Mijn zomerjurkjes zijn gestreken en mijn mascara zit er keurig op. Ik ben schoon, geschoren en mijn ochtendadem is dankzij de tandpasta verdwenen. Op mijn rekening staat precies voldoende, het huis is opgeruimd, ik kus mijn vriendje op zijn hoofd tussen thuis-werken en klusjes-doen door. Mijn buurvrouw zeg ik goededag. Ik lach regelmatig naar haar, ook als het helemaal niet zo grappig is wat we zeggen. 
 
Mijn werk gaat goed, ik mag leuke coachees begeleiden en ik ben eindelijk in een goede flow om het boek over Ziek van verlangen–zijn  te schrijven. Tussen mijn lief en ik stroomt de liefde, we lachen veel samen en we proberen al pratende en voelende onze plek te vinden in wat er nu gebeurt in de wereld.

Dag in, dag uit probeer ik alles in mijn leven goed te ordenen. Stof wordt weggezogen, aarde onder mijn voeten wordt schoongeborsteld. 

Alles lijkt in orde.
Ondertussen leeft in mij het Beest.

HET BEEST

Het beest dat een knappe man bij de groenten ziet staan in de supermarkt en seks met hem wil. Het beest dat op enkele momenten mijn vriend wil slaan als hij iets doet dat het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Het beest dat niet vriendelijk wil glimlachen, maar wil schreeuwen naar haar buurvrouw omdat ze zo’n verschrikkelijke, bemoeizuchtige vrouw is die altijd iets te zeuren heeft over onze tuin. Het beest dat honden- en mensenpoep tegen het huis van de overburen wil gooien omdat ze het zoveelste fuck-corona-feestje houden en ze met hun lawaai de buurt terroriseren. Het beest dat geen zin heeft om begrip te tonen. Naar niemand niet. Het beest dat egoïstisch in een hoekje alleen de chocolade puntjes van cornetto ijsjes wil eten.
 
Het beest in mij wil ruïneren.
 
Het wil de weggestopte, genadeloze mening in mij en de verwoestende kracht vrijlaten en zién wat er gebeurt. Het wil niet werken naar de toekomst die ik voor mezelf heb bedacht: het wil ongetemd vrij zijn. Het veracht mijn zucht naar controle. Het spuugt op mijn dagelijkse, spirituele- én politieke-correctheid. Het waagt zich aan het verbodene.

Het beest in mij heeft mij genadeloos lief.

Het heeft alles lief wat oncontroleerbaar en puur door me heen leeft. Het is zonder oordeel. Het gunt mij een leven vol avontuur, erotische hartstochtelijkheid, ongebonden enthousiasme en de magische, wilde ontdekkingen van het leven.

Ze is Ronja de roversdochter, Pippi Langkous; het kleine meisje in mij in een volwassen vrouwenlichaam dat nooit verteld is dat wild-zijn niet lady-like is. En dat het vrouwelijk talent om begripvol te zijn vaak voor een vrouw betekent dat de kans groot is dat ze te ver over haar eigen grenzen gaat. Het is het deel in mij dat heel goed doorheeft dat je beter even van je af kan bijten naar mensen die je niet respecteren, dan je eigen waarheid te verloochenen.

Het is het deel in mij dat gelooft in rebellie.
En in dat te vieren wat goed is. 

Het is het deel in mij dat bij het zien van een prachtige boom zich niet inhoudt, maar van wortel tot kruin in prijzen de schors met haar ogen en handen besnuffelt.

Het is het deel dat onvoorwaardelijk van mijn naakte lichaam houdt. Ook de hangtietjes. Ook het buikje. Ook de cellulitis. Ook de striae.

Dat onvoorwaardelijk van mijn creatieve impulsen houdt en zich niéts, maar dan ook echt niéts aantrekt van de meningen van anderen.

Huilen als een wolf

Het is het deel in mij dat toestaat dieper te voelen. Om te huilen als een wolf. Mij schreeuwend van de pijn over de grond laat kruipen om alle verliezen die ik heb geleden en de angst en het weten voor alle verliezen die ik, én de wereld, nog gaan lijden. Het deel dat haar tranen vrij laat stromen bij het waarnemen van de pijn, de woede, het majestueuze, globale protest tegen zieke systemen en misselijkmakend onrecht dat in onze wereld plaatsvindt. Bij het feit dat George Floyd naar zijn moeder riep bij zijn laatste adem. 

