We zitten op de bank. De bank die onze Poes aan de randen al kapot heeft gekrabd en waarvan ik de rafels om de zoveel tijd wegknip.

Mijn partner en ik zijn stil, want er is niets meer te zeggen.

De afgelopen dagen is er een grote, onderliggende pijn naar boven gerezen in onze relatie en we weten niet hoe we nu verder moeten.

Er is in deze corona tijd wel meer naar boven gerezen, dingen die ik totaal niet zag aankomen:
een belangrijk, verhuld verhaal in mijn familie, 
een plotselinge, pijnlijke afstand tussen een goede vriendin en mij,
mijn schoonmoeder die geraakt wordt door de noodgedwongen afstand 

en nu wij.

Vroeg of laat, zouden wij met z’n tweetjes ook aan de beurt zijn. Natuurlijk. Ook wij ontkomen niet aan het lostrillen en losschudden van onze Benedenwereld: de diepere lagen van ons zijn die voorbij ratio gaan 
(Zie ook de eerste geïllustreerde brief: Onze Benedenwereld spreekt.)

Wat naar boven geschoten is, is een pijn die gaat over mijn ziek van verlangens en wat er in het verleden heeft voorgedaan. (Voor als je mij nog niet zo lang volgt: ik word af en toe verliefd op anderen. Ik kies ervoor monogaam te zijn en heb een methode ontwikkelt om de diepere betekenis van je (ongewenste) verlangen te kunnen lezen. Ik leer mensen hoe ze hun diepere waarheid/ hun innerlijke stem kunnen horen, ook in dit thema. Kan ik je hiermee helpen?)

Ik voel een spanning in mijn borstkas en het lijkt alsof alle deuren en ramen in mijn innerlijk gesloten zijn en ik op mijn laatste beetje lucht teer.

Waarschijnlijk, voelt hij zich net zo. 

We hebben al gehuild. We hebben al geschreeuwd. We zoeken, we nemen ons iets voor, 
wetende dat we het toch niet gaan doen.

Ik zucht. Zonder hem aan te kijken, zeg ik:
“En nu stoppen we. Zo komen we nergens.”

“To hear your inner voice,
you have to stop the conversation.”

– David Whyte

“Laten we iets leuks doen. We nemen een pauze van dit hele gebeuren.” Hij knikt. “Goed idee.” Ik zet de tv aan, hij zet thee, ik klik op mijn favoriete serie This is us en hij kijkt, zowaar, met me mee.

Opgelucht halen we weer adem. We hoeven voor een moment even niet meer te weten wat onze oplossing is, we hoeven niet meer te weten waar we naar toe gaan; wanneer we gaan trouwen, wanneer we kinderen krijgen. Het zou ons een worst wezen. 
In dit moment, mogen we gewoon zijn. In het midden van de storm.

Hier zijn we samen
Hier heeft niemand gelijk, noch ongelijk;
hier zijn we gelijk.

En ja hoor, vrijwel direct begint de Liefde tussen ons weer te stromen.
Alsof er niets aan de hand was. Alsof onze gezamenlijke, relationele Benedenwereld duidelijk meldt:
“Het is al gebeurd, jullie hoeven niets meer te doen. Ik doe de rest. Rust maar even uit met z’n tweetjes.”

Alsof, we het afgelopen half uur langer met ons ‘probleem’ zijn meegegaan dan nodig.

Dit fenomeen kennen we maar al te goed in onze relatie. Vaak in de pauze of in een onverwacht, suf grapje, vallen we uit onze bange, boze rollen en worden we spontaan wakker uit de waanzinnige illusie van ‘problemen’.

Door ervaringen zoals deze, kom ik dichter bij het besef dat er voor ons ware zelf geen problemen zijn.

Ons ware zelf weet dat alles op het juiste moment, met de juiste ingrediënten, vanzelf weer oplost.

De juiste ingrediënten om een ‘probleem’ op te lossen:
(Op alle mogelijk denkbare gebieden, zoals: relatie, familie, werk, vriendschap, creatieve projecten, etc.)

– In het geval van een conflict met een ander: we mogen voor de mogelijkheid openstaan, dat geen van beiden gelijk heeft en geen van beiden de schuldige is.

– We mogen de reden van de pijn (waarvan wij denken dat het de reden is) in twijfel trekken. (Weet ik zeker dat dít de oorzaak van mijn pijn of probleem is? Sta ik ervoor open dat het ook totaal iets anders kan zijn?)

– Er is een moment dat de ontstane, omhoog gerakelde pijn serieus genomen mag worden en gevoeld mag worden, maar zodra je ‘niet meer weet wat je ermee moet’, mag je het loslaten; een pauze nemen. De Pijn heeft haar eigen weg, buiten onze ‘maniertjes’ om. Geef het de tijd.

