Gisteravond maakte ik ruzie met mijn liefje. Of hij met mij. Ik weet niet meer wie begon. Maar ik weet wel hoe het eindigde: hij lag op de bank voor zich uit te staren en kon geen woord meer zeggen. En ik, ik blééf maar praten.
Praten, praten, praten, praten…
Alleen maar: praten, praten, praten…
Tot ik zei: “Ik weet niet eens waarom ik nog aan het praten ben! Ik maak het alleen maar erger! OH MY GOD! WAAROM KAN IK NIET STOPPEN MET PRAAA-AA-ATEEE-EENNN!?!?!?!?!?!?!??!?!”
En toen stopte ik.
Ik wilde wel doorpraten. Maar ik deed het niet.
Ik had allemaal goede ideeën nog. Vragen. Voor hem. Belangrijke vragen. Belangrijke ideeën. Inzichten. Er kwam van alles in me op.
Maar ik, eh… Ik was gestopt met praten.
De druk in mij om te spreken was groot. Maar ik vertikte het om er naar te luisteren. Ik zag dat diezelfde druk deze situatie gecreëerd had en dat hoe ik mijn geliefde zag liggen op de bank, dit het meest afschuwelijke beeld is dat ik uit onze relatie ken.
Dit wilde ik niet.
Ik wilde niet langer het know-it-all-trutje zijn dat haar eigen vriend in een godsammese freeze-modus brengt. Ik wilde mij zijn. De echte mij. De lieve mij. De mij die weet wanneer ze moet stoppen met spreken. De mij die heel goed weet hoe ze wél spreekt vanuit haar hart.
Maar diezelfde mij, vergeet soms dat er bepaalde technieken bestaan die mij dichter tot mezelf brengen. En in dit geval: twee lieve mensen weer tot elkaar.
Met tegenzin, zoals een kind dat niet naar bed toe wil, sleepte ik mijn lichaam van ‘het plaatselijk delict’ vandaan, hield de waterkoker onder de kraan, zette de waterkoker aan, pakte de schaar uit de la, (wees gerust, ik vermoord mijn schatje niet), opende de deur, stapte naar buiten, knipte verse munt uit de tuin, deed het in de theekan, pakte twee kopjes, zette kaarsjes aan en ging naast ‘m zitten op de bank. Liefdevol legde ik mijn handen op zijn buik. En zei: “Ik hou van je. En ik ga nu een serie kijken. En ik zeg even helemaal niets meer.”
De druk kan groot zijn.
De druk om te spreken.
De druk om dingen te doen die eigenlijk helemaal niet goed voor ons zijn.
De druk om door & door & door te gaan, zelfs als ons lichaam en de situatie het (stilletjes) uitschreeuwen van de pijn en van ellende.
Die druk, is gevaarlijk.
En, tegelijkertijd reuze interessant…
Want waar komt die druk vandaan? En hoe kunnen we bewust van de druk worden?
In deze video (13 minuten) vertel ik er meer over en geef ik je een fijne, ogenschijnlijk simpele oefening om jouw innerlijke druk te temmen. Met een inleiding over spreken vanuit het hart versus de mind.
Zodat je de volgende keer, als jij een trutje of een lulletje bent naar de mensen van wie jij houdt, of misschien wel naar jezelf, iets eerder weet te stoppen dan ik…
Pff… Volgende keer beter…
Levendig coachen
Het fijne aan het geven van sessies is dat het altijd kan, in iedere omstandigheid. Ook, zoals nu, als ik me helemaal gestoord voel vanwege mijn PMS. Als ik mezelf maar toe laat mezelf te zijn en niet te denken dat ik ineens een glimlach moet faken, als ie er niet is....
