Een uitgebreide blog over ‘vastzitten’, niet vooruit kunnen gaan, zelfverwijt, je schamen en ondertussen voelen dat ‘er iets niet helemaal klopt’. Aan de hand van een persoonlijk voorbeeld: mijn onvermogen om te kunnen autorijden na een klein auto ongeluk, deel ik wat er gebeurde toen ik ging luisteren naar mijn gevoel dat er ‘iets niet helemaal klopte’.

Als we ergens in vastzitten of iets herhaaldelijk maar niet kunnen, ligt dat vaak niet alleen aan onszelf, maar zijn er ook anderen aan het probleem verbonden. ‘Er klopt iets niet’ is een belangrijke richtingaanwijzer die opzoek is naar een diepere waarheid van een probleem. 

Liever deze blog beluisteren? Ik sprak het in voor de Deeper, please! Podcast. Je vindt de link hier, op plekken waar podcasts te vinden zijn of klik op het soundcloud fragment hierboven.

Er klopt iets niet

Zo vaak voelde ik dat er iets niet klopte. Ik keek naar mijn leven en aan het oppervlak leek er niet veel aan de hand te zijn. Naast de dagelijkse problemen, was er niets dat duidde op mijn voorgevoel dat er iets ontbreekte dat belangrijk was: alle ingrediënten leken er al te zijn om verder te kunnen. Maar ik, ik voelde dat ik op de een of andere manier aan het wachten was op een laatste, belangrijk puzzelstukje.

In mijn werk als spiritueel begeleider hoor ik anderen er ook vaak over spreken. En wanneer ze dit doen, voelt het uitspreken van deze woorden als een bekentenis. Een verlossing. Maar daarna raakt men verstrikt in de ontkenning ervan. “Ach, het zal wel niets zijn. Ik heb toch alles wat ik wil? Een lieve man, kinderen, een dak boven mijn hoofd. Misschien is dit wel zo’n gevoel dat er áltijd zal zijn. Een eeuwige onvrede in mezelf. En het najagen van de betekenis ervan zal me gek maken.”

En hop, het gevoel wordt met deze woorden weer weggestopt.

Ik herken de krachtige impuls om het te willen negeren goed. Sterker nog, het zelfs niet willen uitspreken en het er niet aan willen toegeven is een belangrijk element van de kern van deze woorden. Waarom lees je later in deze brief. Maar eerst wil ik een persoonlijk voorbeeld met je delen over hoe de gedachte ‘er klopt iets niet’, een richtingaanwijzer is in het onthullen van een grotere waarheid.

Toegegeven, deze blog is lang. Misschien voor sommigen te lang. Maar het is rijk aan een heleboel informatie. Dus zet je een kopje thee of koffie en gun jezelf een momentje.

Komt ‘ie:

In oktober 2020 belandden mijn partner en ik in een kleine botsing met een andere auto. Wij zijn er heelhuids, zonder enige schram, van afgekomen, maar ons eerste, kleine, blauwe autootje, ook wel ‘ons onderdeurtje’ genoemd, werd rechtstreeks naar de autobegraafplaats gebracht. Daarvoor in de plaats konden we de mini-camper van de ouders van mijn partner overnemen. Letterlijk een geluk bij een ongeluk! De hoofdprijs zelfs! Want nu konden we dromen over post-corona-vakanties door Europa.

Echter durfde ik nog niet zo snel in onze nieuwe auto achter het stuur te kruipen. Het ongeluk had een grotere impact op me dan ik wilde. Tot een zondagmiddag, een ruime maand na het ongeluk, op een industrieterrein. Ik wilde niet, maar ik pushte mezelf achter het stuur te stappen en een rondje te maken met mijn vriend naast mij als steun. Er was geen auto in de buurt, dus de kust was veilig. Voorzichtig ging ik zitten op de stoel, ik zette het spiegeltje goed, schoof de stoel naar mijn formaat en ik begon te rijden. Gelijk merkte ik dat ik moest wennen aan de grootte van deze auto en ja hoor, ik nam een stoepje mee. Het was iets kleins, iets wat kan gebeuren, maar mijn vriend knalde uit elkaar van de spanning. Gelijk kroop ik weer terug in mijn schulp en durfde helemaal niet meer.  Hij verontschuldigde zich snel, geschrokken door zijn eigen reactie, maar mijn enige kruimeltje lef was al uit het zicht gerold.

