wJaren geleden, toen ik mezelf niet begreep en zelfs een hekel aan mezelf had voor de persoon die ik was, had ik nooit kunnen bedenken dat ik nu dit werk zou doen. Dit werk: mensen begeleiden in hun ontdekkingsreizen door de wereld van Ziek van verlangen-zijn. Opzoek naar het grote waarom om van daaruit andere keuzes te maken in hun leven.

Ik schaamde me zo voor mijn verlangens, lieve jij. God, wat had ik het idee dat er iets goed mis met me moest zijn omdat ik iemand maar niet uit mijn hoofd kon krijgen.

Maar ik weet nu hoe het gaat.

Ik zie hoe de weg van binnen naar buiten niet zonder risico-nemen gaat en welke verrassende kansen het leven creëert als we ein-de-lijk besluiten te luisteren naar de stem van binnen.

Maar ja, ik zie ook hoe verdomde eng dit is. En dat de meesten van ons daar jaren mee wachten voordat ze eindelijk het lef hebben in het diepe te springen? Ik geef iedereen groot gelijk, dit is ook gewoon eng. (De nieuwe cursus die ik aan het maken ben over zelfafwijzing gaat hier ook over.)

We kunnen geen grote keuzes in het leven maken zonder een aantal basisvoorwaarden.

De belangrijkste is: een gevoel van veiligheid binnen jezelf ervaren.

Een gevoel van veiligheid dat zo stevig mag groeien, op verschillende manieren, dat je weet dat je levend en goed uit deze tijd van transformatie gaat komen.

Zonder dat gevoel van veiligheid, zijn we als reactieve, boze, bange beestjes die wild om ons heenslaan of in ons bed willen wegkruipen voor een diepe, lange winterslaap. Wachtend tot het allemaal op een miraculeuze wijze vanzelf oplost. Ik denk dat we dit allemaal wel kennen.

In deze blog wil ik 8 basistips met je delen die je hard nodig zal hebben in het doorleven van een Ziek van verlangencrisis om tot dat gevoel van veiligheid te komen. Voor als jij verliefd bent geworden op een ander, wel of niet een affaire hebt en voor de keuze staat: scheiden of blijven? Uit elkaar gaan of opnieuw kiezen voor de ander?

Wat ik heb gemerkt in de begeleiding met mensen in mijn praktijk vanaf 2016 in dit specifieke onderwerp, is dat een onderdeel van de oplossing ligt in de omgang met hoe we met onszelf omgaan in moeilijke tijden.

We hebben een kleine ik in ons die het leven heel spannend kan vinden en overweldigend.

Maar we hebben ook een grote ik in ons die als een Mama Bear is die de kleine ik beschermd, toefluistert dat het goedkomt en weet dat ze genoeg wijsheid heeft in haarzelf om de storm aan te kunnen.

Hoe liever, milder, geduldiger, compassievoller en aandachtiger we met die kleine ik weten om te gaan, hoe eerder de antwoorden waar wij naar zoeken, ons kunnen vinden. De meeste tips zullen daar dan ook over gaan.

Hoe cultiveren we een goede omgang met onszelf?

Briljant hedendaags denker Bayo Akolomafe zei eens:
“What if the way we respond to the crisis, is part of the crisis?”

Ik hoop je met deze acht punten te inspireren. Het kan fijn zijn om tenminste één tip uit te kiezen en ermee aan de slag te gaan. Neem het serieus. Probeer het eens. Doe ‘es gek. Wie weet verandert het de hele koers van datgene wat jij nu ongelooflijk moeilijk vindt in je leven.

8 belangrijke tips in jouw Ziek van verlangen-crisis

1. Neem eenzaamheid heel serieus

Verliefd worden op een ander is een groot taboe-onderwerp. Dat betekent dat er over het algemeen in onze cultuur een onjuist verhaal wordt geloofd en verspreid wordt. De veroordeling van ‘goed en fout’ is hard. Hierin gebeurt iets wat we in de gaten mogen houden: als de meeste mensen op een afwijzende manier naar affaire’s, vreemdgaan en verliefd worden op anderen kijken, ligt onszelf isoleren op de loer. Uit angst voor de afwijzing van familie, vrienden, collega’s of zelfs moeders op het schoolplein.

