De diepere betekenis van trauma

Trauma vindt niet plaats in onze levens om ons door tweeën te willen breken, om ons te ‘verscheuren’, om ons de leugen wijs te maken dat het leven niet magisch en vol liefde en vol heiligheid is. Trauma gebeurt om ons open te breken in meer levensbewuste en liefdevolle wezens. Om de slapende ziel wakker te kussen.

Trauma opent de deur voor nieuwe (of oude) gaves die aan het wachten zijn om door ons gebruikt te worden. Om de wereld een betere plek te maken, dankzij alles wat we leerden door de traumatische gebeurtenis. Trauma is er om onze ware natuur te tonen. Vroeg ervaren trauma is er om ons talenten te geven zodat we de wereld kunnen dienen op onze eigen manier. Trauma dat later plaatsvindt, nodigt ons uit om een nieuw leven te beginnen, om een huwelijk aan te gaan met het woordje ‘hoop’, om vast te houden aan die ijdele hoop dat dit leven helemaal de moeite waard is om geleefd te worden en dat de voorgaande traumatische gebeurtenis heeft weggegooid wat ons eigenlijk, toch al niet helemaal diende, noch de wereld, zoals: luiheid, het ongeloof in onszelf, een gesloten hart, de slachtofferrol spelen en ons verstoppen voor onze levens.

Na trauma mogen we aan onze hoop werken dat het leven Go(o)d is. We mogen werken aan de verbinding die we hebben met de grootste levens- en liefdeskracht in onszelf. We doen dit niet alleen om te overleven, maar om ons weer levendig te kúnnen voelen.

Nadat ik één van mijn broers zag sterven voor mijn zesentwintigjarige, jonge ogen, dacht ik dat de dood lelijk was, verrot, gemeen, een lul de behanger eerste klas. Ik dacht dat ik nooit meer oprecht hardop zou kunnen lachen, in de overgave die ik gewend was, of zelfs zou kunnen glimlachen. Ik dacht dat ik me voor altijd schuldig zou gaan voelen omdat ik wél nog leefde, en hij niet. Ik begrijp er nog steeds ballen van, wat daar nou precies gebeurde, en ik voel me nog steeds schuldig af en toe, maar ik weet wel dat de enige manier om ERUIT te komen, is om mijn aandacht te richten op al het goede dat uit trauma komt: op ’the Go(o)d’.

Ik kan mijn aandacht richten op al het slechte, op de pijn, op het ‘niet kunnen begrijpen’, maar er is zoveel goeds dat uit zijn dood is voortgekomen… Door dit ook erkenning te geven, naast de pijn, ben ik niet geen bitch naar mijn broer, maar zorg ik ervoor ‘dat hij niet voor niets gestorven is’. (Een zin uit het boek Zinvol Rouwen.)

Reactie op deze tekst van een lezer (Maria) die heel mooi ook de andere kant belicht van het verhaal en waar ik zeker niet aan voorbij wil gaan:

 “Oeh, ik vind het heel erg dapper dat je dit deelt. Zo voel ik het ook. Er zit voor mijn gevoel heel veel boosheid en bescherming rondom trauma, omdat dit de mens in zijn diepste kwetsbaarheid raakt. Zo van: kom er niet aan, dit is persoonlijk en eigen, daar kan je als buitenstaander (die dit niet ervaart) niets over zeggen. Hoe kan je nou zeggen dat dít wat mij overkomt en wat zo intens is, bedoeld is om mij verder te helpen?
En dat je dit over trauma in het algemeen kan zeggen? Ja, ik zie het ook zo, dat het ontzettend dapper is om dan juist op een gegeven moment de boodschap voor jouw (nieuwe) kijk op je leven in te willen zien en ermee te werken. Omgaan met wat er al gaande weg in je leven op je pad komt, wijst naar mijn idee altijd terug naar het hervinden van eigen kracht. Om je leven op jouw manier te gaan vormen en beleven.”