Deze blog is afkomstig van mijn digitale liefdesbrieven. Meld je hier aan om ze direct in je inbox te ontvangen, om de tijd op social media te verminderen en met aandacht en rust naar binnen te kunnen keren.
Wil je naast meelezen, ook meeluisteren met deze brief? Luister dan naar de laatste aflevering van de podcast Deeper, please, hieronder of via apple podcasts of soundcloud.

Shit, ik bevroor helemaal

Mijn vader heeft sinds kort een put in de tuin. Geen klassieke put waar een oude heks kinderen in zou stoppen, maar een moderne put die boeren ook in hun weilanden hebben. Diep, onder in de grond stroomt er een ijskoude rivier waarmee de boeren in ons land, en nu ook mijn papa, hun land bewateren. “Dit is glaciaal water: gletsjer water” zei mijn vader toen ik op het punt stond het verschil te proeven tussen het normale kraanwater en het water uit de grond. Het glaciale water smaakte bijzonder fris en helder.

De glaciale laag
In de dagen daarna was ik volledig bevangen door het absurde idee dat er onder mijn voeten, vele meters verderop, een stroom van water loopt. Ik had werkelijk geen idee. Deze kleine ontdekking laat mijn liefde en bewondering voor deze planeet nog meer groeien.

De Coronatijd en onze Benedenwereld
In de eerste geïllustreerde liefdesbrief heb ik het gehad over hoe in deze Coronatijd onze Benedenwereld spreekt. Innerlijke lagen waar we totaal geen weet van hebben, ontbloten zichzelf. Zoveel oude, verborgen verhalen rijzen naar boven in onze persoonlijke levens en eisen al onze aandacht op.

Opzoek naar heling, of, op z’n minst: een bevrijding van de verstikkende donkerte in de geheime Blauwbaard kamers van ons innerlijk.

Relaties worden (tijdelijk) verbroken, er vinden absurde situaties plaats, moeilijke gesprekken worden gevoerd, familiegeheimen worden verhuld, er wordt wat afgeruzied. In toprecord wordt er van alles gevoeld.

Het motto van de Benedenwereld lijkt te zijn:
holy shit, dit zag ik totaal niet aankomen.
Ineens is het er.
En ineens is er niets anders meer dan dit.

Een beetje zoals de titanic die ooit tragisch geraakt werd door een ijsschots.
Alleen worden wij nu geraakt door wat al een lange tijd in onze diepere lagen afspeelde.

Afgelopen zondag vond er bij mij een absurde situatie plaats die ik totaal niet zag aankomen. 

Ik volg een online cursus van een van mijn leraren (de Amerikaanse dichteres Brooke McNamara) over creativiteit. Ze organiseert de cursus samen met Lauren Beale, een even geniaal mens waarnaar je wilt blijven luisteren.

Voor de allerlaatste online bijeenkomst, werden we in een klein groepje van 3 gezet om samen een performance te maken (omg!), voor álle andere (30) deelnemers. Iedereen kreeg deze opdracht, dus het was niet héél bijzonder, maar toch begon ik ‘m flink te knijpen.

Ik heb een hekel aan alles wat een beetje op een ‘bonte avond’ lijkt en… om het nog een beetje erger te maken: ik zag dat ik bij twee mensen geplaatst werd die ik ‘heel toevallig’ NIET UIT KON STAAN. (Een van de vaak voorkomende, goedbedoelde rotstreken van het Leven.)

Je moet weten: ik doe mijn best in mijn leven om het hart van alle mensen te voelen, maar sommige mensen… mag ik gewoon écht NIET.

Spiritueel schijnheilig als ik kan zijn, dacht ik: deze mensen weerspiegelen een blinde vlek in mij. Na vandaag, staat mijn hart weer voor hen open. I can do thiz, Namasté.

Ik was optimistisch, tot het moment dat ‘de twee mensen’ het idee kregen om een performance te maken waarbij je moest zingen. 

Ahum.

Zingen.

???

No way, hoezee dat ik dat ging doen.

