We zeggen nooit wat we werkelijk voelen

Het was één van de vroege, zomerse dagen in mei.  Ik zat op een bankje samen met een goede vriendin van mij en ze vertelde over een ontmoeting met haar ex. Ze kwam hem sinds een lange tijd weer tegen en samen besloten ze iets te gaan drinken. Na een ongemakkelijke eerste kwartier, begon ze zich langzaam meer op haar gemak te voelen. De gebruikelijke grapjes kwamen weer terug, er was het vertrouwde oogcontact.., alle ingrediënten waren aanwezig om de vraag der ex-vragen te stellen. 

Vriendin: “Ik vroeg aan hem of hij nog wel eens aan ons denkt…”
Ik: “En? Wat zei hij?” Dit verhaal kon twee kanten op gaan. 
Vriendin: “Hij zei nee. Hij zei dat hij niet zo’n saai leven had dat hij tijd had om daaraan te denken.”

 

Mijn ogen werden groot. Wow, this man is a first class bitch. 

Vriendin: “Nu heb ik de neiging om hem op te bellen en tegen hem te zeggen dat hij zo niet tegen me moet doen. Ik pik dit niet.”
Ik: “Pf… Ja… Ik kan me voorstellen dat je enorm gekwetst bent.”
Vriendin: “Ja, wtf. Wat bedoelt hij daarmee? Dat IK wel een saai leven heb?”
Ik keek haar begripvol aan. Dit antwoord wil je niet van je ex horen. Ook al denk je zelf misschien niet altijd meer aan hem, toch wil je dat hij wel aan JOU blijft denken. 

 

Maar de vraag is, is het echt verstandig voor mijn vriendin om haar ex op te bellen?
Als (spiritueel) levenscoach zeg ik NEE.

Hoezo? Denk je misschien.
Het is toch goed als iemand duidelijk zijn grenzen aangeeft?

Yup. Dat vind ik ook, maar dat kan anders.

Laat me uitleggen waarom ik niet geloof dat je hier veel mee bereikt.
Ik geloof namelijk dat haar ex deze reactie niet echt meent. Ik geloof dat hij hier een beetje, ouderwets, aan het liegen was. Ik geloof dat hij liever niet aan vroeger denkt, omdat dit hem teveel pijn doet. Omdat hij niet weet hoe hij met zijn gevoelens moet omgaan. Natuurlijk weet ik niet wat hij precies denkt of voelt, maar vanuit alleen die ene reactie: “ik denk niet aan ons, ik heb niet zo’n saai leven dat ik daar tijd voor heb”, blijkt wel dat hij gefrustreerd reageerde. 

Frustratie is een reactieve emotie op pijn. 
Die reactie zei niets over mijn goede vriendin, maar alleen iets over zijn innerlijke pijnbeleving waar hij voor aan het weglopen is. 
Haar vraag raakte zijn pijn aan. 

Frustratie is geen ‘zuivere emotie’, het is een troebele sensatie die leeft in de eerste lagen van ons bestaan. Onder frustratie ligt nog een hele innerlijke wereld die ernaar snakt om jouw aandacht te krijgen. 
Misschien ligt er onder de frustratie een angst, een groot, intens verdriet, een groot gevoel van wanhoop of een sterk verlangen dat je weg aan het drukken bent… Allerlei gevoelens die heel spannend zijn om te voelen… Het is ook heel spannend om naar de pijn te gaan. En vaak weten we ook niet hoé we moeten voelen. (Shit, wie leert je dat? Tegenwoordig zijn er gelukkig veel hulpmiddelen voor! In mijn praktijk leer je hoe. )

Misschien ligt er onder de frustratie een angst, een groot, intens verdriet, een groot gevoel van wanhoop of een sterk verlangen dat je weg aan het drukken bent… Allerlei gevoelens die heel spannend zijn om te voelen…

Veel mensen kennen alleen de eerste laag van ons bestaan. Dat wat we voelen en denken, zijn we. Er is niets meer dan dat. Met als gevolg dat je in de frustratie blijft hangen en het alleen maar erger wordt:

• je gaat allerlei redenen verzinnen waarom het volledig terecht is dat je gefrustreerd bent. (“Ik pik dit niet! Mij behandel je niet zo! Ik zal hem een lesje leren!”)
• Je gaat dingen gaat zeggen én doen vanuit die frustratie, die alleen maar de frustratie in jezelf en in het leven om je heen verergeren. Je raakt verstrikt in een cyclus van pijn en verdriet. (Deze vriendin belt hem op, hij reageert geïrriteerd, zij wordt nog bozer, etc.)

Toch wil ieder mens, diep van binnen, niets liever dan voorbij gaan aan de frustratie. We willen voelen, diep voelen. Diep van binnen zijn we allemaal sterk en dapper genoeg om door de pijn te gaan. 
Want op zielsniveau weten we dat door onze pijn, liefde, groei en ontwikkeling te vinden is. Voorbij de pijn, is er ruimte voor het leiden van een fijn leven en voor het nieuwe dat geboren wil worden. 

Als mijn goede vriendin zou reageren op haar ex met: “yo, ik pik dit niet.” Dan reageert ze ook reactief op de pijn en blijven ze samen in een cyclus van shit&kut&stom zitten. 

Maar als ze hem gewoon even laat voor wie hij is en zelf durft te voelen wat het allemaal met haar doet: misschien wéér de gedachte loslaten dat het ooit weer goedkomt? En hem niet de schuld geeft van die opmerking, maar bij zichzelf onderzoekt waarom ze eigenlijk die vraag-der-ex-vragen stelde, dan is er ook bij haar ruimte voor liefde en groei. 
Dan kan er binnen een korte tijd iets heel moois in haarzelf ontstaan. 

En dan zou het zo maar kunnen zijn, dat wanneer ze hem de volgende keer weer ziet, ze zijn frustratie niet zo serieus meer neemt, maar zijn hand vastpakt, in zijn ogen kijkt en vanuit haar hart zegt:

“wat is het toch allemaal heftig, he.
Ik zie dat je het er niet makkelijk mee hebt.
Ik ook niet.
Dus ik laat je los omdat ik van je hou.
Zodat jij op jouw eigen tempo kunt voelen wat er te voelen valt.
En ik op mijn manier.

Dit deel moeten we alleen doen”

En dan mag ze opstaan, met haar haren wapperen en met haar mooie billen weglopen.

Misschien vraag je je nog af of ik dit ook tegen haar gezegd heb. Ja, dat heb ik. Maar ik weet niet of ze daar iets mee doet. Dat is volledig aan haar. 

Het bovenstaande verhaal is een beetje veranderd om herkenbaarheid te voorkomen.