Wanneer zelfhaat zijn intrede doet

Er zijn momenten in het leven waarin we een enorme stap mogen maken om onze eigen waarheid te volgen. Een stap die offers met zich meebrengt. Het offer van het grootste soort. Ik heb het niet over geld, of over spullen, of een valse zekerheid zoals het veranderen van je ‘brand’ en daarmee 1000 volgers verliest, ik heb het over het soort offer waarmee we het hart breken van degene(n) van wie we houden.

Of het nu is dat we onze eigen waarheid al vermoeden te kennen en deze volgen, zoals bij het aanvragen van een scheiding of het kiezen van een ander levenspad dan de mensen van wie we houden. Of dat het is wanneer we de waarheid nog niet kennen, een enorme fout maakten, en nu in de tijd die erna volgt achter een diepere waarheid over onszelf komen.

Er is een grote kans dat bij het maken van een hartenbreek-offer, 2 vernietigende componenten zijn intrede doen:

Zelftwijfel en zelfhaat.

Geen enkele gedachte heeft dan een goed woord over voor onszelf. Het weet ons ervan te overtuigen dat we een boosdoener zijn, een afschuwelijk mens, een wezen dat misschien niet eens zou mogen bestaan.

De Mind spuwt vergif uit over de ziel.

Het zijn deze momenten waarop we ten prooi kunnen vallen aan een grote, vernietigende donkerte.

Als ons denken zich totaal tegen ons keert, verkeren we in gevaar.

Het zijn deze tijden waarop we moeten vechten voor ons leven.

We moeten steun vragen van hen die ons vertrouwen en ons zien voorbij zulke gedachten. De mensen die ons zien in onze waarheid en eindeloos woorden van liefde uitspreken.

Terwijl iets ons steeds verder naar beneden probeert te trekken, zijn het de mensen om ons heen (niet allemaal) waarop we zullen moeten leunen, als ware het een verlengde van ons eigen bewustzijn.

We kunnen onszelf niet meer de koppigheid veroorloven alles in ons eentje op te willen lossen. Luister naar wat vrienden zeggen. Luister naar wat ouders zeggen. Luister naar wat een vreemde, op een onverwacht moment, tegen je zegt. Let op wanneer je diep geraakt wordt door de woorden van iemand anders. Praat er dan niet gauw overheen, maar geef het de tijd om te landen. 

Woorden van liefde van de ander kunnen we zo herkennen: ze stellen ons voor even gerust, ze maken ons zacht, ze maken ons rustig/ontspannen, ze verheugen ons, ze laten ons gedragen voelen, ze nemen de zwaarte in onszelf voor even weg, ze laten ons voor even niet alleen voelen, ze laten ons met een compassievolle blik naar onszelf kijken, ze laten ons van onszelf houden.

Zelfhaat, zelfkastijding, ons zelf beboeten voor het gebroken hart van de ander, lijkt misschien een juiste daad om te doen. Uit loyaliteit misschien voor de pijn van de ander. Maar het is een gevaarlijk spel dat we spelen.

We mogen vertrouwen op zij die in hun woorden ons laten ontspannen, lichter laten voelen, zij die ons hoop geven. Hoe overtuigend de negativiteit kan zijn, we zullen de moed mogen hebben onze eigen destructieve gedachten voor een tijd te wantrouwen. Dit is de enige weg vooruit.

Lieve groet,

Anne