Pringles eten in mijn onderbroekkie

Afgelopen weekend zijn mijn vriend en ik teruggekomen van een vakantie in Finland, Estland en Letland. De bedoeling was om de RMK-route te wandelen: een wandelroute die van noord-Estland naar zuid-Estland leidt door de wilde natuur. Een thuis voor raven, wolven en bruine beren.

Maar je leest het al: het liep anders dan gedacht. Mijn zwaarste ongesteldheidsdag kwam maar niet opdagen en mijn lichaam sukkelde er maar wat achteraan met een opkomende zware verkoudheid. Niet echt de ideale combinatie om à la Cheryl Strayed de wilde wildernis in te trekken. Met een eigen zware ‘monster’ rugzak op mijn rug.

Ik was een slap vaatdoekje.

Dus, besloten we te wachten tot ná mijn zwaarste dag voordat we gingen wandelen, maar inmiddels hadden we al 4 dure hotelovernachtingen erop zitten in Tallinn, bij gebrek aan passende air bnb’s. Oeps.

We deden in die hotelkamers helemaal niets. (En dit is geen excuus dat we niet aan seks deden. Ik was ongesteld, remember.)
We aten alleen maar pringles chips, chocolade die we in Finland hadden gekocht, keken series (apart op onze telefoontjes, heerlijk. Minding our own businessess! Working moms en The Letdown!), lazen boeken (Stad van meisjes – Elizabeth Gilbert! En de korte verhalen van John Steinbeck!), namen lange douches, kookten stiekem in de hotelkamer een soep of spaghetti.

Het was heerlijk. 
Simpel. 
Genieten van gewoon het simpele mens-zijn.

Wat had ik dit gemist na maandenlang te werken in de diepere lagen van ons mens-zijn.

Natuurlijk had ik een gemene stem in mijn hoofd die zei dat ik fit girl food moest eten en niet dit vettige eten. Natuurlijk had ik een stem in mijn hoofd die zei dat ‘ik van mijn leven aan het vluchten was’, omdat we alleen maar lagen te lamballen op die hotelkamer.

Maar stiekem vond ik het gewoon héérlijk om even niéts te hoeven van mezelf. Om dat leven een keertje niet recht in de ogen aan te kijken, maar gewoon lekker weg te wandelen met mijn dikke pringles kont.

Stiekem koken op de hotelkamer en lekker in mijn badjas zitten
met een grote maandverband in mijn onderbroek, haha. 

 Af en toe zag ik op facebook berichten voorbij komen over ’the liongate’. Geïrriteerd klikte ik dan steeds weg. “Rot toch op met je liongate,” mompelde ik gefrustreerd. Ik lag leeg te bloeden in een hotelkamer met kramp en keelpijn en snot. Daar was niets krachtigs of leeuwachtigs aan. Dat was gewoon fysiek lijden. (En kom asjeblieft niet aan met woorden als dat was ‘reiniging’ en ‘heling’! Natuurlijk heb ik daar zelf ook al aan gedacht.)

Ik kon niet anders dan weer denken: 
god, hebben ‘ze’ weer iets nieuws verzonnen..? Naast alle retrogade, maandstanden, tekens, godinnen, energie…

Wat een verhalen. Wat een poeha.

Laten we eerlijk zijn: we verzinnen die verhalen alleen maar omdat het zó verdomde eng is om in leven te zijn.
Het is toch ook gewoon rete eng. En we weten allemaal niet waar we mee bezig zijn. Heus. Echt niet. Ook de spirituele zangeres Fia niet, ook al lijkt het wel zo op facebook en instagram.

En dan moeten we ook nog ons volledig potentieel gaan leven. En zolang je ongelukkig bent, doe je iets verkeerd? Zolang je niet genoeg geld verdiend als kunstenaar, schrijver, muzikant of coach, ben je niet helemaal oké bezig?

Ik sla mijn hand voor mijn gezicht terwijl ik dit schrijf.

Wat een hoge eisen worden er gesteld. 
Wat een hoge eisen stellen we aan onszelf. 
Heus: het is niét De Waarheid dat we ons hart moeten volgen of dat we nu allemaal die leeuwenkracht moeten voelen.

