Na deze blog weet jij iets beter waarom het zo moeilijk is om van start te gaan met al het moois dat jij te geven hebt aan jezelf en aan deze wereld. Of waarom jij je soms zo slecht kan voelen als je met mensen hebt afgesproken, terwijl je je vóór de afspraak nog zo vrolijk en sterk voelde. Of waarom je als krachtige kunstenaar, schrijver, creator, maker, organisator, etc soms zo uit het veld geslagen kan worden.

Ik noem de moeilijkste les van onze generatie én 3 punten die aantonen wat de uitdagingen hierin zijn. Met een persoonlijk ervaringsverhaal dat illustreert wat er ‘mis’ kan gaan.

Laat ik beginnen met vertellen wat
de moeilijkste les van onze generatie is:
Het tonen van je kracht.

Wat je bij ‘het tonen van je kracht’ kunt tegenkomen is (3 punten):

1. Hoe lastig het is om een veilige omgeving voor jezelf te creëren om je kracht te ontwikkelen.

• Je omgeving is je woonplek. Een plek waar je voldoende kunt opladen en inspiratie kunt opdoen. Is dit element niet zuiver, dan kan je ook minder goed shinen.
• Je omgeving is je werkplek. Waar is het veilig genoeg om fouten te maken, zonder dat iets of iemand je afstraft?
• Je omgeving zijn de mensen om je heen. Wie staan honderd procent achter jou als mens? Achter jouw eigen waarheid? Bij wie is het veilig genoeg om alles waar je in gelooft ook te betwijfelen? Bij wie kan je echt ontspannen? Bij wie kan je je shit tonen en jouw oprechte plezier? Aan wie kan je je dromen vertellen zonder dat je belachelijk wordt gemaakt?
• Je omgeving zijn je financiën. Wat zijn voldoende financiën om jezelf aan het werk te krijgen? Dit kan voor veel mensen ook betekenen dat ze te weinig geld hebben, waardoor ze juist gemotiveerd raken om te geloven in hun werk en hier alles op alles te zetten om het de wereld in te brengen.
  

2. Je kunt tegenkomen dat je de stem van jouw eigen kracht niet herkent of hem niet volgt.
Geloof heilig in je eigen inspiratiebron: de zuivere stem die in jezelf begint te spreken wanneer iets in jouw omgeving jouw gave en kracht raakt. Wanneer er bijvoorbeeld ergens stront aan de knikker is, wanneer je schoonheid ziet, etc en die ene verhelderende stem vol inzichten in jou iets fluistert. (Dus deze stem roept niet, in tegenstelling tot wat veel mensen denken.)

• Hoe klinkt jouw stem?
• Durf je erop te vertrouwen?
• Wat gebeurt er als je meer naar deze stem gaat handelen?
• Hoe maak je jouw overtuigingen over dat deze stem vals is en niet te vertrouwen is, minder hard?

3. Hoe spannend het is om in jouw kracht te staan bij mensen die hun eigen kracht ontkennen.
Mensen die (nog) niet gewend zijn om vanuit hun eigen kracht te leven, kunnen jaloers worden, zich aangevallen voelen of geïntimideerd raken. Hoe lief je jouw kracht ook laat zien, er zullen altijd mensen schrikken als jij jouw kracht toont. En dat is héél spannend. Want dit kan als een directe afwijzing ervaren worden die je tot diep in je hart, waar je kracht vandaan komt, raakt. Maar, laat dit je niet ontmoedigen. Ook al doet de rest van de wereld iets anders, jij mag voorop lopen met jouw kracht.

Een samenvatting van de bovenste punten komt in het onderstaande verhaal naar voren.

Ik was op een feestje. Een feestje kan voor veel mensen een plek zijn waar zielenwonden geopenbaard worden. Dat was ook hier het geval. In het eerste kwartier, zodra ik binnenkwam, begon het om mij heen te etteren. Er waren niet veel mensen, maar wat een mooie avond moest worden, veranderde in een melaatsenbijeenkomst. 

Ik kende nog niemand, dus ik stelde me aan iedereen voor. Het gesprek kwam snel op gang en een vrouw van rond de zestig vertelde dat ze haar man zeven jaar geleden verloren had. Ze vertelde hoe ze haar leven anders aan het inrichten is na zijn dood en daar word ik, als mede-rouwende en co-writer van het boek Zinvol Rouwen heel blij van. 