Vanaf dat moment nam ik het voornemen om bewust met mijn angst om te gaan. Ik heb mijn hele leven al een onbegrijpelijke angst voor het verkeer, dus ik wist ook dat het belangrijk was voorzichtig met mezelf om te gaan in dit onderwerp. Ik wilde vooral lief voor mezelf zijn, geduldig en in de eerste plaats opnieuw een uitstekende bijrijder worden. Dat was mijn eerste doel. Voordat ik zelf weer achter het stuur kroop, mocht ik eerst weer leren te ontspannen op de bijrijdersstoel. Ik wilde het proces van weer gaan rijden niet aanpakken op een rationeel pushende wijze, een manier die van groot nut is geweest in veel andere momenten in mijn leven, maar ik vroeg me af: kan het ook anders? Ik voelde dat ik de zachte, ontspannen, feminiene wijze wilde proberen. De feminiene kijk weet dat ik op een dag weer zal rijden. Het geeft me alle tijd en het schiet niet in paniek terwijl de maanden stilletjes aan me voorbij gaan. De feminiene wijsheid heeft vertrouwen. In mij, maar ook in alles wat er nog niet gezien is. Het wéét dat hier veel meer wordt aangeraakt dan wat ik met mijn eigen blote bolletje kan begrijpen.

Het trauma in mijn lichaam blijft in deze maanden aanwezig. Steeds als een soortgelijke situatie zich voordoet in het verkeer, grijp ik op dezelfde manier de deur van de auto vast als toen. En span ik precies dezelfde spieren aan, net als toen. Steeds weer als het gebeurt, weet ik weer: dit is niet positief weg te denken, dit is niet te forceren. In mijn Benedenwereld speelt er meer. Mijn lichaam is nog waakzaam.

Wat mij opviel in deze maanden was dat om mij heen herhaaldelijk is geroepen dat ik zo snel als mogelijk weer achter het stuur moet kruipen. “Wacht er niet te lang mee!” werd er gezegd. Iedere keer als ik iemand, zoals een familielid, opnieuw zag, werd dé vraag weer gesteld: “En? Ben je alweer begonnen met autorijden?” Op deze momenten dook ik ineen van schaamte omdat ik hun vraag negatief moest beantwoorden. En weer, nadat ik zei dat ik het niet gedaan had en mijn eigen gedachten erover uitlegde, kreeg ik de wind van voren. Tenminste, zo voelde het. “Echt doen hoor! Ga het gewoon doen! Ga gewoon weer rijden!” Of: “Anders neem je toch een keertje een autoles?” Ik raakte er al gauw geïrriteerd door. Ik kon mijn kant van het verhaal delen, maar het leek alsof anderen daar geen genoegen mee namen. In deze gesprekken voelde ik me alleen in wat ik ervoer. En deze eenzaamheid werd vergroot door de afwezigheid van mijn vriend. Tijdens al deze gesprekken, en het zijn er veel geweest, zat mijn vriend stil naast mij.

Terwijl ik al het bovenstaande in mezelf gadesloeg, voelde ik op een bepaald moment dat…
er iets niet helemaal klopte.

De angst in mij was en is echt, en het kleine lichamelijk trauma ook, maar er was meer aan de hand. Al gauw viel me op dat mijn vriend en ik eigenlijk amper over het autorijden spraken samen. We gaan over zoveel aspecten in onze levens de diepte in, maar dit onderwerp werd gemakkelijk vermeden.

Tot ik besloot mijn voorgevoel hardop te benoemen. Had ik daar zin in? Nee. Ik zag er vreselijk tegenop. Waarom wist ik niet, maar er was een groot verzet dat dit gesprek niet wilde aanknopen. Mijn nieuwsgierigheid nam echter de leiding. Op een dag, in de auto nog wel, raapte ik mijn moed bijeen en vroeg: “Hé, zullen we het eens over ‘mijn autorijden’ hebben? Waarom hebben we het hier eigenlijk niet over?” We reden op de snelweg en het was vrij rustig, dus er was ruimte dit onderwerp aan te snijden. Mijn lief bevestigde dat we het er inderdaad weinig over hebben en dat hij ook niet wist waarom. Maar na even nadenken, zei hij iets wat me verraste. Ineens klopte alles. Er viel een last van mijn schouders en ik voelde in mezelf méér de ruimte waarin de organische beweging kan ontstaan om achter het stuur te willen kruipen.

“Anne, ik, eh… Ik wil niet dat jij gaat rijden. Ik vind het te eng.” Met grote ogen keek ik hem zijlings aan en richtte daarna mijn blik weer op de weg. “Hoezo? Wat bedoel je?”