Als we onszelf isoleren, en we zitten met een probleem, wordt de zwaarte van een probleem heftiger. Wat te zwaar voelt om alleen te dragen, is niet bedoeld om alleen te dragen. Toch is de meest natuurlijke reactie in taboe onderwerpen dat we het wél alleen dragen. Dit kan ervoor zorgen dat ons zenuwstelsel in een ‘freeze’ reactie komt om zichzelf te beschermen. Zoals een muis door een kat aangevallen wordt en dood speelt, tot het gevaar geweken lijkt te zijn, zo speelt ons lichaam ook ‘dood’ tot we het idee hebben dat de kust veilig is.

Een freeze reactie zorgt voor.. stilstaan, geen keuze kunnen maken, vastzitten in twijfel, zwijgen terwijl we de waarheid willen opbiechten, maar het niet kunnen, en vastzitten in een negatief zelfbeeld.

Als we in de freeze zitten, helpt het om je te omringen met mensen die bereid zijn jouw hele verhaal te horen, zonder je te veroordelen. Mensen die je eindeloos moed inspreken, op de momenten dat jij deze kwijt bent. We hoeven ons niet sterk te houden in een crisis. We mogen een hoopje mens zijn dat mag leunen op anderen. We mogen de ander als verlenging leren zien van onszelf.

In de freeze isoleren we onszelf, maar iemand uitnodigen in onze binnenwereld helpt onszelf uit de freeze te komen en in beweging te komen.

Wist je dat… je in de freeze ook helemaal niet goed kunt reflecteren op jezelf? We hebben vriendschap / een warm samen-zijn nodig om helder te kunnen denken! Om in een grotere waarheid over onszelf te stappen!

Neem daarom ten minste 2 personen in vertrouwen die op een niet oordelende wijze luisteren naar je verhaal. Geef ze desnoods instructies. Vraag hen of ze een goede vriend(in) willen zijn in deze moeilijke tijd voor je. (Dit klinkt heel suf: maar mensen vinden het in het algemeen heel fijn om letterlijk te horen: “Zou je even een vriend/vriendin voor me willen zijn?” Dat werkt heel goed!) Gaat de ander ook door een moeilijke tijd? Houd je dan niet in. Vaak kunnen we elkaar juist steunen op deze momenten! En steun de ander ook. ‘Geef aan een ander wat je zelf wilt ontvangen’, wie weet hoor je jezelf iets zeggen tegen de ander waar je zelf ook iets aan hebt. 😉

Lukt het niet om 2 personen in vertrouwen te nemen? Is de freeze te overweldigend? Dan wil ik aan je vragen: wat is je favoriete serie? Of je favoriete muzikant? Of schrijver? Als het lukt, zet dan deze serie of een favoriet liedje op. Dit is een manier om een fictief persoon uit te nodigen in je freeze. Ik heb best een goede relatie met Lorelai en Rory Gilmore, namelijk. Ze weten het niet, ze bestaan ook niet in het echt natuurlijk, maar zodra ik de serie Gilmore Girls opzet, ontdooit het van binnen. Zij zijn mijn fictieve vrienden.

Voel hoe dan de freeze langzaam wegtrekt uit je lichaam en je misschien in staat bent om wél dat ene berichtje te sturen naar iemand waarvan je vermoedt dat hij of zij je begrijpen kan. En onvoorwaardelijk voor jou kiest, om jou lief te hebben, wat je ook uiteindelijk besluit te doen.

2. Met jezelf schrijven – Journaling

Geen probleem in de wereld wordt opgelost met enkel te denken. We hebben schrijven nodig, hardop praten, ons uiten, willen we verder komen in onze gedachten. Toch ken ik zoveel mensen (waaronder ikzelf) die dit altijd weer vergeten. Pak die pen en papier bij de hand en begin met schrijven.

