In 2012 stond ik op een ochtend op met een gestrest gevoel in mijn lijf, niet wetende dat dit afgrijselijke gevoel nog 2,5 jaar lang aan mijn lichaam vast zou zitten. Tevens realiseerde ik mij toen op die ochtend ook nog niet, dat ditzelfde gevoel me tot wanhoop zou gaan drijven, maar ook mijn leven op een positieve wijze zou veranderen. Het zou me zelfs naar mijn ware bestemming in het leven leiden. Al tandenpoetsende en kleren uitzoekend voor de nieuwe dag, dacht ik naïef dat het te maken had met een spannende beoordeling op de kunstacademie waar ik toen aan studeerde.

Maar het was geen symptoom van een dagelijks, lastig obstakel, het was een urgente boodschap van mijn ziel.

In deze blog wil ik je meenemen in mijn ervaring hoe ik met dit stressgevoel ben omgegaan en wat uiteindelijk een diepere waarheid van deze pijn bleek te zijn voor mij. Van veel coachees hoor ik vaker dat ze een dwingend, drukkend gevoel in zichzelf ervaren. Ze voelen zich opgejaagd, hebben een constante aanvoer van andrenaline, voelen zich de hele tijd zenuwachtig, en zoeken net zoals ik eerst op medisch gebied naar een antwoord, maar komen uiteindelijk, net zoals ik toentertijd, vaak van de koude kermis thuis.

Ik deel mijn ervaring. Ik ben niet trots op hoe ik ermee om ben gegaan. In het proces om van deze dwingende pijn af te komen, heb ik vele fouten gemaakt en mensen gekwetst. Ik wist niet beter. Gelukkig nu wel. 

Omdat het mijn ervaring is, wil ik dus niet zeggen dat dit voor iedereen geldt die een onophoudelijk gespannen gevoel in zijn of haar lijf ervaart. Daarbij is dit stuk is géén vervanging voor medisch advies.

Hoe het begon

Ik had die dag een beoordeling van mijn werk op mijn opleiding. Ik studeerde beeldende kunst aan de kunstacademie in Breda. Ik maakte vaak werk over hoe het is om mens te zijn, maar nog niet op de manier zoals ik dat nu doe. Ik wist nog niets van mystiek af, poëzie begon ik voorzichtig aan te ontdekken, maar ik las al wel meerdere boeken over zelfontwikkeling. Echter, had ik het hier nooit echt over met anderen. En zeker niet op de academie. Het was een vrij rationele school waar, naar mijn beleving, weinig ruimte voor emotie was.

De beoordeling van die dag zou bepalen of ik op de academie mocht blijven of niet. Best een heftig momentje dus, waar een normaal mens dat geeft om haar studie zenuwachtig om mág zijn. Maar ook na de beoordeling waarin ik zeer positief beoordeeld werd, voelde het alsof ik niet meer kon ademhalen van de spanning.

Ieder uur van de dag, iedere seconde, bij wakker worden tot het moment dat ik naar bed ging, was ik in gevangenschap genomen door de sensatie van stress.

Fuck de duck. Het ging niet over.

De wanhoop

Als ik een gesprek voerde met iemand, hoorde ik maar voor de helft wat de ander zei. Als ik met mijn vriend was, kon ik niet genieten van ons samen-zijn. Ik kon me niet meer aan het Leven overgeven, ik kon mezelf niet meer vergeten omdat mijn lichaam er alles aan deed om mijn aandacht te krijgen.

Ik besloot al gauw naar de dokter te gaan, maar ook hij kon niets vinden. Er was niets mis met mijn schildklier en ook andere testen waren negatief. Helaas is mijn ervaringen met huisartsen dat ze, al achteroverleunend, hun schouders ophalen en me daarna altijd weer in het ongewisse laten. Ze bedoelen het goed, maar hun kennis reikt voor mij meestal niet verder dan de 10 minuten die je krijgt voor een spreekuur. Ik werd nergens naar doorverwezen.

Het heft in eigen hand

Langzaam werd ik steeds wanhopiger. Dit is geen leven, dacht ik. Hoe lang blijft dit nog doorgaan? Ik besloot het heft in eigen hand te nemen. Ik begon van die homeopathische anti-stresspillen te slikken. Nou, die werkten voor geen meter. Dus al gauw dacht ik: als het niet fysiek is, dan zal er wel iets goed mis in mijn leven zijn. Helaas hadden mijn gedachten al gauw, unaniem, besloten dat het aan de relatie met mijn vriend lag. Juist het element in mijn leven waar ik meest ‘het genieten’ miste, had mijn Mind gelokaliseerd als de boosdoener.

