“The soul of the world is crying to be heard,
and only those who have suffered can fully recognize it.
If women can come to know the sacred dimension of their
own and the earth’s suffering, if they can see that it is
part of the mysterious destiny of the soul of our
 world, if they can look beyond their own
 personal pain and anger to accept
their larger destiny, then the
forces of life can flow in
a new way.”

llewellyn vaughan lee – the return of the feminine and the world soul

In groep 5 kregen we de opdracht om een spreekbeurt te geven. Het mocht over alles gaan, zei de juffrouw, dus op de dag dat ik aan de beurt was, nam ik een krijtje in mijn handen en liep naar het bord. Ik schreef er twee letters op. De i en de k: ik. Ik nam ik de gelegenheid om over mijn leven te delen.

Daar ben ik, zoals je misschien weet, nooit mee gestopt. Het begon al vrij vroeg dat ik álles wilde delen, ook dat waar je normaal gesproken het niet zo snel over hebt. Ik doe dit niet omdat ik mezelf nou zo interessant vind, ik doe het omdat ik altijd al heb gevoeld dat mijn pijn, de jouwe is. Zodra ik een persoonlijk verhaal deel, deel ik ons verhaal. Misschien is het bij jou niet precies zo gegaan als bij mij, maar ik streef naar het gevoel van gezamenlijkheid. We zitten hier samen in, in dit klungelige, prachtige mens-zijn.

 

Het laatste jaar realiseer ik me steeds dieper (met behulp van de leraren van nu) dat we mogen gaan beseffen dat ons leven en alles wat we ervaren, altijd in de context staat van iets groters. 

 

Geen worsteling van een individu, staat werkelijk alleen. We zijn altijd verbonden met relaties, een gemeenschap met sociale gedragscodes: bepaalde verwachtingen die op een mens gelegd worden en zelfs collectieve trauma’s die beïnvloeden wat we doen, denken en voelen.

Geen enkel mens is een individu.
We zijn allemaal verbonden met elkaar.
We kunnen niet los van elkaar leven.
Alles, is verbonden met alles.

In deze video deel ik vijf voorbeelden van hoe persoonlijke problemen altijd een onderdeel zijn van de gemeenschap: 

 

De 5 voorbeelden uitgeschreven:
“Zo is een burn-out niet per se het persoonlijke probleem van een vrouw die haar grenzen niet aan kon geven. De burn-out is het symptoom van een ongezonde maatschappijgeest waar uitputting verheerlijkt wordt en rusten geminacht wordt.

Zo zijn de zelfmoordgedachten die een jonge, autistische, homoseksuele jongen tegenkomt op de middelbare school, geen resultaat van het idee dat er iets mis met hem zou zijn, maar dat hij opgroeit in een omgeving waar niet genoeg daadkracht is voor diversiteit in mens-zijn.

Zo zijn de oprechte vragen die een zwarte man stelt nadat hij de zoveelste keer wordt aangehouden door de politie of de vrouw van kleur wiens competentie en intelligentie in twijfel wordt getrokken, niet te wijten aan hun zogenaamde ‘persoonlijke onzekerheid’, maar leven ze in een wereld die problemen van mensen van kleur niet ziet en niet wil erkennen. Een wereld die er alles aan doet om hun stem te bagatelliseren.

Zo is de vrouw die niet weet hoe ze haar kracht naar buiten kan brengen en daar al jaren mee worstelt, en sterk twijfelt aan haar intuïtieve gaven, geen slap of niet talentvol mens.

Maar ze is opgegroeid in een gezin en in een samenleving waar haar stem er niet toe doet.

Waar masculiene waarden, zoals rationaliteit en logica hoger in de hiërarchie staan dan feminiene waarden, zoals gevoel, droomwerk en intuïtie.

Een samenleving waar vrouwen dikwijls door mannen onderbroken worden als ze vanuit hun hart willen spreken. En waarin ze gekleineerd worden door het veelvuldig horen van uitspraken als ‘doe niet zo onzeker,’ ‘je bent altijd zo emotioneel’. En waar vrouwen vooral mooi moeten zijn en vooral niet ‘moeilijk moeten doen.’

Zo is het ziek-zijn van de aarde niet een ongelukkig probleem, waar we als individu niets aan kunnen doen. Het ziek-zijn is een directe weerspiegeling van hoe wij als mensen met elkaar, met onszelf en met de aarde omgaan. Het laat zien hoe zeer we uit het oog zijn verloren wat het betekent om te leven en om voor elkaar te zorgen. We zitten vast in een model genaamd ‘business as usual’ (naar Joanna Macy), waarin alleen economische groei ertoe doet. Terwijl we niet zien dat dit onze ondergang is.”