Geef antwoord op vragen als:

Wat voel ik nu?
Wat denk ik eigenlijk?
Zie ik een lijn in mijn gedachten van wat ik twee weken geleden schreef en nu weer?
Welke zin die ik vandaag schreef, raakte me het meest? Kan ik deze onderstrepen voor mezelf?
Waar ben ik het meeste bang voor?
Wat mag niemand van mij weten?

Vertrouw een dagboek jouw meest intieme gedachten toe. Dat wat je bijna niet durft te denken, laat staan het ooit hardop te zeggen. We hebben onszelf als getuige héél hard nodig in dit proces. Schrijf zonder censuur. Als jij niet absoluut eerlijk naar jezelf durft te zijn, hoe kan je dan verwachten dat je tot een diepere waarheid in jezelf komt? Hoe kan je dan verwachten dat je leven ooit zal veranderen? Schrijven helpt om jezelf uit het isolement en de freeze te halen.

Berg je dagboek ergens op waar niemand het snel kan vinden. Voor de bescherming van je eigen privacy. Verbrand desnoods om de zoveel tijd de pagina’s als je bang bent dat je partner het vindt. (Heb je gelijk een mooi ritueel te pakken. ;-))

En, een hele belangrijke: niets van wat je opschrijft hoeft per sé waar te zijn.

Het zijn maar gedachten… Gedachten die eruit willen. Het gaat vooral om de emoties die verstopt zitten in deze gedachten die gevoeld willen worden… En die vrij willen stromen doordat jij ze een plekje op papier geeft.

Lukt het schrijven niet?

Teken dan. Ook als je dénkt van jezelf dat je niet kunt tekenen. Teken wat je voelt, hoe jij nu de situatie ziet. Of pak een gebruikt tijdschrift en knip de beelden en woorden eruit die je aanspreken. Zonder dat je begrijpt waarom. Doe een beroep op je creativiteit. (Daarover later meer.)

Wil dit ook allemaal niet werken? Of misschien wel, maar ben je absoluut niet in de mood? Ga een eindje wandelen, daar waar je niemand tegenkomt, stop je oortjes in je oren en zet de dictafoon app op je telefoon aan. En spreek hardop over álles wat je voelt en denkt. Het kan helpen hierbij iemand te visualiseren waartegen je praat. Een inspirerende spiritueel leraar, schrijver, een overleden dierbare of de persoon waar je naar verlangt. Luister daarna naar je opname terug. Wat hoor je? Wat raakt je het meest? Trek hier nog geen conclusies uit, maar laat het door je heen werken…

Zoveel in dit proces is uiten, uiten, uiten…

Je mag alle laagjes van je gevoel en je denken afpellen om zo langzaam bij een grotere waarheid over deze situatie te komen.

Wees de onderzoeker van jouw eigen leven.

Wees nieuwsgierig.

Laat het onverwachte door je heen komen in deze creatieve oefeningen.

Ik heb er overigens een gewoonte van gemaakt om (als ik eraan denk en zelf niet vastzit in een freeze-reactie. Want als ik vastzit in de freeze moet ik het gewoon even uitzitten. Het zenuwstelsel zal altijd uit zichzelf weer uit de freeze komen, ook als dat maar voor korte momenten op een dag is) álle van de bovenstaande oefeningen te doen voor mezelf. Ik schrijf, ik teken, ik knip en plak, ik spreek zo vaak als een gekkie buiten in de weilanden met overleden dierbaren en spiritueel leraren. Dit helpt zo goed! Ons linkerbrein, het gedeelte dat analyseert en concludeert, probeert alles op te lossen in een crisis. Maar alleen in perfecte balans met het rechterbrein, het deel dat alles puur ervaart, geen conclusies trekt, alleen maar ‘is’ (het Boeddha deel, noem ik het ook wel eens), alleen dan komen er antwoorden. We doen een beroep op ons rechterbrein door creativiteit toe te laten in dit proces. Dus tja, ook al denk je van jezelf: maar ik ben echt niet creatief. You’ve got this. Laat me je lelijkste hark-poppetjes maar zien! Of je grootste cliché gedicht over je bloedende hart! Of jouw grote vel Jackson Pollock spetters!