“Nou, ik moet zelf weer wennen aan het rijden, ook ik vind dit spannend en ik vind het zo eng om de controle uit handen te geven…” In plaats van boos op hem te worden, lachten we samen om deze bekentenis. “Dus, als ik het goed begrijp, zit iedereen op mij te bitchen dat ik niet autorijd, terwijl het niet alleen mijn schuld is? Want jij houdt het ook tegen? Nou lekker dan. De volgende keer open jij je mond ook maar.” “Eh… Ja… Dat zal ik doen. Je hebt gelijk.” Mijn liefje schraapte zijn keel als teken dat hij daar niet echt naar uitkeek, maar wist dat het wel het juiste was om te doen.

Al die keren, in alle voorafgaande maanden, zat mijn vriend zwijgend naast mij terwijl ik steeds weer het goedbedoelde gepreek van anderen hoorde. En in dat zwijgen, in die stilte, kauwde hij op een verborgen waarheid waar hij zich teveel voor schaamde om het hardop uit te spreken. Het onvermogen om te kunnen rijden zat niet alleen in mij, maar ook hij hield het tegen.

Beiden ervoeren we schaamte. Beiden waren we bang. Beiden droegen we iets in ons dat het resultaat had dat ik niet in beweging kon komen.

We hebben het er nog een paar keer over gehad, maar tegenwoordig ligt het onderwerp weer te verstoffen in de hoek van de kamer. En tja, je raadt het al: yo, still ain’t drivin’ el coche. (Ik schaam me er zelfs zo voor, dat ik het in andere talen schrijf en er een grap van maak. Vertaling: Ik rijd nog steeds geen auto. Punt.)

Wat ik leerde uit deze ervaring (en ik ben nog niet uitgeleerd want de beweging is nog niet in flow), is het volgende: Daar waar we blijven twijfelen, daar waar we geen keuze kunnen maken, daar waar geen beweging mogelijk is, wordt iets nog niet gezegd.

De juiste informatie is nog niet vanuit de Benedenwereld naar boven gekomen die de beweging wél mogelijk maakt.

Toen mijn geliefde begon te spreken over zijn wantrouwen naar mij en zijn angst om de controle los te laten, begon de levensenergie in mij te stromen. Ik voelde me in één klap lichter en vrijer. Het was kort, maar het gebeurde en het was echt. Het was een begin.

Waar de beweging stilstaat, leeft trauma. Trauma is een vastzittende energie, een verstrikking, die de natuurlijke flow van het leven tegenhoudt. De natuurlijke flow, zonder trauma, is vrij, voelt licht aan, plezierig en is altijd innovatief en in beweging. Gevoelens van trauma (de vastzittende energie) zijn schaamte, zelfafwijzing, een zwaar gemoed en een groot gevoel van stuckness: van je vast voelen zitten. Vaak identificeren we ons met het feit dat de beweging niet mogelijk is en nemen we het onszelf kwalijk. Gevoelens van schuld, van zelfhaat: dit zijn de wat pijnlijkere sensaties die bij een ‘vastzittende energie’ horen. Ik ken de zelfhaat ook heel goed in dit onderwerp. Naast die mooie feminiene kijk, heb ik ook een hekel aan mezelf dat het me nog niet gelukt is. En geef ik mezelf op de kop.

Terwijl, …, wat is meer waar?
De bewegingen die we wél of niet kunnen maken in het leven, laten zien wat wérkelijk waar is.

De bewegingen spreken een waarheid. Als de bewegingen er niet zijn, ontbreekt er nog iets.

Niet auto kunnen rijden.

Niet bij je partner weg kunnen gaan.

Niet het contact opnemen met die ene vriendin na een ruzie.

Niet iets kunnen vertellen.

Niet je waarheid kunnen delen.

Etc, etc.

De Mind maakt een heel overtuigend verhaal waarom we dit niet kunnen en valt in veel gevallen verwijtend het eigen Zelf aan. Maar waar de beweging stilstaat, ook al is het bij één persoon, zijn er meer mensen met het ‘vastzitten’ verbonden. 

En geloof me, ik ben gekke henkie niet: ik kies er bewust niet voor om niet auto te rijden. Ik wil vrij zijn, ik wil gelukkig zijn, ik wil de auto kunnen pakken naar mijn lieve familie en vrienden. Ik wil mijn eigen kracht en autonomie voelen door het gebruiken van ons ‘bakbeest’ (de naam voor deze auto). Ik wil de vrouw zijn die ik van binnen voel die ik werkelijk ben. Weet je hoe stoer ik eigenlijk ben? Hoe zelfstandig? Maar er is iets wat me steeds weer op mijn plek houdt.

