We komen allemaal op een punt in ons leven waar we iets of iemand mogen loslaten omdat het Leven dit van ons vraagt om verder te kunnen. Zodat een positieve groei en verandering kan plaatsvinden. In deze blog probeer ik jouw angst om los te laten iets te verkleinen en geef ik je tips om ermee om te gaan.

Mijn kijk op loslaten:
Persoonlijk geloof ik niet helemaal in de traditionele wijze van loslaten, als in de zin van:
je zegt tabee tegen iemand en dat is het. Voor eens en voor altijd. ‘Je moet gewoon even door die pijn heen.’

Ik geloof in een veel mildere en effectievere aanpak.
 

Waar ik in geloof is:
Als loslaten te moeilijk is, dan is er iets in jezelf dat nog stevig aan iets of iemand vasthoudt. Voor mij betekent loslaten meer bewustzijn leggen op waarom je zo stevig vasthoudt en op hetgeen dat losgelaten wil worden. 

Waarom we soms blijven hangen in het loslaatproces
Loslaten kan moeilijk zijn omdat we een vals verhaal plakken op wat er werkelijk aan het gebeuren is. We houden ons vast aan dit verhaal.

Zodra een vertrouwde situatie wijzigt, wordt de angst in ons zo actief, dat het vol overtuiging een verhaal zal vertellen waarmee het je weg wil houden van verandering.
Angst zegt bijvoorbeeld: “Als ik hem loslaat, dan ben ik hem voor altijd kwijt. Of dan krijg ik alleen maar meer pijn. Ik moet dit dus voorkomen. Ik mag hem niét loslaten.”

Met als gevolg dat je hard vecht tegen wat het Leven op dit moment van je vraagt. Er kunnen vele ruzies tussen jou en de ander ontstaan en je raakt uiteindelijk uitgeput van het vechten.

Wanneer een gedachte of een verhaal niet overeenkomt met een diepere waarheid, ervaren we spanning, stress en angst. Zodra een gedachte of een verhaal wél overeenkomt met een diepere waarheid, ervaren we opluchting, ontspannenheid en overgave. (En vaak daarvoor even een hele goede huilbui.)

Als je in een loslaatproces zit, dan mag je erachter komen
wat realiteit is en wat een angst-verhaal is:

Welk verhaal vertel je steeds aan jezelf dat je ongelooflijk veel pijn doet?

Weet je zeker dat dit verhaal waar is?

Weet je het 100% zeker? 

(Wees stil en voel.)

Meer bewustzijn leggen op jouw huidige loslaatproces zorgt voor meer ontspannenheid. Een starre grip wil zeggen dat er nog onbewuste, pijnlijke verhalen in jou spelen die het licht mogen zien.

Als je, voor een moment, het Loslaten een stem geeft om te spreken, zal langzaam het verhaal in jou zo veranderen dat de grip waarmee je iets of iemand vasthoudt, losser wordt.

Daarna zal de pijnlijke situatie in jou als vanzelf loslaten, in plaats van dat jij geforceerd die stap moet nemen als je er nog niet klaar voor bent.

Loslaten betekent niet dat je iets of iemand loslaat, maar dat je een oud verhaal dat jou niet langer dient loslaat. Ten behoeve van je eigen levensgeluk en die van de ander. Loslaten betekent meebewegen met wat het Leven van je vraagt en daar op durven te vertrouwen. 

Voorbeeld: Toen Robin (mijn broer) in 2016 overleed werden we allemaal in ons gezin uitgenodigd om op een andere manier naar de dood te kijken. Afscheid nemen van mijn broer zou volgens de angst in mij betekenen dat ik hem nooit meer zou zien of spreken. En dat het heel erg voor hem was om zo jong te moeten sterven. Deze gedachten zorgde voor stress en pijn. Maar, ik kan niet 100% zeker weten of de dood eindig is en of ik hem nooit meer zou spreken. En is de dood slecht?
In de realiteit is gebleken dat ik hem moest loslaten om daarna op een nieuwe wijze met hem te verbinden. Nu neem ik hem mee in mijn leven op een nieuwe manier. Ik zie hem regelmatig in mijn dromen en ik voel hem om me heen. Ik praat nog regelmatig met hem. Deze diepere waarheid ontspant me en maakt me gelukkig. (Je leest hierover uitgebreid in het boek Zinvol rouwen waarin je een soortgelijke ervaring van mijn moeder leest.)