3. Volgen van flow

Leer heel eerlijk te zijn naar jezelf en jezelf te accepteren in wat er van nature door je heen komt. We krijgen eigenlijk bijna allemaal van jongs af aan geleerd vooral op ons denken te vertrouwen. (Iets met scholing?) En voor velen van ons heeft het ons ook veel in ons leven gegeven, bijvoorbeeld op werkgebied. Boy o boy, wat kan onze krachtige denkgeest veel creëren in het leven! En werk verzetten! Maar in een crisis komen we er ineens achter dat ons denken ons niet verder brengt. Ineens zijn er tegenstrijdige gedachten die ons tot stilstand brengen, bijvoorbeeld.

Waar kunnen we nog op vertrouwen als onze heldere denkgeest ons ineens in de steek laat?

Ons lichaam.

Ons lichaam geeft aan wanneer het tijd is voor een volgende stap.
Ons lichaam biecht ‘ineens’ naar een geliefde op wat er werkelijk aan de hand is. Zonder dat je het van te voren in je agenda hebt gezet.
Ons lichaam geeft aan of je seks wilt met je echtgenoot of geliefde of niet. Ons lichaam geeft aan of het een kusje kan ontvangen of geven of niet.

In hoeverre durven we eerlijk te zijn naar wat het lichaam wel of niet wíl doen?

Vooral voor vrouwen kan dit erg moeilijk zijn. We zijn vanuit vele generaties vrouwen gewend om vooral dienstbaar te zijn naar onze partner. Maar die tijd is voorbij. (En wat mij betreft, had die tijd nooit mogen beginnen!) Weet dat er veel vrouwen zijn (als je een vrouw bent en dit leest) die hierin net als jij aan het oefenen zijn.

In deze blog schrijf ik over hoe mijn geliefde en ik heel trouw naar onze lichamen besloten te luisteren, zodat de natuurlijke stroming in de crisis kon stromen. Want, er is altijd een natuurlijke stroming in een crisis. Maar vaak zitten we er met ons denken tussen.

Dit is een wat abstract stuk, kan ik me voorstellen, maar laat ik dan deze vragen stellen:

Wat geeft je lichaam nu aan?
En wat nu als je dit niet meer wegpraat in je hoofd, maar het serieus neemt?
Wat nu als je, bijvoorbeeld, de volgende keer als je partner vooroverbuigt om je te zoenen, jezelf niet verplicht het te doen, maar aangeeft dat je weerstand voelt?

En ja, dit maakt veel los bij beide partijen, maar wat nu als hetgeen dat het losmaakt bij beiden hetgeen is dat gevoeld moet worden om naar een volgende stap in de crisis te kunnen?

“Nobody said it was easy!”, zong Chris Martin van Coldplay in het nummer The Scientist. (Door dit liedje moet ik altijd huilen.) Maak je borst maar nat tijdens een crisis, want je zal dingen mogen doen die verdomde moeilijk zijn. Maar het fijne is, is dat je lichaam het meeste werk zal doen. Als je het tenminste de toestemming geeft om de boel te leiden. Als je erop durft te vertrouwen. Stapje voor stapje… Geen radicale keuzes. Voorzichtig… ¡Por favor!

4. Zelfcompassie

Tijdens een Ziek van verlangenproces doen we herhaaldelijk dingen waar we niet trots op zijn. Vreemdgaan, liegen… We doen van alles waarvan de kerk ooit nog steeds zegt dat het een zonde is.

Tja.

Ik steek een dikke middelvinger op naar die sterk veroordelende kerk.

We doen dingen waarvan we nooit hadden gedacht dat we ze zouden doen en… we zijn mens. We zijn niet perfect. We zijn hier op aarde om fouten te maken en hiervan te leren. Iedere keer als we een zogenaamde ‘fout’ maken, wordt iets wat onbewust in ons is, een klein beetje helderder.

