Spreken vanuit je hart

Najaar 2015

We zijn thuis bij onze ouders en we hebben net gegeten. Mijn broer Frank en ik ruimen de tafel af. Mijn broer Robin blijft zitten. Ik erger me aan hem. Hij zat vrij monter aan tafel, dus naar mijn idee kan hij prima meehelpen met de tafel af te ruimen. “Waarom hoeft Robin nooit meer de tafel af te ruimen?!”, roep ik boos. Ik ben van mening dat hij zijn ziektekaart aan het gebruiken is; als het hem goed uitkomt speelt hij de rol van de zieke. “Omdat ik ernstig ziek ben, Anne”, zegt Robin rustig tegen me.

“Robin, je doet maar alsof, je kan heus wel de afwas doen.” Ik haat die stomme ziekte van hem. Hij gedraagt zich alle dagen als een egocentrische lul. Hij heeft het alleen maar over zichzelf of over wat er allemaal mis is in de wereld, en als er dan iets samen gedaan moet worden, gaat ‘ie zielig doen. “Zusje, laten we straks even samen gaan wandelen in het bos.” Ik heb geen zin om samen met hem te gaan wandelen. “Mag ik ook gewoon even boos op je zijn en je irritant vinden, Robin? Waarom moet er dan weer gelijk ‘gewandeld’ worden?” Robin is stil en kijkt me alleen indringend aan. “Oké, ik ga mee.” Ik heb het idee dat Robin geen ruzie wil tussen ons, nooit meer, omdat hij weet dat hij doodgaat. Maar ik wil niet geloven dat hij doodgaat. Over een jaar is hij weer genezen en kunnen we dit allemaal achter ons laten.

In het bos overheerst het gevoel van ongemakkelijkheid. We wandelen de eerste vijf minuten zwijgend naast elkaar tot Robin aan me vraagt hoe het met me gaat. Ik ben verrast door zijn vraag, gaat het nu eindelijk eens niet over hem?
Ik geef antwoord. Ik praat ‘eerlijk’ over mijn leven, maar ik ben niet echt eerlijk over wat ik bij hem voel. Ik vertel verhalen over mijn leven; ik heb het over mijn relatie, over mijn werk, over hoe lastig ik het vind om zelfstandige te zijn, maar dat ik zzp’er zijn als enige optie zie. Maar ik zeg niet hoe ongemakkelijk ik me, in dit huidige moment, bij hem voel of hoe bang ik word van zijn hersentumor en hoe afgrijselijk ik het vind dat zijn gedrag daardoor veranderd is. Ik zeg niet dat ik hem stiekem wel gek in zijn hoofd vind, ook al zeg ik van niet als hij er op momenten naar vraagt. Al zoveel mensen zijn zo moedig geweest om toe te geven dat ze niet meer op zijn denken vertrouwen, maar als ik het ook zeg, voelt het alsof ik, zijn zusje, hem in de steek laat. Hij kan er niets aan doen dat zijn denken gelooft dat hij de minister-president moet vermoorden. En ik weet dat hij het toch niet werkelijk van plan is. Hij heeft grote praatjes, maar als puntje bij paaltje komt, doet hij niet eens de afwas.

Robin luistert naar me en zegt niets. Ik voel me een nepperd. Robin wil oprecht contact, maar ik durf niet mijn hele waarheid te delen: dat wat ik voor hem verberg om de lieve vrede te behouden. Ergens weet ik dat ik wel het achterste van mijn tong moet laten zien en dat ik door het vertellen van leugens (door niet te benoemen wat er werkelijk toe doet), de voelbare afstand tussen ons in stand houdt. De ergste straf die je aan iemand kunt geven van wie je houdt, is niet geheel eerlijk te zijn en je tijd te verdoen aan koetjes- en kalfjespraat.

Robin verdient de intense, maar uiteindelijk vertederende nabijheid van mijn hele waarheid en niet alleen mijn oppervlakkige halve, maar ik durf het niet. Ik durf niet mijn hele innerlijk aan hem te geven. Ik durf mij niet over te geven aan de realiteit. Hij loopt hier met mij omdat hij weet dat hij doodgaat en daarom geen ruzie met zijn kleine zusje wil. Ik wil nog geloven dat ik hier loop met iemand die nog een lange tijd te gaan heeft.

Een hoofdstuk uit het boek Mijn eerste grote dood (dat misschien ooit uitkomt).

De ervaringen met mijn ernstig zieke broer in 2015 hebben me diep laten beseffen dat het voor mijn leven van levensbelang is dat ik leer hoe ik de oprechtheid in mezelf kan aanraken en kan delen met anderen.  

Niet alleen ik worstel hiermee.
Het niet kunnen spreken vanuit het hart,
is een probleem dat veel mensen kennen.

Met als gevolg dat velen van ons
zich eenzaam voelen in wat we ten diepste ervaren.

En dat de prachtige stem van het hart
die iedereen in zich heeft(!!!)
voor sommigen zelfs nooit het daglicht zal zien in ons korte, kostbare leven.

Na mijn broers dood besloot ik dat ik de onwaarheden
in mezelf minder een kans wil geven. Dit nooit meer, dacht ik.
Ik wil ‘echt’. Echt contact: met mij en met anderen…

Ik wilde leren hoe ik meer vanuit het intieme hart spreek
en minder vanuit de afstandelijke mind.

Ik ben dieper het onderzoek ingedoken waarin ik de vibratie van mijn eigen hart-stem leerde kennen (bij gebrek aan betere woorden ;)),
en hoe ik deze tot expressie kon brengen.
Langzaam ontdekte ik waarom het zo eng is om dit te doen.
En waar en wanneer de mind in ons taalgebruik er al gauw een stokje voor wil steken.

Ik leerde de afgelopen 5 jaar belangrijke technieken in
het ‘spreken vanuit je hart’. (En ik leer uiteraard nog steeds door.)

Ik pas deze technieken nu dagelijks in mijn eigen privé leven,
in mijn praktijk en in mijn creatief werk toe.

Ik zie en voel de verandering. En ik ben er trots op.

Tegenwoordig leer ik dit ook aan klanten die hier
écht klaar voor zijn. Dit in het echt beoefenen is natuurlijk het allerbeste, maar omdat ik weet hoe spannend dit is, besloot ik een online cursus te maken die je thuis, zelfstandig kunt doen.

In een online cursus met 6-tal video’s van meer dan 90 minuten
 laat ik aan je zien hoe je jouw eigen hart laat spreken en herkennen. 
Dus in plaats van een leuke film op te zetten ’s avonds,
kan je op een avondje de cursus opzetten voor some soul food, hihi. 🙂

De cursus is voor iedereen interessant die…
 worstelt met zijn eigen innerlijk tot uitdrukking brengen.

Voor als je worstelt met de kern in jezelf te vinden
en deze te communiceren naar een ander.

 En voor…
inspirerend sprekers, coaches en therapeuten(!!!), kunstenaars, dichters, toneelspelers en muzikanten. Of als je veel met vergaderingen te maken hebt en wezenlijke veranderingen in je bedrijf wilt aanbrengen.

Als je dit kunt en durft te praktiseren,
heb je iets waardevols aan de mensen om je heen te geven.

Ieder mens verlangt naar de bevrijding en de opluchting van de stem van ons hart.

Wie zichzelf hierin traint (vaak omdat ze het zelf zo hard nodig hebben! ;))
helpt achter de schermen mee aan een nieuwe aarde.

Je kunt de cursus onder dit bericht bestellen of er meer over lezen.