vind het belangrijk dat de tuin op orde is en dat ik hem betrek bij mijn boek. Maar ik liep over mezelf heen. Mijn lief kan niet ruiken dat ik hier behoefte aan heb, ik moet dit zelf aangeven. En als het even kan op een liefdevolle wijze, met respect. Ik kan wachten op St. Juttemus tot hij precies doet wat ik wil, maar dan wordt het nooit wat. Ik ben een volwassen, sterke vrouw die voor zichzelf aan kan geven waar ze hulp in wil genieten en wat ze van haar partner verlangt.

Deze manier van leven is niet gemakkelijk. Je moet bereid zijn om te allen tijden zelf verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen geluk. Geen man of vrouw, hoe perfect hij/zij ook is, kan dit voor je oplossen. We moeten zelf bereid zijn om een verandering in ons denken aan te brengen.

Een gedachte waar je mee kunt werken.
Een gedachte waarmee je kunt bouwen.
Waarmee ontwikkeling mogelijk is, waarin elkaar liefhebben mogelijk is.

Heb je een gedachte die dit tegenhoudt?
Zorgt je gedachte voor stress, frustratie en wanhoop?
Stop dan met aan iemand anders ‘te trekken’ en stiekem te verwachten dat hij/zij het voor je oplost,
stop met eindeloze moeilijke gesprekken voeren,
en heb de MOED om een een stap achteruit te zetten. 
Ga aan de slag. Voel. Bevraag je eigen overtuigingen. En vind zo je weg naar een grotere waarheid waarin jullie beiden kunnen bestaan.

Je kunt dit.

Raakte deze blog je? En wil je dieper op deze materie ingaan? 

In deze uitgebreide online cursus, leer ik je hoe je een leven schept vanuit jouw eigen, diepere waarheid. In plaats vanuit ‘de drama’ en de pijn. Leer jezelf beter kennen. En verander je relatie(s) en je leven.