– We mogen de gehechtheid met het bedachte verhaal over de pijn, losser durven laten. Gehechtheid betekent er helemaal van overtuigd zijn dat jij de oorzaak van het probleem kent. En dat je verstrikt bent geraakt in het zoeken naar oplossingen.

Zodra er een verhaal in je gedachten ontstaat waardoor een situatie uitzichtloos lijkt, mogen er al alarmbellen gaan rinkelen.
Dan kan je er prat opgaan dat het niét een diepere waarheid is.

Het woord dat je tegenover gehechtheid kunt plaatsen is: nederigheid.
Als het te groot aanvoelt, is het ook te groot om alleen te dragen. Laat de ijdelheid dan ook los dat jij in je eentje dit varkentje kunt wassen.

– Juist op de momenten dat we voelen dat we erin vastzitten, mogen we de ernst loslaten.
Neem minder serieus wat je te serieus neemt,
en neem serieus wat je te weinig serieus neemt. (Een zin die vorige week bij me kwam buurten en waar we in het programma van de online diepere waarheid groep mee gewerkt hebben. Om de levensenergie weer te laten stromen. Zo waardevol én leuk!) Neem een pauze van alles wat zo belangrijk lijkt. 

– In de opening die ontstaat in de pauze, mogen we… rusten… We mogen genieten van de opluchting. Niet meer meegaan met het verhaal betekent niet dat je daarmee het probleem niet oplost. In tegendeel zelfs. Je laat de energie vrij om haar natuurlijke weg uit deze situatie te vinden. “Let go and let God.”

Het verschil tussen de pijn negeren en even loslaten:

Bij het negeren van de pijn, blijf je een knagend gevoel in je lijf ervaren. Je wordt ’s nachts wakker met dit gevoel en kan weer moeilijk in slaap vallen. Je bent niet echt aanwezig op je werk, bij vrienden. Je blijft maar malen. De liefde stroomt niet. Je voelt je niet vol leven. Je hebt nergens echt zin in. Je ervaart een gevoel van leegte.

Bij het ‘even loslaten’, lucht het op. Ontspant het. Begint de liefde en het leven weer te stromen. De vreugde keert terug. Er is blijdschap. Verwondering kan ontstaan. Het voelt allemaal wat moeitelozer en meer in beweging. Je bent aanwezig.

“You don’t need to know how to do anything.

Except search without knowing

And allow your findings.”
– SARK

Okay, Anne and then WHAT?

🙂

Heb de moed om op de plotselinge ontstane beweging van levensenergie en liefde te vertrouwen. Durf je over te geven aan een opborrelende lach. Kijk om je heen en ontdek wat je verwondering raakt. Wees open. Stap de deur uit.
!Benoem en bevestig de plotselinge gevoelens van liefde, van leven!
Deel het met iemand. Kneed, kleur, schrijf ermee op papier.

‘Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.’ Neeltje Maria Min

Onze natuurlijke, Goddelijke stroming LUVS waardering. Dus geef haar ook de credits die ze verdient!

Luister. 

Luister naar de heldere gedachten die ineens zullen invallen.
Vertrouw op een Antwoord uit een onverwachte hoek.
Verbind je met leraren, coaches en mensen die de trilling hebben waar jij blij en ontspannen van wordt. Bij wie je je gezien voelt.

En dan… Handel ernaar. Handel naar alles wat jou uitnodigt om boven jezelf uit te stijgen en te verbinden met liefde. Wees zo moedig om ernaar te handelen, lieve jij. 

Een persoonlijke noot voor jou:
Welke pijn maar naar boven rijst bij jou,
Durf je erop te vertrouwen dat je niet hoeft te begrijpen
hoe
het wordt opgelost?

Je bent het niet schuld dat dit nu ontstaat.
Het komt gewoon door je heen;
door jouw leven, door jouw lichaam, door jouw denken.

Je hoeft niet eens te weten waarom
of waar het vandaan komt.

Dit wat je nu meemaakt en de wanhoop die je soms kunt voelen
identificeert niet wie je bent
of waartoe je in staat bent.

(Voel je de ruimte die ontstaat als je dit tot je door laat dringen?
Die ruimte, daarin ligt de échte Jij.)

Liefs,
Anne

In het online Ziek van verlangen pakket gaan we samen op onderzoek uit om de diepere betekenis van jouw verlangen naar een ander te begrijpen. Vergroot je bewustzijn over jouw situatie nu, waardoor je weer meer je eigen kracht en autonomie. kunt voelen.