Het klinkt mooi, maar het kan ongelooflijk pijnlijk aanvoelen.

Het voelt alsof we ons eigen hart moeten breken om gehoorzaam te zijn aan wat de Realiteit van dit moment van ons wil. 

Het kan zijn dat je hart, diep van binnen, al een tijdje fluistert:
“Ik kan niet meer in een relatie zijn met hem of haar”.
Of dat je partner heeft aangegeven dat hij/zij ruimte nodig heeft om na te denken.
Of dat je je oude levensstijl moet loslaten om een nieuwe, gezondere levensstijl aan te nemen.

Als het begrip loslaten in je bewustzijn komt, dan betekent het dat er iets Groters de overhand wilt nemen. Dit Grotere wil een belangrijke transformatie voor beide partijen (in het geval van mensen) plaats laten vinden.

Tijdens het mentaal onderzoeken van je valse verhaal, is het ook belangrijk dat je emotioneel het valse verhaal eens goed in de ogen kijkt. 

De transformatie kan alleen plaatsvinden als je het idee durft aan te nemen dat waar jij bang voor bent, misschien realiteit wordt. Zoals: er is geen toekomst voor hem en mij weggelegd.

Als je een beetje een normaal mens bent, dan ren je eerst keihard weg voor dat idee. Je vecht met alle creativiteit die je in je hebt tegen het idee, voordat je het durft aan te nemen. Want aannemen? Dat zou betekenen dat het ook écht zo is, toch? 

Voorbeeld: Ik durfde jarenlang tegen mijn broer niet eens te zeggen dat hij misschien dood zou gaan.
Als ik dát zou zeggen, zou dat betekenen dat hij ook écht dood ging. En dan was het mijn schuld. Tenminste, zo dacht mijn brein. Dus ik vond altijd redenen om te geloven dat hij zou blijven leven en hield ik mijn mond gesloten. Maar zo kon het Leven en de liefde tussen mijn broer en mij ook niet vrij stromen. Er ontstond vaak een gevoel van ongemakkelijkheid tussen hem en mij. 

In de overgave van de gedachte ‘dat er geen toekomst voor jullie beiden is weggelegd’, komen verdriet, onzekerheid en allerlei andere emoties vrij.

Pas als we niet meer voor deze emoties weglopen, dan pas zal de situatie veranderen. 
In het verzet is er alleen ruimte voor angst, frustratie, chaos en stress.
In de overgave komt er een weg van liefde, ontspannenheid, verbondenheid en rust vrij.

Het klinkt paradoxaal: 
Moet ik de strijd opgeven zodat we misschien nog een kans van slagen hebben? 

Ja. Ik leg het hieronder uit met een nieuw persoonlijk voorbeeld.

Bij het opgeven van een gedeelde toekomst samen, beland je in een zwart gat met al die woeste emoties. In dat zwarte gat is maar één persoon te vinden. Een mens waar het allemaal om draait. En die persoon ben Jij.

Jij. Alleen jij. 

Het fenomeen Loslaten wil dat je de verbinding zoals je die tot nu toe gekend hebt (tijdelijk) loslaat.
Zodat je, in dat zwarte gat, een nieuwe, zuivere verbinding met Jou kan leggen.
En van daaruit een nieuwe verbinding met je Leven en je relaties kunt leggen.

Een persoonlijk voorbeeld
In 2015 stond ik op het punt om te gaan samenwonen met mijn vriend. Ik zou in zijn appartement in Nijmegen intrekken. Maar door een paar ongelukkige omstandigheden begon hij ineens te twijfelen. Hij had tijd nodig, zei hij. Mijn wereld stond op de kop. Ik voelde dat ik klaar was voor de volgende stap, maar hij liep ineens van me weg. Aan alles voelde ik dat ik wilde samenwonen en anders wilde ik niet langer in een relatie met hem zijn. Een behoorlijk stellig ultimatum, ik weet het, maar we hadden al jaren een LAT-relatie en ik was er helemaal klaar mee.

“Wil je op een bepaald punt wel nog met me samenwonen?” Vroeg ik aan hem.
Waarop hij alleen maar gefrustreerd wist uit te brengen: “Ik weet het niet.”

Hij wist van mijn ultimatum, maar dat was, blijkbaar, niet voldoende.