Ik hield nog wel van hem, maar ik wilde maar één ding: van dit shit gevoel af..! En daar had ik álles voor over. Ook het verbreken van een relatie waar ik eigenlijk heel blij mee was.

Mijn vriend wist dat ik met het ‘stress-gevoel’ zat, zo was inmiddels hij en iedereen om mij heen het gaan noemen. Hij steunde me en probeerde met alle liefde die hij in zich had met mee te denken wat de oorzaak zou kunnen zijn. Op een middag kwam hij langs in mijn studentenkamer en nam ik de grote sprong in het diepe. “Ik weet niet of ik er juist aan doe,” zei ik tegen hem, “maar ik wil er van af. Ik denk dat ik dit moet doen…” “Wat?”
Ik twijfelde niet meer, ik heb niets meer te verliezen: “Ik denk dat het beter is om de relatie te verbreken.”

De blik in zijn ogen die daarna ontstond vergeet ik nooit meer. Hij zag het totaal niet aankomen.

Maar zoals je misschien al kunt voorspellen: het lag niet aan hem. Want ook een paar weken na het verbreken van de relatie, bleef mijn inmiddels trouwe metgezel ‘het stressgevoel’ gewoon me wakker en goedenacht kussen.

Mijn vriend en ik kwamen later weer samen, maar dit stressgevoel heeft voor nog veel (heilige) pijn in de relatie gezorgd, waar ik later in deze tekst op terugkom. (Gelukkig heeft het ons wel gemaakt tot de mensen die we nu zijn en zijn we na 11 jaar nog steeds samen en gelukkiger dan ooit!)

Het begin van een oplossing

Er is maar één pad waar ik altijd weer op terugkom: het spirituele pad en het pad van zelfontwikkeling. Daar vind ik antwoorden die eerst onduidelijk en wat lastig te praktiseren lijken, maar op de langere termijn het Antwoord blijken te zijn op ieder shitprobleem dat ik tegenkom.

Ik besloot via het systemisch werk opzoek te gaan naar een Antwoord. Daar stelde ik in een groep mijn stressgevoel op. Voor als je een beetje verstand hebt van opstellingenwerk: dit was een stilte opstelling. Dat betekent dat geen enkele representant wist wie hij of zij moest respresenteren. (Ik hou van stilte opstellingen! Omdat op deze manier de reacties van mensen puur zijn, zonder hun eigen verhaal erbij.)

Die middag sloeg de spijker op de kop. De persoon die mijn stressgevoel moest voorstellen vond iedereen in het veld reuze interessant. Het stressgevoel echter kon niet praten, maar wat luid en duidelijk gezegd werd was het volgende:

“Ik ben hier voor jou. Ik ben hier niet om jou te kwellen. Ik kom iets wonderbaarlijk moois brengen.”

Van de zijkant van het veld rolde ik uiteraard met mijn ogen. En sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. “Oh my god,” zuchtte ik. Wat moet ik hiermee? Lekker spiri-wiri weer allemaal, maar ondertussen heb ik wel een constante fysieke pijn die mijn leven ondraaglijk maakt! Asjeblieft, help me!

Opzoek

Toch wilde ik de boodschap van die dag het voordeel van een twijfel geven en kreeg ik na de opstelling op een helder moment, een inzicht. Een inzicht dat mij niet verzocht een liefdevolle, fijne relatie te verbreken of een ander destructief handelen uit te voeren, maar wat ik hoorde luchtte me op. Het liet me zelfs voor een paar tellen mijn fysieke pijn vergeten. Het was een zachte boodschap, een boodschap die me het gevoel gaf dat ik dit aankon. Dat het niet voor altijd zou zijn.

Het was een boodschap van het hart:

“Het ligt niet aan de relatie en ook niet aan de opleiding die je doet,

het ligt niet aan één specifiek thema in je leven:

dit stressgevoel vraagt

om álles in jouw leven een klein beetje te veranderen.

Om overal iets meer jou te worden.

Je hebt jezelf op zoveel gebieden verlaten,

je bent jouw Waarheid verloren.

In vriendschappen, in de liefde, in je studie…

Het wordt tijd om aan de wereld te gaan laten zien wie je werkelijk bent.”

Aan de hand van dit inzicht, besloot ik mijn enthousiasme te gaan volgen. Steeds als ik geraakt was door iets: in nieuwsgierigheid of ontroering, zou ik het met beide handen aangrijpen.