Het deel in mij dat ook wil schreeuwen dat de ongelijkheid tussen de kleurtjes van onze huid zo AFSCHUWELIJK IS en mee wilt demonstreren.

Maar het is ook het deel in mij dat verder niets dieps of zinnigs erover heeft te zeggen omdat het met de staart tussen de benen wil wegkruipen in haar eigen gegraven holletje.

En ja, ik weet dat ik tegenstrijdig ben, maar dat is wat het beest is.

Ze leeft voorbij wat we snappen.
Voorbij wat hoort.
Voorbij fatsoen, degelijkheid, beleefdheid.
Voorbij veiligheid. 

Het Beest gaat álle kanten op.

Het Beest in mij vergeeft mij als ik weer eens, ’s avonds laat, als mijn vriend weg is, terugdenk aan de Amerikaan in 2018 die mijn hart stal. Het is het deel in mij dat, tegelijkertijd, onvoorwaardelijk veel van mijn vriend houdt. Het deel dat de liefde ziet zoals het is. Zonder de wanhopige pogingen om er een logica in te ontdekken.

Het is het vertrouwen in mij, dat ook al loopt mijn vriend ooit van me weg en sterven alle kinderen die ik ooit met hem zal baren, dat er nog steeds een leven voor me is. Want het beest, trekt me er door heen. Haar liefde voor mij, zal me redden.

Zij is het meest ware, ongecensureerde deel in mij dat mij echt maakt. 

Zij is het die nu in deze situatie op de wereld zegt: stop en voel. Laat je raken. “Negeer niet uit gemak de pijn, want zo riskeer je apathie” (vrij geciteerd naar Joanna Macy). Uit jezelf bij mensen die je woorden veilig kunnen ontvangen en voel hoe tijdens het spreken het hart meer en meer opent.

Hoe er op een onverwacht moment, tijdens het spreken, tranen in je opkomen en je ze eigenlijk wil wegstoppen. Want: je snapt niet waarom die tranen komen. Want: het is stom om te huilen. Want: Ik wil niet dat alle aandacht naar mij gaat.

Maar het beest zegt: “Huil, jammer, uit je. Zonder ook maar iets te snappen. Dit is de enige, echte weg.

Als je het niet doet, neem ik het op een dag helemaal over,” dreigt het beest.

Het Beest is geen spiritueel verzinsel. Het Beest is levensecht en verslindt vroeg of laat ons perfecte, geordende leventje zodat wie we écht zijn, naar adem kan happen.

“Als jij me blijft negeren, zal ik ooit, op een moment dat het totaal niet uitkomt, ontsnappen uit mijn kooi en rijt ik uit honger en manie, alles en iedereen open. Dan eet ik eerst alles op wat ik binnen kan vinden: dromen, verlangens, levensvreugde. En daarna, als er niets meer over is, vreet ik mijn weg naar buiten: naar de wereld waarin je leeft, de mensen van wie je houdt, het werk en het huis dat je veilig houdt en onschuldige mensen. Ik kan het beste zijn dat je ooit is overkomen of het allerergste dat deze aarde moet aanzien.”
 

De laatste dagen denk ik veel aan het Beest in mij (en in ons) en zie ik hoe ik persoonlijk haar al jaren in de kelder van mijn bewustzijn heb gestopt.

Ik wil dit niet meer. 

Ik wil het beest aan de riem leggen en af en toe in het hondenveldje laten rondrennen. En als de boswachter niet kijkt, laat ik haar vrij op de heide.

Ze mag voor mij en iedereen die, of wat, ik liefheb vechten.
 
Afgelopen woensdag liet ik het Beest een klein beetje vrij.

Ik lag in het water van een groot meer in Midden-Limburg, en mijn vriend wilde naar me toe zwemmen. Ik deed iets, wat ik al jaren niet meer had gedaan. “Kom nog maar even niet naar me toe,” riep ik naar hem en ik begon harder dan ik in tijden heb gelachen, te gieren en te brullen: “Ik ben iets vies aan het doen!” riep ik schuldbewust. “Ik ben aan het plassen..!”
De warme plas stroomde er vrolijk uit.

Ik genoot.

Voor een paar tellen mocht ik Anne zijn,
gewoon Anne zijn.
Anne die plast, Anne die lacht, Anne die niets meer geeft om fatsoen, en alleen maar één ding wil: vrij zijn.

Zoals álle mensen, dieren en planten hier op aarde. 

Liefs,
Anne