Geen enkel probleem, trauma of geestesziekte ontstaat uit zichzelf, maar het wordt altijd gedragen door een groter geheel.

 

“Een mens beleeft op microniveau,
wat er op macroniveau afspeelt,”

schrijft Llewellyn Vaughan Lee in zijn boek The return of the feminine & the world soul.

We mogen gaan inzien dat wanneer iemand lijdt, een gemeenschappelijk groot mensenhart bloedt. En het probleem is ontstaan vanuit een ongezond, ziek systeem dat door middel van het individu, opzoek is naar balans en heling.

Het wordt tijd dat we het idee loslaten dat wat we meemaken, alleen ons eigen probleem is.
Het wordt tijd dat we gaan beseffen dat alles wat we op persoonlijk vlak meemaken, anderen dit ook meemaken.
En dat het grotere, collectieve trauma’s aanraakt waar we allemaal in verstrikt zitten.

 

 

Ook in mijn onderzoek naar het ziek van verlangen-zijn bleek geen persoonlijk onderzoek te zijn. In deze video vertel ik mijn ervaring met de gewaarwording van de collectiviteit van dit verhaal. In mijn boek komen er ook andere thema’s aan bod.

Het wordt tijd dat we stoppen met te geloven dat wat we meemaken, niemand anders op die manier meemaakt.

Geen enkel probleem staat op zichzelf.

 

 

Alle individuele problemen zijn symptomen van wat er op collectief vlak nog steeds geloofd wordt over mens-zijn en het leven op aarde wat niet de waarheid is.

Alles wat uit balans is, overal waar collectief trauma in ligt, zal door het individu gevoeld worden.

“Het gif van ons gemeenschappelijk trauma hangt in de lucht en besmet ieder van ons. Alleen door te leven, ademen we het in,” schrijft trauma therapeut Resmaa Menakem.

Het trauma zoekt door het individu heen naar heling. Pas als we er bewust van worden dat wat we denken, vaak niet eens onze gedachten zijn, en zelfs wat we voelen, maar dat we onderdeel zijn van een groter geheel, kan er ruimte komen om anders te gaan handelen.

Door meer kennis te krijgen over de collectieve trauma’s die er zijn, zoals racisme en white supremacy en het patriarchaat, met geïnternaliseerd kapitalisme en de disbalans tussen het feminiene en het masculine, het grote taboe rondom de dood, maken we onszelf vrij van deze grootse verstrikkingen.

 

Door te gaan zien wat we niet werkelijk zijn, maar wat we wel jarenlang geleefd hebben, kunnen we gaan ontdekken wie we wél zijn.

Wat doet het met mij in de praktijk? Ik deel in deze video hoe ik (grotendeels!) van mijn werkverslaving ben afgekomen. 

Mijn pijn, is jouw pijn.

Ik geloof dat we onze monden mogen gaan openen over waar we ’s nachts van wakker kunnen liggen, want alleen zo komt aan het licht wat er op grotere schaal beleefd wordt. Alleen zo kunnen we het collectieve trauma herkennen.

Als we steeds meer openbaren wat niet klopt op aarde, welke ‘zieke systemen’ er zijn en collectieve trauma’s die ons tot zombies maken, maken we de mogelijkheid vrij een rijker mens-zijn te gaan leven. Mijn (‘well trained’ masculine) cynisme of dit gaat lukken is groot. Maar, ik voel dat ik eraan mee wil werken om alle bestaande, veilige huisjes om ver te werpen. En dat doe ik, door middel van het persoonlijke verhaal.

 

Want mijn leven is niet alleen de mijne,

want jouw leven is niet alleen de jouwe,

het is een reflectie van ons allemaal.

 

Nog iets meer uitzoomen:
Onze lichamen zijn niet alleen onderdeel van een groter, collectief lichaam. Onze lichamen zijn daarnaast ook de vruchten van de aarde. We hebben ‘clay bodies’, zoals de dichter en mysticus John O’Donohue ooit mooi zei. We zijn een onderdeel van het lichaam van de aarde. En het leven op onze aarde is ziek, uitgeput en stervende. Llewellyn Vaughn Lee schrijft dat dit niet de bedoeling was en meent dat we alleen van binnenuit haar kunnen redden. Werken we aan onszelf, werken we aan onze collectieve wonden, dan werken we aan de heling van de aarde.