Als de mensen die in mijn praktijk komen zeggen: “Het klinkt misschien raar, maar ik heb het gevoel dat er iéts niet klopt”, en daarna hun woorden willen bagataliseren, word ik stil en zeg ik: “Er bestaat een grote kans dat je meer gelijk hebt dan je denkt.” Zodra dit vage, intuïtieve gevoel komt, zeker op momenten dat we ergens helemaal vast in lijken te zitten, en we er onszelf om op de kop geven, kunnen we er prat opgaan dat wij niet de enige zijn in dit gevoel. Het kan zijn dat onze partner iets achterhoudt. En/of wij houden belangrijke informatie achter voor onze partner. We zeggen niet wat we écht voelen en wat we écht denken, omdat we de sfeer goed willen houden of omdat we geen oude koeien uit de sloot willen halen, bijvoorbeeld. We lopen ergens met een grote boog omheen.

Het kan ook zijn dat er nog verborgen informatie is vanuit de familie(s). Een geheim waarover gezwegen wordt. Een zogenaamd ancestraal trauma. Iets wat in de schaduw van schaamte leeft en/of wat uit bescherming voor het nageslacht tot op heden nog niet gedeeld wordt. Iets wat écht niet hardop gezegd kan worden.

Als we iets niet met ons verstand ‘weten’, betekent het nog niet dat we het ook niet kunnen weten. Alles wat er is gebeurt en waarover gezwegen wordt, zullen we hoe dan ook opmerken. Zoals in het krijgen van onbegrijpelijke lichamelijke kwalen. Het hebben van een verslaving of neurose die in jezelf leeft. Vreemde dromen die veel schaamte bij je opwekken. Onverklaarbare emotionele uitbarstingen. Onverklaarbare angsten of angstige gedachten. Daar waar de energie niet lekker stroomt of waar we ons ergens in gevangen voelen, ontbreekt nog belangrijke informatie. Zodra het met het verstand ‘geweten wordt’, zal het verdwijnen.

Dus als de zin bij ons naar boven komt: ‘Er klopt iets niet’, en we het weer willen wegstoppen, laten we dan pauzeren en het volgende overwegen: Misschien zijn we niet gek, misschien is er een serieuze zoektocht in onszelf gaande naar hetgeen wat niet gezegd is en wat niet gezegd wordt.

Het is in die zin belangrijk om een laag van eerlijkheid in onszelf aan te raken, voordat we het Verborgene in staat zijn te ontvangen. Al is het alleen maar in je eigen (handgeschreven) dagboek of het voorzichtig delen met mensen om je heen die je vertrouwt. Vind een plek om alles op tafel te durven gooien. Als wijzelf al dingen gaan tegenhouden, dan zeggen we tegen het Verborgene dat het ook niet uitgenodigd is om te komen. Door zelf te blijven zwijgen over wat we wél weten, zeggen we Nee tegen dat wat verder weg in ons bewustzijn ligt. En zeggen we Nee tegen de verandering waar wijzelf en alle betrokkenen naar verlangen. We zeggen Nee tegen de verborgen kennis in het ancestrale bewustzijn of het collectieve bewustzijn dat ernaar verlangt met het volledige bewustzijn gezien te worden. Maar als we wel eerlijk zijn over wat we liever niet willen zeggen, op ons eigen tempo, op een manier die bij ons past, op een manier die enigszins nog veilig(!) aanvoelt, dan zeggen we voorzichtig: Ja. Ik ben er klaar voor. Laat de waarheid maar naar mij en ons toekomen.

Tip: Bid naar het hetgeen wat (misschien wel generatieslang) verstopt is. Wat niet gezien wordt. Wat ver weg voelt of soms niet eens waar te nemen is in het gevoel. Spreek het liefdevol toe. Het enige wat het nodig heeft is iemand die niet veroordelend, pusherig of afwijzend naar de informatie staat. Maar geduldig, vol vertrouwen, in overgave en met nieuwsgierigheid wil luisteren. Écht wil luisteren.

Als we zeggen: “Er klopt iets niet”, dan betekent dit eigenlijk: er wordt iets niet gezegd. En tot op heden is het nog niet gelukt om het Verborgene dat er is, genoeg veiligheid, liefde en aandacht te bieden zodat het naar de voorgrond kan treden. Er is nog een tussengebied. Een tussengebied waar wijzelf de eerste kleine stappen mogen zetten.

Als laatst, wat mijn autorijden betreft: ik krijg binnenkort persoonlijke begeleiding om meer ontspannen te kunnen Luisteren naar het Verborgene. De échte Anne is al aan het rijden, maar er is nog iets wat om mij heen hangt wat eerst gezien mag worden.

Heb je het gevoel na het lezen van deze tekst dat er iets nog niet klopt?
Hihi, dan zal het vast wel zo zijn. 😉

Van mijn hart naar de jouwe,
Anne