“Wat nu als ik nooit een man vind?” Ilse schuift met haar voet een denkbeeldige lijn op de grond. Een donkere lijn met aan het eind een hoopje aarde verschijnt. We zitten dicht tegen mekaar aan, om elkaars lichaamswarmte, maar ook om de vriendschap die we samen koesteren te voelen. Ik maak me even van onze aanraking los en kijk haar onderzoekend aan. Ilse is mooi, ze is grappig, ze is intelligent, talentvol, creatief. Ze is mijn vriendin en ik hou zielsveel van haar. Ze is zoals een paar andere vriendinnen die ik heb die ook rond de dertig zijn, geen partner hebben en wel verlangen naar het krijgen van een kind. Ik begrijp niet waarom ze single is. Ze wil zo graag een vriend, maar de juiste vent lijkt maar niet te verschijnen.
“De tijd tikt,” vervolgt ze. “Nog even en mijn kansen zijn over… Misschien moet ik maar opzoek gaan naar een zaaddonor?”
Ik pak haar hand vast en geef een kneepje. “Kijk me eens aan,” ze richt haar mooie, jonge gezicht naar me op. Wat haren veegt ze uit haar gezicht, waarvan een paar blijven plakken in haar mond. We lachen terwijl ze ze eruit spuwt. Als ze klaar is, zuchten we eens diep. “Ik snap dat je bang bent, Ilse…” Ze knikt. “Jij, en zoveel andere vrouwen, zijn op dit moment de eerste vrouwen die niet gelijk hoefden te trouwen en kinderen te krijgen toen we begin twintig waren. We zijn de eerste generatie die onze eigen vrijheid op de eerste plaats mogen zetten. We zijn de eerste vrouwen die ons mogen afvragen wat WIJ willen, in plaats van wat anderen willen. We zijn de eersten die iets anders doen dan honderden(!) generaties van vrouwen voor ons. We zijn de eersten die financieel onafhankelijk moeten proberen te zijn.
Natuurlijk ben je bang. Natuurlijk zijn we allemáál bang. Zelfs ík ben bang en ik héb gewoon een vaste vriend. Zal ik ooit een kind krijgen? Is het niet te laat als ik het pas eind dertig doe?
“Omdat niemand het ooit gedaan heeft en omdat de toekomst nog zo onduidelijk is, nog zo’n zwart, vaag, onduidelijk gat, dat ons doodsbang maakt, wil dat nog NIET zeggen dat het onmogelijk is. En dat wij onmogelijk zijn. De angst is geen voorbode voor wat gaat komen. Het is gewoon angst. We weten het niet. Maar we kunnen alleen maar hopen op het beste…”
Is het leven saai? (gedicht)
Het leven kan ik soms als ietwat saai en duf ervaren. Ik dacht dat het veel meer spanning en avontuur zou bevatten, maar de laatste tijd ervaar ik dat juist in al het bekende; dat wat ik dénk te kennen, een hele wereld verborgen ligt. Ik hoef niet per sé grote reizen...
De scheppende kracht van het zwarte gat en de liefde
Vaak in de avonden of midden in de nacht, maar soms ook hele dagen lang, kan je je leeg, verveeld of somber voelen en lijkt het alsof je leven geen mogelijkheden meer kent. Je hebt een hekel aan alles: jezelf, je leven, je weet niet meer wat je hier op aarde komt...
Falen (gedicht)
Falen is vallen in wie je werkelijk bedoeld bent te zijn We houden elkaar voor de gek.Iedere dag aanbidden we oppervlakkigheid; dat wat ligt op de oppervlakte en niet wat daaronder leeft. Dezelfde lege praat, dezelfde angst.Het idee dat geld alles oplost,dat mooie...
Weet je nog wat goed is? (gedicht)
Weet je nog wat goed is? Het is eenvoudig omspirituele of religieuze gelovenaf te keuren.Om te zien wat slecht isaan een boek, een film,de mening van anderen, de wereld, je werk, het huis, de stad, je relatie, je lichaam, je dieet, je...godgeschapen gezicht. En,...
Ons slecht voelen (gedicht)
Waarom herkennen we ons slecht, sip, 'down' voelen, niet als een duidelijk teken om stil te staan? Om te stoppen met haasten, to-do'en vanuit gedachten als 'misschien dat dit gebeurt', 'voor het geval dat' of 'als ik dit nog even doe, dan zal dat ervoor zorgen dat ik...
Mijn leraar Mary Oliver is overleden
In een duffe bus, dankzij het bizarre medium Facebook, kwam ik er gisteravond achter dat mijn leraar een paar uur daarvoor overleden was in haar thuis in Florida. Twintig minuten lang rolden er in stilte tranen over mijn wangen terwijl ik mijn blik strak op het raam...
