Kiezen voor de woestijn in je leven

Maria Magdalena, een van de apostelen van Jezus, besloot na het sterven van Jezus de woestijn in te trekken.

Daar verbleef ze dertig dagen lang, enkel dat etend wat de engelen haar gaven. Je kunt je misschien wel voorstellen waarom ze naar die woestijn ging: na zo’n bizarre tijd met de andere apostelen en Jezus doorgebracht te hebben, waarin ze een hemel op aarde hadden ervaren en daarna de brute dood van Jezus met eigen ogen gezien te hebben (omg, ik moet er niet aan denken!), vond onze Maria Magdalena het wel welletjes.

Ze zwierde met haar mooie lange haren, pakte haar spullen en vertrok naar de stilte, de leegte, een wereld van alleen maar zand, van alleen maar het grote Niets. Het was tijd om even heel goed bij te komen van ALLES.

In het leven mogen we geregeld als een Maria Magdalena, met alleen het hoognodige, uit ons tot dusver geleefde leven trekken.

In het leven mogen we geregeld als een Maria Magdalena, met alleen het hoognodige, uit ons tot dusver geleefde leven trekken.

Niet voor een tropisch oord, niet voor een retraite met de gespierde Jorge of aantrekkelijke Rosa die dagelijks ons lichaam beolied en masseert, terwijl we in de overige uren van de dag aan een rietje van een cocktail slurpen. Nee, we kiezen daarentegen voor een gortdroog, sand in your vagina (or sand in the crack), doodsaai en vooral erg confronterend woestijnlandschap.

Denk je dat Mary. M zin had in die woestijn? Nee, maar ze moést wel. Alle gebeurtenissen in haar leven hadden haar tot nu toe tot dit punt geleid.

Een punt van rust nodig hebben, van terug moeten trekken, van even heel goed bijkomen van alles waarin een flinke dosis eentonigheid nodig is, in plaats van afleiding. Een stilte in je omgeving en in jezelf creëren waar vanuit je jezelf existentiële vragen kunt stellen.

De woestijn intrekken is de uitnodiging om jezelf te confronteren en verrijken met alles wat er maar in je naar boven wil komen als je het grote Niets toelaat.

In een metaforische woestijn zitten we met een buik vol ervaringen. Het is een tijd van droogte, van niets, van wachten tot het nieuwe ontstaat. Van op geen letterlijke belofte kunnen teren dat het ooit beter wordt, maar alleen het geloof hebben dat er ooit weer een lente in je leven komt.

In het bewust kiezen voor een woestijn,

verzamel je de moed om een soort van pelgrimage

door je eigen leven te maken

om jouw ware zelf beter te leren kennen.

Ten tijden van mijn Ziek van verlangens, heb ik vaker deze woestijn in mij ervaren. Ik wilde zo graag bij de ander zijn, maar zag ik in dat het niet mijn volgende stap mocht zijn.

Vaak denken we dat als we verliefd zijn geworden op een ander, of zelfs van de ander zijn gaan houden, we op een t-splitsing staan: of we gaan verder met onze nieuwe vlam of we besluiten onze nieuwe vlam te verlaten om onze reis met onze huidige partner voort te zettten. Maar wat nu als er meerdere opties zijn?

Niet kiezen voor één van deze opties, is namelijk óók een mogelijkheid. Daarin kies je niet voor je partner, noch voor jouw ziek van verlangen-persoon, maar je kiest alleen even, voor een onbepaalde tijd, voor jezelf.

Toen ik dit eens met iemand besprak, reageerde deze persoon als volgt: ‘Ik ben als de dood om niet voor haar te kiezen.’ Als ik zoiets hoor, dan ruik ik de woestijn van verre. Ik ruik de schaarste, de uitnodiging om met het eigen zelf geconfronteerd te worden en juist de weg te kiezen van niet voor onze ziek van verlangen-persoon gaan. Deze persoon gaf ook aan dat zijn enige wens is om zijn meest ware stem te horen. Dat is een integer, puur, maar ook tegelijkertijd gevaarlijk verlangen. Want wie deze wens heeft, wordt in het leven dikwijls tot op het bot uitgekleed, tot uiteindelijk die meest ware stem te horen is.

In de woestijn van je leven, kom je jezelf werkelijk tegen.

Je komt daar tot inzichten die je mond laat openhangen van verbazing en je doen janken van oprecht geluk. Het soort inzichten die je hart laten glimmen in een gouden gloed en de grond onder je voeten stevig verworteld met waarheid. Inzichten die niemand ooit meer van je af zal nemen.