Ik hou van zingen, maar alleen in mijn eigen huis met mensen waarbij ik me helemaal op mijn gemak voel. En dus NIET bij de mensen waar ik een enorme, moddervette allergie op heb zitten.

Met veel enthousiasme lieten ze hun stembanden trillen op manieren die mij angst inboezemde.

Vol verwachting keken ze mij aan om ook een hoge, luide noot aan te slaan, maar ik… ik bevroor. In slechts een paar seconden, was ik van een warm, kalm zomermeertje veranderd in een eeuwenoude, ijskoude gletsjer. In een volledig verzet om ook maar iets mee te bewegen, om een klein beetje toe te geven, zat ik bevroren op mijn stoel. Traag bewoog ik, van binnen en van buiten. Ik voelde alleen een NEE. DIT. GA. IK. NIET. DOEN.

“We have to honor the inner glacier
for it’s fierce NO that it is offering.”

Van binnen schreeuwde ik het uit van de pijn. Ik voelde me zó eenzaam. Zó ellendig. Zó dom en stom dat ik niet ‘gewoon mee kon doen’. En dat ik niet over mijn eigen trots heen kon stappen.

Met alle geweldloze communicatieskills die ik heb, probeerde ik te uiten hoe het voor me was ‘om volledig te bevriezen’, maar tot overmaat van ramp pikten mijn aartsvijanden dit op als een hint om mij te gaan coachen. Ze hadden met me te doen, leek het. En wilden me helpen eruit te bewegen.

Het maakte het alleen maar erger. 

De aantrekkingskracht tot de bevriezing was namelijk groot.
De gletsjer in mij zei: “Eer mij, blijf bij mij. Verroer je niet.” 

Uiteindelijk was onze tijd samen op en opgelucht haalde ik adem. Ik kon een béétje ontspannen, maar mijn lichaam was nog steeds traag en verstijfd van de innerlijke kou.

Ik besloot niet mee te doen met de performance en gewoon toe te kijken hoe alle andere participanten van de groep, zo verbonden en zo blij, hun prachtige, kwetsbare werken deelden. Als een boer met kiespijn glimlachte ik beleefd en precies op de eindtijd van de cursus, vertrok ik uit de zoom-meeting.

Go only as fast as your slowest part feels safe to go

Het duurde ongeveer 3 dagen voordat ik weer een beetje ‘de oude was’.

En het duurde een ruime week voordat de eerste inzichten landden.

Deze laag is traag, héél traag. Het kent niet het tempo van de mind, het kent het tempo van de ziel.
Waar de mind de snelheid kent van een luipaard, kennen het hart en de ziel de traagheid van een luiaard.

Het neemt alle tijd.
Waarom? Omdat we álle tijd hebben.

(Ook al overtuigt de mind ons van niet.)

Ik wil graag eerlijk tegen je zijn; Ik ben er nog niet helemaal.

In deze coronacrisis heeft de glaciale laag in mij zich ontbloot op veel meer fronten dan alleen in het bovenstaande voorbeeld. Zoals vele anderen die ik spreek, heb ik me nog nooit zo zonder doel en richting gevoeld als in deze tijd.

Van binnenuit voel ik wel een richting, maar alle goedbedoelde acties die ik wil ondernemen, smelten als sneeuw voor de zon.

De masculine wijze van ondernemen geldt niet in tijden van een pandemie. Het feminine neemt het over.

Masculine: je bedenkt iets, gaat het doen, je zet een dead-line, je weet precies welke stappen je moet zetten, je houdt stug vol en bereikt je doel.
Feminine: je ontvangt inspiratie, laat het even in je na-echoën, onderzoekt speels welke stappen bij het maak-proces passen, zet enkele stappen, maar je neemt de tijd: je laat iedere stap jou en de mensen om je heen veranderen. Hier passen geen deadlines bij. Hier past onze oorspronkelijke, dierlijke natuur van chaos bij. Hier past het bij om de controle te verliezen en alleen de eerste stap te weten.

Bevriezen hoort bij dit proces. Zodra er iets wezenlijks wordt aangeraakt, maar we te snel gaan voor onze ziel, stopt het lichaam.