Mijn moeder en ik schrijven over hoe je de dood van iemand waar je zielsveel van houdt, kunt zien als een nieuw leven voor jezelf. En als een kans om al je overtuigingen over de dood en om een leven in je eigen kracht te leiden, te onderzoeken. Dit is niet makkelijk, maar het kan een groot geschenk zijn als je ervoor kiest dit zo te zien. 

De vrouw die naast haar zat had (in de vijftig), was schrijfster, vertelde ze. Ik zag direct een heilig teken van het Universum/God/hoejijhetmaarwiltnoemen. Rouwen, schrijfster, hé! Enthousiast riep ik:

“Wat leuk! Ik ben een combinatie van jullie beiden!
Mijn moeder en ik schrijven nu een boek over Zinvol Rouwen!” 

Ik kreeg gelijk talloze vragen van allerlei kanten op me afgevuurd. Maar al gauw was het niet meer een gezellig feestje waarbij we voorzichtig, elkaar leerden kennen en respect opbouwden voor elkaar, maar het veranderde in een iets te diepgaand gesprek tussen vreemden waarbij steeds ‘de verkeerde dingen’ gezegd werden.
Ik vertelde meer over de filosofie van ons boek, maar het werd door de vrouw die rouwt om haar man, niet ontvangen. Ze stond niet open voor ons verhaal en dit liet ze merken in een hardheid in woorden die bij haar naar boven kwam. Ik probeerde haar naar het gevoel van het boek te brengen, in plaats van de theorie, maar ze sloeg deze van tafel.

Logisch, mijn verhaal raakte haar pijn aan en ze wilde daar nu niet mee dealen.

Niet nu. Op een feestje.
Niet zo. Tussen vreemden.
Niet van jou. Van iemand die ik nog helemaal niet ken. 

De omgeving was niet veilig genoeg om vanuit haar kracht te ontvangen. 

Ik schrok. Dit was niet mijn bedoeling. Ik kon wel huilen. Ik wilde wegrennen, ik wilde nooit meer mijn gezicht laten zien op dat feestje. Ik wou dat er een meteoriet op deze mensen kwam, zodat ik nooit meer met ze geconfronteerd hoefde te worden. Met mijn voet zocht ik naar de hond die onder de tafel op een leeg pak sap een het sabbelen was. Ik voelde zijn haren, zijn lichaamswarmte… Hoi hond, fijn dat je bestaat.
 

Het gespreksonderwerp veranderde en ik merkte op dat de vrouw met rouw mij niet meer durfde aan te kijken. Het werd zowaar nog best gezellig, maar iets klopte totaal niet. Ik bleef me als een blind vogeltje voelen dat uit het veilige nestje gevallen was en op de grond naar adem hapt. Ik had het idee dat ik een hele grote fout gemaakt had door over ons boek te vertellen.

Een paar uur later. Ik had me afgezonderd met één van de mensen van het feestje en ze vroeg aan me wat voor werk ik eigenlijk nog meer deed. Trots, met hetzelfde enthousiasme, begon ik weer te vertellen wat ik doe.

Ik ben enthousiast omdat ik ongelooflijk veel van mijn werk en mijn eigen waarheid hou. Ik heb een liefdesrelatie met mijn eigen kracht. Ik heb geleerd in mijn leven trouw te zijn aan haar, omdat ze me ongelooflijk veel bijzondere creaties heeft gegeven. Ik schaam me niet voor mijn relatie met mijn stem, dit is wat mij gelukkig maakt in mijn leven. Mijn werk, mijn inspiratie, mijn wijsheid. God, wat hou ik veel van haar.

Maar ineens zag ik mijn gesprekspartner als een blind vogeltje uit haar nestje vallen. Ik zag dat mijn passie voor mijn werk haar begon te duizelen. Ze onderbrak me met het woord: “Jaloersmakend…” Ze zuchtte. “Je bent wel erg productief…” En weer kon ik wel janken. Dit was niet mijn bedoeling? Waarom heb ik vandaag dit effect op mensen?

Ik ging naar huis. Kocht nog ergens frieten en een frikandel speciaal en wilde huilen, maar kon het niet. Ik voelde me niet gezien. Ik voelde me totaal afgewezen. Het voelde alsof ik mijn hele leven verkeerd aan het aanpakken was. 