Naast de veroordeling van de kerk en de veroordeling van veel mensen in onze maatschappij, hebben we ook te maken met zelfveroordeling. Soms veroordelen we onszelf zo hard, zodat we daarmee onbewust aan een soort van boetedoening doen. Een soort van zelfkastijding. Help! Maar, zelfveroordeling is gevaarlijk. (Ik spreek hierover in mijn nieuwste online cursus over zelfafwijzing die in 2023 uitkomt.) En in veel gevallen niet reëel. We kunnen zeer negatief over onszelf denken, waardoor we in een neerwaartste spiraal terecht kunnen komen.

We moeten het met onszelf doen.

Wij zijn het die onszelf aan onze eigen haren uit het moeras moeten trekken en dat gaat alleen met zelfcompassie en zelfliefde.

Dit is geen makkelijke tijd, maar alles wat je doet of gedaan hebt, heb je gedaan omdat je op dat moment niet anders kon. Er is bij iedereen een hele goede reden voor. (Daar vertel ik ook over in het online pakket waarin je WIJS in je verlangen wordt. Dit pakket is heel erg fijn als eerste stap om in je eigen kracht weer te komen en een totaal nieuw denken over jouw situatie te krijgen.)

Ik leer mensen in mijn praktijk vaker de stappen van zelfcompassie van psychologe Kristin Neff. Ik raad haar boek Zelfcompassie van harte aan. Haar (wetenschappelijk bewezen!) methode is een redmiddel dat je door de dag heen meerdere keren kunt toepassen als je het moeilijk hebt. Het helpt je om in waarheid naar je eigen situatie te kijken, in plaats van pure negativiteit wat niet de hele waarheid is. Het helpt je om innerlijk te verzachten, om meer te ontspannen, én dat helpt je dan weer om helderder te kunnen denken. Het is dus niet alleen maar lief zijn naar jezelf, het is ook ergens goed voor. Een ontspannen lichaam, een ontspannen brein, is een creatief brein.

Eén van de vragen die ze stelt is:

Stel, een vriend(in) zou naar je toekomen met jouw probleem, hoe zou je op haar reageren? Wat zou je tegen haar zeggen?

Waarschijnlijk niet:
“Wat ben jij een gore trut!”
Of: “Jij bent de grootste verzieker van je gezin! Je bent echt vreselijk egoïstisch! Hoe kon je dit nou doen? Je zou niet eens mogen bestaan!” ? De zinnen die je wel, waarschijnlijk, tegen jezelf de hele dag door zegt.

Ik gok dat het meer lijkt op:
“Wow, wat moet dit ongelooflijk moeilijk voor je zijn… Hoe kan ik er voor je zijn? Weet dat ik van je hou en dat ik in je geloof.”

Wat zou je tegen een ander zeggen?
En… Hoe praat je eigenlijk doorgaans tegen jezelf?

Zie je het grote verschil?

Wat nu als je de toon van het gesprek dat je met jezelf voert verandert? En dat je dezelfde liefde die je aan een vriendin zou geven, aan jezelf geeft?

Wat mag er dan in jou veranderen?
Welke kleine verschuiving kan dan plaatsvinden?
Welke verzachting, in alle verharding van binnen, vindt dan plaats?

Een ander boek dat ik aanraad is hét boek over vreemdgaan van Esther Perel – Leven in verhouding. Het helpt te groeien in het besef dat je absoluut niet de enige bent die dit overkomt. Jezelf uit het idee halen ‘dat jij de enige bent en de enige slechte persoon op aarde’, is van levensbelang in het Ziek van verlangenproces. Er flink een potje van maken in relaties is doodnormaal. Het hoort bij het leven. Alleen praat niemand er echt over…

Zelfcompassie, het is misschien wel de allermoeilijkste tip om toe te passen. Maar ik ben van mening een van de belangrijkste stappen (naast journaling en iemand anders uitnodigen in je proces) die je kunt nemen.

