Omgaan met paniek

Ze praat snel. Ik hoor de paniek in haar stem via de speaker van mijn telefoon die op luidspreker staat. Met mijn ogen gesloten leun ik achterover in mijn stoel terwijl ik naar haar spraakwaterval luister. Ik ben opgehouden dingen te noteren in mijn notitieboekje.

We’ve all been there, denk ik bij mezelf: Het niet kunnen accepteren wat je overkomt en de grote angst voelen voor wat de toekomst komt brengen…

“Mag ik je even onderbreken?” Ik probeer het zo voorzichtig mogelijk te zeggen, alsof ik een geschrokken dier aan mijn hand laat ruiken, alvorens ik het aanraak. Ze stemt toe aan de andere kant van de lijn.

“Ik wil drie dingen noemen: ten eerste, ik hoor je in jouw angst. Dit is ook ongelooflijk spannend… Dit is misschien wel een van de moeilijkste momenten in je leven.” “Ja…”, snottert ze. Ik ben even stil voordat ik verder ga.
“Ten tweede: er komt een moment voor een mens dat hij of zij realiseert dat ‘ie dieper in zichzelf moet gaan. Niemand kan hieraan ontkomen. En dit, dit nu, dit is jouw moment.”

Omdat ik vermoed dat ze eigenlijk wil roepen: “Hoe dan!?”, begin ik gelijk aan het derde punt. “3: ik hoor dat je in paniek bent. Maar die zin wil ik anders benaderen: je bent niet in paniek, maar je hebt paniek. Ook al lijkt het soms alsof paniek het enige is dat er bestaat in jou, jij bent meer dan dat. De angst en het overstuur-zijn, zijn een onderdeel van jou, maar ze zijn niet het hele pakketje van wie je bent. Je hebt ook een heel wijs deel, een nieuwsgierig deel, een onderzoekend deel, een deel dat ‘ja’ zegt tegen wat er gebeurt. Ja, ik vind dit moeilijk. En ja, ik zeg ja tegen mijn leven nu, hoe het ook aan mij verschijnt. Een deel dat in vertrouwen is, en bereid is de weg naar binnen te betreden.”

Ik lijk haar hersenen te horen kraken. Het is een intakegesprek voor een intensive, dus ik kan niet veel meer delen. Dit is niet het moment. Toch zegt ze dan eindelijk de onvermijdelijke, meest gehoorde zin in iedere praktijk op aarde: “Ja, maar hoe doe ik dat dan?!” Ik glimlach.
“Eerst: kon je voelen wat ik zei? Ook al snap je het misschien nog niet helemaal?” “Ja,” zegt ze aarzelend. “Oké!” Roep ik uit. “Dan ben je onderweg. Dit is het begin.”

Warme groet,
Anne

Interesse in een intensive om samen aan de slag te gaan? Klik hier.

Of liever eerst zelfstandig jezelf helpen helderder te worden? Kijk dan eens naar hét Ziek van verlangen online pakket.