Ik hou van film. Sinds jongs af aan keek ik naar alles dat Hollywood maakte en sinds mijn pubertijd keek ik met dezelfde fascinatie naar arthouse films. Ik hou het meest van films over de liefde en heb dan ook bijna iedere flauwe, Amerikaanse romcom film gezien die je je kan bedenken, alsook in de arthouse scene.

Al gauw kwam ik erachter dat mijn beeld van de liefde sterk bepaald is door de romantische hollywoodfilms waar ik mee ben opgegroeid en ik heb daarmee flink geworsteld in mijn leven.

Hollywood leerde mij dat als je verliefd wordt op een ander, je bij je geliefde weg moet gaan.
Hollywood leerde mij dat als je een tijd veel ruzie maakt me je lief, je de relatie moet verbreken want Prince Charming staat op de hoek van de straat op je te wachten.
Hollywood leerde mij dat een perfecte man bestaat. Eentje die álles in huis heeft.

Maar het leven leerde mij het tegenovergestelde:

Als ik verliefd word op een ander, hoef ik niet weg te gaan bij mijn huidige partner. De verliefdheid op de ander bevat een prachtige boodschap van de ziel waar ik naar mag luisteren. (Zie de intensive die ik aanbied voor als je verlangt naar een ander.) 
Als ik veel ruzie maak, betekent dit dat ik niet goed naar mezelf aan het luisteren ben en al mijn pijn op de ander projecteer.
Het leven leerde mij dat niemand perfect is, maar wel bijna. 

De romantische films die al jaren gemaakt worden zijn meer gebaseerd op het idee van een sprookje, dan op de realiteit. Ik hou ongelooflijk veel van romantische films én ook zeker van het type sprookje ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, maar ik ben blij dat de onderstaande 6 films gemaakt zijn zodat ik mezelf in de liefde beter kon begrijpen en mijn keuzes die ik maakte in de liefde, op de realiteit mocht baseren in plaats van op een fictief ideaalbeeld. 

In de 6 films die je hieronder ziet (in willekeurige volgorde) wordt er ruimte gemaakt voor een meedogenloze eerlijkheid, ongewenste verlangens naar een andere man, de pijn van een relatie die verbroken wordt en het genot van het ervaren van de ware liefde. En dat liefde ongekende krachten heeft die door verschillende generaties wordt doorgegeven. 

Deze 6 films helpen mij in mijn leven om mijn eigen moeilijke gevoelens te accepteren.

En sorry dames, maar ik heb The Notebook er niét tussen staan? WAT? Laat het me uitleggen: omdat het einde van het verhaal het waarheidsgehalte naar beneden haalt. Alhoewel ook ik toen keihard(!) heb zitten huilen. Natuurlijk. Wie niet?

Nee sorry Ryan, maar je komt er niet tussen. 

Mocht je één van deze films nog niet gezien hebben, dan wens ik je veel kijkplezier. Ze zijn stuk voor stuk  waardevol om naar te kijken en ze hebben mijn leven verrijkt. Hopelijk mogen ze dit ook voor jou in je leven betekenen. 

6 films met een echte kijk op de liefde

en verlangen:

Bridges of madison county – 1995 (Clint Eastwood) Meryl Streep, Clint Eastwood

Na de dood van Francesca Johnson (Meryl Streep) vinden haar kinderen haar dagboek en lezen hoe ze een zomer in haar leven dwaas verliefd werd op een National Geographic fotograaf (Clint Eastwood) die voor een opdracht in haar dorp moet zijn. De man van Francesca is met de kinderen een week weg en ze laat langzaam haar verlangen naar deze mooie man toe. 
De film raakt me omdat ik zelf met regelmaat verlang naar andere mannen en zulke mooie ontmoetingen heb, maar dit deel in mezelf moeilijk vind om volledig te accepteren. Het is iedere keer weer spannend als het gebeurt. Meryl Streep speelt op een prachtige wijze hoe moeilijk het is om jezelf een ander leven te gunnen, maar om vast te zitten in het leven dat je voor jezelf hebt gecreëerd. Ook staat de film voor een andere tijd waarin verlangen naar een ander een nog groter taboe is dan nu. Waar mensen nu eerder van elkaar scheiden, was dat toen uit den boze. Ik raad de film aan iedereen aan die af en toe verlangt naar een ander. 

