Een heel leven lang dacht ik dat ik moest werken (aka forceren, initie?ren, verzetten, duwen) om iets gedaan te krijgen. ‘Als je er niet voor gaat, gebeurt er niks’, wordt in onze cultuur onderwezen. ‘Work hard, play hard.’ ‘Wil je iets? Ga er dan voor.’ ‘Just do it.’ ‘Als je inspiratie krijgt, ben jij degene die het mag vervolmaken.’ En ga zo maar door. Ik kon hele dagen werken zonder de frisse buitenlucht te ruiken. Ik kon knalle als een malle.

Ik was een slaaf van alle ideeën die ik had. (En dat zijn er veel op een dag.) Maar maakte het me gelukkig?

Nee. Het was nooit genoeg. Als ik stopte, had ik altijd nog werk te doen en ik kreeg nooit de resultaten die ik wenste. Niet genoeg likes, reacties die me urenlang bezighielden, te weinig geld op mijn rekening om verjaardagscadeautjes te kunnen kopen of zelfs nieuwe kleren. Tot mijn lichaam zei dat het tijd was hiermee te stoppen en een nieuw pad te bewandelen. Ik kreeg dagenlang spanningshoofdpijn en flinke pijn aan mijn heupen. In plaats van flink te gaan sporten (wat meerendeel van deze cultuur je zal aanraden), begon ik te rusten. Voor het eerst in mijn leven leerde ik te rusten. Pauzeren. Wel vaker werkte ik met 45min-werken en 15-min pauze wekkertjes, maar nu werkte ik maar een paar uur per dag met meer pauzes dan werk. Ik leerde mijn lichaam kennen. ‘s Ochtends heb ik energie en 15:00/16:00 wil ik even slapen. Dit lichaam is niet gemaakt om altijd maar in dienst te staan van $$ en zogenaamde inspiratie die mijn mind binnenkomt. Ik wil geen slaaf zijn van deze kapitalistische maatschappij. Ik wil leven volgens de wetten van mijn lichaam. En daarmee mijn ziel. (Those 2! BFF!) Niet meer forceren, maar Luisteren naar wat leeft onder het dwangmatige. Mijn lichaam is geen machine, maar een bezield wonder. Ik ben geen geciviliseerde arbeider die blind de wetten volgt van onze cultuur, ik ben geboren om mij te zijn. Wild, creatief en rustend.

Meer van deze korte teksten? Volg dan mijn instagram– of facebookaccount.

Verliefd op een collega

Verliefd op een collega

Van alle mensen die vanaf 2016 in mijn praktijk komen, komt ongeveer 60% met een belangrijke vraag over het verlangen naar een dierbare collega. In mijn nieuwste podcastaflevering vertel ik over wat ik leerde over het diepere verhaal achter het verlangen naar iemand...

Omgaan met paniek

Omgaan met paniek

Ze praat snel. Ik hoor de paniek in haar stem via de speaker van mijn telefoon die op luidspreker staat. Met mijn ogen gesloten leun ik achterover in mijn stoel terwijl ik naar haar spraakwaterval luister. Ik ben opgehouden dingen te noteren in mijn notitieboekje....

De grootsheid in jou

De grootsheid in jou

Hoezeer we ook met onszelf in de knoop kunnen zitten Hoe lelijk we naar onszelf kunnen praten  Hoezeer we de hoop op een goede toekomst ook opgegeven kunnen hebben en totaal geen perspectief meer zien Hoe donker het innerlijk nu kan zijn op momenten Hoe fel het...

Eenzaamheid vermomt zich in vele jasjes

Eenzaamheid vermomt zich in vele jasjes

artwork van Brian Kershisnik Met hangende schouders staar ik naar het door mij eerder volgekladde papiertje met alle dingen die ik van mezelf nog moet doen. Ik heb nog twee weken, denk ik bij mezelf, voordat de coachingspraktijk weer opengaat. Voor die tijd moet het...

Als mensen niet doen wat je wilt dat ze doen

Als mensen niet doen wat je wilt dat ze doen

Met een zwaar gemoed slenter ik door de stad. Ik had het voornemen om in de bibliotheek door tijdschriften te bladeren waarin ik zou kunnen staan met het werk dat ik doe. Ik weet niet of je ooit die advertentie gezien hebt voor de cursus: ‘How to be a magazine...

Gaan voor wat ik wil

Gaan voor wat ik wil

Iedere dag kijk ik ongeduldig uit mijn raam of mijn tulpen al groeien. En nee, dat is geen codetaal voor iets schunnigs. Ik plantte daadwerkelijk een paar bollen vorige herfst, langs het pad waar mijn coachees naar de voordeur wandelen. Ik stelde een koninklijk entree...

Jezelf dragen

Jezelf dragen

Waarom het zo eng is weet ik niet. Maar ik doe er soms uren, en laten we eerlijk zijn: ik doe er soms dagen over voordat ik ga zitten, mijn lichtblauwe moleskine dagboek met vlekken erbij pak en ga schrijven.   Ik begin altijd hetzelfde: ik schrijf de datum op, zet...