Hulplijn 1: zen-meditatie

Zo belandde ik bij een zen-meditatiecursus met een goede vriendin van mij. Ik vermoedde dat de enige weg om bij mijn eigen waarheid te komen, zou zijn om vaker stil te zitten en mijn aandacht naar binnen te laten keren. Binnen een paar lessen was ik voor 50% van mijn stressgevoel verlost. Na maanden kon ik weer ademhalen. Niet alleen het stilzitten en afdalen naar de diepere lagen van het bewustzijn hielp me, maar ook de momenten waarop we vrij mochten delen in de groep wat ons die week bezig had gehouden. Ik mocht mijn Waarheid spreken. Ik herinner me nog een moment dat mijn zen-leraar zei dat ik ‘een geboren zen-beoefenaar’ ben. Terwijl ik dit schrijf krijg ik de tranen in mijn ogen. Wat ik nu weet over mezelf, is dat ik hier op aarde ben om mijn Waarheid te voelen en deze uit te spreken. Spiritualiteit is mijn thuis. Het is mijn kantoor. Het is waar ik aan toebehoor. Ik studeerde aan de kunstacademie waar er amper ruimte was voor emotie en de diepere lagen van ons zijn, maar daar: in die lieve, schattige zendo in Breda, werd ik uitgenodigd om de leraar in mij te laten spreken.

Tussentijdse score

 
Dag 1 stressgevoel: 100%
Na 6 maanden stressgevoel: 40%
Gevoel erover: er is hoop!

In de tussentijd

Het inzicht dat ik had ontvangen over de betekenis van het stressgevoel, had mij uitgenodigd om echter te worden in alle facetten van mijn leven. Terwijl ik hiermee bezig was, nam ik mijn ware zelf die met spiritualiteit en mystiek bezig is mee in mijn werk op de academie. Meer dan eerder sprak ik erover. En liet ik dit zelf ook meer zien aan de vrienden om me heen. Ik was er bewust mee bezig om deze andere kijk naar het stressgevoel praktisch toe te passen.

All or nothing, baby! 

Goddelijk terror probleem nummer 2: verliefd op een ander

Maar toen deed het leven er nog een schepje boven op. Ik werd tijdens mijn relatie hopeloos verliefd op een andere jongeman die net als ik kunst studeerde. Een gevoelige, artistieke, knappe gast die volledig openstond voor mijn diepere waarheid. Hij wilde al mijn inzichten horen en moedigde het zelf aan. Hij verhuisde van de filmrichting bij ons op school naar de beeldende kunstrichting. En daarmee wist hij mijn artistieke droom te vervullen om korte films te maken door zijn technische filmkennis. Tot overmaat van ramp was de liefde wederzijds. Weer verbrak ik mijn relatie (ik had nog het hollywood idee dat zodra je verliefd wordt op iemand, je bij diegene moét zijn. Lees: Ziek van Verlangen.), maar weer kwam ik al heel gauw tot de conclusie dat ik maar bij één man in mijn leven wil zijn en dat was hombre numero uno.

(My god, wat moet je wel niet van me denken als je dit leest? Ik maakte het om de haverklap uit. Nou, mijn lief heeft het ook een keertje uitgemaakt, hoor. In het begin van onze relatie is het in totaal 3x uitgeweest.)

Hoewel ik dit al gauw helder had en ik na een tijdje weer samenkwam met mijn oorspronkelijke vriend, bleef mijn liefde voor de andere man aanhouden. We zagen elkaar vanwege onze opleiding dagelijks. Hij kwam zelfs bij me om de hoek wonen. No way hoezee dat mijn verliefdheid van plan was om te vertrekken. (Daarbij was de diepere betekenis van dit verlangen toen nog niet helder, ik had de ziek van verlangen-methode toen nog niet ontwikkeld. ;))

Het waren nog 2 ingewikkelde studiejaren waarbij ik niet alleen mijn gestreste gevoel voor nog 40% had, maar ook een wild, ontembaar verlangen naar een bijzondere andere man dat steeds weer oplaaide.

Waarom noem ik dit?

Omdat deze relatie mij hielp echt voor mijn spirituele en zelfontwikkelingkant te gaan staan. Deze andere jongeman hielp me groter te dromen. Dankzij hem voelde ik de ruimte om al mijn ontdekkingen ook op mijn opleiding door te voeren. Ook als maar een enkele docent of medeleerling me echt leek te begrijpen, dankzij hem durfde ik voor mezelf te gaan staan. Hij was een engel in een duivelskostuum. En ik denk, dat ik dat ook voor hem was. 😉 (Het is voor hem ook echt niet makkelijk geweest.) (Lees ook de populaire, super persoonlijke blog: we ontmoeten de ander om een reden.)

Deze ontmoeting hielp mijn stressgevoel, te zakken. Maar het verdween pas echt toen ik nooit meer een voet hoefde te zetten in mijn academie.

Tussentijdse score

Dag 1 stressgevoel: 100%
Na 1,5 jaar stressgevoel: 40%
Extra glorious shit comin’ up: yup
Gevoel ervoer: what du faque is dit?

