Verlangen als onderdeel van een grote, persoonlijke transformatie

Nog voordat we doorhebben dat we een persoonlijke transformatie ondergaan, is er al een tijd daarvoor in ons besloten dat er een periode mag aandienen van verandering en ontwikkeling.

Hedendaags mysticus Llewellyn Vaughan-Lee omschrijft zo’n proces als volgt: “Deze veranderingen beginnen diep in het onbewuste, in de kern van ons wezen; het bewuste denken wordt vaak als laatst beïnvloed. Zoals zaadjes, diep in de aarde geplant, ontkiemen de spirituele processen langzaam en kunnen er jaren over doen om in het bewustzijn tot bloei te komen.”

Transformatieprocessen zijn niet te stoppen. Er is ‘iets groters’ wat ze in beweging brengen en wat ons leven totaal overneemt, nog voordat we het zelf doorhebben. We hebben geen keuze. Het is iets wat we zullen moeten ondergaan.

Wat mij betreft zijn transformatieprocessen een beetje eng. Maar gelukkig hoeven we zulke grote gebeurtenissen in ons leven niet in ons eentje te doen. Daar zal ik later in deze tekst over schrijven. Maar eerst mijn persoonlijke mening over transformatieprocessen:

Laat ik eerlijk tegen je zijn, ik wil er het liefst voor wegvluchten.

Ik heb helemaal geen zin in ontwikkeling.

Goed, ik wil wel alle leuke, mooie dingen in mijn leven en ‘mijn beste zelf’ leven, wat dat ook maar moge zijn, maar het liefst blijf ik binnen in mijn eigen huizengrotje, met dikke, zachte dekens om me heen, met de kat op schoot, en chocolade in mijn mond terwijl ik voor de zoveelste keer een aflevering van Gilmore Girls kijk. Ik haat verandering zo erg, dat ik alle seizoenen van Gilmore Girls wel vijf keer heb gezien. Ik hou van het voorspelbare. Ik hou niet van spanning. Als ik een enge film kijk en ik het vermoeden heb dat er iemand zal sterven of dat alles erop wijst dat er een ander groot drama gaat voordoen, lees ik de synopsis op wikipedia om te zien hoe de film afloopt.

Kortom: geef mij maar saai, voorspelbaar en controle, daarin vind ik mijn ontspanning en plezier.

Maar niets in deze wereld, werkelijk helemaal niets, is hier op aarde om voorspelbaar te zijn. Het onvoorspelbare, het oncontroleerbare, zorgt voor ontwikkeling.

Alles in de natuur is gericht op het moment van bloei, ieder wezen kent een groei, een rijping, een piek en een aftakeling. Mensen dragen het verschrikkelijke noodlot met hen mee om in hun leven niet één keer te moeten bloeien, maar misschien wel honderd keer.

En voordat je denkt: maar die groei en bloei is toch helemaal niet erg? Laat me je eraan herinneren dat alle transformatieprocessen in de natuur geen schoonheidsprijs verdienen:

Een rups in een cocon wordt eerst een soort ‘rupsensoepje’ voordat de cellen zich dromen naar de vorm van een vlinder. En een zaadje in de aarde vergaat eerst, het valt compleet uit elkaar(!), voordat er een kiem ontstaat en de plant langzaam groeit. Zoiets is complete, biologische horror.

Als ik zelf terugblik op mijn transformatieprocessen en blij ben met de persoon die ik vandaag de dag geworden ben, kan ik niet anders dan ook zien wat voor bloed, zweet en tranen het me gekost heeft om hier te komen.

Als ik terugblik, zie ik een pad vol tranen, ruzies, gedachten die ik niet onder controle kreeg, slapeloze nachten, het opbiechten van verstikkende geheimen die het onschuldige hart van een ander vertrapten, financiële armoede, ziekte of een ander groot fysiek ongemak, het verliezen van mensen aan de dood of het verliezen van mensen omdat we genoodzaakt het contact met levende mensen moesten verbreken (of zij met ons).

Als we ein-de-lijk een manier hebben gevonden om door het smalle gaatje van transformatie te kruipen en we een prachtige, ‘menselijke vlinder’ geworden zijn, was het alle moeite waard. Maar in het algemeen, is een transformatieproces, absoluut geen lolletje.

