“The soul of the world is crying to be heard,
and only those who have suffered can fully recognize it.
If women can come to know the sacred dimension of their
own and the earth’s suffering, if they can see that it is
part of the mysterious destiny of the soul of our
 world, if they can look beyond their own
 personal pain and anger to accept
their larger destiny, then the
forces of life can flow in
a new way.”

llewellyn vaughan lee – the return of the feminine and the world soul

In groep 5 kregen we de opdracht om een spreekbeurt te geven. Het mocht over alles gaan, zei de juffrouw, dus op de dag dat ik aan de beurt was, nam ik een krijtje in mijn handen en liep naar het bord. Ik schreef er twee letters op. De i en de k: ik. Ik nam ik de gelegenheid om over mijn leven te delen.

Daar ben ik, zoals je misschien weet, nooit mee gestopt. Het begon al vrij vroeg dat ik álles wilde delen, ook dat waar je normaal gesproken het niet zo snel over hebt. Ik doe dit niet omdat ik mezelf nou zo interessant vind, ik doe het omdat ik altijd al heb gevoeld dat mijn pijn, de jouwe is. Zodra ik een persoonlijk verhaal deel, deel ik ons verhaal. Misschien is het bij jou niet precies zo gegaan als bij mij, maar ik streef naar het gevoel van gezamenlijkheid. We zitten hier samen in, in dit klungelige, prachtige mens-zijn.

 

Het laatste jaar realiseer ik me steeds dieper (met behulp van de leraren van nu) dat we mogen gaan beseffen dat ons leven en alles wat we ervaren, altijd in de context staat van iets groters. 

 

Geen worsteling van een individu, staat werkelijk alleen. We zijn altijd verbonden met relaties, een gemeenschap met sociale gedragscodes: bepaalde verwachtingen die op een mens gelegd worden en zelfs collectieve trauma’s die beïnvloeden wat we doen, denken en voelen.

Geen enkel mens is een individu.
We zijn allemaal verbonden met elkaar.
We kunnen niet los van elkaar leven.
Alles, is verbonden met alles.

In deze video deel ik vijf voorbeelden van hoe persoonlijke problemen altijd een onderdeel zijn van de gemeenschap: 

 

De 5 voorbeelden uitgeschreven:
“Zo is een burn-out niet per se het persoonlijke probleem van een vrouw die haar grenzen niet aan kon geven. De burn-out is het symptoom van een ongezonde maatschappijgeest waar uitputting verheerlijkt wordt en rusten geminacht wordt.

Zo zijn de zelfmoordgedachten die een jonge, autistische, homoseksuele jongen tegenkomt op de middelbare school, geen resultaat van het idee dat er iets mis met hem zou zijn, maar dat hij opgroeit in een omgeving waar niet genoeg daadkracht is voor diversiteit in mens-zijn.

Zo zijn de oprechte vragen die een zwarte man stelt nadat hij de zoveelste keer wordt aangehouden door de politie of de vrouw van kleur wiens competentie en intelligentie in twijfel wordt getrokken, niet te wijten aan hun zogenaamde ‘persoonlijke onzekerheid’, maar leven ze in een wereld die problemen van mensen van kleur niet ziet en niet wil erkennen. Een wereld die er alles aan doet om hun stem te bagatelliseren.

Zo is de vrouw die niet weet hoe ze haar kracht naar buiten kan brengen en daar al jaren mee worstelt, en sterk twijfelt aan haar intuïtieve gaven, geen slap of niet talentvol mens.

Maar ze is opgegroeid in een gezin en in een samenleving waar haar stem er niet toe doet.

Waar masculiene waarden, zoals rationaliteit en logica hoger in de hiërarchie staan dan feminiene waarden, zoals gevoel, droomwerk en intuïtie.

Een samenleving waar vrouwen dikwijls door mannen onderbroken worden als ze vanuit hun hart willen spreken. En waarin ze gekleineerd worden door het veelvuldig horen van uitspraken als ‘doe niet zo onzeker,’ ‘je bent altijd zo emotioneel’. En waar vrouwen vooral mooi moeten zijn en vooral niet ‘moeilijk moeten doen.’