La vie d’Adele – 2013 (Abdellatif Kechiche) Adèle Exarchopoulos, Léa Seydoux

Ik weet niet goed wat ik over deze mooie, rauwe film kan zeggen, behalve dat ik wéér tranen in mijn ogen krijg als ik eraan terugdenk. Drie uur lang reis je mee met het leven van Adèle (zo heet ze ook in de film) en haar liefdesleven. Ze ervaart haar eerste liefde, ze twijfelt, ze maakt ruzie, ze huilt, ze huilt, ze huilt, ze bouwt een nieuw leven op. Dit is misschien wel één van de mooiste liefdesfilms ooit gemaakt, als je het mij vraagt. En dan wil ik niet in discussie gaan over of die seks scenes wel overtuigend zijn. Mij maakt het geen ene moer uit. Iemand die een eerste liefde zo sterk in beeld heeft gebracht, mag van mij best een foutje maken. (Tenminste, dat zeggen ze. Ik heb nog nooit seks met een vrouw gehad dus ik zou het niet weten.)

Life itself – 2018 (Dan Fogelman) Oscar Isaac, Olivia Wilde, Annette Bening (en zoveel meer) 

De film laat op een duidelijke wijze zien hoe trauma’s in de familielijn (zoals een groot ongeluk, bijvoorbeeld) worden herbeleefd door volgende generaties om het trauma in liefde te helen. Het wordt net zo lang doorgegeven tot de disbalans geheeld is.
In Life itself volg je een familie in een tijdsbestek van ongeveer 50 jaar en je ontdekt dat de mensen die op je pad komen, er niet voor niets zijn. We zijn allemaal met elkaar verbonden. Ik maak een diepe buiging voor de maker van deze film omdat het heel helder het systemisch werk in beeld brengt. De film brengt je in contact met een diepere waarheid over de liefde en het leven. 

Under the Tuscan sun – 2013 (Audrey Wells) Diane Lane 

Misschien de zoetste film die hier nu tussenstaat, ik beken. Maar wow, wat een mooie film over een vrouw die achter haar dromen aangaat en ontdekt dat ze álles krijgt wat ze voor zichzelf gewenst heeft. Maar, op een iets andere wijze dan gedacht… De film herinnert mij aan het feit dat het leven je alles wil geven, maar op zijn eigen voorwaarden; met de essentie waar je naar verlangt, maar in de vorm die het leven voor jou bedenkt. 
De vraag die bij deze film hoort is: wat heb je nu in je leven dat erg waardevol is, wat je altijd al gewild had, maar dat er iets anders uitziet dan je had gedacht?

Take this Waltz – 2011 (Sarah Polley)  Michelle Williams, Seth Rogen, Sarah Silverman 

Shit, ik weet nog hoe ik in de bioscoop zat en hoe Michelle Williams gezicht ineens veranderde in mijn gezicht. Ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen om niet helemaal gek te worden. Ik hou van Michelle Williams. Ze is grappig, slim, sterk en vooral ECHT. In deze film heeft ze een perfecte langdurige relatie, maar wordt ze verliefd op haar creatieve buurman. Oeps. In de tijd dat ik deze film voor het eerst keek was ik ook net zo verliefd als Michelle Williams in deze film, op een creatieve jongen die een paar huizen verder kwam wonen. Oeps. 
Deze film staat, net als Bridges of madison county, voor verlangen naar iemand anders en je langzaam overgeven aan dat grote gevoel waar zoveel taboe op ligt. Een bridges of madison county anno 2011, waarin vrouwen andere keuzes voor zichzelf kunnen maken, maar dezelfde innerlijke strijd ervaren.

Blue Valentine – 2010 (Derek Cianfrance)  Ryan Gosling and Michelle Williams

Ik wil niet. Ik wil niet over deze film praten. Ik heb hem in de kast staan, maar ik durf er zelf niet eens naar te kijken. Deze film gaat over verliefd worden en de grote pijn van uit elkaar gaan. Pf… Meer ga ik er niet over zeggen. Auw, auw, auw, auw. Wat een echte film. Uiteraard weer met Michelle Williams. (Duh.)

De lelijke liefde weer mooi maken

Lieve jij, de liefde kan ons behoorlijk gek maken. Misschien heb je je eigen dromen en doelen in het leven die je wilt bereiken, maar leidt/lijdt de liefde je de hele tijd af. Ik heb verschillende methodes ontwikkelt waarmee ik je kan helpen meer inzicht te krijgen in het beter begrijpen waarom het niet lekker loopt in de liefde op dit moment en waardoor je de liefde weer kunt laten stromen. Hierna kan je weer aan de slag in het verwezenlijken van jouw doelen. Kijk bij het aanbod om te zien hoe ik je kan helpen. Verlangen naar een ander, de minnares zijn, of juist de bedrogene, twijfelen of je wel bij je man of partner wil blijven, niets is mij vreemd. Je bent welkom.