Er klopt iets niet…

De dagen gingen snel aan elkaar voorbij. Ik stond ‘s ochtends op en voordat ik het wist klikte ik het nachtlampje weer uit. En niet omdat het leven me tot diep in mijn botten beroerde van plezier en vervulling, maar omdat het lijstje van dingen die ik nog moest doen oneindig lang was. Ik deed maar, ik ging maar. Ik probeerde maar wat.
Ik wist wel dat er iets niet goed zat. Dat lieten mijn lichaam en mijn hart wel zien: mijn lichaam ontwikkelde spanningshoofdpijn en mijn hart had maar een kleine, inieminie opening: ik was kortaf naar mijn vriend en tja, ik had daarbij echt geen zin in gesjengebeng in de slaapkamer.

Als ik heel eerlijk naar mezelf was, voelde ik: er klopt iets niet…

Deze roep van binnen was tegenstrijdig aan wat allemaal goed liep.

Ik doe toch het werk waarvan ik hou?, dacht ik. En het loopt allemaal boven verwachting goed? En als klap op de vuurpijl: ik heb zo goed als iedere dag contact met de Diepere Waarheid en daarmee mijn ware zelf…

Een succesvol pakketje zou je denken. Maar toch, iets klopte niet.

Say it, Sandra!

De Ierse dichter en filosoof John O’Donohue zegt hierover dat we altijd, voor de rest van ons leven, het gevoel zullen hebben dat ‘er iets niet klopt’.

Ik vind dit een enorme geruststelling: dat zelfs al heb je een mooi huis, een gevulde bankrekening, doe je het werk waarvoor je bestemd bent en heb je een geliefde aan je zijde, er zal altijd iets niet kloppen. Zo kan je al gauw het waanbeeld dat het wél allemaal zou moeten kloppen, gelijk overboord gooien.

Dat ‘er iets niet klopt’, is naar mijn idee de roep van binnen die altijd opzoek is naar groei.

Het is het ware zelf dat zichzelf op zoveel meer manieren in dit kostbare leven wil ontmoeten. Groeien in de liefde, in je werk, in hoe je jezelf ervaart als je, bijvoorbeeld, in de spiegel kijkt. Dezelfde spiegel, hetzelfde lichaam, maar met een andere blik. Het is het verlangen om jezelf en je leven met nieuwe ogen te aanschouwen. ‘Er klopt iets niet’, wil eigenlijk zeggen dat je innerlijke richtingaanwijzer aangeeft dat het tijd is om meer de verdieping op te zoeken. Het betekent niet per sé een andere vent of ander werk, het betekent dat wat je al doet en wat je hebt, helderder kunnen zien.

Ik ben als ik dit schrijf in Amerika, in Oklahoma City. Ik ben hier om aan mijn bedrijf te werken en om weer te kunnen horen wat ik nou eigenlijk wil.
Kim Buining, mijn businesscoach, is een energieke jonge vrouw die de groep leidt. Wat ik mooi aan haar vind, is dat ze groot denkt. Ze denkt verder waar de meeste mensen stoppen. Ze gunt je ook het allergrootste en het allerbeste.

En ondertussen eten we veel chips (Kim is de dame rechts van mij. Ik ben de dame in het midden.)

Naar Amerika gaan kon financieel gezien niet helemaal als je naar mijn bankrekening van dit moment zou kijken (wel over het jaar genomen), maar ik wist dat ik deze stap moest nemen om dichter naar mezelf toe te kunnen lopen. Om de ‘er klopt iets niet’ een stem te geven.

Het bevalt zo goed dat ik heb besloten in maart naar een andere leraar te gaan op een ander gebied: Brooke mcNamara. Een Amerikaanse zen-dichter en denker die een retreat in Portugal geeft. Kim en Brooke zijn daar waar ik wil zijn. Ze openen dat in mij, waardoor de dagen niet meer zo maar aan mij voorbij gaan, maar dat ik iedere dag met nieuwe, verse ogen kan aanschouwen.

Als alles vaag en onduidelijk is in jezelf en je merkt dat het zo nog maanden/jaren door kan gaan, is er maar één oplossing: je verbinden met die mensen die daar zijn waar jij naar toe wilt.

Die iets uitstralen, die net dat ene zeggen, waar je van binnen in één keer klaarwakker van wordt. Ze zijn de engelen van vlees en bloed die op ons pad komen en die je uitnodigen jouw kostbare leven ook écht te gaan leven.

Meer dan ooit voel ik dat we soms zo moedig mogen zijn om te investeren in onszelf: in tijd, in geld, zelfs als het lijkt dat het geld er niet direct is. Zelfs als het lijkt dat je er totaal geen tijd en rust voor hebt. (Juist dan ;))

Ik ben nu precies een week weg en ik heb alweer meer de kern van wie ik wezenlijk ben en waar ik naar toe wil ervaren. Een luttele, korte week. Terwijl ik stiekem weet dat de dingen die ik hier besef, al maanden door mijn innerlijk heen echoden, maar door omstandigheden nooit door mij ontvangen werden.

Ik voel me weer lekker dicht bij mezelf. :p

Dit, deze ervaring, is iedere cent en iedere opoffering waard.

Ben ik er nu? Nee, nog niet, want de innerlijke roep ‘er klopt iets niet’ wil niet alleen inspiratie, ze vraagt ook om actie. Maar dat is weer een ander verhaal. ?

Herken jij het gevoel dat er ‘iets niet klopt’? Verlang jij ernaar om jouw hoogste waarheid van dit moment weer te kunnen horen? Hoe leeft dit verlangen in jou? 

Liefs,
Anne