Ik kwam tot het volgende besef:
de hele menselijkheid wordt aan de hedendaagse spiritualiteit onttrokken. Het klungelen, het niet-weten, de imperfectie: het mag er al alleen zijn ten dienste van een zogenaamde heel-wording. Maar het mag niet op zichzelf bestaan als einddoel. En daar voel ik weer een kramp ontstaan.

Ik zou moeten onderzoeken waarom ik naar chips en chocolade grijp wanneer ik me ellendig voel. En zo de verslaving tegengaan. 
Ik zou salades moeten eten ipv lekkere pringles. Ik zou aan mezelf moeten gaan werken om die ongesteldheid wat minder te laten zijn, ipv ibuprofen te slikken.

Maar wat nou als ik er geen zin in heb?

Wat nou als ik ervan hou om in een hotelkamer pringles te vreten, te lachen om de vieze scheten die we laten, stiekem op ons gasstelletje te koken in de hotelkamer en in mijn eentje, zonder ook maar één woord tegen mijn vriend te zeggen, series te kijken. Wat nou als ik van NETFLIX HOU? Netflix laat me mens voelen. Netflix vertelt verhalen van andere vrouwen die het allemaal niet weten. Netflix laat me minder eenzaam voelen in wat ik denk, maar niet hardop durf te zeggen.

Uiteindelijk ging de zwaarste dag voorbij en hebben we welgeteld 2 stoere dagen gelopen omdat de rug van mijn vriend teveel pijn begon te doen en we met een waterprobleem zaten. (Niet genoeg stromend water op de route.) Dus vertrokken we weer naar de bewoonde wereld en dat was prima. Waar we leuke gesprekken met de bevolking in Estland hebben gehad, meer pringles hebben gegeten en coca cola hebben gedronken.

ondertussen heb ik trouwens met mijn ziek van verlangen-zijn geworsteld omdat het precies een jaar geleden was dat ik dé man in Amerika had leren kennen (Ziek van verlangen masterclass mensen weten waar ik het over heb, binnenkort komt deze masterclass weer online met mijn persoonlijke ervaringen!) Herinneringen en gesprekken die we voerden spookten door mijn hoofd.

Ook is mijn andere Amerikaanse vriend voorgoed terug van de afkickkliniek (na 4 jaar!) en nam hij weer contact met me op. Terwijl ik zo genoot van het samenzijn met mijn vriend, dacht ik ook aan die andere mannen en voelde ik hoe in de war ik raakte van alles. Hoe mijn hart verlangde… naar vriendschap, naar samen-zijn, naar alles wat ik voel wie we zouden kunnen zijn…

Maar voor het eerst in mijn leven dacht ik: het is maar zo. Ik stopte met me er tegen te verzetten, ik stopte met mijn ziekvanverlangen theorie erop toe te passen, ik stopte met oordelen, ik stopte met alles. Ik stond mezelf toe om een beetje gek in mijn hart en hoofd te zijn. 
En weer: ik hou zielsveel van mijn man, maar dit is er ook. En dit hoort bij mij. Dit is het lot dat ik te dragen heb. Iets dat me veel geeft, maar ook pijn.

Eén ding weet ik zeker: ik ben een hoopje mens en ik zal het ook altijd zijn. Maar ik doe mijn best om zo goed als het kan door de dagen heen te komen. In dit super enge leven dat we hebben gekregen.

Liefs,
Anne

PS Ik schrijf dit zo open naar je omdat ik weet dat ik niet de enige ben die dit nu voelt en denkt. Mijn streven is om de lelijke waarheid een stem te geven zodat de zachte wind van liefde kan woelen door haar gespleten haarpunten. We hebben allemaal een lelijke stem in ons hoofd die ons wilt isoleren; ons eenzaam en krankzinnig laat voelen, maar door openhartig te zijn komen we weer samen met de ander. Eenzaamheid en gekte door te hoge standaarden verdwijnen en worden vervangen door een oprechte glimlach.