“The soul of the world is crying to be heard,
and only those who have suffered can fully recognize it.
If women can come to know the sacred dimension of their
own and the earth’s suffering, if they can see that it is
part of the mysterious destiny of the soul of our
 world, if they can look beyond their own
 personal pain and anger to accept
their larger destiny, then the
forces of life can flow in
a new way.”

llewellyn vaughan lee – the return of the feminine and the world soul

In groep 5 kregen we de opdracht om een spreekbeurt te geven. Het mocht over alles gaan, zei de juffrouw, dus op de dag dat ik aan de beurt was, nam ik een krijtje in mijn handen en liep naar het bord. Ik schreef er twee letters op. De i en de k: ik. Ik nam ik de gelegenheid om over mijn leven te delen.

Daar ben ik, zoals je misschien weet, nooit mee gestopt. Het begon al vrij vroeg dat ik álles wilde delen, ook dat waar je normaal gesproken het niet zo snel over hebt. Ik doe dit niet omdat ik mezelf nou zo interessant vind, ik doe het omdat ik altijd al heb gevoeld dat mijn pijn, de jouwe is. Zodra ik een persoonlijk verhaal deel, deel ik ons verhaal. Misschien is het bij jou niet precies zo gegaan als bij mij, maar ik streef naar het gevoel van gezamenlijkheid. We zitten hier samen in, in dit klungelige, prachtige mens-zijn.

 

Het laatste jaar realiseer ik me steeds dieper (met behulp van de leraren van nu) dat we mogen gaan beseffen dat ons leven en alles wat we ervaren, altijd in de context staat van iets groters. 

 

Geen worsteling van een individu, staat werkelijk alleen. We zijn altijd verbonden met relaties, een gemeenschap met sociale gedragscodes: bepaalde verwachtingen die op een mens gelegd worden en zelfs collectieve trauma’s die beïnvloeden wat we doen, denken en voelen.

Geen enkel mens is een individu.
We zijn allemaal verbonden met elkaar.
We kunnen niet los van elkaar leven.
Alles, is verbonden met alles.

In deze video deel ik vijf voorbeelden van hoe persoonlijke problemen altijd een onderdeel zijn van de gemeenschap: 

 

De 5 voorbeelden uitgeschreven:
“Zo is een burn-out niet per se het persoonlijke probleem van een vrouw die haar grenzen niet aan kon geven. De burn-out is het symptoom van een ongezonde maatschappijgeest waar uitputting verheerlijkt wordt en rusten geminacht wordt.

Zo zijn de zelfmoordgedachten die een jonge, autistische, homoseksuele jongen tegenkomt op de middelbare school, geen resultaat van het idee dat er iets mis met hem zou zijn, maar dat hij opgroeit in een omgeving waar niet genoeg daadkracht is voor diversiteit in mens-zijn.

Zo zijn de oprechte vragen die een zwarte man stelt nadat hij de zoveelste keer wordt aangehouden door de politie of de vrouw van kleur wiens competentie en intelligentie in twijfel wordt getrokken, niet te wijten aan hun zogenaamde ‘persoonlijke onzekerheid’, maar leven ze in een wereld die problemen van mensen van kleur niet ziet en niet wil erkennen. Een wereld die er alles aan doet om hun stem te bagatelliseren.

Zo is de vrouw die niet weet hoe ze haar kracht naar buiten kan brengen en daar al jaren mee worstelt, en sterk twijfelt aan haar intuïtieve gaven, geen slap of niet talentvol mens.

Maar ze is opgegroeid in een gezin en in een samenleving waar haar stem er niet toe doet.

Waar masculiene waarden, zoals rationaliteit en logica hoger in de hiërarchie staan dan feminiene waarden, zoals gevoel, droomwerk en intuïtie.

Een samenleving waar vrouwen dikwijls door mannen onderbroken worden als ze vanuit hun hart willen spreken. En waarin ze gekleineerd worden door het veelvuldig horen van uitspraken als ‘doe niet zo onzeker,’ ‘je bent altijd zo emotioneel’. En waar vrouwen vooral mooi moeten zijn en vooral niet ‘moeilijk moeten doen.’

