short read: De pijnlijke prijs van je eigen waarheid volgen

Op de middelbare school had ik een lief clubje vriendinnen. Ik hield veel van ze, ik kende ze immers al van de basisschool, maar vaak stond ik er maar een beetje bij. Hele pauzes gingen er voorbij waarin ik amper een woord gezegd had. Ik hield me met andere dingen bezig dan zij. Ik dacht na over de diepere laag van het leven en over de boeken die ik las en zij, zij niet. Op een dag raapte ik mijn moed bij elkaar en zei ik dat ik voortaan bij een ander groepje ging staan op het schoolplein. Ze haalden hun schouders op en lieten me gaan. Ik liep recht op een nieuwe vriendin af die, net als ik, een beetje anders was. Bij haar kon ik mezelf zijn en werd er ook interesse getoond in elkaar. Eerlijk zijn over hoe we ons echt voelden, was voor haar ook belangrijk.

Ruim 15 jaar later kom ik nog steeds dezelfde pijn tegen in contact als toen in het vriendenclubje waar ik uitstapte: soms sta ik maar een beetje bij. Niemand lijkt te horen wat ik zeg. Niemand lacht om mijn grapjes, niemand volgt mijn verlangen naar eerlijkheid. Uit paniek stap ik in een niet-anne die zichzelf overschreeuwt door vreemde opmerkingen te maken of mijn plek in de groep te forceren in het tonen van een geveinsde kwetsbaarheid. (Eerlijk zijn om het eerlijk zijn. Niet om jezelf in woord te bevrijden, maar als doel de ander te raken/iets van de ander te willen.) De eenzaamheid en de onzekerheid die me dan bekruipt voelt aan als een verholling van mijn innerlijk. Ik ben leeg dan, een schim. Nu ik 30 ben, geloof ik dat dit de prijs is die ik betaal voor het volgen van mijn waarheid. Ik kan me niet meer aanpassen aan een ander, alleen om de ander op zijn gemak te laten voelen. Ik wil niet mezelf klein maken, zodat de anderen hun gang kunnen gaan. Ik hou teveel van mezelf om niet mijn eigen zijn te eren. Ik kan niet meer doen alsof, ieder contact en ieder moment van dit kostbare leven, is heilig voor mij.

Daarom is mijn nieuwe voornemen (vooral een experiment) om weg te lopen, ipv erbij te moeten blijven zitten van mezelf. Soms is de energie van de groep (ook als je met z’n drietjes bent) zo sterk, en zijn de onzichtbare regels om bij de groep te horen onbreekbaar dat het geweldpleging is om wel te moeten blijven zitten. Ik zal voortaan een buiging maken naar wat andere mensen kiezen te doen, maar het mezelf niet langer aandoen om nog langer in die afwijzing te zitten. Ik zoek daarmee bewust het alleen-zijn weer op. Dan maar alleen. Dan maar wéér alleen. Met enkele vrienden en mensen die ook voor hetzelfde kiezen in hun leven als ik. Er zit armoede én rijkdom in die keuze.

Vertaling: “Er moet altijd een offer worden gebracht op weg naar ‘het tot jezelf toebehoren’. Of het nu gaat om het breken met vrienden, familie, veiligheid of conventie, iets van echte waarde waarvan je afhankelijk bent, moet worden opgegeven. Dit is een meedogenloze eliminatiefase – het ontdoet je van alles wat niet leeft en groeit, zodat je je ware weg in de wereld kunt vinden. “

Toko-Pa Turner – uit het boek Belonging