Vanuit je ware zelf leren leven

Mijn hoofd zit vol met gedachten die elkaar blijven opvolgen.
De ene gedachte is nog niet voorbij of de ander verschijnt en reageert erop. 

Ik loop ver weg, langs de sloot en tussen de boerenvelden. Dit is mijn kerk. Dit is de plek waar ik mezelf en God ontmoet, iedere dag weer.
Geen mens loopt hier behalve ik en dat maakt het mogelijk om als een krankzinnige hardop te praten, te zingen, te schelden.
Niemand die me erop aanspreekt. Niemand die me er belachelijk om zal maken.

Iedere gedachte die ik heb wordt door het hardop praten meegevoerd door de wind en verdwijnt in hetzelfde niets waar ze vandaan komt.

Ik kijk naar een stel eenden dat boven me vliegt. Ik voel de wijdsheid van het land. Ook als ik gevangen ben in mijn hoofd, is dit land er, zijn de vogels er, het zwanenechtpaar met hun puberjong, de grassprieten. Zij trekken niets aan van mijn gedoe. Zij drijven gewoon door in het slootwater dat trouwens vandaag vrij laag staat.

Waar de natuur me aan herinnert is dat er nog een hele wereld buiten mijn angstgedachten bestaat. En waar ook ik, met mijn wandelende lichaam, thuis hoor.

Byron Katie zegt: “Zo goed als alles wat je denkt en wat pijn in jezelf veroorzaakt, is niet waar.”

Laat die zin even in je doorwerken. 

Wat ze dus eigenlijk zegt is:
er is nog een grotere waarheid dan wat je nu, in alle pijn, meent dat waar is.
Hoe ‘echt’ je gedachten ook klinken. Hoe ‘overtuigend’ ze ook zijn. Er is meer.

Of, zoals ik op het boerenland ervaar: er is nog een hele wereld buiten mij die vol in leven en in beweging is. En daarbij ook nog eens vol schoonheid is.

Deze ontdekking heeft mijn leven gered. Soms voelt het alsof het echte leven nu pas begonnen is.

Eckhart Tolle heeft het er natuurlijk al jaren over: “Je bent niet je gedachten”, maar deze waarheid zakt dieper en dieper in mijn bewustzijn.

Wie ik dan wél ben, blijft over. 

En die ik is zo heerlijk. Ze is ontspannen, vrij, zorgeloos. En ook al was ik nog een kwartier voordat ik ging wandelen helemaal in rep en roer omdat ik negatieve gedachten over mijn werk had,

in de velden word ik hoopvol:
volledig vertrouwend op het goede en met genoeg energie en inspiratie om het spannende werk dat ik doe door te zetten.

“(…) Hope, in this deep and powerful sense, is not the same as joy that things are going well, or willingness to invest in enterprises that are obviously heading for success, but rather an ability to work for something because it is good, not just because it stands a chance to succeed. The more propitious the situation in which we demonstrate hope, the deeper the hope is. Hope is definitely not the same thing as optimism. It is not the conviction that something will turn out well, but the certainty that something makes sense, regardless of how it turns out.” 
– Vaclav Havel, uit een interview met de geniale Jonathan Rowson – Onbeing podcast

Mijn werk met mezelf en met anderen begint daarbij nu steeds meer vorm te krijgen: ik rust niet meer voordat ik de diepere, grotere waarheid bij mezelf of een ander gevoeld heb.

Ik begin zowat op een devoot te lijken, ‘auwehoer’. (Zo zeiden we dat in Zuid-Limburg waar ik vandaan kom.)

Ik voel aan alles dat we dieper mogen gaan:
dat is wat we mogen doen op aarde in deze tijd.

Om zo op nieuwe, rake, veel betere(!) antwoorden te komen voor de problematiek waar we in zitten. Voor de klimaatcrisis, de maatschappij die van lotje getikt is en voor ons eigen geestelijk welzijn. Ik voel het aan álles en ik kan er urenlang over lullen. (En dat ga ik vast nog wel een keertje doen. ;))

Maar nu wil ik het hebben over de praktische kant ervan. Het ‘hoe dan?’

Bij anderen kan ik de diepere waarheid veel makkelijker voelen en er woorden aan geven. Ik weet nu na al die jaren de juiste vragen te stellen waardoor ze de diepere waarheid van het moment zelf uitspreken. Ik leer anderen het verschil te voélen tussen de angst-werkelijkheid en de werkelijkheid van de diepere waarheid. Ik leer hen dat ze op die diepere waarheid mogen vertrouwen en op alle heldere, zuivere gedachten van inspiratie die daaruit komen. 

De inspiratie is mooi en het lijkt allemaal zo te kloppen, maar de beoefening ervan lijkt bij hen én bij mij, meer op een zwarte band karate training in de bergen van Japan. Een soort van ‘wax on, wax off’ (film: karatekid) training om een nieuwe, gezonde gewoonte bij jezelf aan te leren.  

Zo train ik mezelf:

Ik oefen niet meer mee te gaan met mijn angstgedachten. En om die gedachten mijn hele dag te laten bepalen. 

Als ik ze tegenkom en ze willen wel mijn handelen bepalen; als ze alles wat ik zeg en doe willen beïnvloeden, dan stop ik. Dan laat ik alles vallen waar ik mee bezig ben.

En dan ga ik rusten, schoonmaken of wandelen.

Yup, karate kid is in tha house. Representa!

Maar het is niet eenvoudig. Mijn hele wezen dwingt me precies te doen wat mijn gedachten zeggen. En begrijp me niet verkeerd: ik hoor geen stemmen in mijn hoofd, ofzo. Ik heb het over de normale gedachten die we allemaal hebben.