Maar, op een dag komt het vast goed. :/

Verdwijnen – burn out

Mijn grote stressgevoel-onderzoek was vrij succesvol waarbij ik tijdens mijn opleiding merkte dat mijn stressbarometer vaak op tilt sloeg op de kunstacademie. Maar als ik eenmaal thuis was, kon ik ontspannen. Ik ben er nooit achtergekomen wat het precies was waardoor er meer adrenaline werd aangemaakt binnen de muren van het oude klooster, maar in mijn laatste jaar heb ik geregeld een week vrij genomen om thuis te werken. Zodat ik mijn lichaam rust kon geven. Want ik wist één ding: deze constante aanvoer van adrenaline is een partijtje ongezond voor het lijfje. 

Toen ik eenmaal klaar was met mijn opleiding, was het stressgevoel geheel verdwenen.

Maar toen zei mijn lichaam dat ze er he-le-maal genoeg van had en was ze toe aan een lang dutje van 9 lange maanden.

 Na 2,5 jaar stress, had ik geen energie meer over.

Ik was op. Een half jaar lang heb ik aan de hand van een strak schema geslapen, beperkt achter de computer gezeten en veel meer ander innerlijk werk gedaan (zoals de tapping techniek van de healing code) om weer energie te krijgen.

Inmiddels was voor mij al duidelijk geworden dat ik geen werk wilde maken voor musea, maar voelde ik dat ik werk wilde maken vanuit de diepste stem in mij. Ik herontdekte mijn grote liefde voor schrijven en startte, voorzichtig en kleinschalig, mijn eigen bedrijf genaamd Zieltje. Waarin ik tekende en schreef over wat het is om mens te zijn. In samenwerking met mijn diepere waarheid/hoger zelf begon ik mijn eigen inzichtmethodes te maken zoals het Praktiseer je eigen wijsheid spel. (En andere methodes die coachees nu in hun 6-maanden programma van de Diepere Waarheid in een werkboek krijgen.)

In totaal ben ik dus ruim 3 jaar met dit proces bezig geweest:

waarvan 2,5 jaar het onderzoek naar de betekenis stressgevoel omvatte

en ruim 9 maanden een reset om weer terug te komen bij de gezondheid van mijn oorspronkelijke lichaam.

Deze tijd en deze pijn was nodig om te realiseren wat echt bij mij hoort in mijn leven. Het stressgevoel bleek de allerbeste docent van mijn opleiding van het leven te zijn die precies doorhad wanneer ik niet helemaal trouw was aan mezelf en wanneer ik dit wel was.

8 jaar later…

Tegenwoordig komt heel af en toe het stressgevoel naar boven. Op deze momenten baal ik flink en gaan mijn gedachten tekeer, maar al gauw weet ik de knop in mezelf om te zetten en weet ik: dit gevoel is er voor mij. Nu weet ik dat deze pijn in mij er is om meer waarachtig te zijn en om meer mijn eigen, unieke pad te volgen. Het komt wanneer ik tegen mijn eigen waarheid indruis. In een gesprek, bijvoorbeeld. In de relatie met mijn vriend.

Het zit soms in kleine dingen, zoals niet duidelijk aangeven wat ik wil doen in de vakantie, bijvoorbeeld, en me laten overspoelen door zijn sterke wil. Of soms iets groter: eerlijk aan hem toegeven dat ik het eventjes heel moeilijk heb in de relatie.

Ik vond het een pittige rit en ik gun dit niemand, maar ik gun wel iedereen die dit ervaart het weten dat het overgaat en dat het hier is om je te verdiepen. Ik vond mezelf voor het stressgevoel een prima mens, maar dankzij haar is er een bestemming voor mij op deze aarde gekomen. Eerder wist ik niet wat ik moest doen als beroep, maar dankzij haar weet ik dat het helemaal de bedoeling is dat ik anderen mag leren hoe ze bij hun diepere waarheid komen en vanuit de mijne mag spreken en schrijven.

Als je dit leest en dit ervaart: ik weet niet wat er voor jou bestemd is. Dat ga je vanzelf, gaandeweg ontdekken in jouw heilige onderzoek naar dit opjagende gevoel.

Maar weet: het is hier niet om jou te pesten (ook al kan het wel zo voelen), het is hier om jou de rechtmatige plek, die jij verdient, op deze aarde te geven.

Voel je: ik wil dit onderzoek niet alleen doen? Ik wil iemand die op mijn diepere lagen afstemt en me een zet in een goede richting geeft? En voelde het alsof je tijdens het lezen van deze tekst een paar keer weer kon ademhalen?

Ik wil je hier graag bij begeleiden. Kijk eens op deze pagina om te zien welke vormen er zijn van spirituele begeleiding.

Liefs,
Anne