De volgende ochtend hoorde ik mijn eigen wijsheidsstem zeggen:
“Lieve Anne, er is niets mis met jou. Maar als jij jouw kracht toont (en inderdaad, dit gaat nog niet altijd even handig – maar ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je) dan worden anderen geraakt in het verdriet dat zij te weinig aandacht geven aan het volgen van hun stem.

Dit verdriet is normaal. Het zegt NIETS over jou. Het is de ingang om bij hun kracht te komen. Ze moeten eerst door deze laag heen. Je raakte op het feestje precies dat aan dat meer in hen gehoord en geleefd wil worden. Laat die mensen maar even los, ze hebben werk te doen. Net als jij. Want ook al weet ik dat je smoorverliefd op me bent, nog steeds, na al die jaren, ik weet ook hoe spannend je het blijft vinden om je kracht te tonen en om erin te blijven geloven. En misschien mag je de volgende keer je boodschap over zinvol rouwen iets voorzichtiger brengen. Ook al straal jij erin, anderen zijn daar dikwijls (nog) niet.”

Als ik mijn eigen wijsheid kon kussen, had ik het die ochtend gedaan. Met tong.

Maar waarom is dit de moeilijkste les van onze generatie?
Pas sinds kort realiseer ik mij dat de tijd waarin we nu leven, een hele bijzondere tijd is. Duizenden jaren lang (!) hebben we gezwegen over ons innerlijk leven. Niemand mocht weten wat we écht voelden en wat we écht wilden doen met ons leven. Er waren maar een handjevol mensen die dit durfden te tonen. Laat staan er ook nog eens naar durfden te leven! Het innerlijk leven (wat je écht voelt en wat je écht denkt) was een taboe.

Je kunt alleen je eigen kracht horen, voelen en volgen als je honderd procent open durft te staan voor je innerlijk leven.

Pas sinds 2010 zijn we massaal aan het openen. Ik herhaal: pas sinds acht jaar (!) is het veiliger om te zijn wie je werkelijk bent.

En nog is het spannend.
Want het gedachtengoed dat duizenden jaren lang is opgebouwd, is niet zomaar verdwenen. Het zit in al onze cellen besloten. In talloze overtuigingen die we nog hebben. 

Vanuit je eigen kracht leven, is dus een nieuw begrip in ons mens-zijn. Zeker als vrouw. (Wij hebben andere overtuigingen die in onze cellen besloten liggen waar we doorheen mogen werken dan mannen.)
Op het feestje sprak ik met vrouwen die ouder waren dan ik. En hoewel zij meer levenservaring hebben en de weg hebben vrijgemaakt zodat dochters hun innerlijk leven serieus mogen nemen, toch zijn zij nog iets meer verbonden met de ‘oude manier van doen’. Ze willen wel, maar er was niemand voor hen die de weg voor hen vrij hebben gemaakt. Zij waren de pioniers. 

Alle twintigers en dertigers van nu staan nog meer in hun eigen kracht. Omdat zij ons voor waren. Maar de vrijheid die wij ervaren in onze kracht kan nog steeds confronterend voor hen zijn.

Vanuit een groter plaatje voel ik, ten diepste, dat we (de twintigers en dertigers van nu) niet zonder hen hadden gekund en dat we samen deze wereld een fijnere plek laten zijn. Wij plukken van de vruchten van alles wat zij hebben gezaaid en zij leren op hun beurt weer van ons. In die zin zijn we samen één. We doen het samen.

En straks, als de twintigers en dertigers van nu kinderen hebben, zullen we weer leren van onze kinderen. Die nóg meer innerlijke vrijheid ervaren dan wij.  Dat worden spannende, confronterende, maar zeer bevrijdende tijden! 

Tot slot wil ik noemen dat ik na een intens jaar met schrijven aan het boek van Zinvol Rouwen weer opensta voor coachingsessies. Voel jij dat jij jouw eigen kracht meer wil vrijmaken? En voel je een klik met mij? Klik dan zeker op de gele button. Ik kijk er naar uit om jouw verhaal te horen en me af te stemmen op jouw boodschap van dit moment.

Liefs,
Anne

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us.

We ask ourselves, ‘Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?’

Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us.

It’s not just in some of us; it’s in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.” 

– Marianne Williamson, A Return to Love: Reflections on the Principles of “A Course in Miracles”