Short read: de stroming van binnen

Beeld: Harald Sohlberg – The Mermaid – 1896 

In het Engels, zeg je, als je naar een rivier kijkt: a body of water. Ik heb dit altijd zo mooi gevonden. Ook wij hebben met ons lichaam dat voor ongeveer 60% uit water bestaat, een ‘body of water’. Native Americans geloven dat water vol Leven zit. Het is niet vreemd dat ze dit denken. We hebben water nodig om überhaupt leven te kennen. Zoeken we op een andere planeet naar Leven, dan is het eerste waar we naar kijken: water. En toen eten niet meer kon, was het water dat mijn stervende broer met veel smaak tot zich nam. Toen ook dat wegviel, slikte de dorst zijn leven weg. Water is een van de sterkste natuurkrachten die we hebben. We zijn altijd, in ieder moment van de dag, onderdeel van dat waar de aarde voor een groot deel uit bestaat.

Ik merk zo vaak in mijn eigen leven, en die van anderen, dat het lijkt alsof er een stroming is die zelf bepaalt waar we naar toe gaan. Op sommige momenten wordt de (water)druk innerlijk opgevoerd en rijst het tot aan onze lippen. En hoewel we een grote dam gebouwd kunnen hebben om dat Leven binnen te houden, is water niet bedoeld om stil te staan. Water is bedoeld om te bewegen. Op deze momenten breekt de Dam en zijn we genoodzaakt te volgen wat door ons heen, van binnen ~ naar buiten, wil meanderen. Wat ons contact met de wereld niet langer scheidt, maar wat ons weer een onderdeel maakt van het grotere geheel. Lang gei?soleerde geheimen, uit schaamte, innerlijke vernedering, angst, breken op een bepaald moment uit. Een verlangen om ons eigen leven te leiden, druppelt eerst langzaam, maar dan met brute kracht naar buiten. De liefde spoelt niet te stoppen bloedende wonden schoon. Tranen vegen stoere façades die we omhoog houden, weg.

We hoeven niet teveel na te denken over wat we met ons leven of een probleem moeten, het Water in ons zal altijd een kier, gat, opening naar buiten vinden.

Meer van deze korte teksten? Volg dan mijn instagram– of facebookaccount.