Wat je ook doet, wat je ook gedaan hebt, jij bent alle liefde in de wereld waardig.
Laat niemand, inclusief jijzelf(!), je iets anders wijsmaken…
Vecht voor jezelf, vecht voor de liefde voor jezelf. Wat er ook gebeurt is, hoe de toekomst er ook uit gaat zien, je mag je best doen van jezelf te houden, dwars door alle shit heen.

Repeat after me:
Ik hou van mezelf.
Ik vergeef mezelf.
Ik ben hier niet om mezelf te haten, ik ben hier om te leren en om mens te zijn.
Volgende keer beter.
Sorry dat ik hier door heen moet gaan.
Ik hou van mezelf. Ik weet dat ik dit kan.
Ik weet dat ik dit kan.
Ik weet dat ik dit kan.
Ik weet dat ik dit kan.

5. Stel een abstract doel

Als er geen antwoord is op de vragen die je nu aan jezelf stelt, zoals: scheiden of blijven? Dan mag je een abstract doel voor jezelf stellen. Hoe moeilijk deze tijd ook is, vraag jezelf af: hoe wil ik me voelen?

Wil je weer ‘een innerlijke rust’ terug, bijvoorbeeld? Vraag jezelf dan af: wat is er voor nodig om me weer innerlijk rustiger te voelen? Meer leren over dit Ziek van verlangen onderwerp, bijvoorbeeld? Hulp van een professional? Vaker mijn binnenwereld delen met een dierbare? Eerlijk zijn naar mijn geliefde? Vaker gedurende dag een pauzemoment? Welke moeilijke keuzes horen hierbij? Misschien (tijdelijk) afstand nemen tot de persoon waar je naar bent gaan verlangen?

Wat is het wat jij graag meer wil voelen in je leven nu? En hoe kan je hier actief stappen in zetten? Grote kans dat dit stappen zijn die je helpen om uit jouw crisis te komen.

Ga er eens voor zitten en maak een lijstje of een mindmap wat jou zou kunnen helpen. En eh… Zet er ook een paar punten op waar je absoluut geen zin in hebt, maar wel van vermoed dat het je zou kunnen helpen. 😉

Zoals de schrijfster Glennon Doyle het zou zeggen: “We can do hard things!”

6. Gun jezelf een onderzoek

Zelfveroordeling, chaotische gedachten, onzekerheid: we ervaren dit alles als we een verhaal in ons hoofd hebben dat niet helemaal klopt met de diepere waarheid over onze situatie.
Terwijl we ons bezighouden met vragen als: moet ik bij mijn partner blijven of voor de ander gaan? Of: ben ik gek omdat ik iemand maar niet uit mijn hoofd kan zetten?
Wil ik je uitnodigen jezelf andere vragen te stellen, zoals:

• Wat is de diepere betekenis van mijn verlangen?
• Gaat het écht om de ander of gaat het om veel meer dan dat? (Dit kan ook én, én zijn.)
• Wat is er allemaal aan vooraf gegaan waardoor dit nu gebeurt?
• Gaat het om het sterke verlangen een leven te leiden vanuit eerlijkheid, vanuit wie ik werkelijk ben? Wat heb ik de afgelopen jaren genegeerd dat nu niet meer genegeerd kan worden?
• Welke diepere wond wordt aangeraakt in dit verlangen waarnaar gekeken mag worden? Heb ik daar een idee van? (Het linkje is een blog over de wond.)
• Wat is er voor nodig om weer in beweging te komen? Gun jezelf een Ziek van verlangen onderzoek met behulp van een intensive bij mij (1:1 coaching) en/of het online pakket waarin je WIJS in je verlangen wordt. Het helpt je van binnen rustiger te worden en meer te berusten in wat je nu overkomt, in plaats van je er tegen te blijven verzetten. Wat wil het verlangen tegen je zeggen? Waar wil het je naar toe brengen? Waar is het tijd voor? Je komt op een nieuw pad in je denken door middel van het online Ziek van verlangenpakket en een intensive. En dat nieuwe pad, gaat je antwoorden geven die je nu niet eens kan bedenken. Dit onderwerp vraagt echt om meer (zelf)kennis. Zonder dat, verliezen we de magie en de schoonheid van dit proces totaal uit het oog. Dan blijft het puur lijden.