Zo is het ziek-zijn van de aarde niet een ongelukkig probleem, waar we als individu niets aan kunnen doen. Het ziek-zijn is een directe weerspiegeling van hoe wij als mensen met elkaar, met onszelf en met de aarde omgaan. Het laat zien hoe zeer we uit het oog zijn verloren wat het betekent om te leven en om voor elkaar te zorgen. We zitten vast in een model genaamd ‘business as usual’ (naar Joanna Macy), waarin alleen economische groei ertoe doet. Terwijl we niet zien dat dit onze ondergang is.”

Geen enkel probleem, trauma of geestesziekte ontstaat uit zichzelf, maar het wordt altijd gedragen door een groter geheel.

 

“Een mens beleeft op microniveau,
wat er op macroniveau afspeelt,”

schrijft Llewellyn Vaughan Lee in zijn boek The return of the feminine & the world soul.

We mogen gaan inzien dat wanneer iemand lijdt, een gemeenschappelijk groot mensenhart bloedt. En het probleem is ontstaan vanuit een ongezond, ziek systeem dat door middel van het individu, opzoek is naar balans en heling.

Het wordt tijd dat we het idee loslaten dat wat we meemaken, alleen ons eigen probleem is.
Het wordt tijd dat we gaan beseffen dat alles wat we op persoonlijk vlak meemaken, anderen dit ook meemaken.
En dat het grotere, collectieve trauma’s aanraakt waar we allemaal in verstrikt zitten.

 

 

Ook in mijn onderzoek naar het ziek van verlangen-zijn bleek geen persoonlijk onderzoek te zijn. In deze video vertel ik mijn ervaring met de gewaarwording van de collectiviteit van dit verhaal. In mijn boek komen er ook andere thema’s aan bod.

Het wordt tijd dat we stoppen met te geloven dat wat we meemaken, niemand anders op die manier meemaakt.

Geen enkel probleem staat op zichzelf.

 

 

Alle individuele problemen zijn symptomen van wat er op collectief vlak nog steeds geloofd wordt over mens-zijn en het leven op aarde wat niet de waarheid is.

Alles wat uit balans is, overal waar collectief trauma in ligt, zal door het individu gevoeld worden.

“Het gif van ons gemeenschappelijk trauma hangt in de lucht en besmet ieder van ons. Alleen door te leven, ademen we het in,” schrijft trauma therapeut Resmaa Menakem.

Het trauma zoekt door het individu heen naar heling. Pas als we er bewust van worden dat wat we denken, vaak niet eens onze gedachten zijn, en zelfs wat we voelen, maar dat we onderdeel zijn van een groter geheel, kan er ruimte komen om anders te gaan handelen.

Door meer kennis te krijgen over de collectieve trauma’s die er zijn, zoals racisme en white supremacy en het patriarchaat, met geïnternaliseerd kapitalisme en de disbalans tussen het feminiene en het masculine, het grote taboe rondom de dood, maken we onszelf vrij van deze grootse verstrikkingen.

 

Door te gaan zien wat we niet werkelijk zijn, maar wat we wel jarenlang geleefd hebben, kunnen we gaan ontdekken wie we wél zijn.

Wat doet het met mij in de praktijk? Ik deel in deze video hoe ik (grotendeels!) van mijn werkverslaving ben afgekomen. 

Mijn pijn, is jouw pijn.

Ik geloof dat we onze monden mogen gaan openen over waar we ‘s nachts van wakker kunnen liggen, want alleen zo komt aan het licht wat er op grotere schaal beleefd wordt. Alleen zo kunnen we het collectieve trauma herkennen.

Als we steeds meer openbaren wat niet klopt op aarde, welke ‘zieke systemen’ er zijn en collectieve trauma’s die ons tot zombies maken, maken we de mogelijkheid vrij een rijker mens-zijn te gaan leven. Mijn (‘well trained’ masculine) cynisme of dit gaat lukken is groot. Maar, ik voel dat ik eraan mee wil werken om alle bestaande, veilige huisjes om ver te werpen. En dat doe ik, door middel van het persoonlijke verhaal.

