Aleid Collaris, van Schitterendleven.nl, interviewde mij over de 7 levenslessen die ik opdeed op de camino. Hier vind je het artikel op haar website. (Haar website en haar werk zijn zeker een bezoek waard! Ze is een hele bijzondere, wijze vrouw!)
Dit is wat Aleid over mij schreef:
“Anne van der Sligte; je kunt haar ook wel omschrijven als een prachtig, bevlogen en gevoelig mens, kunstenaar, schrijver en een spiritueel levenscoach. Zo heb ik Anne een paar keer mogen ontmoeten. Een aantal jaar geleden heeft ze haar broer verloren aan een hersentumor. Samen met haar moeder, schrijft ze op dit moment een boek over ‘zinvol rouwen’.
Een tijdje terug stelde ik Anne een aantal vragen. Ik ben namelijk wel benieuwd wat de Camino met haar heeft gedaan. Tot vier keer toe liep ze deze pelgrimsroute, richting Santiago de Compostela. Schitterend Leven staat voor de ontdekkingsreis in jezelf en in je leven. Dat is ook waarom ik Anne aan het woord laat. Ik zou zeggen; laat je inspireren en motiveren door haar innerlijke reis!
Anne, dit was je vierde keer dat je de Camino naar Santiago de Compostela liep.
Wat heeft ertoe geleid dat je bent begonnen met het lopen naar Santiago?
Soms kunnen ervaringen en reizen in het leven je ‘roepen’. Het volgen van een opleiding, een cursus of het maken van een langere reis. Je moet op een bepaalde tijd en plek zijn om lessen te leren en mensen te ontmoeten die je dichter bij jezelf willen brengen. Ik ervaar deze roep als een duidelijk, verliefd gevoel in mijn buik die opspeelt zodra ik aan de reis denk. Bij de camino had ik dit ook. Dit ‘geroep’, komt niet vaak voor in het leven. Maar als het er is, is het maar beter om het niet te negeren.
Al een paar jaar lang hoorde ik van, dikwijls oudere mensen dan ik, over de camino. Een stel uit het dorp waar ik opgroeide liep hem met een ezel en een vrouw waar ik naar opkeek vertelde met vuur in haar ogen dat deze pelgrimstocht enorm aan te raden was. “Het is een magische weg, echt. Gewoon doen.”
Na mijn afstuderen aan de kunstacademie wist ik dat nu het moment was. Geen werk, onverwachts extra geld op mijn rekening en ik ontving genoeg steun van buitenaf om zo’n grote reis in mijn eentje te durven ondernemen.
Welke 7 LEVENSLESSEN heb je meegenomen vanuit je (innerlijke) reis?
1. Wil ik een zinvol leven leiden, dan moet ik de roep van binnen serieus nemen. Het was de caminoroep van binnen die ik durfde te volgen en die me zielsgelukkig liet voelen.
2. Tijdens mijn eerste camino voelde ik me, zoals je hierboven leest, zielsgelukkig. Ongeveer twee maanden stonden in het teken van begrijpen wat voor type mens ik ben en wat ik te geven heb aan anderen. Een enorm groot geschenk dus. De mensen die ik tegenkwam op de camino waren voor mij allemaal gezonden door iets groters. Ik heb bizarre ontmoetingen meegemaakt die ik in het leven thuis niet meemaak. De camino is inderdaad magisch. De levenslessen die je mag krijgen, worden in de tijd waarin je loopt aan je openbaart.
3. Ik leerde hoe eenvoudig en rijk het leven kan zijn. Ik geloof dat iedereen die ooit een camino liep, het volgende kan beamen. Het enige dat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn is:
een groep mensen die jou zien voor wie je bent, iedere dag gesprekken voeren die diep mogen gaan, veel kunnen lachen met elkaar, lekker eten, samen eten, veel bewegen en altijd dieren en natuur om je heen met de zon op je hoofd. En ook een ritme. Op tijd opstaan, goed eten, geregeld pauzeren, iedere dag een douche nemen, je sokken en je ondergoed wassen, veel rusten en heel weinig schermpjes (laptop, telefoon etc.)