Omdat ik bang was, stuurde ik hem allerlei lieve mailtjes, postkaartjes en smsjes, maar die leken eerder averechts te werken. We kregen er alleen maar meer ruzie van.

En toen hielp het Leven me een beetje:
Op facebook (shit facebook) zag ik foto’s van hem waarop hij aan het dansen was in een of andere club met een veel te knappe Spaanse vrouw die hij kende van zijn studie. Mijn hart brak.

Ik kreeg meer hulp:
Na een goed gesprek met mijn guru mama wist ik dat het officieel was: de hele Realiteit vroeg aan mij om hem compleet los te laten. Mijn moeder dwong me het hardop te zeggen, maar ik kreeg het niet eens mijn mond uit. Ik was te bang dat als ik het hardop zou zeggen, het ook voor altijd zo zou zijn. Maar ze bleef aandringen en ik durfde het uiteindelijk wel hardop te benoemen. Ik huilde tot ik niet meer huilen kon.

Het leek alsof er een beerput van heftige emoties in mezelf was opengetrokken. 

Maar daarna werd alles rustig.
Ineens, had ik er een kleeeeeein beetje vrede mee. Dat voelde voor mij al aan als een wonder.

Met dat kleine beetje vrede in mezelf, vond ik de kracht om te handelen naar wat de Realiteit van me vroeg en te vertrouwen op een positieve uitkomst: 
ik nam totaal geen contact meer met hem op. (Nadat ik dit wel even had aangekondigd in een smsje. 😉 Oh, de tijd zónder What’sApp! Zonder grijze of blauwe vinkjes. Hemels.)

Ik besloot in de tussentijd goed voor mezelf te zorgen en leuke dingen voor mezelf te doen. Voor zolang als dat het duurt, dacht ik. 

Een kleine twee weken later liet hij weten dat hij met me wilde samenwonen. (Die Spaanse bleek vals alarm te zijn, hoewel hij haar wel woest aantrekkelijk vond. “Ze rookt, dus niet mijn type”, had hij gezegd.)

Ik had het op dat punt totaal niet meer zien aankomen. My god, ik dacht dat we helemaal uit elkaar zouden gaan.

En ik realiseerde me weeral het volgende:
soms moeten we mensen innerlijk loslaten, voordat ze weer naar ons toe kunnen komen.
Of dat er iets anders voor in de plaats kan komen. 
Als wij angstig zijn en hier steeds naar handelen, houden we de ander emotioneel in de houdgreep. Dit is voor geen enkele relatie gezond. 

Als jij nu in een situatie van loslaten zit, dan is dat niet alleen goed voor de ander, maar ook voor jou. 

Als jij dat gaat doen waarvoor deze situatie nu ook voor jou bedoeld is, maak je de ander en jou vrij.

Durf te zien waar je hard voor wegloopt. Durf dat waar je als de dood voor bent, aan te kijken. Soms kunnen we dit alleen als we onze keuzes alvast inrichten op het hebben van geen contact, bijvoorbeeld. Door zo ons leven in te richten, dat we echt er even helemaal alleen voor lijken te staan. 

Mijn advies is wel om hulp te vragen. De muur van ons verdedigingsmechanisme (het deel in ons dat niet naar de échte, diepere pijn wil gaan) is zo hoog dat het erg lang kan duren voordat je kunt doen wat echt goed voor jou en de ander is. Ons verdedigingsmechanisme zal tot het einde der dagen bullshit verhalen creëren waarmee je steeds ontsnapt aan de kans om dieper te gaan. En dat is zo zonde. 

Dan voelt het alsof je relatie/huwelijk/situatie blijft steken.
Alsof er geen verandering en geen groei meer is.
Dan blijft de drama zich opstapelen: onnodige ruzies, onnodige problemen.

Ik vraag ook altijd om hulp. Ik kan dit niet alleen. Ik ben van mening dat niemand dat kan. (Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die het totaal zonder hulp kan.)

In mijn begeleiding luister ik naar de diepere waarheid van iemand en moedig ik je aan om hier naar te luisteren. Zodat je jezelf echt geen kans geeft om het leven en de liefde met beide armen aan te grijpen. 

Wat zou er bij jou naar boven willen komen? Waarom gebeurt dit nu in jouw leven? 

Liefs,
Anne