Wat er gebeurde in Amerika

“Je moet wel echt weten dat ik heel veel van je hou,” zei ik tegen mijn vriend aan de telefoon, een dag voordat ik naar New York zou vliegen. Ik had nog nooit acht uur gevlogen, ik had nog nooit zo lang boven een oceaan gehangen, dus ik had alleen maar één beeld voor ogen:
ik zou sterven.

En dan zouden er twee mogelijkheden zijn.
1. Ik zou, na het horen van een enorme knal, in één klap dood zijn. (Een medium zou later aan mijn familie vertellen dat ik niet verdronken was.)
2. Ik zou als Leonardo aan een wrakstuk hangen, rillen van de kou en langzaam het water in zakken terwijl ik mezelf zou verwijten dat ik zo koppig was geweest om in mijn leven geen Wim Hof training te doen. (Een medium zou later aan mijn familie vertellen dat ik een erg belangrijke spirituele dood heb geleden. Oh nee, ahum, niet geleden maar: ervaren.)

Maar ik stierf niet. Ik keek een stuk of drie films en wilde zelfs dat de vlucht nog langer duurde, want ik was nog niet toegekomen aan Bridges of Madison County met Meryl Streep en sexy Clint Eastwood, de National Geographic fotograaf die bezieling in haar leven komt brengen. (Eén van mijn lievelingsfilms. Ik dacht natuurlijk dat dat een teken was: God’s taking care of me want hij heeft mijn lievelingsfilm in het bestand gezet! De spiritueel, gelovige mens is gek in tijden van angst, lieve Anne.)  Ik stierf toen niet en later ook niet. Ik heb zelfs een hele reis van anderhalve maand erop zitten en ik ben niet aangerand. Geen #metoo’tje hier deze keer. 3xhoera! 

Goed ingehouden, mannen. 

Ook ben ik niet verkracht, niet ontvoert en in een kamertje gestopt en jarenlang misbruikt. Ik ben niet beroofd. Mijn organen zijn niet verkocht en ik ben zelfs niet in een ziekenhuis beland.

Goed, misschien heeft er één ding plaatsgevonden dat vrij serieus is. Genoeg met de grapjes. Want mijn hart is wél zoek. 

Het klopt nog ergens onder een oude eikenboom met Spaans mos eraan, in een ouderwets jazzcafé in New Orleans, in een coffeeshop in New York (geen wiettent, gewoon een plekje om koffie te drinken), in mijn lievelings coffeeshop in New Orleans en de lieve mensen achter de bar, in de handdruk van de acteur Ethan Hawke (before sunrise trilogie en zijn laatste performance in Juliet, Naked) in Manhattan en het gesprek dat we voerden, in de grote stukken zalm die ik in Connecticut at, in de rivier die door Austin loopt en waar ik in zwom, in de ogen en de gesprekken die ik voerde met mijn vrienden én met de nieuwe vrienden die ik daar maakte. Ik las poëzie en schreef poëzie. Ik tekende. Ik werd verliefd, ik ging niet vreemd (bijzondere ervaring om het NIET te doen en thuis te komen en me NIET schuldig te hoeven voelen), maar ik brak wel kei-knetterhard mijn hart, ik durfde niet de pijn te voelen, ik begon ruzie met vreemden te maken en verontschuldigde me daarna weer met de staart tussen mijn benen.  Ik vluchtte voor een vriend van mij in New Mexico die ineens niet meer goed aanvoelde (en ik gaf daar vijfhonderd euro aan uit, slik), ik schreef het laatste, voorlopige hoofdstuk van mijn boek dood, poop, boob en tot slot zag ik het noorderlicht vanuit mijn raampje in het vliegtuig terug naar huis toen ik via Ijsland vloog terwijl de Amerikaanse buurman die maar niet ophield met flirten in een dronken, snurkende slaap gevallen was.  Amerika heeft me niet teleurgesteld. In tegendeel. Wat ik al dacht vanaf kleins af aan is waar: dit is een super interessant land waar ik dolgraag een tijd wil wonen.