4. Een andere, wat persoonlijkere levensles: Ik leerde wat het voor mij betekent om verliefd te worden op anderen en wat er gebeurt als ik vreemd ga. Ik heb al jaren een vriend waar ik gek op ben, maar toch word ik verliefd op anderen. Ik kwam erachter hoe ik in in verliefdheden val op de mannen waarvan ik veel te leren heb, zij zijn mijn ‘muzes’. Mijn grote inspiratiebronnen.
Maar, ook iets minder lief: ik kwam er achter hoe ik wegloop van mijn allergrootste innerlijke pijn als ik vreemd ga. Het moment voordat ik die ene knappe Spanjaard kuste, voelde ik een grote pijn in mij die ik kende van vele andere keren in mijn leven. Een pijn die bij mij als mens hoort. Ik wilde het niet voelen en verstopte me achter een wilde zoenpartij.
Later leverde deze ervaring(en) mij genoeg stof op om een nieuw zelfontwikkelingsspel te maken (Ik maak en ontwikkel o.a. inzicht methodes). In deze methode kom je erachter waarom je precies verliefd wordt op iemand. Het was een prachtige, maar hele moeilijke levensles.
5. Durf los te laten. Durf alleen te zijn. Als iets of iemand niet meer goed aanvoelt, durf dan een nieuwe weg in te slaan. Ook als je weet dat je daarna er alleen voor staat. Zodra je al voelt dat je iets mag loslaten, betekent dit dat het nieuwe zich alweer heeft aangekondigd. Op de camino liep ik met de mensen die ik onderweg ontmoette. Ze voelden geweldig goed aan tot het moment dat ze niet meer goed aanvoelden. Hoe spannend ik het ook vond, ik vertelde dan altijd weer dat ik tijd alleen nodig had.
6. Een andere les was: blijf lopen en er komt altijd weer iets moois op je pad. Zo ook in het normale leven. Blijf creëren, blijf maken, blijf dingen neerzetten, blijf dingen ondernemen, want voordat je het weet, overvalt de magie van het leven je. De magie komt bijna nooit zomaar, je moet er wel iets voor doen. Je moet naar de situaties in je leven toelopen om wonderen en bijzondere mensen die je hart openbreken, uit te nodigen.
7. Iedere camino staat in het teken van een ander thema. De eerste ging over: wie ben ik en wat heb ik te geven aan de wereld om mij heen? De tweede ging over vrouw-zijn: wat betekent het om vrouw te zijn? De derde ging over rouwen (mijn broer was toen pas een maandje dood) en durven kiezen voor mijn grote liefde: schrijven. En de vierde ging over eenzaamheid. Wat betekent eenzaamheid voor mij? Mijn god, wat voelde ik me eenzaam op mijn laatste camino door Portugal. Super shit. Maar heel interessant. 😉
Alles wat je nú in je leven nodig hebt om te leren, wordt op de camino uitvergroot aan je getoond. Op een shitte manier en op een geweldige, liefdevolle, wow! manier. Dit waren mijn lessen, maar iedereen ontvangt andere ervaringen en inzichten.
Heb je de camino een plekje kunnen geven in je dagelijkse leven?
Toen ik terugkwam van mijn eerste camino, heb ik me bijna anderhalf jaar neerslachtig gevoeld. Mijn leven in Spanje in die twee maanden was geweldig, maar eenmaal thuis ervoer ik precies het tegenovergestelde van mijn geluksgevoel. Ik ging op onderzoek uit om mezelf te begrijpen en kwam tot prachtige inzichten. (Vind ik zelf!) Ik kwam erachter dat mijn neerslachtigheid onderdeel was van een natuurlijk proces. De pieken in ons leven worden altijd opgevolgd door een daling. In de daling integreren we wat we in de pieken aan inspiratie hebben opgedaan. De daling en de pijn zijn net zo belangrijk als de vreugde en het geluk in de pieken.
De camino was als een leraar voor me die toonde hoe gelukkig ik kon zijn, maar later mocht ik er zelf achter komen hoe ik dit in mijn dagelijks leven kon toepassen. Daarvoor moest ik door mijn eigen pijn heen gaan, hem helemaal voelen, tot ik weer langzaam bij mezelf uitkwam.
