Troost

Een dierbare vriendin van mij heeft me veel geleerd over de werking van ons zenuwstelsel. Ze leerde me onder andere dat veel in het leven draait om de zoektocht naar veiligheid.

Iedere dag weer, vraagt het lichaam zich af: ben ik veilig?

Ben ik veilig in deze ruimte? Is deze persoon veilig om me bij te kunnen uiten? Ben ik veilig om een volgende stap te zetten in mijn werk? 

Het zijn vragen die we niet bewust zullen opmerken, maar ons zenuwstelsel; die als doel heeft onze eigen overleving in stand te houden, is er maar druk mee.

In mijn persoonlijke studie naar onze eigen wijsheid, ben ik gaan zien dat veiligheid ook een belangrijke voorwaarde is om bij onze diepere waarheid te komen.

Zodra we geraakt worden door iets, iemand of een situatie, wil er een diepere waarheid naar het oppervlak rijzen.

Maar als we geraakt worden, zal het lichaam en de geest eerst in het gevoel van onveiligheid reageren.

Fysiek merken we dit zo: 

we voelen ons gespannen, als in een kramp, we ervaren stress, we kunnen slecht slapen, etc.

En onze gedachten zijn chaotisch: 

de ene gedachte is nog niet afgemaakt in ons hoofd, of de andere gedachte heeft zich alweer aangediend. En allemaal zijn ze geen pretje: vaak zijn het negatieve gedachten die slimme argumenten proberen te verzinnen waarom iemand bijvoorbeeld ongelijk heeft, waarom de ander een slecht mens is of waarom we zelf een slecht, stom, dom mens zouden zijn. Of hoe we een situatie hadden kunnen voorkomen. Of we bedenken scenario’s die zouden kunnen plaatsvinden in de toekomst en hoe we hierop het best kunnen reageren.

Paniekerig schieten onze gedachten alle kanten op, opzoek naar zekerheid, naar iets om aan vast te houden. Naar… Veiligheid.

Zolang veiligheid er niet is, blijven we hangen in verhalen die pijnlijk opzoek zijn naar een waarheid die ontspant, oplucht, verbindt en bevrijdt…. Maar die zullen we in een onveilige zijnstoestand niet vinden.

Als er, beetje bij beetje, veiligheid in ons systeem/ in ons lichaam komt, kunnen we dieper gaan voelen… Onder het diepe voelen zal plots een verrassend mooie waarheid in ons opkomen.

Alleen als we onszelf in een staat van veiligheid weten te brengen, zal onze eigen wijsheid tot ons gaan spreken. 

Er zijn een aantal manieren waarmee we aan onze veiligheid kunnen werken.

Ik noem er een paar:

– Het helpt om informatie te vergaren over de werking van ons menselijk bewustzijn. Door de bovenstaande kennis, kan ik in crisissituaties (groot of klein), met mijn verstand keuzes maken die me helpen te ontspannen en die voorkomen dat de situatie verergert. 
 
– Ook helpt het om jezelf (tijdelijk) weg te halen uit een situatie waar je opnieuw geconfronteerd kunt worden met gevaar. (Dit kan een persoon zijn of een omgeving.)

En deze vind ik het mooist:
– Vind manieren om troost te ervaren.

Dat woordje, troost… Het doet al zoveel met me als ik het hier geschreven zie staan.
Ik voel gelijk al een klein beetje ontspanning in mijn lichaam.
Hoe is dat voor jou?

In de praktijk kan troost er zo uitzien:
– Luister naar waargebeurde verhalen van mensen die een diepere waarheid hebben ontdekt over het onderwerp waar je mee worstelt. Dit kan een boek, film, documentaire, podcast, lezing of cursus zijn. Alle verhalen die het gevoel bij je wegnemen dat je een freak of een slecht mens zou zijn, zijn toppertjes, wat mij betreft. Verhalen die in iedere zin lijken te zeggen: er is niets mis met jou. Ik zie dat je pijn hebt. Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je. Je bent helemaal goed zoals je bent.

Sla het zachtste dekentje in huis om je heen, steek een kaarsje aan, zet een kop thee en omring jezelf met inspirerende verhalen van mensen van vlees en bloed.  

– Troost vinden we niet alleen op een afstandje, maar natuurlijk ook bij mensen die je een gevoel van veiligheid geven. Dit zijn mensen die oordeelloos bij je aanwezig kunnen zijn. Mensen die je hoop geven en je willen troosten in je verdriet. Mensen die vertrouwen in jou en jouw grootsheid hebben. Mensen die weten that shit will pass.

Wat er afgelopen weekend gebeurde… 
Vorige week vrijdag kondigde ik in een blog en liefdesbrief dat ik een live class over geheimen zou geven: 13 liefdevolle lessen in leven met een geheim. Maar daarna merkte ik dat mijn eigen zenuwstelsel op tilt sloeg. Het hele weekend werd ik geteisterd door nare gedachten en een zwaar gevoel in mijn buik. Het was zo, zo heftig… Ik kon ‘het’ niet uitzetten. Ik was echt weer eventjes goed gek. Mijn gedachten bleven maar doorrazen.

Het was duidelijk. Ik moest iets veranderen.

Ik heb besloten mezelf meer veiligheid te geven.

Blijkbaar, vind ik het best spannend om deze lezing te geven. Ik weet niet waarom, maar ik weet wel dat de stap kleiner gemaakt mocht worden zodat ik helemaal aanwezig bij jou kan zijn in het verhaal dat ik met je wil delen.

Er is dus een nieuw plan.

In plaats van dat ik de lezing live geef, ga ik de lezing in mijn eentje opnemen.

Er zal dus niemand live bij aanwezig zijn.

Dit voelt zoveel beter!

Een extraatje: Net als bij de online cursus Spreken vanuit je hart, wil ik je de mogelijkheid geven om vragen te stellen. Deze beantwoord ik over een tijdje in een audiobestand.
Je kunt jouw vraag over het onderwerp geheimen mailen voor morgenochtend 10uur, dan neem ik het mee in de lezing. Of als je de lezing bekeken hebt, mail jouw vraag dan voor 15 januari. 

Over de lezing:
Ruim zes jaar lang heb ik een groot geheim verzwegen voor mijn partner. Ik vond het verschrikkelijk om dit te doen, maar ik kon niet anders. (Herkenbaar? Dat je het niet wilt doen, maar dat het niet anders gaat?)
Ook in mijn praktijk mocht ik door de jaren heen een luisteraar zijn van verschillende geheimen en steeds weer hoorde ik: we kunnen pas uitkomen voor het geheim, als het de juiste tijd is. Niemand houdt een geheim voor de fun. En we zijn geen slechte mensen als we iets verzwijgen.

Maar wat maakt iets ‘de juiste tijd’?
En hoe komen we dieper in het besef dat we geen ‘slechte mensen’ zijn?

Uit eigen ervaring heb ik kunnen zien wat de ontwikkeling is van het hebben van een geheim: de pijn en de hardheid die daarin door mij ervaren werd, het zwijgen, het steeds weer erover liegen, tot het moment van de openbaring van het geheim. In mijn vorige blog schreef ik hier meer over. Wil je deze nog eens lezen? Kijk dan hier.