Gisteravond maakte ik ruzie met mijn liefje. Of hij met mij. Ik weet niet meer wie begon. Maar ik weet wel hoe het eindigde: hij lag op de bank voor zich uit te staren en kon geen woord meer zeggen. En ik, ik blééf maar praten.

Praten, praten, praten, praten…

Alleen maar: praten, praten, praten…

Tot ik zei: “Ik weet niet eens waarom ik nog aan het praten ben! Ik maak het alleen maar erger! OH MY GOD! WAAROM KAN IK NIET STOPPEN MET PRAAA-AA-ATEEE-EENNN!?!?!?!?!?!?!??!?!” 

En toen stopte ik.

Ik wilde wel doorpraten. Maar ik deed het niet.

Ik had allemaal goede ideeën nog. Vragen. Voor hem. Belangrijke vragen. Belangrijke ideeën. Inzichten. Er kwam van alles in me op.

Maar ik, eh… Ik was gestopt met praten.

De druk in mij om te spreken was groot. Maar ik vertikte het om er naar te luisteren. Ik zag dat diezelfde druk deze situatie gecreëerd had en dat hoe ik mijn geliefde zag liggen op de bank, dit het meest afschuwelijke beeld is dat ik uit onze relatie ken. 

Dit wilde ik niet.

Ik wilde niet langer het know-it-all-trutje zijn dat haar eigen vriend in een godsammese freeze-modus brengt. Ik wilde mij zijn. De echte mij. De lieve mij. De mij die weet wanneer ze moet stoppen met spreken. De mij die heel goed weet hoe ze wél spreekt vanuit haar hart.

Maar diezelfde mij, vergeet soms dat er bepaalde technieken bestaan die mij dichter tot mezelf brengen. En in dit geval: twee lieve mensen weer tot elkaar.

Met tegenzin, zoals een kind dat niet naar bed toe wil, sleepte ik mijn lichaam van ‘het plaatselijk delict’ vandaan, hield de waterkoker onder de kraan, zette de waterkoker aan, pakte de schaar uit de la, (wees gerust, ik vermoord mijn schatje niet), opende de deur, stapte naar buiten, knipte verse munt uit de tuin, deed het in de theekan, pakte twee kopjes, zette kaarsjes aan en ging naast ‘m zitten op de bank. Liefdevol legde ik mijn handen op zijn buik. En zei: “Ik hou van je. En ik ga nu een serie kijken. En ik zeg even helemaal niets meer.”

De druk kan groot zijn.

De druk om te spreken.
De druk om dingen te doen die eigenlijk helemaal niet goed voor ons zijn.
De druk om door & door & door te gaan, zelfs als ons lichaam en de situatie het (stilletjes) uitschreeuwen van de pijn en van ellende.

Die druk, is gevaarlijk.
En, tegelijkertijd reuze interessant…

Want waar komt die druk vandaan? En hoe kunnen we bewust van de druk worden?

In deze video (13 minuten) vertel ik er meer over en geef ik je een fijne, ogenschijnlijk simpele oefening om jouw innerlijke druk te temmen. Met een inleiding over spreken vanuit het hart versus de mind.

Zodat je de volgende keer, als jij een trutje of een lulletje bent naar de mensen van wie jij houdt, of misschien wel naar jezelf, iets eerder weet te stoppen dan ik…

Pff… Volgende keer beter…

Zelfvergeving na een fout

Zelfvergeving na een fout

Hoe vergeef je jezelf als je iemand van wie je heel veel houdt, pijn hebt gedaan? Hoe zak je niet weg in het moeras van zelfafwijzing of zelfs zelfhaat, om wat je gedaan hebt, als je het betraande gezicht van de ander ziet? Als je tot diep in je botten beseft: jouw...

Verliefd op een collega

Verliefd op een collega

Van alle mensen die vanaf 2016 in mijn praktijk komen, komt ongeveer 60% met een belangrijke vraag over het verlangen naar een dierbare collega. In mijn nieuwste podcastaflevering vertel ik over wat ik leerde over het diepere verhaal achter het verlangen naar iemand...

Omgaan met paniek

Omgaan met paniek

Ze praat snel. Ik hoor de paniek in haar stem via de speaker van mijn telefoon die op luidspreker staat. Met mijn ogen gesloten leun ik achterover in mijn stoel terwijl ik naar haar spraakwaterval luister. Ik ben opgehouden dingen te noteren in mijn notitieboekje....

De grootsheid in jou

De grootsheid in jou

Hoezeer we ook met onszelf in de knoop kunnen zitten Hoe lelijk we naar onszelf kunnen praten  Hoezeer we de hoop op een goede toekomst ook opgegeven kunnen hebben en totaal geen perspectief meer zien Hoe donker het innerlijk nu kan zijn op momenten Hoe fel het...