De vragen die hierbij horen zijn:

• Durf je tegen je verlangen in te kiezen?
• Heb je de moed om het het tegenovergestelde te kiezen?
• Durf je de confrontatie aan te gaan om de leegte tegemoet te gaan,
  je ermee te omhullen,
  tot Jouw Stem in de leegte spreekt?

Het is als wachten met het hebben van seks als je iemand pas ontmoet hebt.

Door dat waar we het meest naar verlangen nog niet te vervullen, creëren we een ruimte waarin een ander soort intimiteit kan ontstaan. De onthouding en het niet-doen, onthult de waarheid of een relatie ook echt voorbestemd is.

Als je jezelf toestaat te wachten, vervaagt ‘het mentale willen’ en ‘het denken te weten wat goed voor jou is’, voor het ontvangen van wat werkelijk goed voor je is.

Wachten en je terugtrekken

kan een heilig gesprek zijn

met jouw diepste innerlijk.

Meerdere malen trekken we in ons leven net als Maria Magdalena de woestijn in voor een korte of langere tijd. Soms bewust, soms niet bewust. Er worden te weinig verhalen verteld van mensen die bewust voor de woestijn hebben gekozen. Ik merk bij mijn coachees door de jaren heen hoe akelig mensen het idee van het Niets vinden. In zekere zin blijft het ook iets akeligs, maar een oervertrouwen mist bij velen. En dat is ook niet gek, want als niemand je ooit hier over verteld, voelt dit gegeven als een grote, onbekende nachtmerrie aan. We mogen het verhaal van de woestijn weer aan onze kinderen en aan andere dierbaren vertellen, zodat we elkaar minder bang leren maken voor iets wat zo ongelooflijk natuurlijk is in ons menselijk bestaan.

Op sommige momenten in het leven is het wijs om te kiezen voor pijn. Voor een transformationele pijn.

Voor een verwijdering van het plezier, het avontuur, het genot en de hemelse liefde die we op aarde als mens kunnen ervaren. Vooral als je verliefd op een ander geworden bent en het verlangen pijn begint te doen en je maar blijft malen in je gedachten… Dan is dit een teken om een stap achteruit te nemen.

Er komt namelijk altijd een moment waarop de energie van het verlangen verandert.

Waar eerst het verlangen speels, heerlijk, energiek en vreugdevol voelt en de energie ook op de ander of op iets anders gericht is, komt er een moment waarop dit omslaat. De energie is op dit moment niet meer op buiten gericht, maar nodigt ons uit naar binnen te keren.

Ervoor kiezen of je met iemand samen wilt zijn, terwijl je al een partner en kinderen hebt, is een groot besluit. Maar vaak gunnen we het onszelf niet om de onthouding in te stappen.

Om te stoppen met denken, en te doen wat we denken, maar om te gaan zitten, niets meer te doen, de ander (tijdelijk) los te laten, waardoor er van alles in ons naar boven kan komen. And yes, it takes a lot of balls to do this. Want wie durft de hemel los te laten en te kiezen voor de woestijn? Om daar maar te hopen op dat er iets komt? Maria Magdelena moest er ook maar op gokken dat er iets zou komen om haar te voeden. Gelukkig, volgens het verhaal, waren de engelen er voor haar.

Ik help je de existentiële levensvragen te stellen die je helpen helderheid in jezelf te brengen op het diepste niveau. Zodat jij een enorme kracht in jezelf gaat voelen die jou door de pijn, het verdriet, de onzekerheid, heen leidt. Zodat je weer met je kop boven water komt. Als je nu veel twijfelt en aan het malen bent, dan wil dat zeggen je lichaam bang is. Dat is helemaal oké. Maar dan heb je een stem nodig, iemand naast jou, die je laat zien dat waar je nu in zit helemaal veilig is, dat er niets mis is met jou, dat je hier door heen komt en dat je al heel snel weer, eerder dan je denkt, blij gaat zijn, zin weer hebt in het leven en durft keuzes te maken. Keuzes die verbonden zijn met een diep willen in jou en een zeker weten dat dat iets is wat nu bij je hoort. Ik hou van jou, lieve lezer. Je hoeft dit niet alleen door te maken. Ik leid je heel graag door de wereld van Ziek van verlangen heen en vertel je verhalen die je gaan helpen jezelf te doorzien. Het leven hoeft niet zo genadeloos lastig te zijn. Er is zoveel wijsheid en zoveel kennis in de wereld, er is zoveel steun, het vraagt alleen van jou om die steun binnen te laten.

Liefs,

Anne