De Kwetsbare God

Onder de lagen van vele woorden, repeterende gedachten en tegenstrijdige emoties ligt het sacrale niet-weten verborgen. Ik kijk mijn lief aan en eigenlijk, wil ik alleen maar stil zijn. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik wil hem alleen maar aankijken en zo vertellen wat ik voel. 
Maar als ik dat doe, raak ik mezelf kwijt. Dan raak ik de draad kwijt van wat ik wilde zeggen en waarom ik hier nu bij hem zit. Dan weet ik niet wat er nog gaat gebeuren. Dat weten maakt me zo angstig; opdat ik de kans loop mijzelf compleet te verliezen.

Mijn mond neemt het over en maakt flauwe, harde grappen en een opmerking die hem en mij beiden pijn doet. Ik zie verwarring in zijn ogen. En voordat ik het weet, richt ik al mijn aandacht op hem. Om zijn binnenwereld te begrijpen? Om hem te controleren zodat hij mij geen kwaad kan doen terwijl ik op het punt sta mezelf aan hem te verliezen? Ik word een trut van een psycholoog die alles lijkt te weten. En eerlijk is eerlijk: stiekem ben ik best trots op de ideeën die ineens in me opkomen. Voor een paar seconden ben ik er heilig van overtuigd dat ik hem aan het helpen ben. 
“Je bent weer zo hard naar me,” zegt hij met neergeslagen ogen. Shit, ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Even probeer ik mezelf te verdedigen, maar uiteindelijk geef ik over en moet ik toch naar de plek gaan waar ik al ruim een kwartier voor aan het weglopen was: de stilte.

We kijken elkaar aan. Ik pak zijn hand vast. De stilte zegt iets dat ik niet met mijn hoofd kan verstaan, maar het neemt ons beiden over en brengt ons rechtstreeks naar het hart. Een bloesem van liefde regent over ons innerlijk leven heen. De hardheid lost langzaam op. Het blijft eng om zo stil te zijn, niets te zeggen, niets te weten, niets te begrijpen

maar tegelijkertijd voel ik dat er iets heel belangrijks aan het gebeuren is.

Kwetsbaarheid heeft vele lagen. Het gaat niet alleen om ‘eerlijk zijn over je leven’, het gaat om eerlijk zijn naar wat er, in het moment, vanuit je lijf en bewustzijn wil ontstaan. Wat wil gesproken worden? Wat dúrf je bijna niet te zeggen?
En zelfs niet eens te denken?

En: durf je te zwijgen als dat is wat van je gevraagd wordt?
Ultieme kwetsbaarheid is zo eerlijk zijn, dat je de kans loopt om het idee van wie je bent compleet te verliezen.
Maar Kwetsbaarheid wil maar één ding: 
versmelten met de ander
en de leugens die beiden partijen kwaad doen, opheffen.

In het toegeven aan de stilte wil onze lichaamsziel aanraking en enkel in de ogen van de ander kijken. Ons bewustzijn wil geen woorden meer vuil maken aan het moment, het wil samen met de ander dieper zakken in een nieuwe vorm van zijn die voor jullie is voortbestemd.

Maar dat is spannend. Retespannend. Want wat nu als je dit voelt bij een collega op het werk? Of bij iemand waar je je toe aangetrokken voelt, maar jij en/of de ander heeft al een partner?
Of bij een cliënt die met zijn of haar hulpvraag bij jou komt en je, zodra je je overgeeft aan joúw kwetsbaarheid als begeleider, de draad hoe dan ook voor een groot moment zal kwijtraken?
Of bij iemand die je pas kent en waar je graag een vriendschap mee wil opbouwen?

Durf je dan ook de Kwetsbare God te laten spreken?

Ik vind dat doodeng.

Mijn analytische vermogen is sterk op psychologisch gebied, maar er willen vele verhalen in ons gehoord worden die géén woorden hebben. Die in het woordeloze gebied van onszelf leven en alleen in aanraking en een blik met de ander gedeeld kunnen worden. En een veel groter effect hebben dan het hele woordenboek bij elkaar.

Als ik zo terugkijk naar de afgelopen tijd, zie ik dat zodra de stilte wil spreken, ik heel hard word naar de ander. Vooral in de liefde. Vooral bij mannen naar wie mijn hart uitgaat. Het is een confronterende les, want ik doe hier soms de ander zo pijn mee. Nu er eenmaal bewustzijn op gekomen is, kijk ik uit naar het springen in dat onbeduidende, stille gebied in mij om samen met de ander te versmelten. En het Leven dat door me heen stroomt haar zegje te laten doen, in plaats van mijn hoofd die alles wil regeren en controleren.

Want aan het eind van de dag wil ik maar één ding, en dat is:
ontdekken wat écht Leven is. Dieper in de waarheid die ik werkelijk ben zakken. En om de akelige eenzaamheid in mezelf op te heffen, door me durven over te geven aan de mensen bij wie ik mij thuis voel.

Liefs,
Anne