 

Want mijn leven is niet alleen de mijne,

want jouw leven is niet alleen de jouwe,

het is een reflectie van ons allemaal.

 

Nog iets meer uitzoomen:
Onze lichamen zijn niet alleen onderdeel van een groter, collectief lichaam. Onze lichamen zijn daarnaast ook de vruchten van de aarde. We hebben ‘clay bodies’, zoals de dichter en mysticus John O’Donohue ooit mooi zei. We zijn een onderdeel van het lichaam van de aarde. En het leven op onze aarde is ziek, uitgeput en stervende. Llewellyn Vaughn Lee schrijft dat dit niet de bedoeling was en meent dat we alleen van binnenuit haar kunnen redden. Werken we aan onszelf, werken we aan onze collectieve wonden, dan werken we aan de heling van de aarde.

 

tekening uit mijn dagboek deze week om het verhaal in beeld te vatten. 🙂

Dankjewel voor het lezen en bekijken van deze blog. Ik hoop dat het je heeft mogen raken. Voel je dat je meer wilt of iets wilt teruggeven?

Deze mogelijkheden zijn er:

Samen: Spirituele begeleiding (1-1 coaching)
Zelfstudie: Kijk voor meer inspiratie in mijn shop
Deep feminine online cursus: een totaal andere kijk op mens-zijn. 

Liefs,
Anne

Zelfvergeving na een fout

Zelfvergeving na een fout

Hoe vergeef je jezelf als je iemand van wie je heel veel houdt, pijn hebt gedaan? Hoe zak je niet weg in het moeras van zelfafwijzing of zelfs zelfhaat, om wat je gedaan hebt, als je het betraande gezicht van de ander ziet? Als je tot diep in je botten beseft: jouw...

Verliefd op een collega

Verliefd op een collega

Van alle mensen die vanaf 2016 in mijn praktijk komen, komt ongeveer 60% met een belangrijke vraag over het verlangen naar een dierbare collega. In mijn nieuwste podcastaflevering vertel ik over wat ik leerde over het diepere verhaal achter het verlangen naar iemand...

Omgaan met paniek

Omgaan met paniek

Ze praat snel. Ik hoor de paniek in haar stem via de speaker van mijn telefoon die op luidspreker staat. Met mijn ogen gesloten leun ik achterover in mijn stoel terwijl ik naar haar spraakwaterval luister. Ik ben opgehouden dingen te noteren in mijn notitieboekje....

De grootsheid in jou

De grootsheid in jou

Hoezeer we ook met onszelf in de knoop kunnen zitten Hoe lelijk we naar onszelf kunnen praten  Hoezeer we de hoop op een goede toekomst ook opgegeven kunnen hebben en totaal geen perspectief meer zien Hoe donker het innerlijk nu kan zijn op momenten Hoe fel het...

Eenzaamheid vermomt zich in vele jasjes

Eenzaamheid vermomt zich in vele jasjes

artwork van Brian Kershisnik Met hangende schouders staar ik naar het door mij eerder volgekladde papiertje met alle dingen die ik van mezelf nog moet doen. Ik heb nog twee weken, denk ik bij mezelf, voordat de coachingspraktijk weer opengaat. Voor die tijd moet het...

Als mensen niet doen wat je wilt dat ze doen

Als mensen niet doen wat je wilt dat ze doen

Met een zwaar gemoed slenter ik door de stad. Ik had het voornemen om in de bibliotheek door tijdschriften te bladeren waarin ik zou kunnen staan met het werk dat ik doe. Ik weet niet of je ooit die advertentie gezien hebt voor de cursus: ‘How to be a magazine...

Gaan voor wat ik wil

Gaan voor wat ik wil

Iedere dag kijk ik ongeduldig uit mijn raam of mijn tulpen al groeien. En nee, dat is geen codetaal voor iets schunnigs. Ik plantte daadwerkelijk een paar bollen vorige herfst, langs het pad waar mijn coachees naar de voordeur wandelen. Ik stelde een koninklijk entree...