How to get shit done

Als wij iets willen:
iets maken, iets opzetten, een verbetering willen zien in een organisatie, een verbetering willen zien in ons eigen leven, een verbetering willen zien in onze relatie, het schrijven van een boek, …
dan is er niemand die dat
vóór ons kan doen,
alleen wij kunnen het werk gedaan krijgen.

Goed, we kunnen wachten tot iemand ons uitnodigt,
tot iemand de weg perfect voor ons geplaveid heeft, zodat wij er zonder zorgen over kunnen wandelen.

We kunnen wachten tot er genoeg geld is.
We kunnen wachten tot we ons fitter, sterker, gelukkiger voelen. Meer ‘gefocust’ zijn.
We kunnen wachten tot we meer tijd hebben.

Maar wachten betekent hetzelfde als niets doen.
Laten we eerlijk wezen.
En als je niets doet,
iedere dag weer,
geen woord getypt, geen gesprek gevoerd,
niemand opgebeld, geen enkel nieuw idee dat je hebt opgeschreven,
tja,
dan gebeurt er ook niets.

Wij zijn de enigen die het kunnen doen
op precies de manier zoals het bedoeld is.

Inspiratie; dat geweldige idee, hoe klein of groot ook, klopte op ónze deur. Niet op die van je vriendin of je buurman, maar op de jouwe. Het vond jou goed genoeg om mee te werken.

En laat je asjeblieft niet verleiden tot de duivel in je hoofd die zegt dat je niet capabel genoeg bent om het te doen.
Dat ben je wel.
Als jij het idee kreeg,
als jij met dit ene talent, of deze meerdere talenten geboren bent, dan is het jouw verplichting,
aan het leven,
aan het leven!,
om er iets mee te doen.

Dit heet verantwoordelijkheid nemen voor jouw geschenk.

Als jij iets kan
(en ook al weet je niet hoe het uitpakt en denk je dat ‘zoveel anderen het zoveel beter kunnen’) dan ben je verplicht om eraan te werken.

Voor jouw eigen levensgeluk.

Want je weet, diep van binnen, dat werken aan dit idee, waar zoveel van jouw unieke jou-zijn naar voren komt, jou ongelooflijk, intens gelukkig zal maken.

Als je geboren bent met een talent
is het tijd om te stoppen met zeuren
en het bange, jengelende kind in jou op de arm te nemen en te zeggen:
“Ik hou van je, alles komt goed, want ook al gaat het faliekant mis, ik ben er. Ik ben een volwassen vrouw (of man) en ik kan er mee omgaan. We zijn niet meer zo hulpeloos als die ene keer, vroeger, …
Toen alles mis ging…
En je als klein meisje, klein jongetje dacht: dit is het einde. En we zo doodsbang waren. Weet je nog? En we ons zo genegeerd, zo afgewezen, zo alleen voelden.

Dat gebeurt niet meer.
I’ve got you.”

Geef jezelf een kans.

Niet één dag,
niet twee,
niet één maand,
maar op z’n minst 5 jaar.
En blik dan terug en evalueer of het je gelukkiger heeft gemaakt of een ellendig hoopje mens.
5 jaar.
Heb jij 5 jaar?

Eén ding weet ik zeker:
Alles dat je vandaag, morgen, en overmorgen doet aan creatieve inspiratie
is goud
over 10, 20 jaar.

Laatst hoorde ik:
Een goed idee laat je tegelijkertijd zo angstig voelen,
dat je er bijna van in je broek piest.
Weet dan, dat je op de goede weg bent. (Ilanya Vanzant)

Houd jezelf niet voor de gek dat je nu al zou moeten weten hoe je hele boek, je hele project, je hele relatie, je hele huwelijk, je hele idee, je hele leven(!) eruit ziet.
Niemand weet dat.

De meest succesvolle mensen weten soms, net zoals jij, zelfs niet hoe ze moeten beginnen.

Maar bijna altijd begint het met:
1) een pen en papier,
2) het uitschrijven van al je ideeën,
3) het maken van een stappenplan voor het idee dat jou het meest raakt,
4) het vinden van gelijkgestemden die jou, JOU heel goed begrijpen en ‘verstaan’ wat jij het allerliefste wilt,
en hen om steun vragen.
5) Het zetten van de eerste stap. Groot of klein. Het doet er niet toe. Als het maar naar een plek is waar je eerder nog niet stond.
6) En daarna komt er een belangrijk moment. Het moment waarop je wat magie toelaat in datgene wat jij graag wilt: je vouwt je handen en je bidt tot datgene dat groter is dan jij.
Datgene dat het allergrootste uit jou wil halen.
Datgene dat jou ook ten diepste kent en het allerbeste voor jou wenst.
Dat net zo’n leven voor jou wil als wat jij stiekem voor jezelf wenst.

En dat je een richting wil tonen die je hoofd niet bedenken kan.

Juist op de momenten van stress, chaos, frustratie,
is het het hart en God (ik noem het God, maar het kan ook Universum zijn of Leven) dat roept.
Om te luisteren en een nieuwe koers te bepalen.
Een koers die, nogmaals, het hoofd niet, nooit niet, bedenken kan. 

Wie een creatief leven durft te leiden, kent één goed werkend mantra:
doen, voelen, bidden, voelen, doen.
Dit mag ook jouw mantra zijn voor de komende tijd.
Dit mag de toewijding zijn die jij levert aan jouw geweldige idee (want laten we eerlijk zijn, het is een geweldig idee. Daar hoef je niet bescheiden over te zijn. Bescheiden zijn is voor de mensen die hun eigen dromen en hun eigen geluk niet serieus nemen en zichzelf kleineren.)

Doen staat voor: ‘gewoon doen’, de sprong wagen, de eerste, tweede, derde (kleine) stap nemen,
Voelen staat voor: voelt het nog goed? Hoe gaat het met mij? Hoe gaat het met de mensen om mij heen? Iedereen cool?
Bidden staat voor: shit, het voelt niet goed, mag ik een beetje hulp van boven? Bidden staat voor: even wachten, niets doen, om je heen kijken, praten met mensen die je vertrouwt, tekens lezen, wachten op een inzicht (die je niet zelf hoeft te bedenken, die komen naar jou toe), rust nemen, zelfzorg. Overgave aan het niet weten en ondertussen heel lief voor jezelf zijn. 
Boeken lezen, films kijken, water drinken, thee drinken, massages nemen, gezond eten, douchen, badderen, slapen.
De tweede voelen staat voor: je hebt je inzicht ontvangen, maar voelt het wel zuiver aan? Zo ja: doen! Zo nee: waarom niet? Wat voelt wél goed? Wat wil je eigenlijk doen?
En de tweede doen staat voor: het inzicht omzetten in de praktijk en weer nieuwe stappen zetten.

Vanaf nu af aan:
doe jij iedere dag het werk.
Niet voor een ander,
maar voor jezelf.
Omdat het jou
aan het eind van de dag,
veel gelukkiger maakt
om het wél te doen,
dan helemaal niet.

Je hebt geen keus, lieve jij.
Het is dit.
Of je ellendig en/of verdoofd blijven voelen.

Doe, voel, bid, voel, doe.
Niet morgen, maar vandaag.