7. Living the questions – de juiste vraag leren stellen

In onze cultuur hebben we geleerd vragen te stellen die meer stress en problemen veroorzaken dan oplossingen. (Luister hier naar een mooie, korte aflevering van Krista Tippett van de podcast OnBeing over dit onderwerp.)

Deze vragen klinken vaak als volgt:
Wat?
Hoe snel kom ik er van af?
En: hoeveel gaat het kosten?

Terwijl… Wat nu als we onszelf andere vragen leren stellen?

Zoals:
Waarom gebeurt het?
En: wat is de grens?
Wat heb ik nodig?

Hoe verandert jouw gevoel naar de situatie als je jezelf de bovenstaande vragen stelt?

De dichter Rainer Maria Rilke schreef: “We mogen de vragen leren liefhebben. En dan groei je, op een dag, zomaar het antwoord in.” In het gedicht ‘Wat mij beweegt’.

Als je met een vraag zit die je niet krijgt opgelost, is dat waarschijnlijk omdat de vraag nu eenmaal niet vandaag (of morgen) opgelost kan worden.

Koester de vraag, draag hem bij je, verwacht niet dat je het vandaag zal weten, maar wel op een dag. Je mag nog groeien naar het antwoord van de vraag. De persoon die je vandaag de dag bent, is nog niet de persoon die het antwoord kan waarnemen en dragen.

De vraag is: Wat heb je nodig om naar die persoon toe te groeien?

Een hierbij horende leestip: In deze blog: scheiden of blijven vertel ik meer over het stellen van een vraag die in plaats van stilstand en stress, beweging en ruimte komt brengen.

8. Nodig ‘iets groters’ uit in je proces

Ik weet het. Als Nederlander is en blijft het raar om openlijk over God te praten zonder dat iedereen in de ruimte langzaam zijn aandacht verliest en ineens een heel belangrijk berichtje krijgt op zijn telefoon, dat echt even gelezen moet worden.

God is een beetje taboe. En toch wil ik het over God hebben.

Niet God als de man met de baard, die straffend en oordelend op zijn kleine miniatuurwezentjes neer kijkt, maar God als de grootste bron van liefde en wijsheid die er in de wereld is. Waarmee onze eigen wijsheid en onze ziel mee verbonden is.

Als iedereen als een bedreiging aanvoelt, inclusief jezelf misschien, bid dan tot deze bron. Vraag om hulp. Sla er desnoods een klassiek kruisje bij als opening van het gebed en als afsluiting van het gebed. Ga een flink stuk wandelen en spreek tot dat grotere Iets. Doe het tijdens de afwas, terwijl er chaos en lawaai in huis is en je het niet meer lijkt te trekken. Doe het op de wc, onder de douche. In bed als je niet kunt slapen. Waar en wanneer je maar kan. Mompel zachtjes op hardop pratend of zingend. Wees niet verlegen om hulp te vragen aan dat wat we niet met het blote oog kunnen zien. Vraag het om inzichten. Vraag om een innerlijke rust. Vraag om innerlijke kracht. En zie hoe je lijf iets meer in ontspanning komt.

(Je kunt ook tot engelen bidden of je gidsen, als dat meer resoneert.)

Ik vergeet vaak te bidden in mijn leven. Maar het is zo’n krachtige manier om het hart uit te storten en onszelf werkelijk over te geven aan iets groters. Zodat het grotere ons kan leiden. Ik ben benieuwd waar het je naar toe mag brengen. Mij brengt het in ieder geval altijd zoveel vertrouwen en een diepe verbinding met wie ik werkelijk ben.

Liefs,
Anne