Mijn verstand meent dat ik op de camino moet zijn om me gelukkig te voelen. Maar mijn hart weet wel beter. Alles dat ik op de camino ervaren heb, zat allang in mij. Alle gevoelens, alle sensaties, de camino raakte ze alleen aan om naar buiten te komen. Er waren dus bepaalde condities op de camino die voor mij als mens goed werken, maar die ik ook in mijn leven thuis meer kan brengen. Zodat ik hier ook die geluksgevoelens meer kan ervaren. Ik ben dit nu al een paar jaar voor mezelf aan het onderzoeken. Met als resultaat dat ik samen met mijn vriend in de natuur ben gaan wonen, ik schrijf nu dagelijks (aan twee boeken, omg), ik heb sinds de eerste camino mijn eigen bedrijf waarin ik mijn opgedane inzichten deel met anderen en ik heb meer internationale vriendschappen (Het internationale karakter van de camino deed me bijzonder goed).
Ik mis de camino nog steeds. Maar zolang ik nog blijf verlangen naar alles wat ik daar ervaren heb, zo lang zal de camino een leraar voor mij zijn. Als het verlangen er nog is, is er nog genoeg te leren. Niet altijd moet iemand of iets in de buurt zijn om er veel van te kunnen leren. Soms leren we het meest van de afwezigheid.
In mijn coachingspraktijk werk ik nu ook met mensen die een camino hebben gelopen of een lange reis hebben gemaakt om hun ervaring te verwerken. Om hun ervaring te transformeren naar een mooi leven thuis. Je kunt dit namelijk niet goed alleen doen. Het kan wel, maar het is lastiger.
Wat is het grootste cadeau voor jou geweest?
Al het bovenstaande, maar misschien ook wel het ontdekken van wie ik werkelijk ben, in essentie. Dit was een hele bijzondere ervaring die ik had aan het eind van mijn eerste camino. Ik heb God op mijn blote knietjes op het strand, terwijl het stormde (drama, baby) bedankt voor de mens die ik mag zijn in dit leven. Ook alle mensen die ik ontmoette, draag ik mee in mijn hart. Met sommigen heb ik nog contact, met anderen niet meer.
Hoe was het voor jou om je weg alleen te maken en ondertussen gelijkgestemden te ontmoeten?Alleen reizen is super spannend, maar wel alle moeite en pijn waard. De eerste dagen zijn altijd kut, daar ben ik nu wel achter gekomen. Ik loop dan gestrest en chaotisch rond en ik vind het moeilijk om bij mezelf te komen. Maar, daarna wordt het fijn. Ik heb al meerdere reizen (naast de camino’s) alleen gemaakt en ik ben er wel achter gekomen dat ik mensen om me heen nodig heb die een beetje geïnteresseerd zijn in dezelfde dingen. Anders is het alleen reizen voor mij echt niet leuk. Het is dus een kunst om steeds weer die mensen op reis op te zoeken die echt voeden, in plaats van mensen die alleen de leegte en de eenzaamheid opvullen. Zijn ze er niet, dan maar de eenzaamheid (les uit de vierde camino).
Waar word je nu naartoe geroepen?
Mijn nieuwste roep is vreemd, heel vreemd. Er zijn bomen in het zuiden van de Verenigde Staten die ik heel graag wil zien. ‘Swamp trees’, heten ze, en grote eiken met ‘spanish moss’ eraan. Naast dat ik vrienden wil opzoeken die ik ken van de camino, staan deze bomen voor mij centraal. Mijn gevoel is weeral heel zuiver, hoe bang ik ook ben. Mijn gevoel zegt: ja, dit moet ik doen. Dit is het enige dat telt. Ik moet dit gedaan hebben voordat ik doodga. Dit geef ik aan mezelf. Omdat ik van mezelf hou.”
Aleid Collaris is 29 jaar, avonturier, schrijfster, coach en vooral levenskunstenaar. Tijdens haar pubertijd werd bij haar een hersentumor ontdekt en sindsdien is ze een groot onderzoek gestart naar de betekenis van haar leven en het leven in het algemeen.
Ik heb haar leren kennen als een krachtige, goedlachse, ongelooflijk zachtmoedige en wijze jonge vrouw.
We zijn collega’s, dat betekent dat Aleid ook haar opgedane inzichten met anderen deelt!
facebookpagina: https://www.facebook.com/schitterendlevenleiden/
website: http://www.schitterendleven.nl/