Zo is het ziek-zijn van de aarde niet een ongelukkig probleem, waar we als individu niets aan kunnen doen. Het ziek-zijn is een directe weerspiegeling van hoe wij als mensen met elkaar, met onszelf en met de aarde omgaan. Het laat zien hoe zeer we uit het oog zijn verloren wat het betekent om te leven en om voor elkaar te zorgen. We zitten vast in een model genaamd ‘business as usual’ (naar Joanna Macy), waarin alleen economische groei ertoe doet. Terwijl we niet zien dat dit onze ondergang is.”

Geen enkel probleem, trauma of geestesziekte ontstaat uit zichzelf, maar het wordt altijd gedragen door een groter geheel.

 

“Een mens beleeft op microniveau,
wat er op macroniveau afspeelt,”

schrijft Llewellyn Vaughan Lee in zijn boek The return of the feminine & the world soul.

We mogen gaan inzien dat wanneer iemand lijdt, een gemeenschappelijk groot mensenhart bloedt. En het probleem is ontstaan vanuit een ongezond, ziek systeem dat door middel van het individu, opzoek is naar balans en heling.

Het wordt tijd dat we het idee loslaten dat wat we meemaken, alleen ons eigen probleem is.
Het wordt tijd dat we gaan beseffen dat alles wat we op persoonlijk vlak meemaken, anderen dit ook meemaken.
En dat het grotere, collectieve trauma’s aanraakt waar we allemaal in verstrikt zitten.

 

 

Ook in mijn onderzoek naar het ziek van verlangen-zijn bleek geen persoonlijk onderzoek te zijn. In deze video vertel ik mijn ervaring met de gewaarwording van de collectiviteit van dit verhaal. In mijn boek komen er ook andere thema’s aan bod.

Het wordt tijd dat we stoppen met te geloven dat wat we meemaken, niemand anders op die manier meemaakt.

Geen enkel probleem staat op zichzelf.

 

 

Alle individuele problemen zijn symptomen van wat er op collectief vlak nog steeds geloofd wordt over mens-zijn en het leven op aarde wat niet de waarheid is.

Alles wat uit balans is, overal waar collectief trauma in ligt, zal door het individu gevoeld worden.

“Het gif van ons gemeenschappelijk trauma hangt in de lucht en besmet ieder van ons. Alleen door te leven, ademen we het in,” schrijft trauma therapeut Resmaa Menakem.

Het trauma zoekt door het individu heen naar heling. Pas als we er bewust van worden dat wat we denken, vaak niet eens onze gedachten zijn, en zelfs wat we voelen, maar dat we onderdeel zijn van een groter geheel, kan er ruimte komen om anders te gaan handelen.

Door meer kennis te krijgen over de collectieve trauma’s die er zijn, zoals racisme en white supremacy en het patriarchaat, met geïnternaliseerd kapitalisme en de disbalans tussen het feminiene en het masculine, het grote taboe rondom de dood, maken we onszelf vrij van deze grootse verstrikkingen.

 

Door te gaan zien wat we niet werkelijk zijn, maar wat we wel jarenlang geleefd hebben, kunnen we gaan ontdekken wie we wél zijn.

Wat doet het met mij in de praktijk? Ik deel in deze video hoe ik (grotendeels!) van mijn werkverslaving ben afgekomen. 

Mijn pijn, is jouw pijn.

Ik geloof dat we onze monden mogen gaan openen over waar we ‘s nachts van wakker kunnen liggen, want alleen zo komt aan het licht wat er op grotere schaal beleefd wordt. Alleen zo kunnen we het collectieve trauma herkennen.

Als we steeds meer openbaren wat niet klopt op aarde, welke ‘zieke systemen’ er zijn en collectieve trauma’s die ons tot zombies maken, maken we de mogelijkheid vrij een rijker mens-zijn te gaan leven. Mijn (‘well trained’ masculine) cynisme of dit gaat lukken is groot. Maar, ik voel dat ik eraan mee wil werken om alle bestaande, veilige huisjes om ver te werpen. En dat doe ik, door middel van het persoonlijke verhaal.

 

Want mijn leven is niet alleen de mijne,

want jouw leven is niet alleen de jouwe,

het is een reflectie van ons allemaal.