Gewone huis, tuin en keukengedachten:
‘Nog even dit’, ‘snel, snel, snel! Ik heb niet genoeg tijd!’, ‘voor het geval dat’, ‘ik ben niet genoeg en daarom moet ik hard werken’, ‘ik heb gelijk en hij niet’, ‘hij houdt niet van me’, ‘ik ben een slechte vriend voor mijn vrienden’, ‘ik ben lelijk’, ‘ik moet lekker en gezond koken, anders ben ik een slechte vriendin’, ‘ik moet op tijd komen, anders stel ik anderen teleur’ etc…

Zodra ik bewust word van wat ik aan het denken en aan het doen ben, krijg ik de keuze om mijn lichaam van het plaatselijk delict weg te nemen of niet. Meestal duurt dat dan nog een half uur of een uur voordat ik het ook écht kan. (De houdgreep van angst is stevig.)

Maar als ik mijn lichaam wel kan verplaatsen,
als ik deze weg kan halen uit mijn eigen gemaakte angst-realiteit,
dan komt mijn diepere waarheid naar boven.

In mijn brein ben ik nu al een tijd met deze oefening bezig. Ik leg een gezonde, rechtstreekse verbinding aan tussen mijn alledaags persoontje (de persoon die poept, plast, slaapt, eet, werkt) en mijn ware zelf. Waar eerst een oerwoud tussen zat, komt nu langzaam een pad waar je met een 4×4 auto door de modder en plassen kunt rijden om bij het ware zelf te komen. En op een dag, op een dag zal het een snelweg zijn…
 

Wat ik aan het leren ben, is dat dichter bij jezelf komen theoretisch gezien niet zo heel ingewikkeld is.
Maar dat het in de praktijk om een dagelijkse discipline vraagt.

Iedere keer als je geraakt word op een dag (en dat is vaak!!!),
krijg je de kans dieper te gaan. 

Als je weggaat/wegloopt van dat wat je angst-gedachten je dwingen te doen,
ontstaat er een nieuwe, onverwachte ruimte.
In die ruimte kan het diepe voelen komen: de échte pijn komt naar boven.
En als je op dat moment goed voor jezelf leert zorgen, zoals je lichaam naar de natuur brengen en een flink stuk wandelen, dan komt de diepere waarheid naar boven.

Des te vaker je dit doet,
iedere dag weer(!)
hoe meer het ware zelf een onderdeel van je leven zal worden. 

Ik ondervind het aan den lijve. Vandaag hadden mijn vriend en ik een afschuwelijk gesprek. Zo eentje dat het einde van de relatie zou kunnen betekenen. Ik kondigde aan dat ik even weg moest gaan en ik trok mijn wandelschoenen aan. De weg naar mijn ‘kerkje’ voelde ik me ongelooflijk slecht. Alles in mij scheurde open. Ik zag geen toekomst meer… HIJ was degene die moest veranderen, niet ik.

Maar eenmaal in mijn ‘kerkje’ kwam al vrij snel het inzicht: mijn eigen blinde vlek liet zich zien. En ineens wist ik wat mij te doen stond. Ik rende naar huis, nam mijn vriend mee naar de kerk en daar heb ik hem deelgenoot gemaakt van het inzicht. 

Op deze manier leven is niet makkelijk. Het druist volledig in tegen wat mensen al duizenden jaren doen en wat je op tv en in films voorgeschoteld krijgt. Old habits die hard!

Aan het begin van 2019 opende ik alleen mijn deuren voor mensen die ziek van verlangen zijn, maar sinds heden staat de deur open voor iedereen die verder wil gaan dan een werkelijkheid stress, drama, chaotische gedachten, frustratie, pijnlijke verlangens en zelfhaat.

Ik ben gestopt met het geven van losse sessies en wil alleen nog maar een half jaar met je werken.

Na een reeks intensievere trajecten heb ik ontdekt dat een half jaar minimaal nodig is om tot een kern te komen, gezonde, nieuwe gewoonten aan te leren en om te ontdekken wat jouw diepere waarheid voor jou wil betekenen. 

De eerste 3 maanden gaan om bewust te worden van je innerlijke verdedigingsmechanisme om dieper te voelen. Ik leer je hoe de diepere waarheid aanvoelt, hoe je er komt en hoe je haar dus kunt herkennen. En vanuit haar mag handelen. 

En na 3 maanden is er zo’n band opgebouwd dat je durft dieper te voelen en we samen bij bijzondere antwoorden zullen komen. 

Daarnaast werk ik alleen nog maar met mensen die ook echt mij als karate-kid leraar willen aannemen en zelf ook alles willen geven om het ware zelf te ervaren om van daaruit te leren leven. Het werkt alleen als je je huiswerk ook echt doet. (En voor iedereen is dat huiswerk anders, trouwens.) (En don’t worry, ik ben 100% voor mens-zijn, maar ook 100% voor de zoektocht naar de diepere waarheid en ik wil jou leren hoe.)

Ook geef ik mezelf ook permissie om me helemaal met jou te verbinden. Als ik iets voel en doorkrijg over jouw leven en we zijn niet in een sessie, dan mail ik dit of dan krijg je een spraakberichtje van me. Ik ben er klaar mee mezelf in te houden. Als ik me met jou verbind, dan krijg je ook veel van me. Dat is heerlijk nieuws voor jou!

Wil je meer weten? Kijk dan bij het kopje coaching. Daar kan je een gratis, vrijblijvend gesprek aanvragen waarin ik je in een telefoongesprek al kennis laat maken met jouw diepere waarheid van dit moment. 
 

Voel je welkom!

Liefs,
Anne