 

tekening uit mijn dagboek deze week om het verhaal in beeld te vatten. 🙂

Dankjewel voor het lezen en bekijken van deze blog. Ik hoop dat het je heeft mogen raken. Voel je dat je meer wilt of iets wilt teruggeven?

Deze mogelijkheden zijn er:

Samen: Spirituele begeleiding (1-1 coaching)
Zelfstudie: Kijk voor meer inspiratie in mijn shop
Deep feminine online cursus: een totaal andere kijk op mens-zijn. 

Liefs,
Anne

Zelfliefde, hoe de f. doe je dat?

Zelfliefde, hoe de f. doe je dat?

Vraag jij je wel eens af hoe je aan zelfliefde komt? Ik heb het mij, samen met een heleboel andere mensen op deze aarde, dikwijls afgevraagd. Het gebrek aan zelfliefde brengt een heleboel lijden en akelige problemen met zich voort, je kunt het wel de wortel van al het...

Hoe nu verder? (video)

Hoe nu verder? (video)

Lang heb ik mijn mond gesloten gehouden over maatschappelijke zaken. Helemaal over racisme en over ons slavernijverleden, omdat ik vond dat ik als blanke vrouw daar niets over te zeggen had. En ook omdat ik er eigenlijk helemaal niéts over te zeggen had, maar toch...

Niet doodgaan vandaag

Niet doodgaan vandaag

Het is ochtend. Hij wil op zijn fiets stappen om naar zijn werk te gaan en ik weet dat het een veilige route is van ongeveer veertig minuten, maar toch zie ik hem halverwege verongelukken. Met zijn hoofd tegen het asfalt, zijn schedel kraakt open, omstanders zien voor...

Die businesscoaches laten me slecht voelen

Die businesscoaches laten me slecht voelen

Tijdens een bezoekje aan facebook kom ik gemiddeld drie verschillende businesscoach advertenties tegen. Ik keek net even en deze vond ik: - 5 simpele social media strategieën die werken. - How to attract clients even if nobody has ever heard of you. - doe mee aan de...

Lees dit als je ruzie hebt met je lief

Lees dit als je ruzie hebt met je lief

Het is oké om net iets te lang vast te houden. Om net iets te lang iets te doen waarvan je diep van binnen weet dat het niet goed is. Voor jou niet en voor de ander niet. We doen het allemaal. Te lang, te pijnlijk, te verstikkend, vernietigend. We vechten door met...

Twee jaar na zijn dood

Twee jaar na zijn dood

"Ik weet dat het cliché klinkt, maar toch heb ik ook de gedachte dat ik niet begrijp waarom hij dood is!" Ik zit rechtop hard te huilen in bed, als ik zou liggen, kan ik geen ademhalen door mijn eigen snot. Eigenlijk lukt snuiten ook niet meer, want steeds komt het in...

Radicaal eerlijk zijn

Radicaal eerlijk zijn

Als mijn vrienden en ik praten over hoe sommige dingen in ons leven helemaal uit de hand lijken te lopen, verbaas ik me er altijd over hoe GOED ik me voel terwijl we dit delen. In volle overgave storten wij ons in een klaagzang, hoe eerlijker, hoe grover, hoe ruwer de...

Rouwen zoals het is

Rouwen zoals het is

Twee meisjes zitten net als ik in een dorpsbus vanaf Nijmegen. Het is vrijdagavond. De buschauffeur is jong en heeft gekozen voor een radiozender met hippe dancemuziek. Als ik zulke slechte muziek hoor, voel ik me gelijk twintig jaar ouder dan ik ben.  Ik ben moe....

Een geheim van creatief leven

Een geheim van creatief leven

Tijdens mijn menstruatie ben ik meestal dicht bij mezelf. Het voelt alsof ik in deze heilige tijd van de maand naast mijn grootste en wijste innerlijk leraar mag zitten die mij vertelt waar ik naar toe mag gaan in mijn leven en waarmee ik moet ophouden. Ze vertelt me...

Schrijven aan een boek

Schrijven aan een boek

Zoals je misschien weet, schrijven mijn moeder en ik nu ongeveer een half jaar aan haar/ons boek over Zinvol Rouwen. Een boek dat gaat over haar ervaring met het verliezen van haar zoon en hoe dit ervoor heeft gezorgd dat nog meer de echte Kitty (want zo heet ze) naar...

Levendig coachen

Levendig coachen

Het fijne aan het geven van sessies is dat het altijd kan, in iedere omstandigheid. Ook, zoals nu, als ik me helemaal gestoord voel vanwege mijn PMS. Als ik mezelf maar toe laat mezelf te zijn en niet te denken dat ik ineens een glimlach moet faken, als ie er niet is....