Deze week vroeg iemand aan me: “Wat is je het meest bijgebleven?”
Er ging van alles door mijn hoofd, maar ik denk dat dit het is:
Ik wist niet dat het mogelijk was, maar ik ben weer(!) opnieuw geboren in een mens waarin ik nog een beetje meer mezelf kan zijn. 

Ik heb een totaal nieuwe kant in mezelf leren kennen die eigenlijk heel bekend aanvoelt. Ik stond oog en oog met mijn oude eikenbomen met Spaans mos eraan en ik dacht: godverdomme, dit heb ik zomaar geflikt. Het is me gelukt om naar de andere kant van de wereld te reizen en mijn verre vrienden te ontmoeten. Ik, ik! IK heb dat gedaan!

Ik schudde die hand van één van mijn favoriete acteurs en kunstenaars Ethan Hawke en ik dacht: godverdomme, hier sta ik zo maar met mijn held te kletsen en mezelf te verkopen. Ik, ik! IK ben dit aan het doen! Wat een lef heb ik. Wat geef ik mezelf toch mooie dingen. Wat ben ik dankbaar voor mezelf dat ik zo voor mezelf ga staan.

En gelijk komt de vraag: als dit mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk? Wonen in Amerika? Samenwerken met Ethan Hawke? O… Meer durf ik niet hardop uit te spreken. Je zou me voor gek verklaren. Deze dromen zijn zo intiem. Als ik ze met je zou delen, zou dat voelen alsof ik mijn broek omlaag trek en mijn vay-jay aan je laat zien. Ja, zo intiem ja.

Maar er komen meerdere vragen:  
Waar droom ik al zo lang van, maar durf ik nog steeds niet te doen?
Als dít het resultaat is als ik meer mijn dromen volg, hoe gaat mijn leven dan veranderen?

Holy Shit.

Weet je, ik wist niet dat ik zo pessimistisch was ingesteld, tot ik mijn geluk weer voelde. Ik wist niet dat mijn hart zo gesloten was, tot ik mensen tegenkwam die mijn hart openden. Ik wist niet dat ik zo weinig naar mezelf luisterde, maar zoveel naar anderen, tot ik de enige was waar ik naar kon luisteren. Ik wist niet hoe zeer ik mij creatief, vrij uiten miste, tot er een maand geen geld aan verbonden was. 

Wat is het hart toch bijzonder, lieve jij.
Ik gun jou dezelfde verwondering over de wereld en over je eigen kunnen, lieve jij. 

Een gelukkig mens is de mens die iets nieuws van zichzelf ontdekt.

Het gaf me een groot gevoel van hoop terug en dat het leven misschien toch iets sprookjesachtiger is dan ik was gaan geloven. Nu ik terug ben en vandaag mijn eerste werkdag weer officieel gestart is, kan ik niet wachten om samen met jou naar jouw hart te kijken. Ik wil weten waar jij mee zit. Dat klinkt misschien een beetje stom, maar juist daar waar het vastzit, daar waar het pijn doet, is een ingang om een duidelijker beeld van jezelf te krijgen en te weten wat je nodig hebt in het leven om een gelukkiger mens te zijn. Neem de pijn in je leven serieus.

Dus, wat geeft je een steek in je hart zodra je eraan denkt?
Waarvan heb je het idee dat je er maar geen beweging/verandering in kunt krijgen?
Waarin is jouw hart gesloten? Verkrampt?
Wat wens jij voor jezelf, maar wat lukt maar niet?