Gelukkig… Hoeven we deze spirituele shitshow niet in ons eentje te doorlopen.

We krijgen altijd een of meerdere reisgenoten op ons pad die met ons meevaren over de golven van verandering. Mensen die voor een lange of korte tijd met ons mee mogen reizen. Soms in de vorm van een leraar, een andere keer in de vorm van een intieme vriendschap en op andere momenten in de vorm van de liefde.

We ontmoeten iemand die ons diep van binnen raakt en die het gevoel van ‘verlangen’ in ons opwekt: we willen zoveel als mogelijk tijd doorbrengen met de ander. Er is een enorme aantrekkingskracht. We willen het liefst niet meer alleen zijn, maar volledig met de ander ‘samensmelten’. Maar de huidige situatie is zo dat het (nog) niet mogelijk is om de liefde ten volle uit te leven. Er is een ruimtelijke en emotionele afstand te overbruggen. Deze situatie noem ik: ‘Ziek van verlangen-zijn’. In dit geval, is de persoon waar we naar zijn gaan verlangen, ons reisgezel in de transformatie.

(Een thema waar ik sinds 2016 professioneel en intensief mee werk in mijn praktijk.)

In het Ziek van verlangen-zijn, zijn we beland in zo’n persoonlijke transformatie die al in ons besloten was, voordat we het zelf met ons dagelijkse denken konden bevatten.

Het is een ontwikkeling waarvan we het concrete eindpunt nog niet kunnen zien. We hebben geen idee wie we zullen zijn als we aan de andere kant van de verandering gekomen zijn. Zijn we nog samen met onze partner? Wonen we nog in hetzelfde huis? Hoe zijn we innerlijk gegroeid als dit allemaal voorbij is?

Hoewel we kunnen denken dat er enkel op het niveau van de liefde een transformatie gaande is, zoals een mogelijke echtscheiding en de geboorte van een nieuwe relatie, is de transformatie groter van aard. Het is belangrijk te beseffen dat de transformatie door ons hele leven gaat.

Onze kijk op alles waarmee we verbonden zijn, staat op het punt radicaal te veranderen:

De relatie die we hebben tot ons werk,
de relatie tot ons zelf,
ons lichaam,
onze vrienden,
familie,
onze kinderen,
waar en hoe we wonen,
onze dagindeling,
hoe we keuzes maken,
onze algehele houding naar ons leven,
en ja, ook hoe we ons verhouden tot onze huidige partner.

Er is van binnen een zoektocht naar een grotere waarheid gaande waarin alles wat niet meer als ‘waar’ aanvoelt, van ons weg zal vallen zoals een stevige wind in november gekleurde bladeren en dode takken van een boom rukt. Alles wat nog resoneert met wie we ten diepste zijn, zal blijven bestaan. En er zullen nieuwe takken groeien om nieuw leven te kunnen dragen.

In een transformatieproces, worden we niet compleet aan ons lot overgelaten. Het leven zegt niet: “Yo, de dingen gaan radicaal veranderen, maar zoek het zelf allemaal maar lekker uit! Tot over een paar jaar!” We krijgen naast een reisgezel, ook een richtingaanwijzing naar het doel van de transformatie. Deze is te vinden in het verhaal van de aantrekkingskracht naar de persoon waar we amoureuze gevoelens voor hebben. Anders gezegd: onze aantrekkingskracht naar de ander zegt iets over ons zelf. Het zaadje van het verhaal van transformatie dat in ons hart leeft, zien we letterlijk terug in hoe de ander doet, denkt, spreekt, beweegt en leeft. Hij of zij is als een visioen van hoe het eruit zou kunnen zien als je meer van wie je écht bent, gaat leven.

Maar niet alleen in hoe de ander leeft, horen we de echo terug van de verandering in ons die naar buiten wil. Ook in het (eventuele) contact dat jullie samen hebben of hadden, creëer je samen met de ander een nieuwe-ik. In de kwetsbare gesprekken die gevoerd worden, de grapjes die gemaakt worden, de dromen of passies die samen gedeeld worden of de ideeën die ontstaan. Het lichaam proeft al spelenderwijs met de ander een toekomst van meer bezieling.

Dat wat op de bodem van ons meest intieme zijn leeft, maar wat nog niet volledig tot wasdom is gekomen, leeft plotseling buiten ons in de vorm van een mens en in het gezamenlijk contact.