 

Nog iets meer uitzoomen:
Onze lichamen zijn niet alleen onderdeel van een groter, collectief lichaam. Onze lichamen zijn daarnaast ook de vruchten van de aarde. We hebben ‘clay bodies’, zoals de dichter en mysticus John O’Donohue ooit mooi zei. We zijn een onderdeel van het lichaam van de aarde. En het leven op onze aarde is ziek, uitgeput en stervende. Llewellyn Vaughn Lee schrijft dat dit niet de bedoeling was en meent dat we alleen van binnenuit haar kunnen redden. Werken we aan onszelf, werken we aan onze collectieve wonden, dan werken we aan de heling van de aarde.

 

tekening uit mijn dagboek deze week om het verhaal in beeld te vatten. 🙂

Dankjewel voor het lezen en bekijken van deze blog. Ik hoop dat het je heeft mogen raken. Voel je dat je meer wilt of iets wilt teruggeven?

Deze mogelijkheden zijn er:

Samen: Spirituele begeleiding (1-1 coaching)
Zelfstudie: Kijk voor meer inspiratie in mijn shop
Deep feminine online cursus: een totaal andere kijk op mens-zijn. 

Liefs,
Anne

Wanneer de liefde breekt

Wanneer de liefde breekt

We zitten op de bank. De bank die onze Poes aan de randen al kapot heeft gekrabd en waarvan ik de rafels om de zoveel tijd wegknip. Mijn partner en ik zijn stil, want er is niets meer te zeggen. De afgelopen dagen is er een grote, onderliggende pijn naar boven gerezen...

Wat is humaan?

Wat is humaan?

Het volgende deel ik niet omdat ik het er niet mee eens ben met wat er nu gebeurd en de maatregelen die getroffen worden. Ik voel niet het verlangen om in discussie te gaan over 'wel 1,5m afstand of niet', ik wil alleen een onderbuikgevoel laten spreken in dit...

Wat is de dood?

Wat is de dood?

Het is in de namiddag en ik loop langs de sloot in de boerenvelden waar maar weinig mensen komen. Dit is mijn kerk. Hier hoef ik even helemaal niet met andere mensen bezig te zijn, hier hoef ik zelfs niet met mezelf bezig te zijn. Hier Luister ik naar wat allemaal om...

Er klopt iets niet…

Er klopt iets niet…

De dagen gingen snel aan elkaar voorbij. Ik stond ‘s ochtends op en voordat ik het wist klikte ik het nachtlampje weer uit. En niet omdat het leven me tot diep in mijn botten beroerde van plezier en vervulling, maar omdat het lijstje van dingen die ik nog moest doen...

Dankzij mijn broers dood

Dankzij mijn broers dood

Ik dacht altijd dat ik een vrij zacht, liefdevol mensje was, maar tijdens het sterven van een van mijn broers; Robin, kwam ik erachter hoezeer ik zachtheid en werkelijk kwetsbaar contact vreesde. En hoe zich dit in mijn familie het meest laat zien. Tijdens zijn ziekte...

Niets voelt meer waar dan dit

Niets voelt meer waar dan dit

Eigenlijk ging ik alleen maar even een Praktiseer je eigen wijsheid spel afgeven aan de andere kant van het dorp. Het was al het einde van de dag, de schemer vulde alles wat eerst licht was en de auto's raasden aan me voorbij met mensen die verlangden spoedig thuis te...

Je bent niet de fouten die je maakt

Je bent niet de fouten die je maakt

In een vorige blog vertelde ik al iets over hoe er de laatste tijd allerlei conflicten verschijnen en hoe ik erachter kwam dat dit te maken had met het feit dat mijn innerlijke intentie niet helder was.  Een intentie: Wat vind ik belangrijk? Wat wil ik bereiken? Wat...

10 perfecte Lissabontips voor HSP’ers

10 perfecte Lissabontips voor HSP’ers

Een grote stad bezoeken kan één groot plezier of veel te overweldigend zijn voor ons sterkvoelende menswezens. Door de jaren heen heb ik geleerd wat voor mij werkt: ik verdeel mijn tijd tussen het opzoeken van de introverte natuur van de stad én de extraverte, sociale...