Ik voel nu meer dan ooit de noodzaak om bijzondere mensen zoals jij te ondersteunen met het luisteren naar wat je eigen wijsheid en het hart te vertellen hebben. Ik weet dat je het wel alleen kan, maar soms is het ook fijn om het gewoon te ontvangen. Ik kan mijn nek prima zelf masseren, maar zodra iemand anders dat doet…

Wat als je een veel leuker, fijner, zingevender leven kunt leiden dat je nu leidt? 

Geloof jij daar nog in? Dúrf jij daar nog in te geloven?

Ik heel vaak niet hoor. Zelfs na mijn Amerika reis hoop ik zo dat ik dit nog kan volhouden.
Maar, ik voél zo dat het mogelijk is. Het leven dat voor mij bestemd is, voel ik in mijn buik. En die buik liegt niet.  Voel jij de hint van het leven dat voor jou bestemd is? 

Je kunt een reading bij me aanvragen (75 euro) waarbij je een opname van ongeveer dertig minuten krijgt die speciaal op jou en jouw probleem is afgestemd en een uitgeschreven tekst met opdrachten, ook speciaal voor jou. Dit is een royal treatment voor jouw beurse, soms wat onzekere hart. Je kunt een reading gebruiken ter bekrachtiging; als ‘even opladen’, maar ook als je dus echt ten einde raad bent in een onderwerp. Ik toon je een opening waardoor je weer in beweging komt. Waardoor je meer zelfvertrouwen in jouw thema krijgt. 

Voordat ik op reis ging, hebben meerdere mensen van een reading genoten en langzaam ontvang ik alle positieve testimonials binnen. (Ik zal ze in de loop van de tijd op mijn website plaatsen.)  Deze wil ik alvast met je delen, het is in het kort de ervaring van Marlis (wiens naam ik verkeerd uitsprak):

Naast een reading kan je natuurlijk ook een coachingsessie aanvragen (dat is een reading plus extra begeleiding. De prijs verschilt niet zo, maar het resultaat wel!) of een hele dag(!) bij me langskomen voor een nog grotere royal treatment voor je leven. Voor als je echt klaar bent voor een grote verandering. 😉 Het staat allemaal op deze website onder het kopje AANBOD. Je kunt me ook mailen als je het niet zo goed weet, maar wel echt behoefte ergens aan hebt. 

Zie ik je snel? Ik zou het zo leuk vinden… En jij denk ik ook.  

PS Het praktiseer je eigen wijsheid spel is binnenkort weer verkrijgbaar. En ja, ook Ziek van Verlangen! Heb je Esther Perel bij zomergasten gezien? Zij legt de theorie (verlangen naar een ander) van deze methode uit. Mocht je haar persoonlijk kennen, laat het me dan weten. Ze gaat deze methode geweldig vinden! 😉 En deze methode is het zo waard om meer verspreid te worden. Net als het Praktiseer je eigen wijsheid spel trouwens. Wat werkt, werkt. Dit zeg ik niet vanwege ijdelheid, maar omdat ik zoveel positieve reacties hierover ontvang!

Heel veel liefs en tot de volgende keer,
Anne

<- Dit ben ik op één van de laatste dagen van mijn reis in Brooklyn, New York. Het is een wat intense blik, ik weet het, maar deze foto straalt zo uit wat ik daar voelde. Ik voelde me sterk. Grotendeels niet meer twijfelend aan wie ik ben en wat ik wil geven aan de mensen die het waard zijn. Mensen die er klaar voor zijn om in hun hart geraakt te worden en het leven dat ze zichzelf toewensen, ook daadwerkelijk te leven. En dat bedoel ik niet op een reis-en-werk-met-je-laptop-door-bali manier. Ik bedoel het op JOUW manier. Zoals jij het wilt. (ook al heb je er misschien nog niet de woorden voor.) Je weet wel, die ene droom die je nog niet eens hardop durft te zeggen, of nog niet eens durft te denken… Voor mij is dat bijvoorbeeld wonen en werken in Amerika. Ik schaam me gelijk te pletter als ik het zeg. 😉 Wat is de jouwe?