“Wat nu als ik nooit een man vind?” Ilse schuift met haar voet een denkbeeldige lijn op de grond. Een donkere lijn met aan het eind een hoopje aarde verschijnt. We zitten dicht tegen mekaar aan, om elkaars lichaamswarmte, maar ook om de vriendschap die we samen koesteren te voelen. Ik maak me even van onze aanraking los en kijk haar onderzoekend aan. Ilse is mooi, ze is grappig, ze is intelligent, talentvol, creatief. Ze is mijn vriendin en ik hou zielsveel van haar. Ze is zoals een paar andere vriendinnen die ik heb die ook rond de dertig zijn, geen partner hebben en wel verlangen naar het krijgen van een kind. Ik begrijp niet waarom ze single is. Ze wil zo graag een vriend, maar de juiste vent lijkt maar niet te verschijnen.
“De tijd tikt,” vervolgt ze. “Nog even en mijn kansen zijn over… Misschien moet ik maar opzoek gaan naar een zaaddonor?”
Ik pak haar hand vast en geef een kneepje. “Kijk me eens aan,” ze richt haar mooie, jonge gezicht naar me op. Wat haren veegt ze uit haar gezicht, waarvan een paar blijven plakken in haar mond. We lachen terwijl ze ze eruit spuwt. Als ze klaar is, zuchten we eens diep. “Ik snap dat je bang bent, Ilse…” Ze knikt. “Jij, en zoveel andere vrouwen, zijn op dit moment de eerste vrouwen die niet gelijk hoefden te trouwen en kinderen te krijgen toen we begin twintig waren. We zijn de eerste generatie die onze eigen vrijheid op de eerste plaats mogen zetten. We zijn de eerste vrouwen die ons mogen afvragen wat WIJ willen, in plaats van wat anderen willen. We zijn de eersten die iets anders doen dan honderden(!) generaties van vrouwen voor ons. We zijn de eersten die financieel onafhankelijk moeten proberen te zijn.
Natuurlijk ben je bang. Natuurlijk zijn we allemáál bang. Zelfs ík ben bang en ik héb gewoon een vaste vriend. Zal ik ooit een kind krijgen? Is het niet te laat als ik het pas eind dertig doe?
“Omdat niemand het ooit gedaan heeft en omdat de toekomst nog zo onduidelijk is, nog zo’n zwart, vaag, onduidelijk gat, dat ons doodsbang maakt, wil dat nog NIET zeggen dat het onmogelijk is. En dat wij onmogelijk zijn. De angst is geen voorbode voor wat gaat komen. Het is gewoon angst. We weten het niet. Maar we kunnen alleen maar hopen op het beste…”
Hoe complex vreemdgaan is (Long read)
'Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger', wordt er in het algemeen gezegd. Maar als je leert begrijpen waarom je het doet, hoeft dit geen terugkerend patroon in je leven te zijn. Er is altijd een reden waarom je vreemdgaat of in een affaire zit. Met dit...
Vroeg of laat moeten we hier allemaal aan geloven
Ik wil eigenlijk al gelijk met de deur in huis vallen: we ontkomen er in ons leven niet aan om dingen mee te maken waar we absoluut niet op zitten te wachten. Mijn broer Robin kreeg op 28-jarige leeftijd te horen dat hij een ziekte had die hij hoogstwaarschijnlijk...
Het beest in mij
Mijn zomerjurkjes zijn gestreken en mijn mascara zit er keurig op. Ik ben schoon, geschoren en mijn ochtendadem is dankzij de tandpasta verdwenen. Op mijn rekening staat precies voldoende, het huis is opgeruimd, ik kus mijn vriendje op zijn hoofd tussen thuis-werken...
Een constant ‘stressgevoel’
In 2012 stond ik op een ochtend op met een gestrest gevoel in mijn lijf, niet wetende dat dit afgrijselijke gevoel nog 2,5 jaar lang aan mijn lichaam vast zou zitten. Tevens realiseerde ik mij toen op die ochtend ook nog niet, dat ditzelfde gevoel me tot wanhoop zou...
Shit, ik bevroor helemaal (geïllustreerde tekst & audio)
Deze blog is afkomstig van mijn digitale liefdesbrieven. Meld je hier aan om ze direct in je inbox te ontvangen, om de tijd op social media te verminderen en met aandacht en rust naar binnen te kunnen keren. Wil je naast meelezen, ook meeluisteren met deze brief?...
Wanneer de liefde breekt
We zitten op de bank. De bank die onze Poes aan de randen al kapot heeft gekrabd en waarvan ik de rafels om de zoveel tijd wegknip. Mijn partner en ik zijn stil, want er is niets meer te zeggen. De afgelopen dagen is er een grote, onderliggende pijn naar boven gerezen...