Ik noem ‘de ander’ ook wel eens een ‘engel van vlees en bloed’ die deuren in ons opent die we niet voor mogelijk hielden. Hij of zij maakt eigenschappen in ons wakker die een tijd lang aan het slapen waren. Hij of zij herinnert ons aan wie we nog meer zijn, dan de persoon die we dag in, dag uit, daarvoor leefden. Het is niet voor niets dat ik zo vaak in mijn praktijk hoor: “Ik kan helemaal mezelf zijn bij hem/haar, ik voel me dan zo ontspannen!” Geen wonder dat we alleen maar bij de ander willen zijn, we willen dat gevoel zo veel als mogelijk vasthouden. En instinctief weten we: dit gevoel is voor mij bestemd. Zoals de meeuwen in Finding Nemo zouden zeggen: “Mine! Mine! Mine!” Maar hoewel we de verandering die we mogen maken, ineens buiten ons zien en we in contact met de ander de verandering bizar tastbaar is, betekent dit nog niet dat we de transformatie al voltooid hebben. Sorry dat ik de brenger ben van dit slechte nieuws. Het is nog steeds ‘buiten ons’. We zijn nog steeds ‘afhankelijk’ van de ander. Alleen als hij of zij in ons leven is, voelen we van top tot teen wat voor ons bestemd is. Maar we hebben het nog niet zelf belichaamd: onze eigen stappen zijn nog niet zelfstandig bezield. Alsof we aan de beademing zitten en hij of zij het zuurstof is dat ons in ons nieuwe leven houdt, maar we zonder de ander weer terug in het oude patroon vallen. 

De dans die we voeren met het verlangen is als een leraar die toont dat meer mogelijk is dan we denken. De magie in het leven is nog niet verdwenen. En wij zijn op onze beurt de student die mogen uitvogelen hoe we deze magie in ons bestaan kunnen verankeren.

Het verlangen is als een brug tussen ons oude zelf en ons nieuwe zelf. Hoe pijnlijker het verlangen, hoe meer het oude zelf van binnen zich probeert uit te rekken naar het nieuwe zelf, maar nog even niet weet hoe deze te verwezenlijken is. Er is alleen maar dat verlangen, een hunkering, een ‘hongerig willen’.

In het contact dat we hebben met de persoon die ons raakt, proeven we een belofte van het goede wat gaat komen. Daarin horen we de roep om niet stil te blijven zitten en alles bij het oude te houden, om niet meer in onze eigen comfortabele huizengrotjes met Netflix te zitten als zijnde moderne kluizenaars. We worden uitgenodigd om over grenzen te gaan die we niet goed in ons eentje durven te passeren. Maar samen met de ander, gaan we voor een onbepaalde tijd samen op avontuur. En dikwijls in ons eentje, zullen we onderweg manieren vinden hoe we ons nieuwe leven, onze nieuwe-ik, kunnen toe-eigenen en volledig kunnen belichamen. 

Voor zij die ziek van verlangen-zijn, weet ik dat wat ik hier schrijf niet als een compleet antwoord aan zal voelen. Wat ik hier vertel, is slechts het begin. Het kan zijn dat het een heleboel vragen bij je oproept. Maar ik wil dit verhaal met je delen zodat er iets van herkenning kan komen in een diepere laag van jou in wat je nu meemaakt.

Er wordt zo negatief gekeken naar verliefd worden op anderen of het ongelooflijk kunnen verlangen naar iemand die om welke reden dan ook onbereikbaar is. Ik wil er alles aan doen dit huidige culturele narratief te veranderen. De oordelen die er zijn, weerhouden ons namelijk van werkelijke groei en weerhouden ons om elkaar te kunnen steunen.

In dit specifieke transformatieproces is het belangrijk meer bewustzijn te verzamelen in het Ziek van verlangen-zijn, zodat we ons veiliger kunnen voelen als onze fundatie aan het schudden is en we onszelf optimaal kunnen steunen. Er gebeurt veel. Er is veel pijn. Er is veel verwarring. Maar met alles wat je meemaakt, weet dat je niet gek bent. Je bent echt niet de enige. (Als ik aan alle mensen denk waarmee ik ooit contact heb gehad over dit onderwerp en aan de dagelijks honderden bezoekers op mijn website.)