Het doel van bevriezen is om te vertragen.
Om niets anders meer te kunnen dan stil te staan. 

En langzaam samen te vallen met de krachtige Nee die door het lichaam gaat.

Het duurt zolang totdat…
we op de wijze gletsjer in ons durven te vertrouwen
en ons geklets van de mind (die vandaag nog een antwoord en een duidelijk plan wil) niet meer zo serieus nemen.

Voor wie het bevriezen kent:
Wanneer je in de bevroren, glaciale laag van ons zijn komt,
lijkt het wel alsof je jezelf helemaal kwijt bent, hè.

We zijn out of control.  

De ijskoningin neemt ons over.

Maar wat nu, als dat helemaal niet zo slecht is?
Wat nu als dit helemaal de bedoeling is?
Wat nu als het de bedoeling is dat we onszelf ‘kwijtraken’?

Laat jezelf gaan, lieve jij

Ik weet niet wat er onder de glaciale laag ligt en om eerlijk te zijn geef ik er ook niet veel om. Hoe pijnlijk, eenzaam en ongemakkelijk het hier ook kan zijn. Ik wil nog niet naar de volgende fase gaan, ik wil alleen maar dit eren. Hier een buiging naar maken.
Een buiging naar niet kunnen bewegen, een buiging naar een Nee voelen, een buiging naar mislukte pogingen.

Ook deze fase is er om lief te hebben.

Ook dit is een glorieus onderdeel van ons menselijk bestaan.

Slow down to the speed where God can find you

Ik moet denken aan  de gechannelde opname over de diepere betekenis in destructief gedrag – het Liefdeloos handelen naar het zelf. 
Daar ga ik verder in op hoe het is om vast te zitten en wat er vanuit een groter perspectief gezegd wordt over het doel hiervan. De mensen die de pre-order besteld hebben, hebben een mail ontvangen met de inloggegevens. (Zo niet, kijk in je spam!) Als bonus heb ik een geleide meditatie toegevoegd(!) om te kunnen ontspannen in het bevriezen. Voor als je zelfs een gletsjer geworden bent, niet meer kunt bewegen en een beetje wilt ontspannen. Wil jij ook deze opname? Bestel ‘m hier voor een warm prijsje: €12,50. Je krijgt direct toegang en kunt vandaag nog beginnen met luisteren.
Reactie van Ellen die de pre-order bestelde: “Het heeft me echt even verzacht, een stukje liefde gebracht.”

Een mini-retraite
Als laatst wil ik ook nog noemen dat ik sinds kort mini-retraites aanbied: de mogelijkheid om een paar sessies (minimaal 2, maximaal 4) in een week bij me af te nemen in mijn praktijk in Leuth, bij Nijmegen. (De bovenstaande foto is van iemand die vorige week een 2daagse mini-retraite volgde en als afsluiting uren heerlijk door de Millingerwaard heeft doorgebracht. Wilde paarden, wilde koeien, ooijevaars, putters, bevers(!), mooie oude bomen die af en toe wat water op je druppen.)

Een mini-retraite: weg van huis jezelf weer kunnen horen…
Vertraag en neem het tempo van de ziel aan, zodat je je weer herinnert wie je werkelijk bent en waarom je hier op aarde gekomen bent.

Verblijf in een huisje, een pension of een pipowagen in de buurt. En neem de tijd voor jezelf om helemaal niets te doen, in de natuur te zijn en tegelijkertijd samen met mij naar de onderwerpen te kijken die jou spanning en onzekerheid geven. Om dat wat al een tijdje in jou aan het borrelen en innerlijk aan het stijgen is, woorden te geven. Zodat niet langer meer de mind het roer overneemt, maar de ware bestemming van jouw hart van dit moment het voortouw mag nemen.

“Dank dank “

Is dit iets voor jou? Mail me met jouw wens.
De deuren van mijn praktijk staan weer open voor eenieder die een trede dieper in zichzelf wil gaan. De mini-retraites zijn los van de 6-maanden programma’s die ik aanbied te boeken.